ΣΚΟΤΩΣΑΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΟΡΦΑΝΕΨΑΜΕ / ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ηρακλής Φίλιος 

iraklisf@theo.auth.gr

Η ομολογία της ανωτέρας θεοκτονίας έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Ωστόσο έχει γίνει γνωστή από ένα μεγάλο φιλόσοφο τον Νίτσε. Όταν ο Νίτσε ομολόγησε στη «Χαρούμενη Γνώση» τη θεοκτονία που συντελέστηκε βάζοντας στα λόγια του τρελού τη φράση «τον σκοτώσαμε εσείς κι εγώ! Όλοι είμαστε δολοφόνοι του», προέβη σε μία τέτοια ομολογία, ακριβώς επειδή οι φιλόσοφοι είδαν τον Θεό με τα μάτια του νου, της λογικής και όχι της καρδιάς, μετατρέποντας Τον σε είδωλο (είδωλο – ιδέα - ἰδεῖν). 

Ένα μέρος της κοινωνίας που σχετίζεται με το χώρο της Εκκλησίας είναι καχύποπτο, μίζερο και διακατέχεται από πεσιμισμό. Πολλές φορές κυριαρχείται από μία «θεολογία της γκρίνιας» η οποία παντού, σε κάθε πέρασμα της βλέπει αμαρτίες, βέβηλα, σκιές, φαντάσματα και δαίμονες. Όλα τους φταίνε, όλα είναι μαύρα, τίποτε δεν πάει καλά, όλοι είναι αιρετικοί, οικουμενιστές, νεωτεριστές και προδότες της θεολογίας της ορθόδοξης Ανατολής. 

Ευτυχώς υπάρχουν ως «κλειδοκράτορες» της αλήθειας και η πίστη μας δεν κινδυνεύει. Ευτυχώς μας σώζουν εκείνοι. Εκείνοι που λησμόνησαν ότι η Εκκλησία είναι αγάπη και συγχώρηση και όχι αμαρτία και καταδίκη, παράδεισος και όχι κόλαση. Γιατί δεν μπορούν να αντέξουν την ομορφιά που γλυκαίνει τη ζωή του ανθρώπου; Γιατί δεν αντέχουν το διαφορετικό που στην ουσία (και μιλώ για τα θεία νάματα της ορθόδοξης θεολογίας) είναι μία προκλητικά κρυμμένη και αποσοβημένη αλήθεια; Γιατί υποτιμούν κληρικούς και μη που αναδεικνύουν την ωραιότητα των πραγμάτων; Γιατί εμμένουν στην άρνηση της συνέχειας της θεολογίας που γεννά η ζωή; 

Δεν καταπιάνονται με θέματα που τα θεωρούν «προκλητικά». Φοβούνται. Ο φόβος εκείνου που δεν κατάφεραν ή δεν μπόρεσαν να γίνουν, εκείνου που δεν καταφέρνουν και δεν μπορούν να γίνουν, τους απομυθοποιεί, τους τρομάζει και τους δειλιάζει. Αμήχανα δειλοί. Χρησιμοποιείτε τους Πατέρες, αλλά δεν τολμάτε να πείτε τις αλήθειες που θάψατε στο χρόνο. Μετατρέψατε τη θεολογία σε ειδωλολατρική εικόνα, καταδικάζοντας το κατ’ εικόνα να «σωθεί» μέσα από το είδωλο του.

Προχωρήσατε ανεπαίσχυντα στην αφαίμαξη της αγιοσύνης σαν να ήταν δική σας ιδιοκτησία σας. Κρίνετε και κατηγοριοποιείτε σαν να είναι δικαίωμα σας. Ρημάξατε αθώες και πονεμένες ψυχές, δημιουργώντας ανασφάλειες και απωθημένα. Πνίξατε τα όνειρα των ανθρώπων, κατακρεουργήσατε την ελπίδα της προσωπικής τους ανάστασης και τους γεμίσατε με ενοχικά σύνδρομα. Ταλαιπωρήσατε και δικάσατε την ανάγκη τους να ζήσουν, γιατί υπήρξαν στη ζωή αυτοί διαφορετικοί από εσάς. Τυποποιήσατε σε προτεσταντικά και κατ’ επέκταση άθλια οργανωσιακά καλούπια την ηθική και την ευσέβεια. Και την καταντήσατε ηθικισμό. Και την καταντήσατε ευσεβισμό. Προτείνατε τη σωτηρία δια των έργων και όχι διά του Ελέους. 

