Ο ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΓΙΑ "ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ" / Ένα κείμενο - ντοκουμέντο

TA ΠΕΡΙ «ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ» ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ 

Υπό Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού 

Β΄ 

Γράφοντας στην προηγούμενη επιφυλλίδα μας (Α΄) γιά τερατουργικές καταστάσεις που απροκλήτως μας εδημιούργησαν εξ Αθηνών αθεόφοβοι ρασοφόροι, δεν θα μπορούσαμε –ακόμη και προφητικό χάρισμα αν διαθέταμε− να φαντασθούμε τόσο γρήγορη και πανηγυρική επιβεβαίωση δι’ αναλόγων πράξεων, των όσα, εν φόβω Θεού δημοσία καταγγείλαμε, όλως επιλεκτικώς, ως εν πρωτοφανεί αναλγησία χαλκευθέντα, υπό μορφήν μάλιστα «συνεργασίας πολλών λογίων»! 

Εκθέτοντας πάντως και δημοσιοποιώντας αδιάψευστα πειστήρια (από το επίσημο Υπηρεσιακό Αρχείο της Ι. Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας) περί του τρόπου με τον οποίο μας επαγίδευσε εις το να μας υποκλέψει το ιερώτατο Επισκοπικό αξίωμα ο εκ της Εκκλησίας της Ελλάδος ενσκήψας τραγικός τσαρλατάνος Αρχιμ. Σεραφείμ Μεντζελόπουλος, δεν είχαμε την αξίωση, μήτε ασφαλώς την αφέλεια να πιστεύσουμε, ότι θα εματαιώναμε την ως ‘άριστα’ ενορχηστρωμένη από τους πρωτεργάτες της «Χρυσοπηγής» εκλογή του, εις την Μητρόπολη Πειραιώς. 

Έπρεπε όμως να μάθουν και να ξέρουν ποιόν επί τέλους εκλέγουν με τόσες τυμπανοκρουσίες και ασυναγώνιστον από άλλον συνυποψήφιο (!), για να μην μπορούν να επικαλεσθούν αργότερα άγνοια ή δήθεν παραπληροφόρηση. Εφ’ όσον δηλαδή εις ένα έκαστο των μελών της εν Αθήναις συνελθούσης Συνόδου της Ιεραρχίας εστάλη με φαξ, τουλάχιστον εβδομάδα προ των εκλογών, από την δική μας υπεύθυνη πηγή η σχετική ενημέρωση, θα περιμέναμε το ολιγώτερο κάποιον προβληματισμό ανησυχίας, ή να εζητείτο −από μερίδα έστω των σεβομένων την θρυλούμενη «εν Αγίω Πνεύματι εκλογή» Ιεραρχών− στοιχειώδης έλεγχος των καταγγελλομένων. Μη λησμονούμε άλλωστε ότι ακόμη και κατά την ύστατη στιγμή προ της χειροτονίας (σε όποιο βαθμό της Ιερωσύνης, πόσο μάλλον του Επισκόπου!), εάν ήθελε εγερθεί δημόσια και αξιόπιστη αντίρρηση, επιβάλλεται ο σχετικός έλεγχος αμέσως, ώστε να θεωρείται όντως «λαοπρόβλητος» και «θεοπρόβλητος» ο χειροτονούμενος, «ίνα μη υπό αναξίων τα θειότατα τελεσιουργώνται» (όπως δικαίως απαιτεί η «Συμμαρτυρία του Πνευματικού», ήδη από την εις Διάκονο χειροτονία). 

Εξ όσων όμως εδημοσιεύθησαν μέχρι στιγμής στα επίσημα Δελτία ειδήσεων, τέτοια ευαισθησία δεν φαίνεται ούτε κατά διάνοια να πέρασε από τις συνειδήσεις των εκλεκτόρων, έστω και ενός για δείγμα! Αντιθέτως, 2 επί 72 ή 74 εκλεκτόρων Μητροπολιτών έλαβεν, ο άλλοτε ‘αποδιοπομπαίος’ και περιφρονούμενος, ψήφους 63, ως ανεγράφη! 

Αυτό είναι ατυχώς το κλίμα που κατορθώνει να επιβάλει ισοπεδωτικά ή ‘ενός ανδρός Αρχή’ εις τον ιερώτατο θεσμό της Εκκλησίας που ονομάζομε από τους Αποστολικούς χρόνους ‘Σύνοδο’, και είναι ως γνωστόν, συνώνυμος του όρου ‘Εκκλησία’! 

