Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Πριν λίγο καιρό σχολίασα μία δήλωση του αφορισμένου θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου, στην οποία μας έλεγε ο ίδιος πως δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του και άρα ζούσε κατ’ αυτόν «ιεραποστολικά», κατ’ εμέ όλως παρασιτικά.
Κάποιοι οπαδοί του έσπευσαν να μου γράψουν «Ντροπή» και άλλα χειρότερα, διότι τους έθιξα τον γκουρού τους.
Φίλος της Ιδιωτικής Οδού με πληροφόρησε για μια σχετική ανάρτηση σ’ ένα ιστολόγιο με τον τίτλο «Αυγουστίνος Καντιώτης». Η ανάρτηση έφερε την εξόχως λαϊκίστικη επιγραφή:
Το επ’ εμοί ουδόλως με απασχολεί τι γράφουν αυτοί οι «κύριοι» για μένα.
Μας διαφωτίζουν πολύ, όμως, σχολιάζοντας την δήλωση του Ν. Σωτηρόπουλου. Προσέξτε τι γράφουν:
Για την δήλωση, που αναγκάστηκε να κάνει ο κ. Ν. Σωτηρόπουλος έχω να παρατηρήσω το εξής•
Ειναι γραμμένη με ευγένεια και δεν λέει το πρόσωπο που έκανε άνω κάτω την αδελφότητα και δημιούργησε προβλήματα στον ίδιο και σε άλλους αδελφούς.
Ένα μόνο περιστατικό θα αναφέρω• Ο κ. Σωτήρης Ευσταθίου έβαλε ταμία στην αδελφότητα τον πιο αδιάφορο για τα χρήματα άνθρωπο, τον Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Τα χαρτιά και τα λεφτά τα κρατούσε ο Ευσταθίου. Δεν έδινε αναφορά σε κανέναν. Ακόμα και την ΣΔΟΕ έδιωξε όταν πήγε να του κανει ελεγχο.
Ως ταμίας ο κ. Σωτηρόπουλος έβαζε μόνο την υπογραφή του και εάν την έβαζε. Ο Ευσταθίου όχι μόνο πλαστογραφούσε την υπογραφή του αλλά κυκλοφορούσε και επιστολές με το όνομά του!
Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα, αγαπητοί συνοδίτες, τι …πάρτυ γινόταν στην «αδελφότητα Σταυρός». Με ένα ταμία που έβαζε, δεν έβαζε την υπογραφή του γιατί ήταν πιόνι κάποιου άλλου (Ευσταθίου), ο οποίος ήταν πλαστογράφος και έδιωξε και την ΣΔΟΕ όταν πήγε να του κάνει έλεγχο!!!
Αντιλαμβάνεται ο καθείς ότι οι «κύριοι» αυτοί σ’ ένα ευνομούμενο κράτος θα ήταν στη φυλακή, ενώ τώρα μας κάνουν τους ιεραποστόλους!
ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΟ ΤΗΣ ΑΣΤΟΡΙΑΣ
Για να μην αδικώ, όμως, τον «κριτή της οικουμένης» Σωτηρόπουλο, τον δικαίως αφορισθέντα, πρέπει να αναφερθώ και σε έναν άλλο «οικουμενικό κριτή» που ακούει στο όνομα Παναγιώτης Τελεβάντος και ζει στην Αστόρια των Η.Π.Α.
Ο «κύριος» αυτός είναι επίσης παράσιτο ολκής, καθώς δεν κάνει καμία δουλειά (δεν ξέρουμε αν ποτέ έκανε και ποια), κάποιος τον τρέφει και όλη μέρα κρίνει τον σύμπαντα κόσμο διαδικτυακώς Δυστυχώς δεν έχει αφορισθεί ακόμα, και ίσως η Εκκλησία πρέπει να εξετάσει πλέον σοβαρά - χωρίς αναβολή - την περίπτωσή του.
Για πολλά απ’ αυτά που έχει γράψει θα έπρεπε να είναι φυλακή.
Ελπίζω πως ο δικαιοκρίτης Κύριος θα του αποδώσει τα δέοντα κατά τα τρισάθλια έργα του, που τα νομίζει και ορθόδοξα, ο δυστυχής!...
Οι εν λόγω απλώς θέλουν ψυχίατρο. Και επίσης δεν είναι οι μόνοι. Υπάρχουν στην "εκκλησία" χιλιάδες μικροί ψυχοπαθείς σωτήρες. Υπομονή.
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ,... με τόσα που έχουν γράψει- και εξακολουθούν ακόμη- για σένα και για τόσους άλλους - για όλους δηλαδή, δεν έχει μείνει και κανείς έξω από την "ιεροεξεταστική τους κρεατομηχανή", έχεις δίκιο να αγανακτείς και να γράφεις με αυτό το σκληρό ύφος(θυμήθηκα και τον πόλεμο που είχε ανάψει για τα καλά και με τον θεολόγο Κ. Νούση)!
Δεν πρέπει,όμως, να ξεχνάμε ότι κι αυτές οι βασανισμένες ψυχές είναι θύματα μιας ιδεο- ψυχαναγκαστικής νοσηρής θρησκευτικότητας που τους έχει στην κυριολεξία εγκλωβίσει σε αυτόν τον καταθλιπτικό -μονότονο και αξιοδάκρυτο τρόπο άμυνας και που εάν δεν έχεις έστω και ελάχιστη ταπεινότητα είναι πολύ δύσκολο να θεραπευτείς! Και τα έργα των δύο ανδρών μάλλον μάς δείχνουν το αντίθετο!
Η μοναδική υγιής στάση γι αυτήν την κατηγορία των "εγκλωβισμένων και αμετανόητων πιστών" πρέπει να είναι η επιείκεια - κατανοώντας την άμετρη ψυχοπαθολογία τους- και ίσως πολλές φορές και η αδιαφορία μας,χωρίς,βέβαια, αυτή να δείχνει αδυναμία, αλλά πραγματική αρχοντιά. Αυτό,βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν πάει να πει ότι όταν χρειαστεί δεν θα ειπωθούν κάποια πράγματα, ακόμη και με έντονο ύφος!Κυρίως,μάλιστα, στην περίπτωση της τρισάθλιας συκοφαντίας!
Τώρα, για τις αναφορές σου σε θέματα οικονομικής διαχείρισης, είναι κάτι πράγματι θλιβερό,(εάν έχει πραγματικά συμβεί) και τον λόγο σε τέτοιες περιπτώσεις έχουν οι ειδικοί του ελέγχου.
Πάντως ένα να ευχόμαστε γι' αυτούς τους ανθρώπους και τους ομοίους τους, γιατί η "σκλήρυνση" της καρδιάς τους έχει φτάσει στο απροχώρητο:
Μετάνοια, Μετάνοια, Μετάνοια!!!
