Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα
Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε
Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα
ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου
φχιὰ
φχιοὺ φχιού
ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα
Τί γυαλόπετρες φοῦχτες
τί καλάθια φρέσκες μέλισσες καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ ὅπου
ἄκουγες βββ νὰ σοῦ βροντάει ὁ αἰχμάλωτος ἀέρας.
Κάτι
Κάτι δαιμονικὸ μὰ ποὺ νὰ πιάνεται σὰν σὲ δίχτυ στὸ σχῆμα τοῦ Ἀρχαγγέλου
Παραλαλοῦσα κι ἔτρεχα
Ἔφτασα κι ἀποτύπωνα τὰ κύματα στὴν ἀκοὴ ἀπ᾿ τὴ γλώσσα
- Ἔ καβάκια μαῦρα, φώναζα, κι ἐσεῖς γαλάζια δέντρα τί ξέρετε ἀπὸ μένα;
- Θόη θόη θμός
- Ἔ; Τί;
- Ἀρίηω ἠθύμως θμὸς
- Δὲν ἄκουσα τί πράγμα;
- Θμὸς θμὸς ἄδυσος
Ὥσπου τέλος ἔνιωσα
κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ
πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος.
Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος – που «έφυγε» πριν λίγες μέρες - είχε υπ’ όψη του το παραπάνω ποίημα του Ελύτη από την συλλογή «Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά», όταν έλεγε π.χ. «Επιθυμώ να κάνω ταινίες με το τίποτα, για το τίποτα» ή όταν έγραφε το «Τίποτα», ένα «Σενάριο μυθιστορήματος», όπως έλεγε ο ίδιος (εκδόσεις Τόπος, 2015).
Πάντως, νομίζω ότι τελικά ο Ν. Παναγιωτόπουλος ένιωσε αυτό που λέει ο Ελύτης: «πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος». Γιατί ακριβώς καταγίνηκε μέσα από τη ζωή και την τέχνη του σε μια όχι και τόσο συνηθισμένη επίδοση: να πάρει στα σοβαρά το ΤΙΠΟΤΑ. Χωρίς ίχνος πεσιμισμού, μα με έναν ρεαλισμό που είναι θεραπευτικός.
«Τίποτα. Άλλη μια λέξη κλειδί», θα γράψει στο «ΤΙΠΟΤΑ».
Ένας τόσο δημιουργικός άνθρωπος, όπως ο Παναγιωτόπουλος, δεν έφυγε απ’ αυτή τη ζωή χωρίς να πάρει σοβαρά το ΤΙΠΟΤΑ.
Ας τον ξανακούσουμε απόψε (17 Ιανουαρίου 2016) στις 8 το βράδυ και για μία ώρα, να εξομολογείται στον σκηνοθέτη και ιερέα π. Πέτρο Μινώπετρο, στην εκπομπή «Από Τέχνη σε Τέχνη», στο Ραδιόφωνο της Εκκλησίας 89,5, το οποίο τιμώντας τη μνήμη του μεταδίδει σε επανάληψη την εκπομπή για τη ζωή και το έργο του.
Π.Α.Α.
Σχετικές αναρτήσεις:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου