Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Τι είναι η Πρεσβυτέρα Ρώμη; «Μόρφωμα» ή Εκκλησία;


Του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση 
Στην επί των ημερών μας αλματωδώς εξαπλούμενη κατά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αντιρρητική και πολεμική αρθρογραφία παντοίου είδους ζηλωτών και ακραίων συντηρητικών Ιεραρχών, Πρεσβυτέρων, Θεολόγων, αλλά και Θεολογούντων λαϊκών, γίνεται ευρύτατη χρήση ποικίλων απαξιωτικών εκφράσεων, προκειμένου όπως αμφισβητηθεί η Εκκλησιακή υπόσταση της Πρεσβυτέρας Ρώμης και η εγκυρότητα της Αποστολικής διαδοχής του Προκαθημένου της. «Θρησκευτική παρασυναγωγή», «κοσμικό μόρφωμα», «Παπικό Κράτος», είναι μερικοί από τους κατά της Ρώμης εξακοντιζόμενους χαρακτηρισμούς. Όσο για τον Επίσκοπό της, αυτός τυγχάνει «αιρεσιάρχης», «σφετεριστής του Θρόνου της Παλαιάς Ρώμης», «πεπτωκώς Επίσκοπος Ρώμης», «κάλπικος κληρονόμος του Πέτρου», ή ακόμη και «πρόδρομος του Αντιχρίστου». (Οι εκφράσεις αυτές είναι ερανισμένες από πρόσφατες Επισκοπικές Εγκυκλίους, από κηρύγματα και ομιλίες, από επιστολές σε ΜΜΕ και από άρθρα και σχόλια στο Διαδίκτυο). 
Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι απόρροια μιας ευρέως διαδεδομένης αντιλήψεως ουκ ολίγων Εκκλησιαστικών και Ακαδημαϊκών παραγόντων, σύμφωνα με την οποία, μετά το Σχίσμα του 1054 η Παλαιά Ρώμη εξέπεσε του θεσμού της Πενταρχίας, ότι ευρίσκεται εστερημένη χάριτος, ότι είναι άκυρα τα Μυστήριά της, ως εκ τούτου δε τυγχάνουν «αχειροτόνητοι» οι κληρικοί και «αβάπτιστοι» οι πιστοί της, και συνεπώς, απάδει να την θεωρούν οι Ορθόδοξοι ως Εκκλησία, μάλιστα δε ως «αδελφή Εκκλησία». 
Ωστόσο, η ιστορία αποδεικνύει ότι σχεδόν τέσσερεις αιώνες μετά το Σχίσμα, αλλά και 560 χρόνια μετά την εν Κωνσταντινουπόλει, επί Ιερού Φωτίου συνελθούσα Σύνοδο το 879, όπως και 88 έτη μετά την, επίσης εν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσα, Σύνοδο του 1351, οι οποίες είχαν απερίφραστα καταδικάσει τις Θεολογικές και Εκκλησιολογικές καινοτομίες της Δυτικής Εκκλησίας, ο κατ΄εξοχήν αμύντωρ της Ορθοδοξίας και ανυποχώρητος ανθενωτικός «Επίσκοπος της εν Εφέσω των πιστών παροικίας» Μάρκος ο Ευγενικός, όχι μόνο αναγνώριζε την κανονική Αρχιερατική ιδιότητα του Επισκόπου Ρώμης, αποκαλώντας αυτόν «Μακαριώτατον Πάπαν της Πρεσβυτέρας Ρώμης», αλλά και δεν δίσταζε να αποκαλεί την Εκκλησία της οποίας αυτός προΐστατο, «αδελφή Εκκλησία». Επί του προκειμένου, εύγλωττη, σαφής και απερίφραστη είναι η προσλαλιά του κατά την έναρξη των εργασιών της Συνόδου τής Φερράρας/Φλωρεντίας (1438-1439). (Βλ. Graffin-Nau, Patrologia Orientalis. T. 17, 336-341, Πρβλ. και Cr. Chivu, (επ.), Ο Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός-Τα Ευρισκόμενα Άπαντα, τ. Α΄, Editura Pateres 2009, σελ. 196-208). 
Απευθυνόμενος στον Πάπα Ευγένιο Δ΄, «τον των ιερέων (του Θεού) πρωτεύοντα» όπως τον χαρακτήριζε, ο Εφέσου Μάρκος εξέφραζε ανεκλάλητη χαρά διότι «τα του Δεσποτικού σώματος μέλη, πολλοίς πρότερον χρόνοις διεσπαρμένα τε και διερρηγμένα, προς αλλήλων επείγονται ένωσιν». Και τούτο, διότι «ου γαρ ανέχεται η κεφαλή, Χριστός ο Θεός, εφιστάναι διηρημένω τω σώματι». (Ακουέτωσαν οι στιγματίζοντες σήμερα πολλούς Ιεράρχες και καθηγητές, κατηγορώντας τους επί αιρέσει, όταν αυτοί κάμουν λόγο περί «διηρημένης Εκκλησίας»). Και προσέθετε ο νουνεχής αυτός Ιεράρχης, «δεύρο δη ουν, αγιώτατε πάτερ, υπόδεξαι τα σα τέκνα μακρόθεν εξ ανατολών ήκοντα˙ περίπτυξαι τους εκ μακρού διεστώτας του χρόνου, προς τας σας καταφυγόντας αγκάλας....Μέχρι τίνος οι του αυτού Χριστού και της αυτής πίστεως βάλλομεν αλλήλους και κατατέμνομεν; Μέχρι τίνος οι της αυτής Τριάδος προσκυνηταί δάκνωμεν αλλήλους καί κατεσθίωμεν, έως αν υπ΄αλλήλων αναλωθώμεν και υπό των έξωθεν εχθρών εις το μηκέτι είναι χωρήσωμεν;»
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