Διογένης/Ε.Μ.
Όταν έχεις αυτοανακηρυχθεί άγιος, μπορείς να διώχνεις "τη" ΣΔΟΕ όταν έρθει να σου κάνει έλεγχο και "αυτή" να φοβάται και να φεύγει χωρίς να ξαναγυρνάει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆραγε ποιος από εμάς τους κοινούς θνητούς μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο όταν έρθει "η" ΣΔΟΕ για έλεγχο στην επιχείρησή του;
11-14
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να το κάνη άνετα όλη η επιχειρηματική νομενκλατούρα των Αθηνών.
Θυμηθείτε ότι από τα 2000 ονόματα της Λίστας Λαγκάρντ έχουν ελεγχθεί μόνον 6 και έχουν περάσει 3 χρόνια !
Κατόπιν, (υποτίθεται ότι) θα ελεγχθούν οι έχοντες καταθέσεις σε Ελβετικές τράπεζες, και μετά (υποτίθεται πάλι) οι έχοντες off shore εταιρίες !
Υπομονή !
Ο Τελεβάντος θέλει επειγόντως ψυχίατρο
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποτίθεται σέβονται την παράδοση ενώ δεν δείχνουν κανένα σεβασμό προς το Οικ. Πατριαρχείον σ' αυτή την παράδοση αιώνων . Ο υπρερβολικος ευσεβισμός είναι αρρώστια όλοι όσοι επικαλούνται π.χ. Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος ήξεραν τα όρια τους και την διαφορά διοίκησης και πνευματικότητος γι'αυτό ο συγκεκριμένος. Δεν ήθελε να γίνει δεσπότης. Ο καθένας έχει το χάρισμά του άλλος στην διοίκηση και άλλος στα πνευματικά χαρίσματα..Ας έχουν λιγη διάκριση και προπάντων σεβασμός με τις ανοησίες και τα σχόλιά τις εκθέτουν το Πατριαρχείον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΙΣ ΣΧΙΖΟΕΙΔΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΥ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΥΑΙ Τῼ ΤΕΛΕΒΑΝΤῼ Ὴ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ... (ΜΕΡΟΣ Α’)
Συγχωρέστε μου τὸ «κακόηχο» τοῦ δευτέρου ἡμίσεως τοῦ τίτλου, ἀλλὰ εἶναι ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸ ΙΕΡΟΝ ΠΗΔΑΛΙΟΝ σύγγραμα καὶ πόνημα τοῦ «μεγαλυτέρου πατρὸς καὶ Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας τοὺς τελευταίους αἰῶνες», σύμφωνα μὲ τὸν Π. Τελεβάντο, ἁγ. Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου. Καὶ ναὶ μέν, τὰ τρία πρῶτα εἴδη μᾶς τὰ περιγράφει ἐπαρκῶς ὁ ἱερὸς πατήρ (ΠΗΔΑΛΙΟΝ, σελ. 424, Ἐκδ. Κ. ΓΚΑΡΠΟΛΑ, ΑΘΗΝΑΙ, 1841), τὸ τέταρτο εἶναι αὐτὸ ποὺ δέρνει τὸν Π. Τελεβάντο καὶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ τὸ σκιαγραφήσουμε παρακάτω...
Ἡ ἀνυπέρβλητη θυμοσοφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἔχει στὸ διάβα τῶν αἰώνων δημιουργήσει ῥήσεις καὶ ἀποφθεγματικὲς ἀποφάνσεις γιὰ κάθε περίσταση, γιὰ κάθε τύπο ἀνθρώπου καὶ ψυχολογικὴ ἢ ψυχιατρικὴ διαταραχὴ καὶ ἀποκλίνουσα συμπεριφορά.
Στὴν περίπτωση τοῦ «ἀκραιφνοῦς» ὑπερασπιστὴ τῆς Ὁρθοδοξίας τοῦ καθ’ ἕξιν καὶ κατ’ ἐπάγγελμα, κατηγόρου τῶν πάντων Π. Τελεβάντου ἐκεῖνο τὸ ῥητὸ ποὺ περιγράφει τὴν κατάσταση εἶναι τό: «φωνάζει ὁ κλέφτης γιὰ νὰ φοβηθεῖ ὁ νοικοκύρης». Ἔχοντας καταληφθεῖ ἀπὸ τὸν φοβερὸ δαίμονα τῆς κατακρίσεως καὶ τῆς ἑωσφορικῆς ὑπερηφανίας, αὐτοϊκανοποιούμενος μέσα στὴν ναρκισσιστική του αὐταρέσκεια, καταφέρεται κατὰ πάντων καὶ γιὰ τὰ πάντα. Πιστεύοντας, ὁ δύσμοιρος καὶ ταλαίπωρος, ὅτι διαθέτει τὸ «ἀλάθητο» τοῦ Πάπα ἀποφαίνεται γιὰ δόγματα, κανόνες, πανορθόδοξες ἀποφάσεις, πρόσωπα καὶ καταστάσεις. Άποφασίζει ποιός εἶναι αἱρετικός, πόσο μεγάλη εἶναι ἡ… ὀρθοδοξία του καθενός, ποιός θὰ πάει στὴν κόλαση κ. λπ. Δυστυχῶς, γι’ αὐτὸν τὸν τίτλο τοῦ «Κριτοῦ τῆς Οἰκουμένης» ἡ ὀρθόδοξη Παράδοση τὸν ἐπεφύλαξε γιὰ τὸν Πάπα καὶ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας.
ΟΥΑΙ Τῼ ΤΕΛΕΒΑΝΤῼ Ὴ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ... (ΜΕΡΟΣ Β’)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕἶναι γνωστὸ ὅτι αὐτὸς ποὺ φωνάζει πιὸ πολύ, συνήθως ἔχει τὸ λιγότερο δίκιο. Ἔτσι καὶ ἐν προκειμένῳ ὁ τραγικὰ πλανεμένος αὐτὸς ἄνθρωπος φωνασκεῖ καὶ δημιουργεῖ διαδικτυακὸ θόρυβο γιὰ νὰ καλύψει τὶς δικὲς του διαστροφικές, ἀντιευαγγελικές, βλάσφημες καὶ αἱρετικὲς ἀπόψεις… «Φωνάζει ὁ κλέφτης γιὰ νὰ φοβηθεῖ ὁ νοικοκύρης», ὅπως εἴπαμε παραπάνω. Μαινόμενος καὶ ἀλαλάζων προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι εἶναι ὁ στύλος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὁ θεματοφύλακας τοῦ Εὐαγγελίου, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα πίσω ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ αὐτὴ ὑποκρύπτεται μιὰ ἠθικιστικὴ-μανιχαϊστικὴ πλανεμένη ἀντίληψη γιὰ τὸ εὐαγγέλιο καὶ τὴν Ἐκκλησία ποὺ μόνο στόχο ἔχει νὰ ἰκανοποιήσει τὸν ἄρρωστο καὶ στρεβλὸ ψυχισμό του καὶ τὴν ἀνικανοποίητη καὶ ἀνάπηρη σεξουαλικότητά του.
Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ, πρὸς τὸ παρόν, μὲ τὰ ὅσα ἔχει γράψει κατὰ καιρούς, θὰ σταθῶ μόνο στὰ ὅσα γράφει στὸ σχόλιο του περὶ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου γιὰ τὰ ὅσα εἶπε γιὰ τὶς σεξουαλικὲς σχέσεις καὶ τὶς ἀντιευαγγελικές του ἀπόψεις ποὺ καταντοῦν βλασφημία κατὰ τοῦ θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου. Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸν Π. Τελεβάντο ὁ Χριστός: «Μίλησε –μὲ κρυσταλλίνη διαύγεια- γιὰ τὴν ἁγνότητα, ὡς ὅρο σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, εἴτε αὐτὸς εἶναι ἑτεροφυλόφιλος, εἴτε ὁμοφυλόφιλος, καὶ διασάφησε –μὲ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο- ὅτι ὅλες οἱ σαρκικὲς ἁμαρτίες (πορνεία, προγαμιαῖες σχέσεις, μοιχεία, ὁμοφυλοφιλία, κτηνοβασία κτλ.) ἀποκλείουν, ὅσους τὶς κάνουν πράξη, τὴν εἴσοδο στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».
ΟΥΑΙ Τῼ ΤΕΛΕΒΑΝΤῼ Ὴ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ... (ΜΕΡΟΣ Γ’)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕἶναι ἀπορίας ἄξιο ποῦ βρήκε μέσα στὸ εὐαγγέλιο ὁ Π. Τελεβάντος τὸν Χριστὸ νὰ στέλνει «εἰς τὸ πὺρ τὸ αἰώνιον καὶ τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον» ὅσους ἔχουν σαρκικὲς ἁμαρτίες, ἢ ἕξεις ἢ ῥοπὲς ἢ ἀδυναμίες. Οὔτε τὴν ἐπ’ αὐτοφόρῳ μοιχευομένη κατεδίκασε, οὔτε τὴν Σαμαρείτιδα, οὔτε τὴν πόρνη ποὺ Τοῦ ἔπλυνε τὰ πόδια… Ἀντιθέτως, τὰ φοβερά Του οὐαὶ τὰ ἐξακοντίζει κατὰ τῶν Φαρισαίων δηλ. τῶν κατ΄ έξοχὴν ὑπερασπιστῶν τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καὶ τῆς δήθεν καθαρότητας καὶ ἠθικῆς. Πόσο φοβερὸ ἁμάρτημα καὶ αἰσχρὴ βλασφημία εἶναι νὰ προβάλει κανεὶς στον Κύριό μας τὰ δικὰ του διεστραμμένα ἔνστικτα μισανθρωπίας, χαιρεκακίας, ζηλοφθονίας, ἀνικανοποίητης σεξουαλικῆς πείνας… Πουθενὰ ὁ Χριστός μας, ὁ Θεὸς τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ τῆς φιλανθρωπίας δὲν ἀσχολήθηκε μὲ εἰσβολές, ἐκβολές, ὀπές, μήκη, βάθη κ.λπ ἀνατομικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ τεχνικὲς τοῦ Kama Sutra ποὺ ἀποτελοῦν ἀγαπημένο θέμα τοῦ συντάκτου τοῦ ΠΗΔΑΛΙΟΥ, ἁγ. Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου. Θὰ γράψω εἰδικῶς περὶ τούτου ἂν προκληθῶ...
Ἀποτελεῖ ἔγκλημα καθοσιώσεως νὰ προβάλουμε στὸν Χριστὸ τὶς δικές μας ἐμπαθεῖς ἕξεις. Ἀν κανεὶς πιστεύει ὅτι ὁ Χριστὸς ἀρέσκεται ὅπως, οἱ ἴδιοι κάνουν, νὰ ἀστυνομεύει τὶς κρεβατοκάμαρες τῶν ἀνθρώπων, καὶ νὰ κάνει μπανιστήρι ὀφείλουν νὰ πᾶνε νὰ πέσουν στὴ θάλασσα καὶ νὰ πνιγοῦν γιὰ νὰ μὴν καταρρακώνουν ἄλλο καὶ νὰ βλασφημοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν ἐλεεινὸ αὐτὸ τρόπο. Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὀνειρωξικὰ φαντασιώνονται ὁρισμένοι δὲν εἶπε ὁ Χριστός…
ΟΥΑΙ Τῼ ΤΕΛΕΒΑΝΤῼ Ὴ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ... (ΜΕΡΟΣ Δ’)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν «ἁγνότητα ὡς ὅρο σωτηρίας» τὸ μόνο ποὺ ἔχω νὰ πῶ εἶναι ὅτι «ἡ μόνη ἁγνὴ καὶ ἄρχραντος Παρθένος» εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος. Ὅποιος αἰσθάνεται ἁγνὸς καὶ καθαρός, ὅπως ὁ Π. Τελεβάντος, νὰ κοιτάξει κατὰ πρόσωπον τὴν Παναμώμητη Μητέρα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ μᾶς πεῖ ἄν αἰσθάνεται ἁγνός. Δὲν νιώθει ἆρά γε, ντροπὴ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὅταν βλασφημᾶ τὸ ὅνομα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μὲ τὸν τρόπο αὐτό…;;; Ὁ προφητάναξ Δαυίδ ψάλει συνεχῶς, καὶ μαζί του ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί: «Τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός» καὶ κάποιοι τύπου Τελεβάντου καὶ οἱ λοιποὶ αἱρετικοὶ Καθαροὶ αἰσθάνονται «ἁγνοί» καὶ κάνουν καὶ κριτική... Ἐρωτῶ ποιὸς τοὺς ὅρισε κριτὲς τῶν ἄλλων ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι οἱ χείριστοι τῶν ἁμαρτωλῶν;;; Τὸ νὰ ἰδιοποιοῦνται τὴν θεία ἐξουσία καὶ τὸ δικαίωμα τοῦ Θεοῦ στὴν κρίση δὲν εἶναι θανάσιμη ἁμαρτία;;; Ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ «μὴ κρίνετε, ἴνα μὴ κριθῆτε» δὲν ἰσχύει γιὰ αὐτούς;;; «Οὐαὶ ὑμῖν͵ γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί...».
