ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ Η ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (ΦΩΤΟ)

Κείμενο – φωτογραφίες του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Στην διαθήκη του, την οποία συνέταξε την 1η Αυγούστου 2005, ο μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος (Βαλληνδράς), όριζε με σαφήνεια: 

Τα δύο, εν Καλλιθέα Αττικής, και επί της οδού Γρυπάρη 44, πρώτου και δευτέρου, υπέρ το ισόγειον, ορόφου, διαμερίσματά μου επιθυμώ να περιέλθουν, το μεν του α' ορόφου, εις την Ιεράν Μητρόπολιν Ζιχνών και Νευροκοπίου, διά να χρησιμοποιήται ως οικία εν Αθήναις του εκάστοτε Μητροπολίτου Ζιχνών και Νευροκοπίου, το δε του β' ορόφου εις την Ιερόν Μητρόπολιν Πατρών, διά να χρησιμοποιήται ως ξενών φοιτητών της Θεολογίας, κληρικών ή λαϊκών, της περιοχής των Πατρών, υπό την εποπτείαν του εκάστοτε Μητροπολίτου Πατρών. 

Ο Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος εκοιμήθη πριν 7 χρόνια (2008). Από τότε μέχρι τώρα φαίνεται πως δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον από πλευράς των δύο Μητροπόλεων για την βούληση του διαθέτη σχετικά με τα εν λόγω διαμερίσματα. 

Η Ιδιωτική Οδός αποτύπωσε φωτογραφικά - εξωτερικώς - την οικία του μακαριστού Μητροπολίτου, η οποία έχει αφεθεί …στο έλεος του Θεού. Ερμητικά κλειστή και με τη φθορά του χρόνου ανάγλυφη στα ντουβάρια. Τέτοιου είδους εγκατάλειψη θα οδηγήσει μαθηματικά σε κατάρρευση τμημάτων του κτιρίου, όπως για παράδειγμα της σκάλας που οδηγεί στα διαμερίσματα, η οποία φέρει μεγάλες ρωγμές. 

Προφανώς ο μεν Μητροπολίτης Ζιχνών μένει αλλού στην Αθήνα, οπότε δεν χρειάζεται το διαμέρισμα του α’ ορόφου, ενώ η Μητρόπολις Πατρών διαθέτει, μάλλον, άλλον ξενώνα για φοιτητές στην Αθήνα – που δεν τον γνωρίζουμε – κι έτσι δεν έχει ανάγκη το διαμέρισμα του β’ ορόφου. 

Τώρα αν οι δύο Μητροπόλεις πληρώνουν και ΕΝΦΙΑ για το σπίτι αυτό, δικό τους θέμα… 

Βλέποντας την εγκατάλειψη της εν Αθήναις οικίας του μακαριστού Πατρών, σκέπτομαι μήπως οι Μητροπόλεις δεν αποδέχθηκαν την κληρονομιά… 

Αλλά θυμάμαι και τον γνωστό στίχο του Παλαμά: 

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι 

στοιχειό είναι και με προσκαλεί• ψυχή, και με προσμένει. 

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι. 

Στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.