4 σχόλια:

  1. Συμφωνούμε απόλυτα με τα καταγραφέντα. Εξ άλλου υπάρχουν αυτούσια στις Πηγές.
    Θα θέλαμε να παραθέσουμε και κάποια άλλα:
    - Ο Αντιοχείας Πέτρος, μετά το Σχίσμα του 1054, μολάει στον ΚΠόλεως Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριος, για την αδελφή Εκκλησία της Ρώμης
    - Ο Θεσ/νίκης Βασίλειος γράφει στον Ρώμης Αδριανό, το 1154, για την ανάγκη της ένωσης των δυο Εκκλησιών
    - Ο ΚΠόλεως άγιος Γερμανός Β΄, το 1227, γράφει προς τον αγιώτατο Πάπα Ρώμης Γρηγόριο Θ΄, για την ανάγκη ενώσεως των δυο Εκκλησιών
    - Ο Ιωσήφ Βρυένιος, το 1419 γράφει στο Συμβουλευτικό του λόγο, περί της ενώσεως των δυο Εκκλησιών και την αποδοχή του Φιλιόκβε
    - Ο Εφέσου άγιος Μάρκος εκτός των αναφερθέντων περί της αδελφής Εκκλησίας της Ρώμης και της ανάγκης ενώσεως των δυο Εκκλησιών, απευθυνόμενος στον Ευγένιο Δ΄ λέγει: "Δεύρο ουν αγιώτατε πάτερ υπόδεξαι τα σα τέκνα"!
    - Ο ΚΠόλεως Ραφαήλ Β΄, το 1608, αποδέχεται το πρωτείο του Ρώμης
    - Ο ΚΠόλεως Νεόφυτος Β΄, το 1608, αποδέχεται το πρωτείο και τη διδασκαλία της Εκκλησίας της Ρώμης
    - Ο ΚΠόλεως Τιμόθεος Β΄, το 1615, παραδέχεται τον Πάπα, ως αρχηγό της Εκκλησίας
    - Ο ΚΠόλεως Κύριλλος Β΄, το 1638, υπογράφει της καθολική ομολογία Πίστεως

