Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Η εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ της Πάτρας για τον "ΚΑΒΑΦΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ" στην Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής

Αναφορά της εφημερίδας Κόσμος της Πάτρας (29-11-2013) στην εκδήλωσή μας "Ο Καβάφης του Πατριάρχη", που πραγματοποιήσαμε στην Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος "Λίλιαν Βουδούρη" (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) την Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013. 
Την παραγωγή μας αυτή παρουσιάσαμε μέσα στο 2013, στην ιστορική Οικία Κατακουζηνού στο Σύνταγμα, στο Μουσείο Γουλανδρή στην Κηφισιά και στην Βιβλιοθήκη του Μεγάρου.
Γενικώς μελοποιημένο Καβάφη παρουσιάσαμε την περασμένη Τρίτη 26 Νοεμβρίου στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, στο Κολωνάκι. 

Ο ...ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ!


Πολλοί κατά καιρούς μου έλεγαν: "Γιατί ασχολείσαι με τον Πειραιώς; Δεν αξίζει τον κόπο. Περιφρόνηση τού χρειάζεται" και άλλα παρόμοια.
Η δική μου άποψη από παλιά είναι ότι όταν ένας Επίσκοπος εκφέρει μια άποψη για θέματα - και δη θεολογική - που μας απασχολούν στην καθημερινότητά μας, δεν θα πρέπει να τον προσπερνάμε για να τον αφήσουμε "στον κόσμο του", αλλά να εξετάσουμε τι και πώς και γιατί το λέει. Γιατί έχει μεγάλη σημασία η παρουσία της Εκκλησίας στον μετα-νεωτερικό κόσμο. 
Στην Ελλάδα, μάλιστα, η εξουσία και η επιρροή ενός Επισκόπου στην κοινωνία δεν είναι η τυχούσα. Περίτρανη απόδειξη η εντελώς πρόσφατη ...σίγαση του νομοσχεδίου περί επεκτάσεως του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Ο επικρεμάμενος, ως δαμόκλειος σπάθη, αφορισμός βουλευτών που εξήγγειλε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ μάλλον κάποιους τρόμαξε!...
Άλλη μια απόδειξη της εκτός των συνόρων, πλέον, φήμης του Μητροπολίτου Πειραιώς είναι και το παρακάτω άρθρο του David Mills.
Friday, November 29, 2013, 3:20 PM 
David Mills 
The Archbishop of Piraeus, Seraphim, has called for the excommunication of Greek MPs who vote for same-sex partnerships, which the European Court of Human Rights has required the country to implement. The news stories I found were uniformly critical to hostile, and none quoted him at any length, so what exactly he said and how good his arguments were can’t be decided. 
Whatever one thinks of the archbishop’s declaration, however, there are some people who just shouldn’t speak in public because they’ve lost the respect necessary to be heard. The archbishop had previously (in December 2010) told a Greek television show “Adolf Hitler was an instrument of world Zionism and was financed from the renowned Rothschild family with the sole purpose of convincing the Jews to leave the shores of Europe and go to Israel to establish the new Empire.” The Greek Orthodox Church in America condemned his statement as “gravely offensive and totally unacceptable.” 
His clarification did not help. After explaining that his views are his own and that “I respect, revere, and love the Jewish people,” he continued: 
My public vehement opposition against International Zionism refers to the organ that is the successor of the “Sanhedrin” which altered the faith of the Patriarchs, the Prophets and the Righteous of the Jewish nation through the Talmud, the Rabbinical writings and the Kabbalah into Satanism, and always strives vigorously towards an economic empire set up throughout the world with headquarters in the great land beyond the Atlantic for the prevalence of world government and pan-religion. 
One can’t say that sort of thing and expect to be listened to again. In this case, he’s made it particularly easy for homosexualist partisans to equate opposition to the political approval of homosexuality with lunatic bigotry.
Οπότε δεν χρειάζεται πια να ασχοληθώ εγώ με τον άγιο Πειραιώς. Ασχολείται μαζί του το σύμπαν!
Και τελικά και η Ελλάς τον ...πάει!
Π.Α.Α.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Ο κ. ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ...ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ...


Ο κ. Σταμάτης Σπανουδάκης ως συνθέτης έχει παρέλθει προ πολλού. Επειδή εξέλιπον, όμως, τα Πεκίνα του Καραμανλή (του νεώτερου), ο κ. Σπανουδάκης ...ανακάλυψε τις Μητροπόλεις. 
Όντως φλέβα χρυσού! Οι Μητροπόλεις που θέλουν τον κ. Σπανουδάκη για να κάνουν μια επίδειξη ισχύος, φροντίζουν να διοχετεύσουν εισιτήρια - μέσω των ενοριών - στους πιστούς, να ασκήσουν γενικώς όλη την επιρροή τους και να γεμίσουν τελικά ένα στάδιο, που παραληρεί από "Χριστό και Ελλάδα", υπό τους ήχους της ...άηχης (κατάλληλης για ασανσέρ) Σπανουδάκειας μουσικής. 
Ο κ. Σπανουδάκης προβαίνει σε γελοίες δηλώσεις του στυλ "αφιερώνω τον νέο μου δίσκο στις δύο γυναίκες της ζωής μου: την Παναγία και την Ελλάδα", το πλήθος αφιονίζεται, οι Μητροπολίτες μεθούν από τις ιαχές και διακηρύσσουν πως είναι έτοιμοι να "μαρτυρήσουν" για την πίστη μας (sic) και όλοι φεύγουν ευχαριστημένοι και κάποιοι καλά πληρωμένοι. Και με τέτοια μυαλά νομίζουν κάποιοι Έλληνες και Ορθόδοξοι ότι θα αντιμετωπιστεί η κρίση. 
Με τέτοια γελοιότητα και απύθμενη κενότητα όχι η κρίση, ούτε η ζωή δεν βγαίνει πέρα. Δυστυχώς για τον κ. Σπανουδάκη και την "Θάλασσά του" θα ισχύσει το προφητικόν του Ελύτη: 
Μια μέρα οι θάλασσες αυτές θα εκδικηθούνε. 
Π.Α.Α.
Υ.Γ. "Κορυφαία" και η δήλωση του κ. Σπανουδάκη: «Σήμερα στην Ελλάδα ή παίρνεις το τουφέκι και αρχίζεις και σκοτώνεις, ή γονατίζεις και προσεύχεσα​ι. Εγώ επιλέγω το δεύτερο, την προσευχή». 

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ


Συνέντευξη του Δημήτριου Φραγκόπουλου 
Άρχοντος Διδάσκαλου του Γένους 
(Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε το Μάρτιο του 2012 στην κ. Κορνηλία Τσεβίκ και δημοσιεύτηκε σε τουρκική μετάφραση στο τουρκόγλωσσο αρμενικό περιοδικό «Πάρος - Φάρος» τον Ιούλιο του 2013. Πρόσφατα η εφημερίδα ‘Πολίτης’ την δημοσίευσε κατά μετάφραση από το τουρκικό. Η «Α» δημοσιεύει το πρωτότυπο όπως δόθηκε στα ελληνικά). 
Ο μπροστάρης διανοούμενος, αυτός που χάραξε νέα πορεία στην ιστορία της ομογενειακής εκπαίδευσης κατά την περίοδο της Δημοκρατίας, ο άνθρωπος των ιδεών, ο δάσκαλος και πρωτοστάτης της κοινότητας, Δημήτρης Φραγκόπουλος, υπογραμμίζοντας το δημογραφικό πρόβλημα της μειονότητας τονίζει: «Το κυρίως μέλημά μου είναι να συνεχίσουμε την υπόστασή μας σε αυτή τη γη όπου γεννηθήκαμε. Ποιός γνωρίζει, τι μπορεί να εγκυμονεί το μέλλον;» 
Ο 85χρονος, σήμερα, Δημήτρης Φραγκόπουλος, αξιοσέβαστος δάσκαλος των δασκάλων,τέως Διευθυντής του Ζωγραφείου Λυκείου, γεννήθηκε το 1928 στην Πρίγκηπο ως μέλος μιας εξαμελούς οικογένειας με τέσσερα παιδιά. Ο πατέρας του καταγόταν από την Χίο και η μητέρα του από την περιοχή του Μαυροβουνίου. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο της Πριγκήπου. 
Αναθυμάται με νοσταλγία τα παιδικά του χρόνια κατά τα οποία βοηθούσε τον πατέρα του στο μανάβικό τους, όταν οι συνομήλικοί του έτρεχαν πίσω από την μπάλα. Η σύζυγός του Βέτα, ήταν μαθήτρια του Ιωακειμείου Παρθεναγωγείου -το οποίο τώρα πια δεν λειτουργεί- και απόφοιτος της Σχολής Νοσοκόμων του Αμερικανικού Νοσοκομείου. Οι δυο τους θυγατέρες, Αιμιλία και Μάγδα, είναι εκπαιδευτικοί στα σχολεία της Πόλης κι ο ίδιος δηλώνει ότι είναι υπερήφανος για την προσφορά τους στην ομογενειακή εκπαίδευση. 
«Ήταν εποχές δύσκολες. Οι νέοι έφευγαν για την Ελλάδα και δεν γυρνούσαν. Είπα στις κόρες μου, ότι θα χαρώ αν επιστρέψουν στη γενέτειρά τους. Όταν ταξίδευα στην Ελλάδα κάποιοι που είχαν εγκατασταθεί οριστικά εκεί, με ρωτούσαν ‘γιατί ακόμα μένω στην Πόλη και πότε θά ’ρθω στην Ελλάδα’. Με στενοχωρούσαν πολύ οι ερωτήσεις αυτές των συμπατριωτών μου. Είχα όμως έτοιμη την απάντησή μου: ‘Εγώ δεν σας ρώτησα γιατί μένετε στην Ελλάδα. Αντιλαμβάνομαι τον πόνο σας και τον εκτιμώ. Αλλά κι εσείς να σεβαστείτε την επιλογή μου’. Αν εγκατέλειπα την γη των προγόνων μου, οι ρωμιοί συμπολίτες μου θα απογοητεύονταν περισσότερο με την ιδέα ότι ‘έφυγε και ο Διευθυντής του Ζωγραφείου’. Αν εγκατέλειπα την Πόλη δεν θα μπορούσα να αντικρίσω τα μούτρα μου στον καθρέφτη.» 
Ο Δ. Φραγκόπουλος σε κάποια συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», σε ερώτημα που του απευθύνεται σχετικά με το δημογραφικό πρόβλημα της Πόλης και για το ποιά θα ήταν κατά τη γνώμη του «η κατάσταση της ελληνικής μειονότητας της Πόλης έπειτα από δέκα-δεκαπέντε χρόνια», αποκρίνεται ως εξής: «Ανησυχώ που οι νέοι μας, εγκαταλείπουν την γενέτειρά τους. Πρέπει να σεβαστούμε την ιστορία των προγόνων μας που μας συνδέει επί αιώνες με τα χώματα αυτά.» 

