Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ... "ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ"

Την περασμένη Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου, παρουσιάστηκε το νέο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Κοσμόπουλου «Κατόπιν Εορτής» (εκδόσεις Ερατώ), σε σχετική εκδήλωση στο Σπίτι της Κύπρου, στην Αθήνα. 

Μιλώντας για το βιβλίο, ο ποιητής και Καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Γιώργος Κεντρωτής είπε ότι ο Κοσμόπουλος αναμιγνύει στα ποιήματά του ενεργήματα, ιδέες, λέξεις από τους ποιητές, τους οποίους παρουσιάζει «κατόπιν εορτής», δηλαδή μετά τον θάνατό τους. 

Επίσης μίλησαν ο ποιητής και Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Μακρυδημήτρης και ο Καθηγητής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και συγγραφέας Θεοδόσης Πυλαρινός. Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν ο ποιητής και οι Τίτος Πατρίκιος, Γιώργος Βαρθαλίτης, Αντώνης Φωστιέρης, Γιώργος Μαρκόπουλος και Μιχάλης Γκανάς. 

Το όγδοο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Κοσμόπουλου Κατόπιν Εορτής, περιλαμβάνει δεκαεννέα ποιήματα που, τα περισσότερα σονέττα, είναι ποιήματα συνομιλίας. Με ποιητές της λυρικής μας παράδοσης οι οποίοι είτε με περισσήν ευκολία πέρασαν στα αζήτητα θεωρούμενοι ανάξιοι λόγου, είτε αποτιμήθηκαν μέσα από επιφανειακές γραμματολογικές προσεγγίσεις. Κοινό στοιχείο της ζωής τους υπήρξε το μαρτύριο. Οι περισσότεροι έφυγαν νέοι. 

Το φως των Ελλήνων το διέσωζαν πάντα οι αληθινοί ποιητές. Επιλέγοντας το μαρτύριο από την αντιπαροχή και το, μέχρι σκασμού, φαγοπότι, πάνω στα σπλάγχνα του παραδομένου συλλογικού μας βίου. Κι είτε οδηγούνταν στην πρόωρη εξόντωση, είτε στα σανατόρια και στα ψυχιατρεία είτε στην παρανάγνωση και στην κίβδηλη δημόσια παραχάραξη.

Η συνομιλία του Κοσμόπουλου με τους ποιητές μας έχει χαρακτήρα μαθητείας και υπακοής. Τους αφήνει να τον οδηγήσουν στους θαυμαστούς τρόπους, με τους οποίους κρυστάλλωσαν την βαθύτερη ψυχή ενός κόσμου που μέχρι σήμερα βγαίνει στο σφυρί, εκποιείται στην σκύλευση και στον πλειστηριασμό αλλά αντέχει. 

Στα ποιήματα του Κατόπιν Εορτής ο Σολωμός, ο Βιζυηνός, ο Μητσάκης, ο Κρυστάλλης, ο Φιλύρας,ο Εγγονόπουλος, ο Καρούζος, ο Μαντελστάμ, ο Ρίτσος, ο Παπαδίτσας, ο Μπράβος, ο Λάγιος είναι οι δειπνοκλήτορες στο τραπέζι μιας γιορτής, που διαρκεί μέσα από το μαρτύριο και τον θάνατο, ως αναστημένη αγάπη. 

Με ένα προσωπικό ιδίωμα, σύγχρονο μέσα από την δημιουργική ρυθμική ανάπλαση των παραδομένων μορφών, το βιβλίο του Κοσμόπουλου δείχνει ότι καμιά κατάρρευση δεν μπορεί να πνίξει το δέντρο της φωνής μας.
Το βιβλίο κοσμείται με έργο του ζωγράφου Μάρκου Καμπάνη.

Ο ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ, ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ 1895, 
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ 
Βλέπω τα βουτυρόπαιδα να γράφουνε ρετρό σονέττα
καθώς να πλέκουνε σεμαίν οι κορασίδες.
Θα σου το ειπώ, ακόμη μία, νέτα-σκέτα:
Δεν γίνονται σ’ όλους, λέξεις οι Ατθίδες.

Σου το’χα ειπεί στο «Αχ-Βάχ» και στο «Άμα λάχει»
-κυρίως στο καρβουνάδικο του υλοτόμου-
πως, κάμε υπομονή, κι όπως και να’ χει
να τραγουδάς «μεγάλος πειρασμός ο εαυτός μου».

Doctores philosophiae et omnium rerum
(Utilium), χάσκουνε με γουρλωμένα μάτια,
μπροστά σε μίμους φωνασκούς. Δεν ξέρουν,

Τα δάση μες στην θάλασσα και του βουνού το ψάρι. 
Βλέπω καλώδια κι ιστοτόπους με φωτογραφίες 
νεκρών που επιμένουν ότι η ήρα είναι το στάρι.

Βλέπω να πνίγεσαι, σε βλέπω δίχως φράγκο,
σ’ ένα ντοβλέτι που το ρήμαξεν η φύρα.
Ξαναγυρνώ στους κοιμηθέντες. Τον σκοπό μου σφύρα.