Και διερωτάται κανείς, με δικαιολογημένη αγανάκτηση, πώς είναι δυνατόν να λησμονούν και να αποπιούνται τις εν προκειμένω τρομερές ευθύνες των, όχι μόνον οι Επίσκοποι (οι πρώτοι πάντως ένοχοι και υπεύθυνοι!) αλλά και τα μέλη όλων των άλλων συλλογικών Σωμάτων στις διάφορες τάξεις του λαού του Θεού (Θεολογικές Σχολές, Μοναστήρια, ιδίως του Αγ. Όρους, πολυάνθρωπες Ενορίες και πλείστες όσες Χριστιανικές Αδελφότητες, κ.ἄ.;). 

Αντιθέτως, οι εν Ελλάδι και εν Αυστραλία Δημοσιογράφοι, έσπευσαν εντόνως εντυπωσιασμένοι από τις γενόμενες αποκαλύψεις μας− να ζητήσουν εκτενέστερη ενημέρωση, πράγμα όμως που επιμελώς αποφύγαμε, παραπέμποντας όλους μόνο εις όσα περιέχει η έκδοση του ‘ΒΗΜΑΤΟΣ της Εκκλησίας’. Τα αυτά πρέπει να λεχθούν και για πλήθος πιστών, Κληρικών και λαϊκών, που ζητούσαν επειγόντως την Εφημερίδα μας. 

Θα μπορούσαμε βέβαια και άλλα βαρυσήμαντα τεκμήρια να παρουσιάσουμε, τα οποία χαρακτηρίζουν εις το διηνεκές το γενικό ήθος και την ψυχοπαθολογική κατάσταση του νέου Μητροπoλίτη Πειραιώς Σεραφείμ Μεντζελοπούλου. Δεν το πράττομε όμως, διότι με όσα ήδη κατηγγείλαμε εδώ, εδόθη επαρκής απάντηση εις τους εν Ελλάδι ‘διαπορούντας’ πώς έγινε εν Αυστραλία Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως ο περιπετειώδης Αρχιμανδρίτης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυτραλίας Στυλιανός

Άλλο χτυπητό παράδειγμα της άδικης και ανίερης πολεμικής που συνεχίζει επί χρόνια εις βάρος του Αυστραλίας ο Αθηνών Χριστόδουλος και οι δουλικώτατα ακολουθούντες τις δόλιες υποδείξεις και μεθοδεύσεις του Ιεράρχες, είναι η περίπτωση του καθ’ υπερβολήν έξαλλου και συκοφάντου Καντιωτικού Θεολόγου/Φιλολόγου Νικ. Σωτηροπούλου, τον οποίον ως γνωστόν αφώρισε η εν Κωνσταντινουπόλει Μείζων και Υπερτελής Ι. Σύνοδος τον Δεκέμβριο του 1993 (στην οποία μετείχε και η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία μάλιστα ήταν αυτή που εισηγήθηκε τον αφορισμό (!) του εν λόγω ιεροκατήγορου και ταραχοποιού, εντός και εκτός Ελλάδος).  

Και βέβαια θα διερωτηθεί κανείς: Με ποιά λογική ευθύνεται ιδιαιτέρως για τον ‘δαιμονόπληκτο’ Σωτηρόπουλο ο μόλις το 1998 γενόμενος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, ενώ ήδη από το 1993 είχεν αφορισθεί ο περί ου ο λόγος από την Μείζονα και Υπερτελή εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδο; Το ερώτημα μοιάζει ευλογοφανές και βάσιμο. Αλλά μόνον για τους αγνοούντας τα παρασκήνια! 

Αυτά τα παρασκήνια θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε εδώ, ώστε οι αγνοούντες κείμενα και γεγονότα, να αντιληφθούν τις ευθύνες του καθενός. 

Βασικό ντοκουμέντο για την όλη εδώ παρουσίαση του θέματος είναι η ‘Πράξις’ αφορισμού Ν. Σωτηροπούλου, την οποία και παραθέτομε αυτούσια εν φωτοτυπία, καθώς και το σχετικό επίσημο ‘Ανακοινωθέν’ του Οικουμενικού Πατριαρχείου με ημερομηνία 14−12−1993. Και μόνο απλή ανάγνωση των δυο αυτών επισήμων ντοκουμέντων, καταδεικνύει τις ακόλουθες αναντίρρητες αλήθειες: 

α) Η Μείζων και Υπερτελής εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος το 1993 συνήλθε σε δυο φάσεις: (Ιούλιο η πρώτη, και Δεκέμβριο η δεύτερη). Εις την πρώτη φάση όχι μόνο μετείχε και ο Αυστραλίας οφειλετικώς, μαζί με όλη την Ιεραρχία του Οικουμενικού Θρόνου, αλλά και ως ειδικός Εκκλησιολόγος ανέλαβε κατ’ ανάθεση να ‘αρχιτεκτονήσει’ και οργανώσει μέχρι τελευταίας λεπτομερείας, τα της Συνόδου κείμενα, ώστε να αντιμετωπισθεί επιτυχώς η ακόρεστη επεκτατική δραστηριότητα του κυριολεκτικώς αφηνιάσαντος Πατριάρχου Διοδώρου, που ‘εισπήδησε’ προκλητικώτατα στην Αυστραλία. 