Απομονώσατε ταλαιπωρημένες ψυχές και τις ζητήσατε ευθύνες στις δικές σας ανεύθυνες πράξεις. Βγάλατε ανθρώπους καλούς, καλούς χριστιανούς, σωστούς χριστιανούς, καλά παιδιά, αλλά όχι αγίους. Διδάξατε τη δικαίωση μέσα από τα έργα και γίνατε προτεστάντες. Κηρύξατε ήθος και ηθική, μα όχι χρηστοήθεια. Γδύσατε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια δημιουργώντας τύψεις. Λεηλατήσατε την ανθρώπινη ελευθερία και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα για έναν Θεό που εσείς οι ίδιοι τον σκοτώσατε και τον σκοτώνετε κάθε μέρα. Απαγορεύσατε σε κάθε τι που δεν σας θυμίζει να μην σωθεί. 

Ένα μέρος πιστών αντιμετωπίζει με καχυποψία οτιδήποτε νέο εμφανίζεται ως ιδέα ή πρόταση στους κόλπους της Εκκλησίας, ξεχνώντας πως το «θεολογεῖν ἀεὶ σχοινοβατεῖν» κατά τον άγιο Γρηγόριο Θεολόγο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας για τα δεδομένα της εποχής τους υπήρξαν ρηξικέλευθοι και καινοτόμοι. Δεν βυθίστηκαν στο σκοτάδι που γεννά η αγνωσία, αλλά ανέδειξαν το φως της αγιοπνευματικής δόξας. 

Και σήμερα υπάρχουν και κληρικοί άξιοι που δεν διστάζουν και δεν θεωρούν κανένα θέμα «απαγορευμένο» ή θέμα «ταμπού», αλλά μιλάνε για «απαγορευμένα» κατά την αντίληψη (έως και νοητική δυστυχώς) ορισμένων ορθόδοξων συντηρητικών. Ορισμένοι αποκλείουν από το «παιχνίδι» του θεολογεῖν τους ανθρώπους με πείρα και εργασία άξια και αξιόλογη μέσα από τις συναναστροφές τους με ανθρώπους δια μέσου της θεραπείας. Είμαι αθεράπευτα πεπεισμένος πως είναι άνθρωποι εγκλωβισμένοι. Ψυχές δίχως πέταγμα, που στις ομορφιές των ιδιοτελώς καλά κρυμμένων αληθειών της θεολογίας που γεννά ο πολιτισμός της σάρκωσης και η φύση της αγάπης, αρνήθηκαν ό,τι πιο ωραίο χάρισε ο Δωρεοδότης Θεός. 

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, εκείνο της σεξουαλικότητας. Εδώ υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, αλλά κανείς δεν τολμάει να ψηλαφίσει το θέμα στην πατερική του διάσταση. Οι συντηρητικοί θεωρούν τη σεξουαλικότητα ως αμαρτία και τη δέχονται μόνο στην περίπτωση τεκνογονίας. Ποιος είπε ότι ο σκοπός του γάμου και της εκφραστικής της αγάπης είναι η τεκνογονία; Δηλαδή η σεξουαλικότητα νοείται και «αγιάζεται» μόνο ως κάτι το απαραίτητο, εντασσόμενο στα πλαίσια μιας αναπαραγωγής, ως κάτι που «δυστυχώς» είναι μέρος αυτής της παραγωγής για να έρθουν τα παιδιά στον κόσμο; 

Ένα μεγάλο μέρος κληρικών αγάμων κυρίως, ένα μέρος ανθρώπων που έχουν στάσεις και τάσεις μεσαιωνικές ως προς το θέμα αυτό και ανθρώπων που διακατέχονται από εξωεκκλησιαστικές οργανωσιακές τάσεις, εντελώς άκυρες και άκαιρες με το πνεύμα της Εκκλησίας, θεωρούν την ηδονή της σεξουαλικότητας ως αμαρτία. Και απλά η σεξουαλικότητα είναι μέρος μιας διαδικασίας που πρέπει να υπάρξει για να έρθει ζωή. Ακόμη και μέσα στο γάμο θεωρούν την ηδονή αμαρτία. Αμαρτία δεν είναι η έκφραση ζωής, η τόνωση της και η αλληλοσυμπλήρωση, αλλά η άρνηση ζωής. Όπως έχει πει σε συνέντευξη μας στην ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ο πανεπιστημιακός καθηγητής της θεολογικής Χ. Σταμούλης «αμαρτία δεν είναι ο έρωτας, αλλά η αδυναμία σχετισμού με το πρόσωπο του Χριστού». Να λοιπόν μία άλλη εμφανή θεοκτονία που συντελείται στο πρόσωπο του Χριστού. 