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντιγράφω από τη σελίδα 580 του β΄ τόμου της "Εκκλησιαστικής Ιστορίας" του Β. Φειδά, έκδοση 2002, όπου γίνεται λόγος για τη Σύνοδο επί του Πατριάρχου Μιχαήλ Γ΄ (1170 - 1178):
    "Πληροφορίες περί του περιεχομένου του απολεσθέντος Τόμου διέσωσε ο Μακάριος Αγκύρας, κατά τον οποίο "ο τε βασιλεύς και η σύνοδος και πάσα ομού η σύγκλητος βουλήν κατεβάλοντο, ίνα τελείως αποκόψωσι τελείω χωρισμώ τον πάπαν και πάντας τους συν αυτώ, την κρίσιν του Θεού αφέντες εις τούτο και ούτε αυτούς τελείω αναθεματισμώ παρέδωσαν, καθώς και τας λοιπάς αιρέσεις, δια το ένι αυτούς μέγα και περιβόητον έθνος".

    Νομίζω είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι στα 1170 είχαμε πλήρη συνείδηση ότι στη Ρώμη υπάρχει πλέον αίρεση, όπως και ότι σαφείς πολιτικοί λόγοι επέβαλλαν να μασάμε τα λόγια μας και μάλιστα προ της Δ΄Σταυροφορίας και της καταστροφής που ακολούθησε. Πολλώ μάλλον ισχύουν αυτά για τις μετέπειτα περιόδους φραγκοκρατίας, τουρκοκρατίας (που δεν έληξε εισέτι) και ευρωπαιοκρατίας - αμερικανοκρατίας.

    Περιττεύει επίσης να υπενθυμίσουμε πώς πήγε ο άγιος Μάρκος στη Φερράρα - Φλωρεντία και ποια ήταν η κρίση του όταν έφυγε απ' εκεί, τόσο για τους ίδιους τους δυτικούς όσο και για τους δικούς μας φιλενωτικούς.

    Κατά τα άλλα, πώς γίνεται η Ρώμη να πρεσβεύει ως δόγματα, ρητώς καταδικασμένες αιρέσεις (filioque, κτιστές ενέργειες) και άλλα πλήρη ανοησίας (αλάθητο) και, παρά ταύτα, να τη θεωρούν κάποιοι ως Εκκλησία, δηλαδή χώρο δυνατότητας θεώσεως, η οποία έχει έγκυρα μυστήρια (που παρέχουν κτιστή χάρη!), ακόμη περιμένουμε κάποιον να μας το εξηγήσει.

    Δεν περιμέναμε βεβαίως κάτι καλύτερο από τον π. Γεώργιο...

    Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και ζητώ συγγνώμη για την έκταση του σχολίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο σχολιαστής 8:43 μμ. κατέθεσε δική του ερμηνευτική προσέγγιση και δεν στάθηκε με σοβαρότητα ούτε στη θέση του π.Γ.Τσέτση πολύ δε περισσότερο στα κείμενα του ιδίου του αγ. Μάρκου του και προστάτου των αντι-οικουμενιστών, ο οποιος μιλάει μετά απο τέσσερις περίπου αιώνες και ενω θα έπρεπε να είναι αφοριστικός σύμφωνα με τις δικές μας θεολογικές παρανοήσεις και ανοησίες παρουσιάζεται άκρως φιλοενωτικός και αναγνωρίζει την Δυτική Εκκλησία ως ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
    Ο Σάλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ταπεινώς καταθέτω μία γνώμη στο ερώτημα του π. Γεωργίου.
    Οπως ο Αγιος Μάρκος ήταν .....ευγενικός με τους Ρωμαιοκαθολικούς (στην αρχή της Συνόδου, όχι όταν επέστρεψε στην Εφεσο), έτσι και η Εκκλησία, για να μην εκτραχύνη την κατάσταση, δεν εξέλεξε επισκόπους στα αναφερόμενα μέρη.
    Εξέλεξε όμως (και υπάρχει) Μητροπολίτη Ιταλίας !

    ΑπάντησηΔιαγραφή