" Μια Εκκλησία που βάζει φωτιά σε ό,τι την ψευδοσυνιστά..."

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, Η ΑΓΚΑΛΙΑ 

Με αφορμή το κείμενο: Η ουμανιστική αναρχία και η εν Χριστώ πραγματική ελευθερία 

(Του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Μητροπόλεως Πειραιώς)

Πολλές φορές είναι κουραστικό να διαβάζεις θρησκευτικές εργολαβίες από γραφεία που έχουν σκοπό να διαφωτίζουν τους χριστιανούς για κάθε θέμα και κείμενο που τους φαίνεται αιρετικό και ύποπτο. Πολλές φορές μπαίνεις στον πειρασμό να απαντήσεις και πάντα το μετανιώνεις. Όταν βλέπω ένα κείμενο από αυτά τα γνωστά γραφεία θυμάμαι μια παράγραφο από ένα άρθρο του Mario de Andrade που λέει: 

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα… 

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. 

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. 

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. 

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. 

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. 

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. 

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα. 

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…» 

Και έτσι δεν απαντώ. Ούτε και τώρα θα το κάνω μόνο λίγες σκέψεις θα μοιραστώ. Η αλήθεια δεν κατέχεται χωρίς αγώνα, δεν πιστοποιείται με την βιολογική γέννηση σε ένα χριστιανικό περιβάλλον, δεν μονοπωλείται, δεν επιβάλλεται με τσαμπουκά. Μετέχεται και καταβάλλεται, μαρτυρείται με πόνο και απορία. Βασικό μέλημα της αναρχίας, αν κάποιος διαβάζει σωστά, είναι κυρίως η απαλλαγή από την αρχή-εξουσία του εγωισμού. Να αρνούμαι την ετερονομία. Δεν αρνούμαι την ετερονομία επειδή μόνο μετέχω στην Εκκλησία-στο Σώμα του Χριστού, από τυχαιότητα, από κληρονομικότητα, από φόβο η από ανάγκη. Ετερονομία είναι να τρέφομαι από τις σάρκες του διπλανού, να μην απαρνούμαι τη ζωή για χάρη του, να περιπολώ ως ά-χριστος. 

Ο χριστιανός (όπως και ο αναρχικός) ζητάει μια εξέγερση. Η μόνη πραγματική εξέγερση είναι εκείνη που επιζητά να ανατρέψει την εξουσία του εαυτού και να γίνει ο κόσμος μια αγκαλιά, μια Εκκλησία. Μια Εκκλησία που βάζει φωτιά σε ό,τι την ψευδοσυνιστά, σταματάει να ασχολείται με ό,τι σπαταλάει τη ζωή από μίζερα θρησκευτικά όντα που νομίζουν ότι κατέχουν την αλήθεια και αγωνίζονται για την επιβολή της. Μια Εκκλησία-αγκαλιά που θα στηρίζει και θα τρέφει την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και θα αγαπά την διαφορετικότητα και θα την περιμένει για μια αγκαλιά. 

Αλλά πρέπει αφού είμαι χριστιανός και αφού έχω επιφορτίσει τον εαυτό μου με την διαφώτιση των ανθρώπων να θυμάμαι ότι ως αληθινός χριστιανός: 

-θυσιάζω τα πάντα για τους άλλους και αυτό δεν μου είναι επιζήμιο. 

-θυσιάζω τον εαυτό μου και αποπροσωποποιούμαι για να βρει ο αδερφός μου πρόσωπο. 

-μόνο αγαπώντας υπάρχω λογικά, δηλαδή συντονίζω τους όρους της ζωής στη φυσικότητα που ελεύθερα θέλησε και έκτισε ο Λόγος. Το γεγονός της ύπαρξης είναι προϊόν ελευθερίας. 

-η ελευθερία δεν είναι γεγονός αυτονόητο και στατικό, προϋποθέτει σταύρωση του εαυτού μου, ώστε να αναστηθεί η ελευθερία που αναζητά και βρίσκει τον εαυτό της στον άλλον. 