Σκίτσο του Φραγκόπουλου,
από την εποχή που ήταν Διευθυντής του Ζωγραφείου.
Το σκίτσο είναι έργο του Togo και περιλαμβάνεται
στη μελέτη του Χαλκηδόνος Αθανασίου
«Η Ομογενής Γελοιογραφία στην Πόλη
και οι Ζωγραφιώτες Εκπαιδευτικοί στο έργο του
Κοσμά Θεοδωρίδη (Togo).

Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος πιστεύει στην παιδεία και στη συμβολή της παιδείας στην ολοκλήρωση του ατόμου. Ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος διευρύνει τα σύνορά του μονάχα με την παιδεία. Προσέφερε την αγάπη του σε όλους τους μαθητές του, ανεξαίρετα από το «στάτους» και τη φήμη τους, και αυτοί, με κάθε ευκαιρία και σε κάθε περίπτωση εκφράζουν προς αυτόν τον σεβασμό τους. 
Ο διάδοχός του, και νυν λυκειάρχης του Ζωγραφείου, Γιάννης Δεμιρτζόγλου, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπο του δασκάλου του, έδωσε το όνομα «Δημήτρης Φραγκόπουλος» στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ζωγραφείου. 
Ο δάσκαλος των δασκάλων, έκανε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Μεγάλη του Γένους Σχολή και στη συνέχεια αποφοίτησε από την Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών. Το 1954, αφού επέστρεψε στην αγαπημένη του Πόλη, δίδαξε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. 
Όταν ξέσπασαν τα Σεπτεμβριανά το ’55, ήταν στρατιώτης και υπηρετούσε στη Σχολή Διαβιβάσεων Εφέδρων Αξιωματικών στη Σμύρνη. Ένας Τούρκος φίλος που αποκτά στον στρατό την περίοδο εκείνη, του δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και γίνεται η σκιά του, με πρόθεση να τον προφυλάξει από τυχόν προπηλακισμούς συναδέλφων τους στη Σχολή. Αναφέρεται στα συναισθήματά του σχετικά με την περίοδο αυτή ως εξής: «Οι Τούρκοι είναι καλοί άνθρωποι. Ήταν μια δύσκολη εποχή, αλλά όλοι στον στρατό, μου συμπεριφέρθηκαν άψογα. Αυτό θα μου μείνει αξέχαστο. Η νέα γενεά των Τούρκων καθώς ευαισθητοποιείται για τα ελληνοτουρκικά θέματα, επικρίνει αυτά που συνέβησαν στον παρελθόν.» 
Μετά την στρατιωτική του θητεία, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος επιστρέφει στη Μεγάλη Σχολή ως καθηγητής και παράλληλα διορίζεται στο Γυμνασιακό τμήμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και στο Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο. 
Από το 1958 αρχίζει η πορεία του ως διευθυντή στο Ζωγράφειο, η οποία θα διαρκέσει τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 1993. Τα 35 χρόνια της αποστολής του ως διευθυντή, ο κ. Φραγκόπουλος, τα χαρακτηρίζει ως δύσκολη και σκληρή περίοδο για τα μειονοτικά σχολεία. Τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του στο Ζωγράφειο, όπου φοιτούν συνολικά 750 μαθητές, υπήρξε κοπιαστική. Η αποδοχή του ως διευθυντή από τους συναδέλφους του, αλλά και η αντιμετώπιση των δυσκολιών που προέρχονταν από τη θέση αυτή, δεν ήταν καθόλου εύκολη. 
Ο δάσκαλος, αναθυμάται την εποχή εκείνη ως εξής: «Δεν μπορώ να συγκρίνω τα χρόνια εκείνα με τα σημερινά. Οι δάσκαλοι εργάζονταν βάσει συμβολαίου. Ήταν ανέλπιδα χρόνια που δεν πρόλαβαν -ευτυχώς- να βιώσουν οι νέοι δάσκαλοι.» 
Η ψυχοφθόρα αυτή περίοδος χαρακτηρίζεται γενικώς από προβλήματα και δυσκολίες που απειλούν την εκπαίδευση. Παύσεις καθηγητών, παρεμπόδιση νέων διορισμών, δύσκολες και σκληρές επιθεωρήσεις από το Υπουργείο Παιδείας, τακτικές κάποιων υποδιευθυντών που σκόπιμα κινήθηκαν από τις θέσεις αυτές, εις βάρος της παιδείας μας... Παρ’ όλα αυτά, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος εφάρμοσε πιστά το εκπαιδευτικό σύστημα, προσπαθώντας να οικοδομήσει καλές σχέσεις με όλους συναδέλφους του, με τους οποίους μέχρι τις μέρες μας συνεχίζει τις επαφές του. «Αγαπούσα τους τούρκους συναδέλφους μου, με τους οποίους ανταλλάσσουμε ευχές στις θρησκευτικές εορτές μέχρι σήμερα». 
Κατά την περίοδο της Διεύθυνσής του, το 1962 προστίθενται άλλοι δυο όροφοι στο κτήριο. Ολοκληρώνεται η εγκατάσταση του κεντρικού συστήματος θέρμανσης και δημιουργούνται νέες αίθουσες διδασκαλίας. 
Κατά τη σχολική χρονιά ’62 - ’63 το Ζωγράφειο Λύκειο λειτούργησε με 21 τμήματα εκπαίδευσης. Στο σημείο αυτό ο βετεράνος δάσκαλος δηλώνει τα εξής: «Για μένα προείχε πάντα η αποστολή της Σχολής. Ο σκοπός της ίδρυσης του Ζωγραφείου το 1893, ήταν η εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού για την τότε αναπτυσσόμενη οικονομία στην περιοχή του Γαλατά, τον 19ο αιώνα. Η Σχολή ιδρύθηκε για να τροφοδοτεί την κοινότητα με ικανούς υπαλλήλους και καλλιεργημένο προσωπικό. Μέχρι την ίδρυση του Ζωγραφείου, τα νιάτα των ρωμιών σπούδαζαν σε ξένα σχολεία προκειμένου να αποφοιτούν εξοπλισμένα, όπως το απαιτούσε η αγορά του Γαλατά. Υπήρξε τρομερός κίνδυνος προσηλυτισμού γι’ αυτό τον λόγο, κυρίως στα ξένα σχολεία. Το Ζωγράφειο, είχε τη δυνατότητα εκπαίδευσης ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και επιστημόνων. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως Διευθυντού, ελάμβανα ευχαριστήριες επιστολές από αποφοίτους μας, οι οποίοι διέπρεψαν στον τομέα τους ως επιστήμονες ανά τον κόσμο και από μαθητές μας που πέτυχαν να εισαχθούν στα καλύτερα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Τότε μάλιστα, δεν υπήρχαν και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια». 
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος, αξιολογεί το μέλλον της ελληνορθόδοξης κοινότητας κρίνοντας από τα πορίσματα του συνεδρίου ‘Συνάντηση στην Πόλη’ (2006) το οποίο είχε διοργανώσει εκείνο τον χρόνο ο Σύνδεσμος Αποφοίτων του Ζωγραφείου. Παρά τα συμφωνηθέντα, ο «δάσκαλος» δεν βλέπει να υπάρχει υγιής εφαρμογή του σχεδίου για μια «κοινή δεξαμενή», ούτε όμως, και μια συνεχής διαυγής πολιτική και συλλογική συνεργασία επί του θέματος, εκ μέρους των διοικητικών συμβουλίων των ομογενειακών συλλόγων που συμμετείχαν στο συνέδριο. «Επικρίνουμε τα διοικητικά συμβούλια που αποφεύγουν τις εκλογές. Υπάρχει, όμως, διαύγεια στα διοικητικά εκείνα συμβούλια που πραγματοποίησαν εκλογές; Πρέπει να δούμε την πραγματικότητα, να συζητήσουμε περί αυτής και να αξιολογήσουμε καταλλήλως. Επίσης πρέπει να γίνει η αναθεώρηση της σημερινής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Το παράδειγμα του «Γαλατά» πρέπει να το έχουμε υπ’ όψιν μας πάντα. Πρέπει οι νέοι μας να ενθαρρύνονται ώστε να ενεργοποιούνται στον εμπορικό τομέα. Μονάχα το πτυχίο δεν εξασφαλίζει την επιτυχία αυτή και ο στόχος των νέων μας δεν πρέπει να περιορίζεται σε υπαλληλικούς τομείς που προσφέρει η κοινότητά μας και τα ιδρύματά της». 
Ο κ. Φραγκόπουλος στην ερώτηση «Ποιά είναι η γνώμη σας για την εκμάθηση της ελληνικής των αραβοφώνων μαθητών;» αποκρίνεται ως εξής: «Το 2005, σε διάλεξή μου στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, σχετικά με την εκπαίδευσή μας, υποστήριξα ότι οφείλουμε να αγκαλιάσουμε τα παιδιά αυτά. Αλλά πρέπει να βρούμε έκτακτες, αποτελεσματικές λύσεις στο θέμα της εκμάθησης της μητρικής γλώσσας. Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια η κατάσταση εξελίχθηκε εις βάρος των ελληνόφωνων μαθητών μας. Υπάρχουν προβλήματα που πηγάζουν από την από κοινού φοίτηση των μαθητών διαφορετικών γλωσσικών επιπέδων στην ίδια τάξη. Σε μια παρόμοιου τύπου σχολική τάξη, σε ποιόν θα απευθυνθεί ο δάσκαλος; Στους μαθητές που γνωρίζουν την ελληνική ή σε αυτούς που δεν τη γνωρίζουν; Στη Σχολή του Γαλατά δημιουργήσαμε νηπιακό σταθμό ο οποίος λειτούργησε πιλοτικά για τον σκοπό αυτό. Αλλά από έλλειψη νηπιαγωγών, και λόγω του ότι οι μετακλητοί νηπιαγωγοί οι οποίοι ζητήθηκαν δεν εστάλησαν ποτέ, το σχέδιο δεν προχώρησε. Συν τω χρόνω, τα παιδιά που είχαν γίνει δεκτά στο Γαλατά, άρχισαν να φεύγουν για το Νηπιαγωγείο του Ζαππείου. Ήταν μια εποχή όπου αρθρογραφούσα στο περιοδικό «Πυρσός». Προσκλήθηκα στη σχολή του Γαλατά για κάποια μαθητική εκδήλωση. Τα παιδάκια δεν μιλούσαν ούτε λέξη ελληνικά. Πιστεύω ότι η εκπαίδευση προσχολικής ηλικίας η οποία ενισχύεται σήμερα, θα φέρει κάποια λύση στην όλη κατάσταση. Ήδη έχουμε αποδείξεις απτές ως προς την επιτυχή εφαρμογή του σχεδίου. Τα μέτρα αυτά θά ’πρεπε να τα είχαμε λάβει χρόνια πριν.»

