Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Σοκαρισμένος (sic) από την διάλυση της ΟΝΝΕΔ, ο Επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης Σωτήρης Μητραλέξης, αποφάσισε να …θρηνήσει μετά κοπετού το γεγονός «συνθέτοντας» και δημοσιεύοντας τόσο στην προσωπική του σελίδα στο fb, όσο και στην ιστοσελίδα HuffPost, μία …παράφραση των Εγκωμίων της Μ. Παρασκευής (ακολουθία Επιταφίου Θρήνου), καθώς και του γνωστού τροπαρίου «Ανοίξω το στόμα μου», με το οποίο αρχίζει ο κανόνας του Ακαθίστου Ύμνου.
Δηλαδή ο καθηγητής φιλοσοφίας κ. Μητραλέξης, ζηλώσας – προφανώς - την δόξαν του ανωνύμου που τρολάρει τον Ελύτη στο fb, θέλησε να χρησιμοποιήσει ύμνους της Εκκλησίας – και δη δημοφιλείς – προκειμένου να σαρκάσει (άκουσον, άκουσον!) την διάλυση μιας κομματικής οργάνωσης!
Διερωτώμαι, πραγματικά, ποια φιλοσοφική αρχή ή θεωρία (απ’ αυτές που διδάσκει), τον ώθησαν σε μια τέτοια ενέργεια.
Μάλλον η αργοσχολία και η αργολογία από τις οποίες φαίνεται πως κατατρύχεται. Γιατί ούτε οι άθεοι ή οι αμφισβητίες της θρησκείας δεν επιδεικνύουν τέτοια κουφότητα.
Αν είχα την δυνατότητα θα τον απάλλασσα από τα διδακτικά του καθήκοντα και θα τον έστελνα στον Σεφερλή για κομπάρσο. Νομίζω ότι αυτός ο ρόλος του ταιριάζει.
Τον καλώ να αποσύρει πάραυτα τα εν λόγω «στιχουργήματά» του. Αν δεν το κάνει, θα πράξω τα δέοντα.
E,...για να λέμε και την αλήθεια δεν έχεις και άδικο, Παναγιώτη,...γιατί το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαθηγητάδες και μη: ό,τι νάναι και ό,τι κατεβάσει ο νους, αρκεί ο εντυπωσιασμός και μόνο!...
ΔΙΟΓΕΝΗΣ #Ε.Μ.
Υστερόγραφο [1/2]: Ο Παπαδιαμάντης ως Σεφερλής
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσαμε άραγε να χαρακτηρίσουμε τον κορυφαίο της λογοτεχνίας Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ως «κατατρυχόμενο από η αργοσχολία και αργολογία»; Ποιός άνθρωπος θα έλεγε ότι ο ευσεβέστατος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης επέδειξε βλασφημία και ασέβεια, ή «κουφότητα που δεν επιδεικνύουν ούτε οι άθεοι ή οι αμφισβητίες της θρησκείας»; Ποιός άνθρωπος με έστω και ελάχιστη μόρφωση θα τολμούσε ποτέ να πει πως «θα έστελνε τον Παπαδιαμάντη στον Σεφερλή για κομπάρσο, αυτός ο ρόλος του ταιριάζει»;
Υπήρξε αντίδραση στο σαρκαστικό μου υμνογράφημα: μου καταλογίζεται ότι «θέλησε να χρησιμοποιήσει ύμνους της Εκκλησίας–και δη δημοφιλείς–προκειμένου να σαρκάσει (άκουσον, άκουσον!)», μετά ακολουθεί το παραπάνω υβρεολόγιο, και μετά πονήσας το λιβελλογράφημα με απειλεί: «Τον καλώ να αποσύρει πάραυτα τα εν λόγω ‘στιχουργήματά’ του. Αν δεν το κάνει, θα πράξω τα δέοντα.»
Μα, το μόνο που θέλησα ήταν να συνεχίσω μια παράδοση του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, του «αγίου των ελληνικών γραμμάτων», του βαθύτατα ευσεβούς ιεροψάλτου στον Άγιο Ελισσαίο του πατρός (και νυν αγίου) Νικολάου του Πλανά, του ανθρώπου που σέβονται απεριόριστα όσοι ξέρουν έστω και πέντε έστω γράμματα. Ο οποίος το 1909 συνέγραψε πέντε “Σατυρικά προσόμοια”, σατιρίζοντας άλλους μέσω της παραφθοράς της εκκλησιαστικής υμνογραφίας, τα οποία δημοσιεύθηκαν λίγο αργότερα (“Εἰκονογραφημένος Παρνασσός”, 14-8-1911, στα του «Δόμου» Άπαντα, τόμος Ε’, σσ. 63-64, κριτική έκδοση Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου). Το πρώτο και το τρίτο σατυρίζουν τους ιερείς της κάτω ενορίας της Σκιάθου Κωνσταντίνο και Γρηγόριο αντίστοιχα, ενώ το δεύτερο τον αρχιμανδρίτη Ανδρέα Μπούρα (άρα, οργιώδης ιεροκατάκριση), το τέταρτο τον ψάλτη Δημητράκη και το πέμπτο τον επίτροπο Παναγιώτη.