-ο αληθινός καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας-της Καινής Πολιτείας, δομείται στην κοινωνία και την αποδοχή του άλλου. Όποιος υποβαθμίζει τις δύο αυτές αρχές της σταυροαναστάσιμης «άλλης βιοτής» παρέχει τη ζωή στους άρχοντες του κόσμου τούτου, ξεχνώντας έτσι, ότι ο Χριστός νεκρώνοντας τον θάνατο, θανάτωσε και τις σαρκωμένες δομές του κόσμου και την ακοινώνητη ομοτροπία που επιβάλλει. 

- αποφεύγει κάθε μορφής εξουσίας (ο χριστιανός) γιατί ξέρει ότι η εξουσία αρπάζει και κατακτά γιατί δεν γνωρίζει την πληρότητα της ζωής. Με την εξουσία φθονώ τον άλλον γιατί δεν έχω μάθει να αγαπώ και να του δίνω τόπο παρά μόνο να τον λεηλατώ. Και κορεσμένος από την ματαιοπονία της εξουσιαστικής πειρατείας «σκοτώνω» τον άλλον γιατί δεν τον αντέχω ζωντανό. Η εξουσία κάνει μεροκάματα στον θάνατο. 

-δεν μπορώ να αποκλείσω τον άλλον, είμαι αναγκασμένος να ζω ως μερισμός στους κόλπους της καθολικότητας και να μην ξεχνώ πως ο Υιός ενδύθηκε τον τρόπο του κτιστού για να του παραχωρήσει τόπο, να του φανερώσει την αναρχία του και να προσκαλέσει στην μετοχή της. 

-δεν μπορώ να αποκλείσω τον άλλον και σταυρώνοντας τον εαυτό μου ως προσδιοριστική αρχή του άλλου τον κάνω εαυτό μου, οριοθετώντας στο σαρκίο μου τα κριτήρια της ζωής και βρίσκω θέση «ως άλλος» στον τόπο της καθολικότητας. 

-αφού υπάρχω ως άλλος η εξουσία είναι απλώς περιττή, η ανάγκη να υπάρχω, να εξουσιάζω, να αυτονομούμαι θανατώθηκε, μπορώ πια να είμαι δωρεάν. 

-τον Παράδεισο θα τον κατοικήσει όποιος ανέβηκε τον Γολγοθά για τον άλλον και κατέβηκε από τον σταυρό νεκρός για τον θάνατο. 

Τελειώνοντας ποιος είπε ότι ο αναρχικός δεν έχει Χριστό; Πού το ξέρει; 

Ο άνθρωπος μπορεί να πει όχι στον Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να πει όχι στον άνθρωπο. Γιατί έχει πει ένα παντοτινό ναι στον αρραβώνα με τον άνθρωπο πάνω στον Σταυρό. Το «είμαι ελεύθερος» του ανθρώπου σημαίνει «ο Θεός υπάρχει». Ο ίδιος ο Θεός εγγυάται την ελευθερία του ανθρώπου να αμφιβάλλει. Ο Θεός δημιούργησε την ελευθερία ικανή να νικήσει και αυτόν τον ίδιο, μια ελευθερίας που τον υποχρέωσε να κατέβει στο θάνατο. Η παντοδυναμία του είναι να υποχωρεί μπροστά στην ανθρώπινη ελευθερία, να αγαπά τον άνθρωπο περιμένοντας μια ελεύθερη απάντηση για κοινή ζωή και να είναι κοντά του ακόμα και αν απάντηση αργήσει η δεν έρθει. Η ελευθερία να αρνηθείς τον Θεό είναι δομημένη από τον ίδιο χωρίς όρια. Και εκείνος είναι πάντα κοντά στον άνθρωπο. 

Εμείς οι χριστιανοί ας αφήσουμε τους ανθρώπους στα πιστεύω τους, στους στόχους τους και στην ελευθερία τους. Και ας ενώσουμε δυνάμεις σε έναν διάλογο για αρχή εξαντλητικής αγάπης…γιατί τελειώνει ο χρόνος και μας μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα… 

Κώστας Ζουρδός, θεολόγος