Ο δάσκαλος Δημήτριος Φραγκόπουλος με τον εκδότη της Απογευματινής Κων/πόλεως Μιχάλη Βασιλειάδη

Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος, σχετικά με τις ιδέες του περί εκπαιδευτικών θεμάτων δεν περιορίζεται μονάχα στις παραπάνω καταθέσεις του. Είχε προτείνει, τότε, ότι πρέπει να συγκροτηθεί μια Εκπαιδευτική Επιτροπή, όπου θα συζητούνται πιθανές λύσεις για τα εκπαιδευτικά θέματα. Πιστεύει ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση την οποία τόσο χρειάζεται η παιδεία μας, μπορεί κάλλιστα να πραγματοποιηθεί από μια Επιτροπή, απαρτιζόμενη από ικανά άτομα που έχουν ιδέες και δυναμισμό. 
Τι σκέπτεται ο κ. Φραγκόπουλος για την οικονομική και πολιτισμική κρίση στην Ελλάδα και τα επακόλουθά της στην ελληνική κοινωνία; Πώς αντιμετωπίζει τους «νεοπολίτες» Έλληνες που έχουν έρθει και εγκατασταθεί στην Πόλη; 
«Το καλοκαίρι, σε μια συνέντευξή μου, παρομοιάζοντας την Ελλάδα με καράβι που βουλιάζει, είχα πει ότι αυτό που κάνουμε σήμερα οι Έλληνες είναι, να του ανοίγουμε περισσότερες τρύπες για να βουλιάξει γρηγορότερα. Ήταν η εποχή που στον Πειραιά απεργούσαν οι ταξιτζήδες. Εμπόδιζαν τους τουρίστες να αποβιβαστούν και να μεταβούν στην Αθήνα. Μετά από τη συνέντευξή μου αυτή, έλαβα συγχαρητήρια τηλεφωνήματα. Ο μεγαλύτερος λόγος για την σημερινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι, από τη μια η επιμονή του έλληνα πολίτη να βολεύεται στο δημόσιο και από την άλλη η παθητικότητα της χώρας αυτής στην παραγωγή. Η κατάσταση αυτή εξυπηρέτησε τους πολιτικούς των προηγούμενων δεκαετιών, οι οποίοι αύξησαν μεν τις ψήφους τους, αλλά εις βάρος της μεσαίας τάξης, που αποδυναμώθηκε. 
»Ασφαλώς πρέπει να δημιουργηθεί κάποια υποδομή για τους έλληνες που θα μεταναστεύσουν στην Πόλη προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι ανάγκες τους. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να κατευθύνονται σε συνειδητά προγραμματισμένες κατευθύνσεις...» Στο συνέδριο του 2006, είχαν γίνει προσεγγίσεις επί του θέματος. Οι έλληνες επιχειρηματίες που θέλουν να εγκατασταθούν στην Πόλη και να έχουν συνδιαλλαγές με τους Τούρκους, πρέπει να έχουν στήριξη από το Ελληνικό Προξενείο και τον Εμπορικό Ακόλουθο. Επίσης πρέπει να προσφέρουμε στήριξη στους νέους και όχι μόνο στους ηλικιωμένους. Πρέπει να βρούμε λύσεις στα προβλήματα της νέας γενεάς των Ρωμιών οι οποίοι θέλουν να επιστρέψουν στην Πόλη. […] Θα μπορούσε να ιδρυθεί κάποιο ορφανοτροφείο σε κάποιο κεντρικό σημείο της Πόλης κι όχι στην Πρίγκηπο. Τα παιδιά που θα ανατραφούν εδώ θα προσαρμοστούν στα δεδομένα της ελληνορθόδοξης κοινωνίας και θα χτίσουν τη ζωή τους στην Πόλη.» 
Ποιά είναι η γνώμη του κ. Φραγκόπουλου για την ΟΙΟΜΚΩ; (Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών). 
«Στηρίζω τις επαφές και την συνεργασία της ΟΙΟΜΚΩ με τους Ρωμιούς της Πόλης και τον ελληνισμό της διασποράς. Πρέπει όμως να γνωρίζουν καλά τα μέλη της ΟΙΟΜΚΩ και οι Πολίτες Ρωμιοί τα όρια μέσα στα οποία πρέπει να δραστηριοποιούνται. Μόνο αν κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση κι αν οργανωθούμε καλά, θα έχουμε καλά αποτελέσματα». 
Στην ερώτηση, «είστε απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, πως αισθάνεστε περισσότερο; Μεγαλοσχολίτης ή Ζωγραφειώτης;» η απάντηση του κ. Φραγκόπουλου είναι: «Βεβαίως είμαι ευτυχής γιατί βρέθηκα απόφοιτος της Μ.Γ.Σ. Απέκτησα πολλά με την φοίτηση μου στη Μ. Σχολή. Πάνω από όλα όμως είμαι Ζωγραφειώτης. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα αφιέρωσα στο Ζωγράφειο. Περισσότερο από όλους ανέβηκα τις φθαρμένες σκάλες του Ζωγραφείου, επί 35 ολόκληρα χρόνια. Τα σκαλοπάτια είναι οι μάρτυρές μου». 
Σύμφωνα με τον Δάσκαλο, και υπό το φως των επαφών και συνδιαλέξεών του στην Ελλάδα και στην Τουρκία, η μελλοντική εξέλιξη της κοινότητάς μας έχει να κάνει πρωτίστως: 
α) με την ύπαρξη κατάλληλων πολιτικών συνθηκών, 
β) την σωστή οργάνωση των κοινοτήτων, 
γ) την αναβάθμιση της παιδείας, και 
δ) την οικονομική ανάπτυξη της ελληνορθόδοξης κοινότητας. 
Απογευματινή (Κωνσταντινουπόλεως) 1 Νοεμβρίου 2013

Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου: S-EX–ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ;