Εις την δευτέρα φάση (Δεκέμβριος) μετείχαν πάλι οι ίδιες Ελληνικές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες (Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Κύπρου και Αθηνών) όμως με πολύ μικρότερο αριθμό αντιπροσώπων. Τώρα επρόκειτο να ‘αποκατασταθούν’ προώρως και εσπευσμένως οι τιμωρηθέντες κατά την προηγούμενη φάση Ιεροσολυμίται ‘εισβολείς’ (ιδίως οι Επίσκοποι Ησύχιος και Τιμόθεος), ο δε γράφων αντετάχθη εγγράφως με συγκεκριμένα επιχειρήματα κατα της τοιαύτης αδικαιολογήτου σπουδής, διό και μήτε την ψήφο του έστερξε να αποστείλει, ως του εζητήθη. 

Κατ’ αυτή λοιπόν την φάση εζήτησε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ να αφορισθεί ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος, πρωτίστως δι’ όσα συνεχώς ωργάνωνε έκτροπα Καντιωτικών ‘παραβολάνων’ μέχρι και ξυλοδαρμού Κληρικών και λαϊκών εν ώρα Θ. Λειτουργίας (ιδιαιτέρως στο Κεφαλάρι Αττικής και στη Μητρόπολη Λαρίσης), ωσαύτως όμως και δια τα εν Αυστραλία και Καναδά ανάλογα ‘αθλήματα’, τα οποία επί έτη καταγγελλόμενα αρμοδίως, έμεναν ατιμώρητα. 

β) Ο Χριστόδουλος εγνώριζε ανέκαθεν την εν γένει φθοροποιό δράση του Ν. Σωτηροπούλου ανά την Ελλάδα και το Εξωτερικό, όσο και τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ εζήτησε τον αφορισμό του, κατά την β΄ φάση της Μείζονος και Υπερτελούς Συνόδου, όπου οι πάντες εγνώριζαν ότι ούτε παρίστατο ούτε είχε καμμιά ανάμειξη ο Αυστραλίας. Εν τούτοις, όταν για την δια παντός μέσου επιδιωκόμενη εκλογή του εις τον Θρόνο των Αθηνών εμερίμνησε να προσεταιρισθεί και τους φιλοκαντιωτικούς Αρχιερείς, επεσήμανε μεν το ‘δόλωμα’, δηλαδή την αποκατάσταση Σωτηροπούλου, την οποία και ανεπιφυλάκτως υπεσχέθη, δεν είχε όμως την φιλοτιμία και εντιμότητα να υποδείξει, τουλάχιστον μεταμέλεια στις συκοφαντικές και βλάσφημες δηλώσεις του, όχι μόνο κατά του Αυστραλίας, αλλά και κατά της ιδίας της Συνόδου που προέβη στον πανηγυρικό αφορισμό του. 

Ποιός Aρχιεπίσκοπος, σεβόμενος εαυτόν και την Εκκλησία της οποίας ηγείται, θα επέτρεπε να συνεχίζεται το αίσχος Σωτηροπούλου, χωρίς να επιδιώξει τα του στοιχειώδους σωφρονισμού του, ώστε και τον ίδιο ειλικρινώς να βοηθήσει εις μετάνοια και ψυχική σωτηρία; 

Αλλά μήπως υπήρξε ολιγώτερο σκανδαλώδες το γεγονός ότι, ενώ από το ένα μέρος ζητούσε φορτικώς από το Φανάρι την άρση του αφορισμού, από το άλλο μέρος άφηνε ανενόχλητους Ιεράρχες της απολύτου ευθύνης του (Κορίνθου Παντελεήμων, Σπάρτης Ευστάθιος, κ.ά.) να προσκαλούν επισήμως τον αφορισθέντα εις πανηγυρικάς Λειτουργίας και εις Ιερατικά Συνέδρια να κηρύξει ‘Ορθοδοξία’ ή ‘αντιαιρετικό αγώνα’; 