Ἐπίσης μᾶς πληροφορεῖ ὁ Π. Τελεβάντος ὅτι «ὅλες οἱ σαρκικὲς ἁμαρτίες (πορνεία, προγαμιαῖες σχέσεις, μοιχεία, ὁμοφυλοφιλία, κτηνοβασία κτλ.) ἀποκλείουν, ὅσους τὶς κάνουν πράξη, τὴν εἴσοδο στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Πάλι λέει στὸν Χριστὸ ὅτι ψεύδεται ὅταν ἀναφέρει στὸ εὐαγγέλιο «ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη· πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.», (Μᾶρκ. ζ’, 21-23). Ἢ ὅταν λέγει: «ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ», (Ματθ. ε’, 28). Δὲν εἶπε Χριστὸς γιὰ πράξεις, ἀρκεῖ καὶ μόνον ἡ καρδιὰ νὰ τὸ διαλογιστεῖ ἤδη ἡ ἁμαρτία συνετελέσθη… Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι τόσο ψυχή, ὅσο καὶ σῶμα καὶ δὲν ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ διαιρέσεις ποὺ νομίζουν μερικοὶ ὅτι ὑπάρχουν γιατὶ τοὺς βολεύει νὰ τὸ πιστεύουν. Κανεὶς λοιπὸν δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι καθαρός, ὅπως πιστεύει Τελεβάντος, γιατὶ ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πεπτωκυῖα καὶ ἁμαρτωλὸς στὸ σύνολό της καὶ ὁ μόνος καθαρὸς καὶ ἀκήρατος εἶναι ὁ Χριστός μας!!!
ΟΥΑΙ Τῼ ΤΕΛΕΒΑΝΤῼ Ὴ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ... (ΜΕΡΟΣ Ε’)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα ὅλων ὅσων ἀνήκουν στὴν αἴρεση τῶν Καθαρῶν, ὅπως ὁ Π. Τελεβάντος, νὰ μὴν φαίνεται ἡ ἁμαρτία, νὰ μὴν εἶναι ὁρατή γιατὶ πολὺ ἁπλὰ εἶναι ὑποκριτές. Τί διαλογίζεται καὶ τί κατεργάζεται ἡ καρδιὰ δὲν ἔχει σημασία, τὸ θέμα εἶναι νὰ φαινόμαστε καθαροί. Ἡ κατάκριση, ἡ σκληροκαρδία, ἡ καταλαλιά, τὸ μίσος, ἡ ὑπερηφάνια, ὁ δόλος, ἡ ἐπιθυμία δὲν φαίνονται, δὲν εἶναι σαρκικὰ ἄρα δὲν εἶναι πρόβλημα γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς Καθαροὺς … Αὐτὰ τὰ βαφτίζουμε ζῆλο, κατά Θεόν καύχηση, δήθεν ἀγάπη γιὰ τοὺς πλανεμένους, κ. λπ. τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνοχλεῖ εἶναι μὴ τυχὸν καὶ δὲν τὸν ἔχει δέσει κανεὶς κομποσκοινόκομπο καὶ τοῦ σηκωθεῖ... Δηλαδή, ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε μόνο γιὰ τοὺς κάθε εἴδους «Τελεβάντους», δὲν σταυρώθηκε γιὰ μένα τὸν ἁμαρτωλό, δεν σταυρώθηκε γιὰ τὴν πόρνη, δὲν σταυρώθηκε γιὰ τὴν μοιχαλίδα, δὲν σταυρώθηκε γιὰ τὸν ὁμοφυλόφιλο… Ὅσο ἁμαρτία εἶναι τὰ μὲν εἶναι καὶ τὰ δε, ὁπότε ἀς κοιτάζει ὁ καθένας τὴ δικιά του τὴν καμπούρα καὶ ὄχι τῶν ἄλλων…
Στὸ τέλος τοῦ σχολίου του ὁ Π. Τελεβάντος δογματίζει ὅτι: «Ὁ μόνος εὐλογημένος τρόπος ἔκφρασης τοῦ σεξουαλικοῦ ἐνστίκτου -σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου- εἶναι ὁ ὀρθόδοξος ἐκκλησιαστικός γάμος ποὺ τελεῖται μεταξύ δύο ἑτεροφυλόφιλων προσώπων μὲ σκοπό τὴν τεκνογονία». Παπαρολογίας τὸ ἀναγνωσμα δηλαδή... Μεταξύ τῶν πολλῶν ποὺ θὰ εἶχα νὰ παρατηρήσω θὰ πῶ δύο μόνο. Ἀν κανεὶς διαβάσει τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἐκεῖ θὰ μάθει ὅτι: «εἴ τις ἀδελφὸς γυναῖκα ἔχει ἄπιστον, καὶ αὐτὴ συνευδοκεῖ οἰκεῖν μετ' αὐτοῦ, μὴ ἀφιέτω αὐτήν· καὶ γυνὴ εἴ τις ἔχει ἄνδρα ἄπιστον, καὶ αὐτὸς συνευδοκεῖ οἰκεῖν μετ' αὐτῆς, μὴ ἀφιέτω αὐτόν», (A’ Koρ. ζ’, 12-13). Γιὰ συνοίκηση μιλάει ὁ Ἀπόστολος καὶ γιὰ κάνενα «ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ γάμο». Θὰ μποροῦσε νὰ ὑποθέσει κάποιος ὅτι ὁ Ἀπόστολος κατ’ οἰκονομίαν δέχεται αὐτὲς τὶς συμβιώσεις. Τὰ λόγια Του ὅμως δὲν μᾶς ἀφήνουν περιθώρειο παρερμηνειῶν. Ὁ ἀπόστολος τὸ πάει πολὺ πάρα πέρα. Μιλάει γιὰ σωτηρία καὶ ἁγιότητα: «ἡγίασται γὰρ ὁ ἀνὴρ ὁ ἄπιστος ἐν τῇ γυναικί, καὶ ἡγίασται ἡ γυνὴ ἡ ἄπιστος ἐν τῷ ἀνδρί· ἐπεὶ ἄρα τὰ τέκνα ὑμῶν ἀκάθαρτά ἐστι, νῦν δὲ ἅγιά ἐστιν», (A’ Koρ. ζ’, 14). Δὲν μπορεῖ νὰ λέει ψέμματα ὁ Ἀπόστολος, μᾶλλον ἄλλος ψεύδεται καὶ βλασφημεῖ ἐναντίον τοῦ Ἀποστόλου.