S-EX–ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ; 
ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 
"Ἡ ἐνέργεια τοῦ Χριστιανισμοῦ καταφαίνεται καὶ στὸ 
ὅτι τὰ Χριστούγεννα λαμβάνει τις καὶ τὸν 13ον μισθόν." 
(F. W. Korff) 
Oui et non, λόγῳ τῆς Κρίσεως…! 
Ὡς γνωστόν, δυσχερῆ εἶναι τὰ προβλήματα μὲ τὰ ὁποῖα ἔχει νὰ παλέψει σήμερον ὁ Χριστιανισμός, ἢ τοὐλάχιστον μερίδες του. Ἰδοὺ μερικά: 
Ἡ πορεία τῶν διαλόγων, ἡ καταπολέμησις τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ὁρισμένα καθεστῶτα, ἡ διατήρησις καὶ συντήρησις τῆς περιουσίας της, ἡ στροφὴ πρὸς ξένα θρησκεύματα, τὰ θέματα τῆς "σεξουαλικῆς θεολογίας" καὶ τῶν σεξουαλικῶν μειονοτήτων, τὰ σκάνδαλα, ἡ παιδεραστία, ὁ γάμος καὶ ἡ χειροτονία τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τῶν γυναικῶν, οἱ σύγχρονες ἀρειανικὲς τάσεις τῆς φεμινιστικῆς θεολογίας μὲ Τριαδολογικὲς καὶ Χριστολογικὲς ἐκτροπές1, ἀπότοκα τοῦ ὑπερμέτρου καὶ παθολογικοῦ φεμινισμοῦ, τὰ προβλήματα βιοηθικῆς καὶ βιοτεχνολογίας, τὸ Aids, οἱ μεταμοσχεύσεις, οἱ ἐκτρώσεις καὶ τὰ ἀντισυλληπτικά, ἡ ἀγαμία τοῦ κλήρου, ἡ εὐθανασία, ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν καὶ ἡ "ταφὴ" εἰς τὴν θάλασσαν καὶ τὰς λίμνας, οἱ πόλεμοι θρησκευτικοὶ ἢ μὴ καὶ οἱ σφαγές, ἡ καταπάτησις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τὰ οἰκονομικὰ σκάνδαλα (μαῦρα χρήματα, ἔκπλυσις αὐτῶν κ.ἄ.), ἡ ἐκκοσμίκευσις καὶ "γραφειοποίησις" τῶν κληρικῶν καὶ τῶν μοναχῶν, ἡ οἰκονομική, ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κρίσις, ἡ προστασία τοῦ περιβάλλοντος καὶ ἄλλα πολλά. 
Καὶ ὡσὰν νὰ μὴν ἔφθαναν ὅλα αὐτά, ἐνεφανίσθη εἰς τὴν Ἑσπερίαν, ἐκ τῆς ὁποίας ἐν πολλοῖς "φῶς" ἀλλὰ καὶ ἐρεβῶδες σκότος, καὶ μία νέα ἐξωτικὴ "ὀπώρα" ἐξυπακουομένη ὑπὸ τὸν ἀπίθανον τίτλον: "Τὸ εἶναί τινα Χριστιανὸν ἄνευ ὁμολογίας". 
Προβάλλει λοιπὸν τὸ ἐρώτημα: Ἠμπορεῖ νὰ εἶναί τις Χριστιανὸς ἄνευ ὁμολογίας ἢ χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν θρησκείαν, ἀνεξαρτήτως ἀπὸ μίαν παραδοσιακῶς νοουμένην Ἐκκλησίαν; Καὶ ἐπιτρέπεται οἱ Χριστιανοὶ ἁπλῶς νὰ ἐγκαταλείπουν τοὺς πολλοὺς ἀθέους καὶ ἀθρήσκους, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται διὰ τὴν ζωὴν καὶ τὰ προβλήματά των; Ἐρωτᾶται δὲ τοῦτο, διότι τοὐλάχιστον ἓν τρίτον τοῦ πληθυσμοῦ ἐν Γερμανίᾳ δὲν ἀνήκει εἰς θρησκευτικήν τινα κοινότητα. "Ἡ πολιτισμικὴ κατάστασις ἐν Μεσευρώπῃ ἔχει ριζικῶς μεταβληθεῖ. Ἀ-θρησκευτικότης καὶ ἐξωομολογιακότης δὲν θεωροῦνται πλέον ὡς ἔλλειμμα. Οἱ Ἐκκλησίες ἀντιθέτως παραμένουν ἄφωνοι καὶ ἀδιάφοροι ἢ ἀπαιτοῦν διὰ τὴν εἰσδοχὴν εἰς τὸν Χριστιανισμὸν θρησκευτικότητα καὶ ὁμολογιακὸν χαρακτῆρα". Ἀμφότερα κατὰ τὸν H.-M. Barth2 παρωχημένα, ὁ ὁποῖος ἰσχυρίζεται, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν θὰ ἐπιτύχει εἰς τὴν νέαν ταύτην κατάστασιν, στρεφόμενος μόνον πρὸς τοὺς θρησκεύοντας ἢ θρησκευτικῶς εὐαισθήτους καὶ ἀγνοῶν τοὺς ἀθρήσκους καὶ ἐξωομολογιακούς. Διότι κατὰ τὴν βασικὴν ἀνάλυσιν τοῦ Barth διὰ τὴν ὑποτιθέμενην φυσικὴν θρησκευτικότητα τῶν ἀνθρώπων, οὔτε μία φιλοσοφικο-θεολογικὴ θεώρησις, οὔτε αἱ σύγχρονοι ἐμπειρικαὶ γνώσεις τῆς ἐγκεφαλοερεύνης, τῆς ψυχολογίας, τῆς κοινωνιολογίας καὶ τῆς ἱστορικῆς βιολογίας προσέφεραν μίαν θεμελιωμένην αἰτιολογίαν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ἐπιστεύετο ἐπὶ αἰῶνας. Ἡ ἀ-θρησκευτικότης καὶ θρησκευτικότης εἶναι ὑπαρξιακαὶ δυνατότητες τοῦ ἀτόμου, αἱ ὁποῖαι σπανίως ἐμφανίζονται εἰς καθαρὰν μορφήν. Διὸ ὀφείλουν οἱ θρησκεύοντες νὰ ἐκμάθουν μίαν νέαν γλῶσσαν. 
Ἄλλωστε κατὰ τὸν D. Bonhoeffer καὶ τὴν D. Sölle, τὸ εἶναί τινα Χριστιανὸν κυρίως σημαίνει: νὰ εἶναι εἷς ἄνθρωπος διὰ τοὺς ἄλλους καὶ οὕτως νὲ ἑρμηνεύει τὸν βίον καὶ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου πρακτικῶς: Καὶ πρὸς τοῦτο δὲν ἀπαιτεῖται οὐδεμία θρησκευτικὴ προϋπόθεσις, ὅλως δὲ ἰδιαιτέρως ὁμολογιακή3. Βέβαια πάντα ταῦτα εἶναι ἀποκυήματα ἐξωπραγματικῶν ἐγκεφαλογραφημάτων τῶν ἀνωτέρω. 
"Οἱ θέσεις τοῦ Barth ἀσφαλῶς σημαίνουν οὔτε λίγο οὔτε πολύ, τὴν ἀνατροπὴν τῆς συγχρόνου μορφῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν. Μὲ μίαν μεταλλαγμένην γλῶσσαν, ἡ ὁποία δὲν ἐγκαταλείπει τὸ μυστήριον τῆς πίστεως, δὲν ἐκκοσμικεύει τοῦτο, ἀλλὰ τὸ ἑρμηνεύει ἀ-θρησκευτικῶς καὶ μὲ μίαν νέαν πρόσβασιν μὲ τὴν ὁμολογίαν καὶ τὸ μυστήριον, δημιουργεῖ γεφύρας δι’ ἓν νέον μέλλον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐνταῦθα πρόκειται περὶ ἑνὸς ὁμολογιακῶς καὶ θρησκευτικῶς ὑπερβατικοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ θεολογία κατὰ τὸν N. Copray, οἱ ὁμολογίες καὶ οἱ κοινότητες δέον νὰ γίνουν οἰκουμενικότεραι, διαθρησκειακότεραι καὶ περισσότερον ἀνοικταὶ ἔναντι τῶν ἀ-θρησκευτικῶν καὶ ἀθρήσκων ἀνθρώπων καθὼς καὶ προσιτότεραι πρὸς αὐτούς". 
Πάντα ταῦτα τὰ συνταρακτικά, ὄζοντα οὐμανιστικὸν ἀνθρωποκεντρισμὸν καὶ οὐχὶ Χριστοκεντρισμόν, ἀσφαλῶς δὲν εἶναι ἄσχετα πρὸς τὸν ἀποχριστιανισμὸν τῆς Δύσεως, καὶ τὰς "σοφάς, ἐκβιαστικὰς καὶ ἀντιοικουμενικὰς εἰσηγήσεις" τῆς ὁδοστρωτηριακῆς ἀρνητικῆς παγκοσμιοποιήσεως. Ποῖος γνωρίζει τί ἀκόμη θὰ ἀκούσουν καὶ οἱ ἀπολαμβάνοντες τὸν "ὕπνον τοῦ δικαίου" ἢ τῆς "ὀμορφιᾶς" Χριστιανοί"! 
____________________ 
1- Γ. Τσέτση, Μ. Πρωτοπ., Σύγχρονες ἀρειανικὲς τάσεις, Κατερίνη 1992 28-34. 
2- H. M. Barth, Konfessionslos glücklich, Γκιούτερσλοχ 2012. 
3- N. Copray, Christ ohne Konfession. Warum religiöse Menschen eine neue Sprache lernen sollten, Publik-Forum ἀρ. 18 (2013) 56.

ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ EVENTS ΣΤΗΝ ΔΩΡΟΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


Ως θεολόγος "μπον βιβέρ" - για τους ...ασκητικώς διαβιούντας (sic) θαυμαστές μου - προτείνω με χαρά, αγαπητοί συνοδίτες, τα μοναδικά events που πλαισιώνουν την Δωροέκθεση της Μητροπόλεως Πειραιώς.
Είναι μια πραγματικά άλλη νότα...
Διαβάζω στο σχετικό δελτίο τύπου των ΙΕΚ ΞΥΝΗ.
Με το αισιόδοξο μήνυμα «Κάθε δώρο χαρίζει ελπίδα!», η Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς διοργανώνει μεγάλη Δωροέκθεση στο κτήριο της Sprider στον Πειραιά (Τσαμαδού και Φίλωνος), από τις 25 Νοεμβρίου έως και τις 21 Δεκεμβρίου, και το ΙΕΚ ΞΥΝΗ Πειραιά, αρωγός στο πολύτιμο φιλανθρωπικό έργο της μητρόπολης, θα δώσει το «παρών» με μοναδικά events και γιορτινές εκπλήξεις, που θα μας βάλουν σε χριστουγεννιάτικη «τροχιά», υπό το ελπιδοφόρο πνεύμα προσφοράς της Θείας Γέννησης! Κάθε δώρο που θα αγοράσουν οι επισκέπτες της Δωροέκθεσης, προσφέρει χαρά και ελπίδα σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, καθώς τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν, ενισχύουν το φιλανθρωπικό έργο της Μητρόπολης Πειραιώς. 
Ο Αγιασμός Ενάρξεως θα τελεστεί τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013 και ώρα 18.30 από το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πειραιά Σεραφείμ [ετελέσθη ο Αγιασμός]. 
Καθ' όλη τη διάρκεια της Δωροέκθεσης, το ΙΕΚ ΞΥΝΗ Πειραιά θα προσφέρει, καθημερινά, από Δευτέρα έως Σάββατο: 
- Τομέας ART & DESIGN: Προτάσεις χριστουγεννιάτικης διακόσμησης 
- Τομέας Παιδαγωγικών: Θεατρικό Δρώμενο «Η κα Άη Βασίλη διαβάζει παραμύθια στους μικρούς μας φίλους» – Δωρεάν χριστουγεννιάτικα στολίδια/κάρτες 
- Τομέας Υγείας: Διατροφικές συμβουλές & προσφορά χειροποίητων φυσικών καλλυντικών από τους σπουδαστές του ΙΕΚ ΞΥΝΗ Πειραιά! 
-Τομέας Επισιτισμού: Γλυκά & αλμυρά χριστουγεννιάτικα κεράσματα 
-Τομέας Ομορφιάς: Tips ομορφιάς για το μακιγιάζ & το χτένισμα του ρεβεγιόν – Δωρεάν υπηρεσίες μακιγιάζ/κομμωτικής από τις σπουδάστριες του ΙΕΚ ΞΥΝΗ Πειραιά! 
Ας ανταποκριθούμε όλοι σε αυτό το κάλεσμα αγάπης της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο να «φωλιάσει» το χαμόγελο και η αισιοδοξία στις καρδιές των συνανθρώπων μας που αντιμετωπίζουν προβλήματα στη διαβίωσή τους.
Το παραπάνω δελτίο τύπου και εδώ


Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΑΓΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ


Δυο λόγια για τον νέο Άγιο της Εκκλησίας μας Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη 
(άλλως: Όσιος Πορφύριος ο Μέγας) 
Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση
Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση πληροφορηθήκαμε σήμερα την επίσημη αγιοκατάταξη του Οσίου πατρός ημών Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου (+1991). 
Το πλήρωμα της Εκκλησίας είχε προ πολλού, ήδη ζώντος του Αγίου, αποφανθεί ατύπως υπέρ της αγιότητάς του, αλλά ο χρόνος και ο τρόπος της αγιοκατάταξής του μάλλον μας εξέπληξε όλους. Ο όσιος Πατήρ, εργαζόμενος ταπεινώς εν ζωή και απερχόμενος αφανώς εκ των εγκοσμίων, τοιουτοτρόπως μας ξένισε ευχάριστα με την ησύχια και αιφνίδια ένταξή του στο επίσημο αγιολόγιο της Ορθόδοξης χριστιανοσύνης. 
Ο γράφων είχε την ιδιαίτερη τιμή να ασχοληθεί κάπως παραπάνω με τον όσιο γέροντα και ειδικότερα με την Εκκλησιολογία του. Θα ακολουθήσουν δυο λόγια περιληπτικά για τον μεγάλο αυτό Άγιο των εσχάτων ημερών, καρπό της χαράς μας για το ανέλπιστο τούτο δώρο του Πνεύματος στην Εκκλησία του. Καταρχήν, όταν αναφερόμαστε στον π. Πορφύριο, θα έπρεπε κατ’ ακρίβειαν να μιλάμε για το φαινόμενο Πορφύριος. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση στην εκκλησιαστική ιστορία να εμφανίζεται θεοφόρος Πατέρας με τόσο πολλά, τόσο έντονα και εν αυτοίς σπάνια χαρίσματα.
Προορατικός, διορατικός και ιαματικός. Τα τρία τούτα ποιμαντικά του χαρίσματα τον κατέστησαν γνωστό παγκοσμίως, παρόλο που με την περισσεύουσα ταπείνωσή του προσπάθησε επιμελώς να κρατηθεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας στα χρόνια της εν σαρκί βιοτής του. Τεράστιος στη χαρισματική του διάσταση, χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής εκ μέρους μας. Ενδεικτικά θα αναφέρω περιστατικό με γνωστό μου Λαρισαίο δικηγόρο, στον οποίο έκανε «τηλεακτινογραφία» στη σπονδυλική του στήλη μέσω τηλεφώνου. Ο ένας Λάρισα, ο άλλος Ωρωπό και όλα τούτα εν Πνεύματι Αγίω! 
Είχε όμως και άλλες έκτακτες και υπερφυείς δωρεές ο αγιορείτης γέροντας. Το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, της μεταφοράς (εν σώματι ή μη, άγνωστο) όπου γης άνευ τοπικών και χρονικών περιορισμών, της κατοχής και ερμηνείας αγγελικών γλωσσών, της μεταβίβασης πνευματικών χαρισμάτων, της θεολογικής και απάσης της θύραθεν γνώσης (εν Πνεύματι πάντοτε) και όχι μόνο. Σε όλα αυτά (τα ελάχιστα εξάπαντος) που αναφέρω υπάρχουν και οι σχετικές μαρτυρίες από ανθρώπους που ενεπλάκησαν προσωπικά και βιωματικά σε όλα τούτα τα «έκτακτα» θεοφανικά συμβάντα, των οποίων κατέστη ο γράφων άμεσος ή έμμεσος αποδέκτης. 
Ο γέροντας έκανε πάρα πολλά που ποτέ δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Για παράδειγμα μια σπάνια και πολύ δύσκολη περίπτωση δαιμονισμού στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας, γεγονός στο οποίο ποτέ δεν μαθεύτηκε το ποιος θεράπευσε το δαιμονισμένο παιδάκι που προκαλούσε καταστροφές, αν και το θέμα την εποχή εκείνη είχε πάρει έκταση στα ΜΜΕ. Η περιληπτική εν προκειμένω αναφορά μας δεν φτάνει ούτε επ’ ελάχιστον να σκιαγραφήσει τον μεγάλο της εποχής μας. Πολλά από τα «σημεία» του δεν θα έπρεπε ίσως να ακουστούν, διότι θα ηχούσαν περίεργα και απίστευτα στα βλάσφημα και δύσπιστα αυτιά της μετανεωτερικής αγνωστικιστικής νοοτροπίας, που ταλανίζει και άτομα εντός του εκκλησιαστικού χώρου. Πώς για παράδειγμα να πιστέψεις ότι αυτός ο άνθρωπος όχι απλά έβλεπε τα υπόγεια ύδατα, αλλά και τα δοκίμαζε κιόλας; Πώς να αποδεχτείς τις δικές του διαβεβαιώσεις ότι βλέπει σε μακρινούς τόπους και μάλιστα μέσα από τα μάτια τρίτων που ήταν εκεί παρόντες; Το Πνεύμα το Άγιο τού απεκάλυψε το φάρμακο του καρκίνου και του χάριζε πληροφορίες για το σύμπαν, για τα γήινα, για τα έσχατα, για τον Αντίχριστο, για παρόντα, παρελθόντα και μέλλοντα… Όμως δεν συνιστούν αυτά τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα χαρίσματά του, αλλά καρπό της μέγιστης αγιοπνευματικής του - εξ ασκήσεως και υπερβάλλουσας ταπείνωσης – δωρεάς: του θείου έρωτος και της εν Χριστώ αγάπης του εις πάσαν την κτίσιν. 
Ο Πορφύριος ήταν θεόπτης. Όχι απλά λουζόταν στο άκτιστο Φως, αλλά και ζυμώθηκε, ενώθηκε, συνυφάνθηκε αφομοιωτικά δι’ αυτού με τη θεότητα. Ο ίδιος πολλάκις υποστήριζε ότι ίσταται αρρήτως και υπερφυώς ενώπιον του θρόνου της Τριάδος. Έβλεπε Αγίους και ψυχές κεκοιμημένων, όπως βλεπόμαστε εμείς οι τυφλοί μεταξύ μας. Εώρα, διέβλεπε και εξεδίωκε δαίμονες. Είχε το χάρισμα της αδιαλείπτου προσευχής και της αγιοπνευματικής διάκρισης πνευμάτων αναπτυγμένα σε ύψιστο βαθμό. Ήταν δάσκαλος και πνευματικός οδηγός Επισκόπων, Ιερέων, Μοναχών, ακόμη και έτερων χαρισματικών σύγχρονων Πατέρων. Ήταν σε πολλά κανόνας και παράδειγμα για την Εκκλησία της εποχής του (και τη μέλλουσα). Οδοδείκτης εκκλησιαστικής συνείδησης, υπακοής και ευαισθησίας, καθαιρέτης του (οργανωσιακού και λοιπού) ευσεβισμού, διαγνώστης λεπτών αιρετικών τάσεων και διδαχών (π.χ. νεορθοδοξίας και της μονομερούς θεραπευτικής πνευματικότητας). 
Ο γέροντας ήταν ιδιαζόντως εκκλησιοκεντρικός. Σεβόταν και αγαπούσε τον Επίσκοπο, μέσα από τον οποίο «έβλεπε» να ανεβαίνει η προσευχή του στον ουρανό. Στήριξε μυστικώς τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ στον πόλεμο που δέχτηκε από τους οργανωσιακούς Επισκόπους (βλέπε ενδεικτικά την περίπτωση των 12) στο αθέμιτο σχέδιο κατάληψης υπό των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων της εκκλησιαστικής διοίκησης. Ακόμα και όταν μπήκε στον «πειρασμό» να διακόψει το μνημόσυνο του Αθηναγόρα, τελικά ποτέ δεν προέβη σε κινήσεις που θα δίχαζαν ή θα έσχιζαν την Εκκλησία, όπως κατά κόρον βλέπουμε να γίνεται σήμερα. 
Οι πνευματικές και θεολογικές του παρακαταθήκες δεν έχουν ακόμη προσεχθεί και αξιοποιηθεί επαρκώς. Ελπίζουμε και ευχόμαστε με την πλούσια δι’ εκείνου Χάρη του Θεού να αρχίσει και αυτή η θεάρεστη εργασία, που θα ωφελήσει πολυτρόπως την Εκκλησία μας και στην ad intra ζωή της και στην προς τον κόσμο μαρτυρία της (συμπεριλαμβανομένης της διομολογιακής και διαθρησκειακής της πολιτείας). Πλέον δεν υπάρχει το εμπόδιο της ένστασης της γεροντολατρίας, την οποία αθέσμως χρησιμοποιούν πολλοί, όταν θέλουν να δικαιολογήσουν τις άνομες ζηλωτικές πράξεις τους που δεν συμφωνούν με τον πορφυριανό λόγο και τρόπο (ο γράφων, ως γνωστόν, μέχρι σήμερα έγινε στόχος και θύμα τέτοιων άδικων και κακεντρεχών επιθέσεων, ιδία εκ φονταμενταλιστικών χειλέων και νόων). 
Ο μεγάλος αυτός Προφήτης των ημερών μας ποτέ δεν πέθανε στην πραγματικότητα. Απλά μετέστη στον Τριαδικό θρόνο και πλέον είναι, όπως εκείνος μας διαβεβαίωσε, πιο κοντά μας, όταν τον επικαλούμαστε. Άλλωστε ο ίδιος έλεγε ότι από τη μέρα που έγινε μοναχός αισθανόταν αθάνατος και αιώνιος. Οι μαρτυρίες για μεταθανάτιες εμφανίσεις και θεραπευτικές επεμβάσεις του, ήδη ικανές αριθμητικώς, θα γνωστοποιούνται στο εξής ολοένα και περισσότερο, ειδικά από σήμερα που επίσημα ανεγνωρίσθη από τη Μητέρα Εκκλησία, από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Ο έτερος μεγάλος της εποχής, ο π. Σωφρόνιος, χαρακτήριζε αληθινό γέροντα τον π. Πορφύριο εν συγκρίσει με όλους τους υπόλοιπους χαρισματούχους, συμπεριλαβανομένου και του εαυτού του. Πέρα από την προφανή ταπείνωση στα λόγια αυτά, εμείς βλέπουμε για μια ακόμη φορά και από μια πιο έγκυρη οπτική γωνία την εξαιρετική μεγαλοσύνη του νεοφανούς τούτου Αγίου της Εκκλησίας μας. 
Σε συζήτηση που είχα με φίλο θεολόγο καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα και τόλμησα να προτείνω ένα διακριτικό ονοματικό χαρακτηριστικό για τον π. Πορφύριο. Ο αδελφός, φίλος και εξαιρετικός αυτός συνάδελφος θα το αναλύσει εκτενώς σε επικείμενο άρθρο του. Εγώ απλώς εδώ θα αναφέρω τη φράση, την οποία προσωπικά υποστηρίζω ολοψύχως και θεωρώ ότι αποδίδει ακριβέστερα τον παγκόσμιο αυτόν Άγιο της Ορθοδοξίας, πέρα από τους πολλούς ως τώρα στενότερους, τοπικούς και άλλους, προσδιορισμούς που του δόθηκαν: Όσιος Πορφύριος ο Μέγας. 
Κ.Ν. 
27/11/2013 
Ημέρα της αγιοκατάταξης του οσίου ημών πατρός Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, 
πέντε μέρες πριν από την πρώτη Λειτουργία στη μνήμη της κοίμησής του (2 Δεκεμβρίου)