[2/2]
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα διερωτηθεί κανείς, πώς μπορεί να συγκριθεί η παπαδιαμαντική σατιρική χρήση των εκκλησιαστικών ύμνων με την δική μου. Φυσικά και δεν μπορεί. Όμως, για τους λάθος λόγους: επειδή ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων ήταν πολύ πιο αθυρόστομος. Στο δεύτερο σατιρικό εκκλησιαστικό ύμνο (παραφθορά του «Τί υμάς καλέσωμεν άγιοι»), ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας χαρακτηρίζεται «τῶν παιδίων χαϊδευτής». Οπότε, η διαφορά της δικής μου αντι-οννεδιτικής σατιρικής υμνογραφίας από αυτήν του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, πέρα από την ατεχνία των ημετέρων σκαριφημάτων, είναι πως η πρώτη τυγχάνει πολύ λιγώτερο χυδαία.
Προφανώς ο επικριτής μου δεν γνωρίζει τον Παπαδιαμάντη—κρίμα βέβαια, πόσο δε μάλλον αν κάποιος ψωμίζεται από τα γράμματα και την διδασκαλία, από την ιεροψαλτική, αλλά και από τον πολιτισμό, όπως ο λιβελλογράφος. Καλά να μην τον ξέρει, αλλά άμα τον μάθαινε θα τον χαρακτήριζε άραγε «κατατρυχόμενο από η αργοσχολία και αργολογία», με «κουφότητα που δεν επιδεικνύουν ούτε οι άθεοι ή οι αμφισβητίες της θρησκείας», άραγε «θα τον έστελνε στον Σεφερλή για κομπάρσο, αυτός ο ρόλος του ταιριάζει»; Και αν όχι, γιατί; Γιατί σε εμένα το πράττει, αλλά δήθεν δεν θα το έπραττε εάν ποτέ— υποτεθείσθω —μάθαινε για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη; Με πόσα μέτρα και σταθμά;
Σε καμμία περίπτωση δεν θα έλεγα για τον κατήγορό μου ότι «θα τον απάλλασσα από τα διδακτικά και ιεροψαλτικά του καθήκοντα» (κι ας μην γνωρίζει πεζογράφους που προϋποτίθενται τουλάχιστον για το πρώτο, ενίοτε δε λόγω της ευσεβείας τους και για το δεύτερο), δεν παύει όμως να με θλίβει το γεγονός. Φυσικά, οι χαρακτηρισμοί του λιβελλογραφήματος είναι καθ’ όλα συκοφαντικοί και δη δημοσίως και εγγράφως, και γι’ αυτό δηλώνω βέβαιος ότι θα τους «μαζέψει» αμέσως—δεν μπαίνω στη διαδικασία να απειλήσω κι εγώ πως «θα πράξω τα δέοντα» διότι δηλώνω βέβαιος πως απευθύνομαι σε άνθρωπο με προσωπική αξιοπρέπεια.
***
Σατυρικά προσόμοια. Αλεξάνδρου του Παπαδιαμάντη. «Δόμου» Άπαντα, τόμος Ε’, σσ. 63-64, κριτική έκδοση Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου
Πρός τό: Τί ὑμᾶς καλέσωμεν ἅγιοι.
Ἦχος πλάγιος Δ´
Α´. Τί σέ Κωνσταντῖνε καλέσωμεν· κληρονόμον χαμαλίκας, τῶν βαστάζων ἀρχηγόν, ἀλλακτήν τοῦ Ἀνανία, ἀηδέστατον μωρόν. Φωστῆρα τῆς Καλκούτας διαλάμποντα· χαμάλην τῶν παπάδων προεξάρχοντα τῶν ἀχθοφόρων συνόμιλον· χαμάλπασην ἀπαράμιλλον. Ἐγέμισας ἀηδίας τάς ψυχάς ἡμῶν.
