Ο ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡ.Θ.Ο. ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΟΙ "ΚΟΜΠΑΡΣΟΙ" ΑΠΟ ΤΗ ΓΚΕΓΚΗΔΟΧΩΡΑ 

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

Τὸ περασμένο βράδυ τοῦ Σαββάτου εἴχαμε τὴ χαρὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν ξεκαρδιστικὴ κωμωδία τῶν Μ. Ρέππα – Θ. Παπαθανασίου "Συμπέθεροι ἀπ΄ τὰ Τίρανα" σὲ σκηνοθεσία τοῦ Γιάννη Δεμιρτζόγλου ἀπὸ τὴν κομπανία τοῦ ΕΡ.Θ.Ο. στὸ Μορφωτικὸ Σύνδεσμο Μόδα. 

Τὸ ἔργο ἦταν προσφυῶς ἀφιερωμένο στὴ μνήμη τῶν ἀλησμόνητων διανοουμένων καὶ καλλιτεχνῶν τῆς Πόλης: Σ. Μελόπουλου, Β. Ἡγουμενίδη, Σ. Παπαδόπουλου, Α. Βακαδήμα καὶ ἄλλων, ποὺ μᾶς ἔφυγαν πρὸ ἐτῶν. 

Ἡ κωμωδία ἦταν σύγχρονη καὶ ἀντιπροσωπευτικὴ ἰδιαζόντων προβλημάτων κυρίως δὲ τῆς ὀδυσσείου καὶ "ἐκπάγλου" νοοτροπίας τῶν "φίλων" τῆς γείτονος, τῆς "εὐλογημένης" ράτσας τῶν Ἀλβανῶν, οἱ ὁποῖοι, ὡς μὴ ὤφελεν "κατέκλυον" ὡς ἀκρίδες "ἄνευ ἀγρίου μέλιτος" (Μάρκ. 1, 6), ὡς καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐσχάτως, τὴν χώραν τῶν ἀρχαίων ἡρώων τοῦ πνεύματος καὶ τῆς τέχνης, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐλευθεριαζούσης καὶ ἄνευ συνόρων ἀνεκτικότητος καὶ ἀσυνεννοησίας. Τὸ ἔργον ἦταν μὲ πολὺ χιοῦμορ, ζουμερὲς καὶ ἀτόφιες ἐκφράσεις τῆς καθημερινότητος καὶ πολὺ κέφι. 

Τὸ ἀνέβασαν νέοι ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ τὴν Ἑλλάδα ἄριστα, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἀσφαλῶς προερχόταν καὶ ἀπὸ τὴν πεῖρα ποὺ εἶχαν ἔνεκα τῶν ἐπαναλήψεων τῆς παραστάσεως. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔλαβαν χώραν μέσα σ’ ἕνα ἀπλὸ καὶ ἄνευ μεταλλαγῶν σκηνικό, μία σκηνικὴ θἄλεγε κανεὶς "ἀσκητικότητα", ποὺ δὲν ἐνοχλοῦσε καὶ λόγῳ τῆς συναρπαστικῆς δομῆς καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς κωμωδίας. Χαρακτηριστικὴ ἦταν ἐξ ἄλλου καὶ ἡ σχεδὸν "ἐπαγγελματικὴ" καὶ μὲ ἄνεση ἐκτέλεση τῶν νέων. Βέβαια σκέπτεται κανείς, ὅπως καὶ συχνὰ σὲ ἔργα τῶν ΜΜΕ, πόσο διαφέρουν καὶ πολλὲς φορὲς "ἀπογοητεύουν" οἱ ἐκτελεστὲς ἀπὸ τὴ σκηνή, ὅταν ἐπιδίδονται μετὰ σὲ διαφημίσεις καὶ τὰ τοιαῦτα γιὰ νὰ αὐξήσουν τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον. 

Ἂν θἄθελε τώρα τις, νὰ κάμει κάποιες διαπιστώσεις στὰ ἐπὶ μέρους πρόσωπα, θἄλεγε ἴσως καὶ τὰ ἑξῆς: Ἐντυπωσιακὴ ἦταν ἡ μορφολογικὴ καὶ ἄλλη φινέτσα καὶ σβέλτη μεταλλακτικότητα τοῦ Τροκούδη, οἱ γλυκὲς κοῦκλες Πένη, Πωλίνα, Λίζα καὶ Κλαμπέτα, ποὺ διακρίνονταν γιὰ τὴν παραστηματικὴ γοητεία, τὴν μπριόζα ἀλλὰ καὶ τρυφερὴ ἠθοποιΐα, πρᾶγμα ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὰ νιάτα τους, τὴν ἰδιοσυγκρασία, τὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ τὴν πιστότητα στοὺς ρόλους τους. Ἐξαίσιος ἦταν ὁ Μπουκουρᾶν Ντουρχάϊ, μὲ τὴν "πολυλογία" του, τὴν κωμικοτραγικὴ ἐμφάνιση στὶς κινήσεις, καὶ κυρίως στὶς γκριμάτσες τοῦ "ἀσκοειδοῦς" προσώπου του καὶ ὄχι μόνον, χωρὶς νὰ μένει πίσω καὶ ἡ "κουτσαβακική" κυρά του ποὺ ὑποκλινόταν σὰν σαλτιμπάγκος! Τυπικὸς "Λαλαμπίρδας" ὁ Νικήτας καὶ πολὺ λεβέντης ὁ Βασίλης μὲ ὅλη τὴν κουτοπονηριά του, ἐνῶ ὁ Ἄλφρεντ ἐξέπλησσε μὲ τὸν "ὑβριδικό" συνδυασμὸ τῆς ἐν πολλοῖς γραφικῆς "”ἱλαρότητος" τοῦ Ἄγγλου καὶ τῆς "ἡμερότητος καὶ ἀγαθότητος" τοῦ Γκέγκα… O mama mia! 

Τέλος χαριτωμένη καὶ μοντέρνα πρόβαλε καὶ ἡ ἐνδυμασία τῶν κοριτσιῶν καὶ τῶν ἀγοριῶν καθὼς καὶ ἡ συνοδευτικὴ μουσικὴ τοῦ Σ. Πανταζῆ. 

Συγχαρητήρια στὸν σκηνοθέτη, τὸν Μορφωτικὸ Σύνδεσμο Μόδα καὶ εὐχαριστίες γιὰ τὴν ἐκδήλωση.