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΚΑΒΑΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

φωτορεπορτάζ: Σπύρος Χαμπίπης

Στην κατάμεστη αίθουσα της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, παρουσιάσαμε απόψε τον μουσικό Καβάφη, τον μελοποιημένο από σύγχρονους Έλληνες συνθέτες, παρουσία πολλών εξ' αυτών. 
Περισσότερα σε επόμενες αναρτήσεις. 


Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΕΤΩΝ


Η Ένωση Ελλήνων Μουσουργών και το Προπτυχιακό Πρόγραμμα στη Μουσική (ΒΜ) του Hellenic American College (HAEC), σε συνεργασία με το Hellenic American University (Manchester, NH, USA), παρουσιάζει ένα μουσικό αφιέρωμα στον Κωνσταντίνο Π. Καβάφη. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί σήμερα Τρίτη 26 Νοεμβρίου στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22 - Κολωνάκι) 
To αφιέρωμα περιλαμβάνει απαγγελία και ερμηνεία γνωστών και αγαπημένων ποιημάτων του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, μελοποιημένων από τους Θόδωρο Αντωνίου, Αντίοχο Ευαγγελάτο, Λεωνίδα Κανάρη, Ιάκωβο Κονιτόπουλο, Γιώργο Κουρουπό, Άλκη Μπαλτά, Γιάννη Α. Παπαϊωάννου και Φίλιππο Τσαλαχούρη. 
Θα προηγηθεί εισήγηση του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου με τίτλο: «Ο μελοποιημένος Καβάφης από λόγιους συνθέτες». 
Συμμετέχουν: 
Ιουλίτα Ηλιοπούλου, απαγγελία 
Δάφνη Πανουργιά, τραγούδι 
Νικόλ Καραλή, πιάνο 
Πέτρος Μπούρας, πιάνο 
Παναγιώτης Ανδριόπουλος, μουσική απαγγελία 
Roni Bou Saba, απαγγελία στα Αραβικά 

Χφ παρτιτούρα του Γιάννη Παπαϊωάννου για τα Κεριά του Καβάφη (1953)

Το αναλυτικό πρόγραμμα έχει ως εξής:
Αντίοχος Ευαγγελάτος (1903-1981), Θερμοπύλες 
Γιάννης Α. Παπαϊωάννου (1910-1989), Κεριά 
Γιώργος Κουρουπός (γενν. 1942), Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, 
Λεωνίδας Κανάρης (γενν. 1963) 
- Φωνές (α’ εκτέλεση) 
- Τείχη 
- Απ' τες εννιά (α’ εκτέλεση) 
- Η Πόλις (α’ εκτέλεση) 
 Διάλειμμα 
Θόδωρος Αντωνίου (γενν. 1935) 
Από τον κύκλο 11 αφηγήσεις σε ποίηση Κ. Καβάφη 
- Όταν διεγείρονται 
- Περιμένοντας τους βαρβάρους 
- Δόξα των Πτολεμαίων 
Φίλιππος Τσαλαχούρης (γενν. 1969), Το Νιχώρι 
Ιάκωβος Κονιτόπουλος (γενν. 1963), Chè fece …il gran rifiuto 
Άλκης Μπαλτάς (γενν. 1948), Η Πόλις

ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης τιμώντας την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, διοργανώνει σήμερα Τρίτη 26 Νοεμβρίου, στις 8 το βράδυ, διάλεξη του διακεκριμένου και πολυβραβευμένου συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη (Prix Mediterranée Étranger 2011 / Διεθνές Βραβείο Καβάφη 2011 Υποψήφιος για το Prix du Livre Européen 2011) με θέμα: “Αλεξάνδρεια- η πόλη της μυθοπλασίας από τον Καβάφη μέχρι σήμερα. Αλεξανδρινό κουαρτέτο- Ακυβέρνητες πολιτείες-Μέρες Αλεξάνδρειας”. 
Θα προλογίσει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Σκαμπαρδώνης. 
Μετά το πέρας της διάλεξης θα ακολουθήσει η παρουσίαση από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ του νέου βιβλίου του Δημήτρη Στεφανάκη, Άρια, ο κόσμος από την αρχή. Αποσπάσματά του θα διαβάσουν οι μαθητές της Ελληνογαλλικής Σχολής Καλαμαρί. Ο συγγραφέας θα συνομιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει αντίτυπα των βιβλίων του. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο «Μελίνα Μερκούρη». 
Την επιμέλεια της εκδήλωσης έχει ο Δρ. Παναγιώτης Καμπάνης, Αρχαιολόγος-Ιστορικός, ΜΒΠ
Ανάμεσα στους χορηγούς επικοινωνίας είναι και η Ιδιωτική οδός.

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ: "Η ζωή δεν πορεύεται με αγκυλώσεις"


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Στον ποιητή Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό πρέπουν πολλά εγκώμια. Για την θεολογία του, για την ανδρεία του, για την ποίησή του. Για την ποίησή του συμμερίζομαι την άποψη του μακαρίτη Νίκου - Γαβριήλ Πεντζίκη, που την αποδεχόταν ανεπιφύλακτα κι όχι την άρνηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου. 
Δεν είμαι ικανός να γράψω ή να πώ τα δέοντα για τον άνδρα, ο οποίος επιμένει ...εφηβικά! 
Η τελευταία του συλλογή Παίδων και εφήβων (εκδ. Καστανιώτη), δεν είναι παρά η συναγωγή των ποιημάτων - πονημάτων του για τα παιδιά και τους εφήβους. Διαβάζω και θαυμάζω την ολόδροση μα και διεισδυτική και ολοκάθαρη γραφή του. Τι να πρωτοανθολογήσω; 
Σας χαρίζω, αγαπητοί συνοδίτες, ένα μικρό. Σαν επίγραμμα. 