Β´. Τί σέ, Ἀνδρέα, καλέσωμεν· τῶν παιδίων χαϊδευτήν ἤ ἀτσαλόγλωσσον αἰσχρόν· τῆς μποτίλιας ἀδειαστήν ἤ ραδιοῦργον φοβερόν. Μαντήλαν κεφαλήν σου ἀμπεχόμενον· τσαντήλαν διαρρέουσαν ὡς κόσκινον, εὐφυολόγον ἀνάλατον καί βωμολόχον ξετσίπωτον. Ἀλλοίμονον, θά κολάσῃς τάς ψυχάς ἡμῶν.
Γ´ Τί σέ ὀνομάσω Γρηγόριε· προβατίνες ἐμπολοῦντα μέ κομμένες τίς οὐρές, γαϊδουράκια κουβαλοῦντα, κότες φέροντα πεσκές· σουφράδες καί σκαφίδες ἐμπορεύοντα βδομάδες, μέρες, νύχτες ταξιδεύοντα. Ρεκλαματζῆν ἀξιέραστον καί χαμπαρτζῆν προθυμότατον. Ἡσύχασε, μήν ταράσσῃς τάς ψυχάς ἡμῶν.
Δ´ Τί σέ, Δημητράκη, καλέσωμεν· μουσικόν τῆς καραβάνας, ψάλτην τοῦ γλυκοῦ νεροῦ, που κυττάζεις στο βιβλίο καί τά λές στά κουτουροῦ. Ἰμάμην τῶν χοτζάδων προεξάρχοντα· χαμάμην τῶν μποχόρηδων ἐξάρχοντα. Ἀμανετζῆν ἠχηρότατον καί μπαταχτσῆν ὀχληρότατον. Μᾶς λίγωσες μέ τή γλύκα τάς ψυχάς ἡμῶν.
Ε´ Τί σέ Παναγιώτη καλέσωμεν; κακολόγον τῶν παπάδων κλειδωτήν τοῦ παγκαριοῦ, ἀνδραγάτην τῶν ψαλτάδων, κακή γλῶσσα τοῦ χωριοῦ, ζητοῦντα τά τά καλά καί τά συμφέροντα, τάς λέξεις πού δέν ἔχουν ρῶ προφέροντα...
Μου κάνει εντύπωση η αφέλεια του κ. Μητραλέξη να νομίζει ότι δεν γνωρίζω τα παραϋμνογραφήματα του Παπαδιαμάντη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά πλέον δεν μου κάνει εντύπωση ότι δεν καταλαβαίνει την τεράστια διαφορά. Ας πάει σε κάποιον που εμπιστεύεται να του την πει.
Ευχαρίστως θα κατεβάσω την ανάρτησή μου, όταν κατεβάσει κι αυτός την δική του.
Αλλιώς θα τα πούμε - εκείνος κάπου το 'γραψε - και μέσω εξωδίκων, δικών κ.ο.κ., εφ' όσον το επιθυμεί.
Αγαπητέ κ. Μητραλέξη
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω διαβάσει καλογραμμένα κείμενά σας (φιλοσοφικές προσεγγίσεις) και νομίζω ότι το θέμα του ανακατέματος (γιατί περί ανακατέματος πρόκειται) των Εγκωμίων της Μ. Παρασκευής με την ... ΟΝΝΕΔ σάς αδικεί.
Κατ' αρχάς, η απόπειρά σας διαφέρει από την γνωστή, παντελώς άστοχη, παρουσίαση (τρολάρισμα) του Ελύτη, την οποία φαίνεται ότι επιβραβεύετε ως πρακτική, κατά το ότι εσείς διατηρείτε πλήρες το πρωτότυπο κείμενο των εκπληκτικών Εγκωμίων προσθέτοντας μόνον την λέξη ''ΟΝΝΕΔ''ή πρόσωπα της "ΟΝΝΕΔ". Εδώ βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς αν ενδιαφέρεται σήμερα το αναγνωστικό κοινό για την ''ΟΝΝΕΔ'', ενώ έχει να επιλύσει σημαντικότερα προβλήματα.
Έρχομαι τώρα στην σύγκριση του κειμένου σας με τους ''σατιρικούς στίχους'' του Παπαδιαμάντη. Είναι προφανές ότι πρόκειται για σύγκριση ανομοίων προσώπων αλλά πραγμάτων. Ο κυρ Αλέξανδρος, διεισδυτικός στην απεικόνιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, δεν κάνει σάτιρα για την σάτιρα, όπως επιχειρείτε να κάνετε εσείς.
Επιτρέψτε μου, τέλος, να πω ότι με την ''σάτιρά'' σας δεν θα προκληθεί κανένα γέλιο, αλλά μόνον απορία...
ΜΗΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΕΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ Σ.Μ.
ΑπάντησηΔιαγραφή