Προσφάτως ακόμη, εθεάθη ο Σωτηρόπουλος να κοινωνεί ανεμπόδιστος των Αχράντων Μυστηρίων κατά την πανηγυρική θ. Λειτουργία εις την Ι. Μονή Γηροκομείου Πατρών, όπου μάλιστα ιερουργούσε ο νεοχειροτόνητος Μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας Κοσμάς. Βλέποντας τέτοιο ανίερο θράσος ο γνωστός Θεολόγος και Μουσικολόγος κ. Παν. Ανδριόπουλος, υπενθύμισε ευθαρσώς ότι δεν είναι δυνατόν να εμπαίζεται απροκάλυπτα ο αφορισμός Μείζονος Συνόδου, αλλά, παρά το επεισόδιο που εδημιουργήθη, και τα δυσμενέστατα σχόλια του τοπικού Τύπου, μήτε ο νέος Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος, μήτε και ο δήθεν περί ‘καθάρσεως’ κοπτόμενος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έλαβαν οποιοδήποτε μέτρο. Σε τηλεφώνημα μάλιστα που έγινε προς την Αρχιεπισκοπή με ερώτημα μήπως είχε αρθεί εν τω μεταξύ ο αφορισμός Σωτηροπούλου, εδόθη, ως εδηλώθη υπευθύνως, η εξής χαρακτηριστική απάντηση: ‘Ασφαλώς ισχύει ακόμη ο αφορισμός, αλλά η ευθύνη είναι του Οικουμενικού Πατριαρχείου’! 

Το πόσο δεινό σκανδαλισμό των πιστών συνεχίζει να προκαλεί διαβολικά αμετανόητος και μετά τον αφορισμό του− ο πανταχού καθυβρίζων την Εκκλησία και τους Λειτουργούς της Νικ. Σωτηρόπουλος, το γνωρίζουν όχι μόνο τα τηλεοπτικά Κανάλια, αλλά ακόμη και τα κοσμικά Δικαστήρια. Εις αυτά εκκρεμούν όπως έχει δημοσιευθεί κατ’ επανάληψη, επίσημες καταγγελίες και από το Υπουργείο Οικονομικών για τεράστιες καταχρήσεις στην διαχείριση του ‘Ιεραποστολικού Σωματείου Ο Σταυρός’. Γνωστή είναι και η ετυμηγορία του Εφετείου Αθηνών (115/8−1−2001), η οποία εκήρυξε αμετακλήτως τον Σωτηρόπουλο ‘ουχί Θεολόγον αλλά ψευδολόγον’! 

Για όλους τους ως άνω άθλους του ‘θρυλικού’ ανδρός έχουμε εκτενώς δημοσιεύσει τόσον εις την Επιστημονική Επετηρίδα της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τομ. 13, 2003), όσο και εις την Εφημερίδα μας ‘Το ΒΗΜΑ της Εκκλησίας’ (Μάρτιος 2002). Να συμπληρώσουμε τέλος ότι, αφού εξαντλήθηκε η υπομονή και Επισκοπική επιείκειά μας προς τον ‘πλανώμενον και πλανώντα’ Ν. Σωτηρόπουλον, έπρεπε να προστατεύσουμε και τους οπουδήποτε μη πληροφορούμενους αρμοδίως, γι’ αυτό αναγκασθήκαμε να καταθέσουμε –ως ύστατη προσπάθεια σωφρονισμού− αγωγή κατ’ αυτού εις τα εν Αθήναις Δικαστήρια, μετά την προειδοποιητική επιστολή που είχαμε απευθύνει εγκαίρως (βλ. σελ. ). 

Το πώς και το γιατί, μετά απ’ όλα τα ως άνω, επιμένει με τόσο ‘ζήλο’ ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος να ζητεί την άρση του αφορισμού, χωρίς να προηγηθεί η επιβαλλόμενη δήλωση μετανοίας, δεν σημαίνει ασφαλώς ‘πατρική επιείκεια προς αμαρτωλόν ή πλανώμενον’, όπως συνηθίζει να υποκρίνεται. Είναι ΦΟΒΟΣ για πράγματα που ασφαλώς θα μπορούσε να του παρέξει το απύλωτο στόμα ενός λαϊκού από το άμεσο ποίμνιό του, τον οποίο θα έπρεπε προ πολλού να είχε σωφρονίσει αναλόγως.  

Τό παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στήν Εφημερίδα “ΤO ΒΗΜΑ τής Εκκλησίας” Μάρτιος 2006