ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΟ...

ΤΟ "ΖΕΥΓΑΡΙ"; 

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

Πρὸ ἡμερῶν ἡ φίλη καὶ διαπρεπὴς καλλιτέχνις -ζωγράφος; χαράκτρια- καὶ παιδαγωγὸς Ρένα Ἀνούση–Ἠλία, μοὔστειλε ἕνα μικρὸ χαριτωμένο χαρακτικὸ καὶ μὲ "προκάλεσε" πάλι νὰ "τσουγγρανίσω" κάποιες γραμμές. Ὄχι δὰ, καὶ γιὰ μιὰ τέτοια τρυφερότητα! Ἀλλὰ δὲν μὲ σόκαρε μὲ τὴν ἁπλότητα καὶ χάρη της, διότι ἡ Ρένα, καὶ τώρα ποὺ ἴσως "οἱ καραμέλες λιγοστεύουν στὸ σακούλι μας" (G.G. Márques), διαθέτει μιὰ πηγαία νεανικὴ σφριγηλότητα, γλυκύτητα καὶ θηλυκότητα ποὺ βάζει κάτω τὶς σύγχρονες "θεὲς" μὲ τὰ πανέμορφα κορμιά τους, μέσα ὅμως στὰ ὁποῖα ὄχι σπάνια φωλιάζουν γερασμένες ψυχὲς καὶ θολὰ καὶ εὐήθη μυαλά. 

Τεκμήριο τῶν παραπάνω τυγχάνει καὶ τὸ παρὸν χαρακτικὸ (0,6 x 0,19.5) μία χαλκογραφία eau-forte 2/10 04. 

Παριστᾶ πάνω σ’ ἕνα ἀνοικτοκάστανο φόντο μὲ κάθετα νερὰ πρὸς τὸ ἄνω τμῆμα του, δίδοντας τὴν ἐντύπωση ἑνὸς ξύλου, δυὸ ἀνοικτοὺς κάλυκας en face μὲ γύρη –δηλωτικὴ καὶ τοῦ ἐρωτικοῦ χαρακτῆρος των–, πιθανῶς ὄμορφες γαρδένιες, ποὺ καὶ μόνο μὲ τὴν ἐμφάνισή τους ἀποπνέουν τὸ μεθυστικό τους ἄρωμα. Τὰ λουλούδια βρίσκονται τὸ ἓν πάνω ἀπὸ τὸ ἄλλο, ἀφοῦ ἡ σύνθεση εἶναι στενόμακρη. Εἶναι πολὺ λεπτὰ καὶ ἐνίοτε περιβάλλονται ἀγκαλιστικὰ ἀπὸ μικροὺς μίσχους κάποτε περιπλοκαδοειδεῖς, ἄνθη, μὲ φυλλάκια πουαντιλιστικοῦ χαρακτήρα ἢ φύλλα, συνδέονται δὲ μεταξύ τους μ’ ἕνα μίσχο ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν "καρδιὰ" τοῦ ἀνώτερου καὶ σχηματίζει μία linea serpentinata – σύμβολο τῆς θηλυκότητος. Στὸ ἐνδιάμεσο ἴσως θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ φαντασθεῖ τὴν σκιὰ μιᾶς "ὀρθίας Θεοτόκου". Τὰ χρώματα εἶναι ἀσκητικά, μόνο δύο, τὸ ἀνοικτὸ καὶ μουντὸ καστανό. Ἔτσι ἡ ὅλη σύνθεση φαίνεται ἁρμονική, σὰν ἕνα γλυκό, εἰδυλλιακὸ καὶ ἤρεμο τραγούδι, ἀμέριμνο ἀπὸ τὴ φρίκη τοῦ σημερινοῦ κόσμου, ἂν καὶ τὸ βάρος της πίπτει πρὸς τὸ κάτω καὶ δεξιὸ τμῆμα, ὥστε νὰ ἀναπνέει αὐτὴ εὐχάριστα. 

Ποιά ὅμως ἡ εἰκονολογία του; Θέμα δύσκολο καὶ ἐπικίνδυνο. Γιατὶ πῶς μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσει κανεὶς μιὰ τέτοια ἀνθικὴ καὶ ἀνοιξιάτικη χάρη; Πρέπει νὰ φοβᾶται μὴ δημιουργήσει κάποιο δικό του τραγούδι, ἄσχετο μὲ τὴ σκέψη τοῦ δημιουργοῦ. Καὶ ὅμως θὰ τολμήσει: 

Τὸ κάτω λουλούδι εἶναι μεγαλύτερο –τὸ ἀρσενικὸ- καὶ τὸ πάνω μικρότερο –τὸ θηλυκό. Ἐφ’ ὅσον δὲ συνδέονται καὶ ὁμοιάζουν μεταξύ τους, ἀποτελοῦν ἕνα ταιριαστὸ καὶ ἀγαπημένο "ζευγάρι". Τὸ κάτω "κυττάζει" μὲ "χαρὰ" τὸ πάνω, προστατεύοντάς το καὶ ἀνακαλώντας τὸ παλαιότερο πατριαρχικὸ χρῶμα τῆς οἰκογενειακῆς δομῆς, τὸ ὁποῖο καταπολεμεῖ ὁ σύγχρονος, πολλάκις παθολογικὸς φεμινισμός. Μὴ μοῦ πεῖτε ὅμως ὅτι καὶ τὰ λουλούδια δὲν φλερτάρουν καὶ ἐπικοινωνοῦν. Καὶ ἂν πράγματι μεταξύ τους, ποὺ μοιάζουν καὶ τμῆμα νυφικοῦ στεφανιοῦ, θρονιάζεται ἡ Παναγία, τότε τὸ σύμπλεγμα ἐτοῦτο, καίτοι κοσμολογικό, ἀποκτᾶ καὶ θεολογικὸ ὑπόβαθρο καθ’ ὅσον εἶναι σὰν νὰ θυμίζει τὸ Παυλικό, – ἀκόμη καὶ σήμερα, τὴν ἐποχὴ τῆς διάλυσης τῆς οἰκογενείας, τῶν συμφώνων συμβίωσης, τῶν προσκαίρων καὶ ταχυρρύθμων σχέσεων, τῆς παντελοῦς ἐλλείψεως τῆς ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης καὶ τῆς κυριαρχίας τοῦ sex, – "ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ" (Γαλ. 6, 2). 

Σ’ εὐχαριστῶ Ρένα.