ΟΥΑΙ Τῼ ΤΕΛΕΒΑΝΤῼ Ὴ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ... (ΜΕΡΟΣ ΣΤ’)
ΑπάντησηΔιαγραφήἌλλη μιὰ κακοδοξία τοῦ Π. Τελεβάντου εἶναι ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ τεκνογονία. Ὀπαδὸς καθὼς φαίνεται τῆς φραγκολατίνικης αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ «concupiscentiae» ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο ἔχει μεταβληθεῖ σὲ διώκτη τῆς σεξουαλικότητας καὶ τῆς χαρᾶς τοῦ ἔρωτα, προφανῶς ἐπειδὴ ὁ ἴδιος εἶναι παντελῶς ἀνέραστος ἢ σεξουαλικῶς ἀνάπηρος καὶ δὲν χάρηκε ποτὲ στὴν ζωὴ του τὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸ ἐρωτικὸ σμίξιμο μ’ ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο. «Οὐδὲν γὰρ οὕτως ἡμῶν συγκροτεῖ τὸν βίον, ὡς ἔρως ἀνδρὸς καὶ γυναικός», λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (PG 62, 136), ἀλλὰ αὐτὰ τὰ ἀγνοοῦν οἱ αἱρετικοὶ Καθαροὶ καὶ θεωροῦν τὸν ἔρωτα ἀπόβλητο καὶ βδελυκτό. Ἀς λένε ὅ,τι θέλουν, ἡ ζωὴ τοὺς ἀγνοεῖ καὶ τοὺς τιμωρεῖ ἐπιδεικτικά... Οἱ ὑγιεῖς καὶ ἰσορροπημένοι ἄνθρωποὶ ζοῦν, ἀγαποῦν, κάνουν ἔρωτα καὶ ἔχουν γράψει τὸν Τελεβάντο καὶ τοὺς ἀνισόρροπους καὶ συμπλεγματικοὺς ὁμοίους του ἐκεῖ ποὺ δὲν πιάνει τὸ μελάνι... Καὶ ἐσὺ Τελεβάντο κάτσε μὲ τὸ ΠΗΔΑΛΙΟ στὸ χέρι καὶ μέτρα πόσες φορὲς τὸν ἔπαιξες πολλαπλασίασε ἐπὶ 100 καὶ ἐπὶ 40 (Κανὼν Η’ τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Νηστευτοῦ: «Ὁ μαλακίαν διαπραξάμενος, τεσσαράκοντα μέρες ἐπιτιμᾶται, ξηροφαγίαν διαιτώμενος καὶ μετανοίας ἑκάστης ποιὼν ἑκατόν», ΠΗΑΔΑΛΙΟΝ σελ. 423) καὶ ἄρχισε τὶς μετάνοιες γιὰ νὰ ξαναγίνεις ἁγνός...
Τοὺς φραγκολατίνους κατηγορεῖ συνεχῶς ὁ Τελεβάντος καὶ ὅπως εἴδαμε ταυτίζεται μαζί τους... Ὁποία ἄγνοια, ὁποία ὑποκρισία!!!
Ἀγνοῶ σὲ ποίου Ἐπισκόπου τὴν κανονικὴ δικαιοδοσία ἀνήκει ὁ Π. Τελεβάντος πλὴν ἀποτελεῖ ὑπόχρέση του ἐπιχωρίου Ἐπισκόπου νὰ τὸν ἐγκαλέσει ἐπὶ αἰσχρῇ βλασφημίᾳ κατὰ τοῦ θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, ἐπὶ αἱρέσει καὶ διαστροφῇ τοῦ εὐαγγελίου γιὰ νὰ κλείσει ἐπιτέλους μία καὶ καλὴ τὸ ἀπύλωτο καὶ βορβορῶδες στόμα του καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ σκέφτεται τὴν μετάνοιά του ὁ δύστυχος....
Μὲ ἀφορμὴ ἕνα διαδικτυακὸ σχόλιο... (MEΡΟΣ Α΄)
ΑπάντησηΔιαγραφήἈποτελεῖ, σύνηθες σύμπτωμα πνευματικῆς παθογένειας καὶ στρέβλωσης τῆς πίστης (γιὰ νὰ μὴν πῶ αἱρετικῆς διδασκαλίας) γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ θρησκεύονται, ἡ ταύτιση τοῦ «νιώθω-αἰσθάνομαι» μὲ τὸ «εἶμαι»… Ἡ ψυχολογία καὶ τὸ συναίσθημα, κατηγορήματα τρεπτά, μεταβαλλόμενα καὶ οὐδόλως ἀντικειμενικά, συγχέονται καὶ ἐν πολλοῖς σημασιοδοτοῦνται ταυτοσήμως μὲ τὴν «ὀντολογία»∙ μὲ τὸ «εἶναι», δηλαδὴ μὲ τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων.
Ἡ ἀλλοίωση αὐτὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καὶ ἀντίληψης τῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς ὀφείλεται, σὲ μεγάλο ποσοστό, στὶς παρα-εκκλησιαστικὲς ὀργανώσεις (π.χ. Ζωή, Σωτῆρας κλπ) ποὺ ἔδρασαν τὶς παρελθοῦσες δεκαετίας στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ στὴν κυριολεξία «ἐκπροτεστάντισαν» τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ὁ γερμανικὸς καλβινιστικὸς ἠθικισμὸς, ὁ ἀγγλικὸς βικτωριανὸς πουριτανισμὸς καὶ συνελόντ’ εἰπεῖν τὰ «ἀκραιφνέστερα» ρεύματα τοῦ χώρου τῆς Διαμαρτύρησης, ὑπὸ τὸ περικάλυμμα τῆς ἄκρας ὀρθοδοξίας, ὑπογείως, συστηματικῶς καὶ δολίως ὑπέσκαψαν τὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετεφύτευσαν στὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου κλιματίδες ξένες καὶ ἀλλότριες, πιστεύματα καὶ «παραδόσεις» ὀθνεῖες πρὸς τὴν ἁγία Ἀνατολικὴ τῶν Ὀρθοδόξων Παράδοση.
Ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου «ἅγιοι γίνεσθαι, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» μεταφράσθηκε ἀπὸ τὶς θρησκευτικὲς αὐτὲς σέκτες σὲ «ἠθικοὶ γίνεσθαι…». Μιὰ ἠθικὴ ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶχε σὲ τίποτα νὰ κάνει μὲ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, ἀλλὰ περιορίζονταν καὶ ἐξαντλοῦνταν σὲ μιὰ ἀπόλυτη καὶ ἔμμονη, ἕως ψυχιατρικῆς διαταραχῆς, προσκόληση σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους (π.χ. μουστάκι στοὺς ἄνδρες, καμιὰ φορὰ καὶ στὶς γυναίκες, συγκεκριμένης προδιαγραφῆς κόμμη –χωρίστρα οἱ ἄντρες καὶ κότσο οἱ κυρίες- παρωχημένης ἐποχῆς ἐνδυμασία, εἰδικὸς γλυκανάλατος τύπος ὁμιλίας κλπ), καὶ βεβαίως ἐξοβελισμὸς ἀπὸ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς καὶ τῆς καθημερινότητας τῆς παραμικρῆς ἀνθρώπινης χαρᾶς (π.χ. κινηματογράφος, μουσική, κλπ) ὑπὸ τὸν φόβο διάπραξης τῆς ἁμαρτίας, δηλ. τρομολαγνεία. Ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι οἱ ὀργανώσεις καθιέρωσαν τὸν τύπο τῆς «θεούσας»… Δὲν χρειάζεται ἐπεξήγηση τοῦ ὅρου, ὅλοι τὸν γνωρίζουμε. Ἁπλῶς καὶ μόνον νὰ ἐπισημειωθεῖ ὅτι ἦταν ἡ ἀπέλπιδα προσπάθεια τῶν ὀργανωσιακῶν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἴχνος ἐξωτερικοῦ κάλλους ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ δὴ τὶς γυναῖκες, καθὼς οἱ προϋποθέσεις τῆς θεολογίας τους ἦταν καθαρὰ νεοπλατωνικὲς καὶ μανιχαϊστικές.
Μὲ ἀφορμὴ ἕνα διαδικτυακὸ σχόλιο... (MEΡΟΣ Β’)
ΑπάντησηΔιαγραφήἈναμφιβόλως, πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν στάση ζωῆς κρύβονταν (μᾶλλον, δὲν κρύβονταν καθόλου…) μιὰ ἄῤῥωστη καὶ διεστραμμένη ἀντίληψη γιὰ τὴν ἀνθρώπινη σεξουαλικότητα. Ὁ,τιδήποτε μποροῦσε ἔστω καὶ ἐμμέσως νὰ ἀναφέρεται σὲ αὐτὸ τό, τόσο καίριο γιὰ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, ζήτημα συνιστοῦσε ἁμάρτημα θανάσιμο. Γιὰ τοὺς «ὀργανωσιακοὺς» ὄχι μόνον ὁ συγχρωτισμός, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἡ λεκτικὴ ἀναφορὰ στὸ ἄλλο φύλο ἦταν μεμπτή∙ πάντοτε, ἀναφέρονταν μὲ τὴν «οὐδέτερη» καὶ «ἄφυλη» ὁρολογία «πρόσωπο». Ἡ προσπάθεια τῆς ἐπιβολῆς ἑνὸς «ἀσέξουαλ» τρόπου ζωῆς, ἡ ἀπάνθρωπη ψυχολογικὴ τρομοκρατία καὶ ὁ σαδομαζοχισμὸς στὴν αἰσχρότερη ἐκδοχή του ἦταν οἱ μέθοδοι τῶν ὀργανώσεων πρὸς τὴ σωτηρία!!! Ἀμέτρητοι ἄνθρωποι ἔζησαν δυστυχισμένοι, στερούμενοι ἀκόμα καὶ τὶς ἁπλὲς χαρὲς τῆς ζωῆς, καὶ φυσικὰ τὸν ἔρωτα, καὶ ἀπῆλθαν στὴν ἄλλη ζωὴ ἔχοντας ζήσει τὴν κόλαση σὲ τούτη… Εἴθε ὁ Δεσπότης Χριστὸς νὰ τοὺς χαρίσει τὸν Παράδεισο…!!!
Στὶς μέρες μας τὸ καρκίνωμα τῶν ὀργανώσεων βρίσκεται σὲ τραγικὴ ὕφεση καὶ παρακμὴ ὅμως ἡ νοοτροπὶα καὶ τὰ πιστεύματά τους ἐπιβιώνουν. Πολλοὶ χριστιανοὶ δὲν δηλώνουν -καὶ δὲν εἶναι τυπικῶς- μέλη κάποιας τέτοιας θρησκευτικῆς κάστας «ἐκλεκτῶν», ὅμως ἡ ζωή, ἡ πολιτεία καὶ ὁ τρόπος ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ εὐαγγέλιο ταυτίζεται καταφανῶς μὲ τὴν ὀργανωσιακὴ λογικὴ καὶ θεώρηση. Ἀκροθιγῶς, ἀναφέρθηκαν πάρα πάνω μερικὰ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῶν ὁμάδων αὐτῶν, οἱ ὁποῖες δὲν δίστασαν νὰ ἀλλοιώσουν καὶ νὰ φαλκιδεύσουν ἀκόμα καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ πολυτιμότερα καὶ ἱερότερα τῆς πίστεώς μας, ὅπως εἶναι τὰ ἅγια Μυστήρια.
Τὰ Μυστήρια, καὶ κατὰ βάση ἡ θ. Εὐχαριστία, θεωρήθηκαν οὔτε λίγο-οὔτε πολύ, ὡς μέσα καὶ βοηθήματα ἠθικῆς τελείωσης καὶ τὸ ἀκόμη φρικτότερο ὡς ἔπαθλα ἐπιβράβευσης στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἠθικὴ βελτίωση… Τὰ Μυστήρια ἀπὸ ὁδοὶ καὶ θύρες κοινωνίας τοῦ κτιστοῦ μὲ τὸ ἄκτιστο καὶ τρόποι ὀντολογικῆς μετοχῆς στὴν ἁγιότητα τοῦ Μόνου ἁγίου Θεοῦ μετεβλήθησαν σὲ ψυχολογικὰ δεκανίκια ἠθικῆς προόδου. Συνέπεια καὶ αὐτὸ μιᾶς βλάσφημης Ἐκκλησιολογίας ποὺ ἀποδομεῖ τῆν Ἐκκλησία ἀπὸ λατρεύουσα καὶ πορευομένη πρὸς τὰ Ἔσχατα εὐχαριστιακὴ κοινότητα καὶ κοινωνία ποὺ συνάγεται πέριξ τοῦ Θυσιαστηρίου καὶ ὑποστασιάζει τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, σὲ σωματεῖο ὁμοϊδεατῶν.
