ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟ

Δημήτρης Μπαλτᾶς 

Μητρ. Δημ. και Ἁλμυροῦ Ἰγνατίου, Πίσω ἀπό τά καθημερινά. Λόγια καρδιᾶς μέ ἀφορμή τήν ἐπικαιρότητα, Ἀθήνα 2015, σελ. 331 

Εἶναι σπάνιο στούς καιρούς μας νά διαβάζει ἤ νά ἀκούει κανείς ἐκκλησιαστικό λόγο ἐπίκαιρο (λ.χ. μέ ἀναφορές στήν σύγχρονη ἐκπαίδευση, στήν ἐπικείμενη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, στούς μετανάστες, στόν ρατσισμό κ.ἄ.) ἤ τουλάχιστον λόγο ἐπικαιροποιημένο (λ.χ. τό νόημα τοῦ Πάσχα στόν καιρό τῆς κρίσης, τόν φαρισαϊσμό τῶν συγχρόνων χριστιανῶν κ.ἄ.). 

Ἐξαίρεση σ’ αὐτόν τόν ‘’κανόνα’’ ἀποτελεῖ τό βιβλίο πού παρουσιάζω σήμερα. Πρόκειται γιά μία συλλογή ἄρθρων διαρθρωμένων σέ ἐννέα θεματικές ἑνότητες (α΄. «Στό ξεκίνημα» β΄. «Θεός ἀγάπης, Θεός ἐλπίδας» γ΄. «Ἀπό τόν Σταυρό στήν Ἀνάσταση» δ΄. «Τό μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας» ε΄. «Ἐκκλησία, ἡ μέλλουσα πόλις» στ΄. «Θρησκευτικός φανατισμός καί συμφιλίωση» ζ΄. «Δι’ εὐχῶν» καί η΄. «Σάν ὄνειρο») τοῦ Σεβ. Μητρ. Δημ. και  Ἁλμυροῦ Ἰγνατίου, πού ἐξέδωσαν προσφάτως σέ μία φροντισμένη ἔκδοση οἱ «Ἐκδόσεις Ἀρχονταρίκι». 

Κατά ταῦτα εἶναι εὐνόητο ὅτι ἡ παροῦσα ἔκδοση γεννήθηκε ἀπό τήν ἀνάγκη νά ἔρθει σέ ἐπαφή ὁ ἐκκλησιαστικός λόγος μέ τήν ἐπικαιρότητα. Ὅμως τήν ἐπικαιρότητα ὄχι μόνον τῶν πιστῶν, ἀλλά καί τῶν θρησκευτικῶς ἀδιάφορων συγχρόνων ἀνθρώπων πού ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια ἤ τουλάχιστον τήν ἐλπίδα. Ὁ συγγραφέας τονίζει ἀκριβῶς ὅτι «σέ ἐποχές διάσπασης, ἀπομόνωσης, ἀδιαφορίας καί ἀπελπισίας, οἱ Ἐνορίες ἀποτελοῦν ὀάσεις ἀνθρωπιᾶς, κοινωνικῆς δράσης, ἐλπίδας καί νοηματοδότησης τῆς ζωῆς» (σ. 187). Αὐτό διότι «ἡ ἐποχή μας ἔδειξε γιά μία ἀκόμη φορά ὁ κόσμος στηρίχτηκε σέ ἀξίες καί νοήματα πού δέν μπόρεσαν νά γεμίσουν τήν ψυχή του» (σ. 139). 

Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι (ἤ πρέπει νά εἶναι) λόγος ἀγάπης καί ἀνθρωπιᾶς. Αὐτό ἀκριβῶς σημειώνει ὁ Σεβ. Ἰγνάτιος, προσθέτοντας ὅτι «ὁ λόγος τῆς ἀγάπης σήμερα εἶναι ἡ πράξη τῆς ἀγάπης» καί ἀποτιμώντας ὅτι «ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν εὐθύνη τῆς ἀλήθειας» (σ. 150). 

Ἡ ἔμπρακτη ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης συνδέεται, νομίζω, καί μέ τήν δυνατότητα «νά συνδιαλέγεται (ἐνν. ὁ ἑλληνισμός) μέ τό διαφορετικό» (σ. 273) καί νά ἀπομακρύνει «τόν φανατισμό» (σσ. 267-272), ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖται καί στίς πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες. 

Αὐτά καί πολλά ἄλλα ἐνδιαφέροντα ζητήματα θά ἀναγνώσει ὁ ἀναγνώστης στόν τόμο τόν ἐπιγραφόμενο «Πίσω ἀπό τά καθημερινά». Ἡ ἀμεσότητα τοῦ λόγου, ἡ ἀποφυγή τοῦ γνωστοῦ σέ ὅλους πομπώδους ὕφους τῶν ἐκκλησιαστικῶν λόγων, ἡ ἐπικαιρότητα τῶν νοημάτων καί κυρίως τό πλησίασμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου μέ τήν σκληρή πραγματικότητα εἶναι τά κυριώτερα, νομίζω, χαρακτηριστικά τῆς γραφίδος τοῦ συγγραφέως. Περιττό νά σημειώσω ὅτι τό παρόν βιβλίο μπορεῖ νά ἀναγνωσθεῖ ἀπό ἕνα εὐρύτερο ἀναγνωστικό κοινό.