Το να εκθέτεις μία προσωπική άποψη πάνω στο ζήτημα αυτό για παράδειγμα πολλές φορές μπορεί να θεωρηθεί φιλαυτία. Ας σταθούμε στην πατερική διδασκαλία και ας ομολογήσουμε την αλήθεια των πραγμάτων που θεολογικοί κύκλοι έθαψαν εδώ και χρόνια. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφερόμενος στο λόγο για τον οποίο δόθηκε ο γάμος, γράφει τα εξής «ανατρεπτικά» και όμορφα: «Ἐδόθη μέν οὖν καί παιδοποιίας ἕνεκεν ὁ γάμος· πολλῷ δέ πλέον ὑπέρ τοῦ σβέσαι τήν τῆς φύσεως πύρωσιν» (Περί Παρθενίας, 19). Δηλαδή ο γάμος δόθηκε για κάτι πολύ περισσότερο από την παιδοποιία, για να σβήσει αυτή την πύρωση της ανθρώπινης φύσης. 

Και συνεχίζει γράφοντας ο ιερός πατήρ και αναφερόμενος στον απόστολο Παύλο: «Καὶ μάρτυς ὁ Παῦλος, λέγων· «Διά δέ τάς πορνείας ἕκαστος τῆς ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω»· οὐ διά τάς παιδοποιίας· καί πάλιν ἐπί τό αὐτοῦ συνέρχεσθαι κελεύει, οὐχ ἵνα πατέρες γένωνται παίδων πολλῶν· ἀλλά τί; «Ἵνα μή πειράζῃ ὑμᾶς ὁ σατανᾶς», φησί. Καί προελθών δέ οὐκ εἶπεν, «εἰ δέ ἐγκρατεύονται, γαμησάτωσαν». Αυτό που μας λέει ο ιερός Χρυσόστομος χρησιμοποιώντας τους παύλειους λόγους είναι να συνευρίσκονται τα σώματα όχι όμως για να γίνονται οι άνδρες πατέρες πολλών παιδιών, αλλά για να μην τους πειράζει ο Σατανάς. 

Ο ιερομάρτυς πρεσβύτερος Βασίλειος Αγκύρας, σημειώνει: πως ο Θεός θέλησε να βοηθήσει τον άνθρωπο «ἵνα τῇ ἐνούση αὐτῷ ἡδονῇ μαγγανεῦον τό ἄρρεν, οὐ διά τήν παιδοποιίαν μόνον, ἀλλά καί δι’ ἀυτόν τόν τῆς μίξεως οἶστρον, ὑπερμαχοῦν αὐτῷ ἔχῃ τό ἄρρεν». Η ηδονή δεν είναι αμαρτία και κάτι που πρέπει να καταπολεμηθεί, αλλά δια της ηδονής το κακό χτυπά τον άνθρωπο. Αυτό μας το λέει ο Μ. Βασίλειος στα «Ασκητικά». 

«Εγώ, ξέρετε, μεγάλωσα στην Τρούμπα, ο πατέρας μου είχε κουρείο εκεί. Κι είχα την ευκαιρία να γνωριστώ με χασικλήδες και τις πόρνες της περιοχής. Σας διαβεβαιώνω, αγαπητέ µου, πως σ’ αυτούς τους ανθρώπους είδα περισσότερο Θεό απ’ ό,τι σε υποτιθέµενους ευσεβείς. Γιατί είδα ανθρώπους οικτίρµονες. Σπλαχνικούς. Έχοντας οι ίδιοι πλήρη επίγνωση της κατάντιας τους, ήταν ανεχτικοί τόσο µεταξύ τους όσο και µε τους άλλους. Αυτοί οι µεγάλοι αµαρτωλοί βίωναν και ακτινοβολούσαν την πιο καίρια χριστιανική αρετή, που είναι η χωρίς όρους και προϋποθέσεις αποδοχή του άλλου. Ενώ εµείς δεν έχουµε επίγνωση της κατάντιας µας. Ο άνθρωπος που έχει επίγνωση γίνεται ταπεινός» (π. Φιλόθεος Φάρος).