Μὲ ἀφορμὴ ἕνα διαδικτυακὸ σχόλιο... (MEΡΟΣ Γ΄)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιὰ τὴν Ἐκκλησία ἡ Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὸ τέλος καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεως τοῦ πιστοῦ. Δὲν ὑπάρχει κάτι περισσότερο, κάτι μεγαλύτερο, κάτι ἁγιότερο ἀπὸ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Χριστό. Κάθε ἀντίθετη ἄποψη εἶναι βλάσφημη… Ἀκόμα καὶ οἱ ἀσκητικότεροι τῶν ἐρημιτῶν προσέρχονταν στὴν Μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ἔχοντας βαθεία καὶ ἑδραία τὴν πεποίθηση πὼς χωρὶς τὴν Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχει Σωτηρία, ὅπως τὸ ἀψευδὲς Δεσποτικὸ στόμα μᾶς διαβεβαιώνει: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (Μρκ. 6, 53-56).
Ὁ μέγας τῆς ἐκκλησιολογίας ἀρχαῖος διδάσκαλος καὶ Πατὴρ, ἅγ. Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος περιγράφει μὲ μοναδικὸ τρόπο τὴν πράξη τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας: «Στήκετε, ἀδελφοί, ἑδραῖοι ἐν τῇ πίστει Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῇ αὐτοῦ ἀγάπῃ, ἐν πάθει αὐτοῦ καὶ ἀναστάσει. πάντες ἐν χάριτι ἐξ ὀνόματος συναθροίζεσθε κοινῇ, ἐν μιᾷ πίστει θεοῦ πατρὸς καὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μονογενοῦς αὐτοῦ υἱοῦ τοῦ καὶ πρωτοτόκου πάσης κτίσεως, κατὰ σάρκα δὲ ἐκ γένους ∆αυίδ, ἐφοδηγούμενοι ὑπὸ τοῦ παρακλήτου• ὑπακούοντες τῷ ἐπισκόπῳ καὶ τῷ πρεσβυτερίῳ ἀπερισπάστῳ διανοίᾳ, ἕνα ἄρτον κλῶντες, ὅ ἐστιν φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτος τοῦ μὴ ἀποθανεῖν, ἀλλὰ ζῆν ἐν θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολή, PG 05, 756).
Ἡ παραπάνω, κάπως ἐκτενής, εἰσαγωγή ἐτέθη διευκρινιστικῶς γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἕνα σύντομο σχόλιο στὰ γραφόμενα τοῦ «τιμητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας» Π. Τελεβάντου. Ἀνάμεσα στὰ ἄλλα παραληρηματικὰ γράφει στὸ ἱστολόγιο του:
«Δεν είχα προετοιμαστεί να κοινωνήσω την περασμένη Κυριακή. Δεν είχα διαβάσει την Ακολουθία της Θείας Μετάληψης αλλά τελικά τόλμησα να πλησιάσω το Άγιο Ποτήριο, επειδή ένιωσα τόση κατάνυξη από τον τρόπο που τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και από όσα ωραία είπε στα παιδάκια για τη θεολογία που κρύβεται πίσω από το σημείο του σταυρού.
Μεγάλη υπόθεση η ευλάβεια και η ταπείνωση. Κατανύσσει τον άνθρωπο και τον εμπνέει σε αγώνα πνευματικό».
(http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/search?updated-max=2013-11-12T03:36:00-08:00&max-results=10&start=18&by-date=false)
Μὲ ἀφορμὴ ἕνα διαδικτυακὸ σχόλιο... (MEΡΟΣ Δ΄)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρακτηριστικῶς ὀργανωσιακοῦ τύπου προσέγγιση!!! Ἀς δοῦμε ὅμως ἕνα-ἕνα τὰ σημεῖα τῆς ἄποψης αὐτὴς ποὺ καμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία τῶν Μυστηρίων.
i) Δεν είχα προετοιμαστεί να κοινωνήσω.
Σὲ τί συνίσταται αὐτὴ ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν μετοχὴ στὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας μᾶς τὸ λέγει ὁ διάκονος τὴν ὥρα τῆς ἐξόδου τοῦ Ποτηρίου γιὰ τὴν Μετάληψη τῶν πιστῶν: -«Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Ἡ προσέλευση στὰ Μυστήρια, ὅπως καὶ κάθε τι μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, εἶναι καὶ ἐμπροϋπόθετη, καὶ ἔνθεσμη καὶ ἐνόρια. Μόνο ποὺ ἡ προετοιμασία δὲν εἶναι ψυχολογικοῦ τύπου καὶ δὲν ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ μᾶς κάνει νὰ αἰσθανθοῦμε καθαρότεροι ἢ ἀξιότεροι γιὰ νὰ προσέλθουμε καὶ νὰ λάβουμε, δίκην ἀριστείου προόδου, τὰ ἅγια Μυστήρια. Ἡ προετοιμασία εἶναι μιὰ διαρκὴς πράξη, μιὰ στάση ζωῆς καὶ συμποσοῦται στὴν λειτουργικὴ προτροπὴ ποὺ ἀναφέρθηκε παραπάνω καὶ θὰ ἀναλυθεῖ ἄκρως ἐπιγραμματικῶς καὶ συνοπτικῶς κατωτέρω.
α) Φόβος Θεοῦ: ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ μόνος ἅγιος, καθαρὸς καὶ ἀκήρατος εἶναι ὁ Θεός. Ὅλοι, μὰ ὅλοι ἀνεξαιρέτως καὶ ἀδιακρίτως εἶμαστε ἀνάξιοι καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ πρέπει νὰ προσερχόμαστε μὲ βαθύτατη πίστη ὅτι μόνον ὡς δωρεὰ λαμβάνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἐπειδὴ τὸ ἀξίζουμε. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔμφοβοι ὀφείλουμαι νὰ ἱστάμεθα πρὸ τῆς θείας εὐσπλαχνίας.
β) Πίστη: ὀρθὴ πίστη στὰ δόγματα καὶ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ κοινὴ καὶ ὀρθὴ Πίστη ἀποτελεῖ προαπαιτούμενο γιὰ τὴν συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο, ἀλλὰ καὶ ἡ συμμετοχὴ στὸ Μυστήριο ἐπιβεβαιώνει καὶ πιστοποιεῖ αὐτὴν τὴν πίστη. Γι’ αυτὸ καὶ πάντοτε στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ὁποιαδήποτε δογματικὴ ἀπόκλιση καὶ διαφοροποίηση ἀπὸ τοὺς Ὅρους τῆς πίστεως ὀδηγοῦσε στὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν Εὐχαριστία (ἀφορισμός). Ἐπιπροσθέτως, πίστη στὸ ὅτι τὰ «προκείμενα δῶρα ταῦτα» δὲν εἶναι «ψιλὴ» ὕλη, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ τεθεωμένο καὶ ζωήῤῥυτο Δεσποτικὸ Σῶμα.