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ 
Ένα παιδί αντιστοιχεί 
σ' ένα τραγούδι.
Ένα όνειρο εμπνέει ένα παιδί. 
Τιμή σ' εκείνους που φεύγοντας 
αφήνουν πίσω τους 
όνειρα και τραγούδια!  
Great Keppel Island, 17-11-2006 
Ανθολογώ κι ένα άλλο ποίημά του από τη συλλογή ΘΟΛΑ ΠΟΤΑΜΙΑ (Δόμος 2007) 
ΣΥΝΤΑΓΗ 
Οι λέξεις πρέπει να ‘ναι 
όχι μόνο πιστές. 
Είναι σπουδαίο να τις πιάσεις 
όσο είναι χυμώδεις 
και προ παντός ευλύγιστες. 
Η ζωή δεν πορεύεται με αγκυλώσεις! 
Αυτό ίσως είναι το σπουδαιότερο δίδαγμα του μεγάλου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού σε όλους μας: «Η ζωή δεν πορεύεται με αγκυλώσεις». Αυτή η αρχή διαποτίζει και τη ζωή και τη θεολογία και τη σκέψη του. 
Την ώρα που κάποιοι ονειρεύονται – οι δυστυχείς… – να διαδεχθούν τον Αυστραλίας Στυλιανό, εκείνος μας προτρέπει: «… όσο συχνότερα πεθαίνεις τόσο βαθύτερα ζεις». Ενώ οι …επίδοξοι νομίζουν ότι ζούν και ορέγονται… Ας πεθάνουν πρώτα και βλέπουμε… 
Στον Αρχιεπίσκοπο ποιητή που άγει τα ονομαστήριά του επί τη μνήμη του Αγίου Στυλιανού του Παφλαγόνος, ευχόμαστε να έχει υγεία αδιάπτωτο για να προσφέρει αναίμακτη θυσία πολλά χρόνια ακόμη στα δύο θυσιαστήρια: Του Κυρίου και της ποίησης.

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΠΕΡΙ ΘΕΩΣΕΩΣ...


Σημείωση:
Η Ιδιωτική Οδός εξακολουθεί να δημοσιεύει κείμενα του θεολόγου Κώστα Νούση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμμερίζεται πλήρως τις απόψεις του. Π.χ. στο παρακάτω κείμενο ο συγγραφέας υιοθετεί την άποψη ότι στην Εκκλησία σήμερα υπάρχουν οι "προοδευτικοί" και οι "ζηλωτές": "βάλλοντες μεταξύ τους οι μεν από τα επιστημονικά και διαθρησκειακά συνέδρια και συμπόσια και οι δε από τα φονταμενταλιστικά μετερίζια και τις ζηλωτικές σέκτες". 
Κάτι ανάλογο γράφει και αθηναϊκή εφημερίδα σήμερα. 
Για την Ιδιωτική Οδό το πρόβλημα είναι μόνο ο φονταμενταλισμός και ο ζηλωτισμός, που συχνά φθάνει σε απαράδεκτα άκρα. Και ο νοών νοείτω. 

