"Στηθήτω μία Παρθένος κατάστικτη φιλιών η αμώμητος..."

Κολάζ Οδυσσέα Ελύτη, Η γυναίκα με το κερί (1966)

Διαβάζω στο Εκ του Πλησίον του ποιητή της Ιδιωτικής Οδού τον…παρθενικό στίχο: 
Στηθήτω μία Παρθένος κατάστικτη φιλιών η αμώμητος. 
Και διαβάζω στο τελευταίο τροπάριο της δ’ ωδής του περίφημου Κανόνα του Μ. Σαββάτου: 
"Ο Άδης Λόγε, συναντήσας σοι, επικράνθη, βροτόν ορών τεθεωμένον, κατάστικτον τοις μώλωψι και πανσθενουργόν…"
Η Παρθένος του Ελύτη αμώμητος αν και κατάστικτη φιλιών! 
Ο Λόγος του Μάρκου Υδρούντος (γιατί σ’ αυτόν αποδίδονται τα τροπάρια του κανόνα) πανσθενουργός αν και κατάστικτος τοις μώλωψιν! 
Η εξ έρωτος παρθενία και η εξ ασθενείας παντοδυναμία. Το συναμφότερον; Τα, φαινομενικώς, διεστώτα εις έν; Ο Ελύτης αντιγράφει δημιουργικά τον μελωδό; Το πρότυπό του είναι ποιητικό ή οντολογικό; Η γραφή του ουτοπική ή υπαρξιακή; Η ματιά του παρθενική ή ευγενικά ηδονική; 
Ο ίδιος μας δίνει μιαν απάντηση: «Τα πάντα εντέλει ανάγνωση επιδέχονται». 
Και για να λυτρωθώ τον υιοθετώ, πάλι Εκ του πλησίον: 
ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ 
ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΕΜΟΚΥΚΛΙΣΤΟΣ 
Ή αλλιώς: 
"Εξαποθρησκευμένος ο χώρος όπου ακεραιώνεται η τελειότητα, θα μπορούσε να ονομασθεί Παράδεισος".