γ) Ἀγάπη: εἶναι ἀκριβὴς ἐπανάληψη, μὲ διαφορετικὰ λόγια τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου: «ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου», (Μτ., 23-24). Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι Κοινωνία μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ κοινωνία καὶ ἕνωση τῶν πιστῶν μεταξύ τους, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ συγχωροῦν ἀκόμα καὶ τοὺς ἐχθροὺς, πολλῷ δὲ μᾶλλον τοὺς ἀδελφούς.
Προφανῶς, ὁ Π. Τελεβάντος βρίσκει τὸν ἑαυτόν του τέλειο καὶ ἐπαρκὴ σὲ ὅλα τὰ ἀνωτέρω καὶ ἡ μόνη του ἔλλειψη ἦταν τὸ ὅτι δὲν εἶχε διαβάσει τὴν Ἀκολουθία τῆς θ. Μεταλήψεως. Φαρισαϊσμός καὶ εὐσεβισμὸς σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο!!!
Μὲ ἀφορμὴ ἕνα διαδικτυακὸ σχόλιο... (MEΡΟΣ Ε΄)
ΑπάντησηΔιαγραφήii) Ένιωσα τόση κατάνυξη από τον τρόπο που τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και από όσα ωραία είπε στα παιδάκια.
Δυὸ μαγικὲς λέξεις: «ἔνιωσα» & «κατάνυξη»!!! Ἡ θ. Λειτουργία ἀντιμετωπίζεται μὲ ὅρους καθαρῶς ψυχολογικοὺς καὶ συναισθηματικούς… Δυστυχῶς, αὐτὰ τοὺς ἔμαθαν οἱ «ὀργανωσιακοὶ» καὶ αὐτὰ ἀναμυρηκάζουν. Ἡ φρικτὴ καὶ ἀναίμακτος θυσία, στὴν καλύτερη περίπτωση, ἐκλαμβάνεται ὡς μιὰ καλὴ θεατρικὴ παράσταση μὲ ἔντονη ἐπίκληση στὸ συναίσθημα, ποὺ ὅταν βγοῦμε ἀπὸ ἐκεῖ θὰ ἔχουμε πάρει ἕνα μήνυμα, σχεδὸν πάντα ἠθικοπλαστικοῦ χαρακτῆρα. Θὰ μποροῦσα νὰ πῶ ὅτι ἡ «τελεβάντεια» λειτουργικὴ θεολογία εἶναι χαζοχαρούμενη, δυστυχῶς ὅμως εἶναι ταυτόχρονα ἐπικίνδυνη, βλάσφημη καί… προτεσταντική!!!
iii) Μεγάλη υπόθεση η ευλάβεια και η ταπείνωση. Κατανύσσει τον άνθρωπο και τον εμπνέει σε αγώνα πνευματικό.
Καὶ ἔτσι, λοιπόν, ὁ Π. Τελεβάντος, «φτιάχτηκε» ψυχολογικὰ καὶ κοινώνησε∙ «ἔνιωσε» ὅτι ἔπρεπε νὰ τὸ κάνει καὶ τὸ «βίωσε» συναισθηματικῶς. (Παρεκβατικῶς: Εἶναι πολὺ τῆς «μοδὸς» τὸ «βιώνω» ὡς λέξη. Φοριέται πολὺ στὰ «πρωινάδικα» ὅπου ὁ κάθε διάτων ἀστὴρ τοῦ καλλιτεχνικοῦ στερεώματος διηγεῖται πῶς «βίωσε» τὶς ὅποιες ἐμπειρίες του καὶ ἀνάγει σὲ θέμα τῆς μείζονος δημοσιότητος τὴν περιφερόμενη ἀπὸ κανάλι σὲ κανάλι ἀνοησία του...). Καὶ κλείνοντας τὸ ἄρθρο του μᾶς εἶπε πόσο εὐλαβής, ταπεινὸς καὶ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς εἶναι!!! Τέτοια ἀμετροέπεια, ὁμολογῶ, δυσκόλως συναντᾶται… Δὲ λέει νὰ τὸ ξεκαβαλήσει τὸ καλάμι, ὁ δύστυχος, καὶ πορεύεται τὴν ὁδὸ τῆς πλάνης… Ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ αὐτὸν καὶ ὅλους μας!!!
"ΟΡΓΑΝΩΣΙΑΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά,μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η θεολογία να αρθρώσει λόγο δυναμικό,
συστηματικό και πάντως σε κάθε περίπτωση αυθεντικό για το τεράστιο θέμα -πρόβλημα
του ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ και να σταματήσει,επιτέλους,να ασχολείται περιστασιακά και περιφερειακά?
Και όταν λέω συστηματικά εννοώ εκπόνηση θεολογικών διατριβών και όχι μόνο, διοργάνωση διεπιστημονικών συνεδρίων,θεολογικές συνάξεις κ.α., που σαν στόχο θα έχουν τον εντοπισμό(γραπτά μνημεία και πρακτικές)όλων αυτών των αιρετικών αποκλίσεων,
εξ επόψεως εκκλησιολογικής, σωτηριολογικής, χριστολογικής, κοινωνιολογικής, παιδαγωγικής, ψυχιατρικής κ.α., με απώτερον πάντα σκοπό τη θεραπεία του εκκλησιαστικού σώματος.
...Και όταν αυτό δεν συμβεί- ο εγκεντρισμός,δηλαδή, στο ενοριακό σώμα(τοπικό Επίσκοπο)και ή απουσία των οργανωσιακών αυτονομήσεων-,η επίσημη ελλαδική Εκκλησία,
με απόφαση πλέον συνοδική, να αποφανθεί(οριστικά και τελεσίδικα) για το μέλλον αυτών των θρησκευτικών ομάδων.
Φρονώ, ότι ο πολύς Γιανναράς έκανε ένα τολμηρό βήμα για το εν λόγω ζήτημα,(βλ.Καταφύγιο Ιδεών και Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα) αλλά άφησε και πολλά κενά που η θεολογία των μεταμοντέρνων χρόνων πρέπει επειγόντως να καλύψει,με έρευνα συστηματική και εύτολμη.
Για το σοβαρό αυτό θέμα των θρησκευτικών Οργανώσεων και την εκκλησιαστική -πνευματική νοοτροπία που αυτές χρόνια τώρα καλλιεργούν στον τόπο μας, είναι καιρός η θεολογία και η επίσημη Εκκλησία να ασχοληθεί πλέον με περισσό ενδιαφέρον και σοβαρότητα,
γιατί οι καιροί δεν επιτρέπουν αδιαφορία και επιπολαιότητα!
Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ψυχές και όχι με οικονομικά μεγέθη!!!
Διογένης_Ε.Μ.