Η απιστία στη θέωση ως η μεγαλύτερη διαχρονική αίρεση 
Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση
 Στα χρόνια του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου παρετηρείτο το ίδιο φαινόμενο που βλέπουμε και σήμερα, το οποίο εξ όσων φαίνεται έχει διαχρονική ισχύ. Πρόκειται για την απιστία των χριστιανών πάνω στην ουσία της ίδιας τους της θρησκείας και στη δύναμη και το σχέδιο του Θεού, τον οποίο και - θεωρητικά εξάπαντος - λατρεύουν. Αν φανταστούμε ότι στα χρόνια του βυζαντινού Αγίου - μιλάμε για μια χιλιετία πριν – η ενασχόληση των ανθρώπων μιας χριστιανικής κοσμοκρατορίας ήταν πολύ εκτενέστερη και βαθύτερη συγκριτικά με σήμερα, τότε οι πνευματικές «καταγγελίες» του αγίου πατρός για τους χριστιανούς της εποχής του βαρύνουν ποιοτικά και ποσοτικά πολύ περισσότερο τους ανθρώπους των ημερών μας. 
Ο βυζαντινός μέγιστος θεοφόρος Πατέρας δεν έλεγε ουσιαστικά κάτι παραπάνω από το αυτονόητο: ότι δηλαδή σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η θέωση του ανθρώπου. Η ιλιγγιώδης αυτή λέξη, μάλλον το όραμα και ο προαιώνιος άκτιστος λόγος του Θεού για μας τα έλλογα όντα, δεν αποτελεί σήμερα, όπως και τότε για τη συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών, παρά κενό λόγο και ανούσιο, ανυπόστατο ρήμα. Πρόκειται κατά τον Συμεώνα για καθαρή βλασφημία του Πνεύματος, όσο και αν τούτο ηχεί παράδοξα στα αυτιά μας λόγω της ηθικιστικής και εκκοσμικευτικής έκδοσης του χριστιανισμού που όλοι λίγο πολύ προσλάβαμε από τα παιδικά μας χρόνια στους περισσότερους χώρους παραγωγής και προσφοράς κατηχητικού και θεολογικού λόγου. 
Η βλασφημία έγκειται ακριβώς στην επιλήψιμη άγνοια αυτού του σκοπού της χριστιανικής ζωής (της απόκτησης του Αγίου Πνεύματος κατά τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ), ήτοι σε αυτή ταύτη την ουσία της. Οι δε περιούσιοι, τουτέστιν επουσιώδεις λόγοι της (χριστιανικής ζωής), όπως η ψιλή ηθική βελτίωση, η κοινωνική ειρήνη και συνοχή είτε ακόμη και η λήψη υλικών και «πνευματικών» αγαθών, όσο καλά κρατούν στις συνειδήσεις μας, τόσο συναφώς προωθούνται και διδάσκονται μονομερώς, οπότε και κακοτρόπως. Η άγνοια αυτή στο βάθος της μαρτυρεί την απιστία στη δύναμη του Θεού να μας καταστήσει «θεούς εν Χριστώ» και στη δική μας δυνατότητα να ανταποκριθούμε στο ύψιστο αυτό περί ημών αΐδιο σχέδιο του Κυρίου. Η απιστία με τη σειρά της στις δικές της σκοτεινές αβύσσους κρύπτει τη ραθυμία μας, καρπό και αποτέλεσμα συνάμα της εκκοσμίκευσης και της ελλιπούς μας, σχεδόν ανύπαρκτης, πνευματικής ζωής, όπως και τις συνοδοιπορούσες αμαρτίες και τα πάθη μας, που δεν επιτρέπουν στους οφθαλμούς της ψυχής να δει και να επιθυμήσει τα κάλλη του Θεού και να πιστέψει ότι εν τη οράσει τούτη κοινωνεί, μεταλαμβάνει της θεότητος, οπότε και χριστοποιείται – θεοποιείται. 
Σε συζήτηση που συμμετείχα προ ημερών διαπίστωσα για πολλοστή φορά το καταθλιπτικό τούτο επίπεδο του χριστιανισμού μας. Δεν θα κάνω μνεία των ου καθ’ υπερβολήν αμέτρητων εμπειριών του γράφοντος τόσο από τον χώρο της εκπαίδευσης, όσο και από τις καθημερινές συναναστροφές με τον απλό κόσμο, στις οποίες διαφαίνεται η τραγική μας άγνοια περί την αγία πίστη μας: ενδεικτικά θα αναφερθώ στον Χριστό, σαν τον απλό γιο του Θεού, τον «καλό μας χριστούλη» που είναι οπωσδήποτε κατώτερος του Πατέρα – Θεού και πάντη διακεκριμένος εκ του τελευταίου. Ίσως εδώ κάποιος προβάλλει την ένσταση ότι η πίστη δεν είναι τόσο θεωρητικό οικοδόμημα, αλλά βίωμα. Σύμφωνοι. Η απλούστατη, ωστόσο, ανταπάντηση έρχεται από τον ίδιο τον Χριστό κατά την κριτική αναφορά του στην ανάγνωση των μετεωρολογικών φαινομένων (Mατθ. 16:2-3). Θα ρωτούσα επίσης με τη σειρά μου κατά πόσο η εκούσια και ακούσια άγνοια περί των θεμάτων της πίστεως προέρχεται από (και καταμαρτυρεί) την πνευματική ασθένεια, αδιαφορία και περιεκτική αμαρτωλότητα των φορέων της. 
Ο ίδιος ο γέροντας Πορφύριος στη γνωστή απομαγνητοφωνημένη συνομιλία λέει χαρακτηριστικά: «κι ενώ είμαστε Χριστιανοί, τίποτε δεν ξέρουμε, ρε παιδιά, τίποτα. Τίποτα δεν ξέρουμε από Χριστό!» . Αυτή η θλιβερή, τραγική πραγματικότητα δεν είναι μονάχα αποτέλεσμα κακής διδασκαλίας και καρπός ελλειμματικής κατήχησης. Είναι προπαντός δείγμα της δραματικής διάστασης ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι της ορθοδοξίας των χριστιανών σήμερα. Το πλέον σοβαρό είναι ότι οι θεοπτικές - θεωτικές εμπειρίες, σύμφωνα και πάλι με τον ίδιο αυτόν σύγχρονο εκκλησιαστικό Πατέρα, δεν αποτελούν επιλεκτική πολυτέλεια αλλά ενθαδική προϋπόθεση για την είσοδό μας στην εσχατολογική Βασιλεία του Θεού και την εξασφάλιση της αιώνιας σωτηρίας μας. 
Στην προαναφερόμενη συζήτηση, στην οποία εκών άκων σύρθηκα, έπεσα και πάλι μπροστά σε ένα φαινόμενο πρωτοφανές για τις λογικές μου κατηγορίες, προφανώς διότι τις ξεπερνά, καθώς εν προκειμένω έχουμε ασύνειδες επιθετικές αντιδράσεις, μάλλον αμυντικογενούς προέλευσης και χαρακτήρος, αναφορικά με την ενοχική και λοιπή μας στάση έναντι βαθέων πνευματικών πραγματικοτήτων. Συνάντησα, λοιπόν, την επανάληψη μιας παρόμοιας παράδοξης επίθεσης στο άκουσμα και μόνον της «πρωτοφανούς» μου διδασκαλίας περί θεώσεως. Τούτη τη φορά συνέβη από την πλευρά μιας απλής γυναίκας του λαού. Τις προάλλες έκπληκτος δέχθηκα «επιστημονικότερη» αντεπίθεση από ισχυρούς εκπροσώπους της σύγχρονης ακαδημαϊκής θεολογίας, μόνον και άμα τω ακούσματι της ησυχαστικής βάσης της ορθόδοξης πνευματικότητας. 
Απορώ και εξίσταμαι κατά πόσον τα ιερά Συνοδικά κείμενα πλέον εκφράζουν την Παράδοση της Εκκλησίας, εφόσον το αντίκρισμά τους στον λαό του Θεού και στους διδασκαλικούς της εκπροσώπους έχει κατ’ ουσίαν πάψει να υφίσταται. Η έκπληξή μου μεγαλώνει, όταν έχουν προηγηθεί οι Ησυχαστικές Σύνοδοι του ΙΔ’ αιώνα, οι οποίες όχι απλά έλυσαν και τελεσιδίκησαν επί του ζητήματος της θεώσεως, αλλά και απέδειξαν πως η βασική μας απόσταση από τη ρωμαιοκαθολική και πάσαν τη δυτική πνευματικότητα (διό και αιρετική) έγκειται ακριβώς στο επίπεδο της ζωής, της πραγματικής ή μη δυνατότητος θεοποιήσεως του ανθρώπου. Όλα τα υπόλοιπα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, φαντάζουν θεολογικόσχημα φιλοσοφούντα φληναφήματα είτε μεταξύ επιστημονικών και λοιπών συνεδρίων είτε εκφερόμενα από χείλη φονταμενταλιζόντων ιερωμένων και λαϊκών, οι οποίοι θεωρούν τον σκοπό και την ουσία της εκκλησιαστικής ζωής μονάχα σε επίπεδο ιδεολογικών και άλλων παραμέτρων και αντιπαραθέσεων, τις οποίες ανάγουν βαπτισματικά (αλλά ανυποστάτως) σε πεδία και πτυχές πίστης και ορθοδοξίας. 
Είναι γεγονός ότι έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια θεολογικά άλματα και εμφανίστηκαν τεράστιες μορφές στην Εκκλησία. Δεν απεφεύχθησαν όμως οι μονομέρειες, όπως οι γεροντισμοί, οι ευχαριστιοκεντρικές και οι θεραπευτικές θεωρήσεις της Εκκλησίας, και τούτο διότι ακριβώς χάθηκε η στοχοθεσία και η τελολογική βάση του εκκλησιαστικού εν Χριστώ βιώματος: η θέωση. Θέωση ίσον αγιότητα και το αντίστροφο. Το μαθηματικό τούτο αξίωμα της πνευματικής ζωής φαίνεται να ξεχάστηκε, μάλλον να χάθηκε από τα πιστεύω και από τα λόγια των διδασκόντων εν Εκκλησία, των πνευματικών, των θεολογούντων σε σχολεία και πανεπιστήμια. Είναι εξίσου βέβαιο πως και στα γραπτά όπου διασώζεται η τεράστια τούτη αλήθεια, δεν έχουμε παρά απλή, ψιλή, πολλάκις δε άνευ σεβασμού, γνώσεως, φόβου και πίστεως, αναπαραγωγή των αρχαίων και πρόσφατων κειμένων τέτοιων εμπειριών, μόνο και μόνο διότι ο «παλαμισμός» κατέστη μόδα τα τελευταία χρόνια και επειδή στην αντίθετη περίπτωση – κάτι που έκανε για παράδειγμα παλιότερα ο Τρεμπέλας – και οι λίθοι κεκράξονται. 
Ο ησυχασμός – η υπό Θεού προσφερομένη οδός θεώσεως για λαϊκούς και μονάζοντες αδιακρίτως – φυλάσσεται στα άδυτα ενίων εκλεκτών ψυχών και στις ταπεινές γωνιές μερικών μοναστηριών και κοσμικών οικιών, αόρατος από τα βδελυρά βλέμματα των απιστούντων στον μοναδικό σκοπό της χριστιανικής ζωής. Δεν πρόκειται εδώ για παραμύθια, αλλά για την πεμπτουσία και την ειδοποιό διαφορά της ορθόδοξης πνευματικότητας. Άλλωστε οι Άγιοι προαπέδειξαν εν εαυτοίς την αλήθεια της θεωτικής πραγμάτωσης, εφόσον δεν μας είναι αρκετό το γεγονός της θεανθρωπότητος του Χριστού.
Η ηθικιστική και ευσεβιστική πνευματικότητα (ο νεστοριανισμός φαίνεται δεν μας τελείωσε ακόμη), που δεν αποτελεί καρπό μονάχα οργανωσιακών κύκλων, αλλά και πλείστων όσων ενοριακών αντιγράφων τους, έχει εξοβελίσει τη στοιχειώδη αλήθεια του χαλκηδόνιου δόγματος, το οποίο στην αδιάλειπτη ιστορική του σάρκωση στα πρόσωπα των Αγίων δείχνει τη ματαιότητα και ματαιοπονία κάθε ηθικής εξαιτίας των καταστάσεων της φθοράς και του θανάτου, όπως και το αδύνατο της οντολογικής της πραγμάτωσης (της ηθικής) πέρα από την πληθωρική φαινομενολογία ευσεβόσχημων αγιωτικών κακεκτύπων. Ο ζηλωτισμός από την άλλη και ο σπιριτουαλιστικός μυστικισμός, που καλλιεργούν από την πλευρά τους ομόλογες δοκητικού χαρακτήρος φαντασιακές πνευματικές πτήσεις, είναι λίγες μόνο ακόμη αποδεικτικές εκφάνσεις της απουσίας της πίστης αφενός (από τη γνωστική και συνειδησιακή μας ατομική και συλλογική πραγματικότητα) στο οντολογικό όραμα του Θεού για τη χριστοποίηση των λογικών όντων και στη μοναδική αφετέρου αλήθεια ότι πάσα ηθική και άλλη προκοπή του ανθρώπου υφίσταται γνήσια, καθαρά και ανόθευτα (από πνευματικές και άλλες τοξίνες) μονάχα ως καρπός της οντολογικής μεταμόρφωσης της θεώσεως. 
Θα κλείσω με τον άγιο Συμεών, του οποίου ένα ελάχιστο ενδεικτικό απόσπασμα θα καταστήσει πρόδηλη όχι την υπερβολή των προηγούμενων συλλογισμών (βέβαιο συμπέρασμα για τους περισσότερους), όσο την υπερβάλλουσα κακία, αμαρτία και απιστία της ημετέρας (και πάσης) γενεάς των φερόντων το όνομα και το βάπτισμα του χριστιανισμού: «οἱ οὖν μὴ γεγονότες τοιοῦτοι, μηδὲ πράξει και γνώσει και θεωρίᾳ καθόλου ἀλλοιωθέντες, πῶς οὐκ αἰσχύνονται Χριστιανούς ἑαυτοὺς ὀνομάζειν; Πῶς δὲ καὶ στόμα τολμῶσιν ἀνοίγειν καὶ λαλεῖν ἀναιδῶς περὶ τῶν μυστηρίων Θεοῦ τῶν ἀποκεκρυμμένων, ἐπὶ ἀμελείας ὡς ἐπὶ στρωμνῆς κατακείμενοι; Πῶς μετὰ χριστιανῶν ἐγκαταλέγειν ἑαυτοὺς καὶ μετὰ πνευματικῶν συναριθμεῖν οὐκ ἐρυθριῶσι;» (Κατηχητ. Λόγος ΙΕ’). Ας αναλογιστούν τούτο όσοι ακόμη φαντασιώνονται ότι ορθοδοξούν, καθαιρούν αιρέσεις και ορθοτομούν την αλήθεια του Χριστού, βάλλοντες μεταξύ τους οι μεν από τα επιστημονικά και διαθρησκειακά συνέδρια και συμπόσια και οι δε από τα φονταμενταλιστικά μετερίζια και τις ζηλωτικές σέκτες. Την ίδια ώρα ο διάβολος κάνει ανενόχλητος τη δουλειά του σχίζοντας την Εκκλησία, κολάζοντας ψυχές κατά την έξοδό τους σε παρασυναγωγικές ομάδες και προκαλώντας θορύβους για επί χάρτου ψευτοενώσεις Ομολογιών, κάτι σαν τις πέτρες που πετούσε πάνω στη στέγη του κελιού του γερο Παΐσιου, για να μην τον αφήνει να προσεύχεται καθαρά, που αποτελεί τρόπον θεώσεως, το μοναδικό που απεχθάνεται και φοβάται πραγματικά. 
Κ.Ν. 
23/11/2013

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΠΟΛΥΤΟΝΟν" ΓΙΟΡΤΑΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ

Το επετειακό τεύχος για τη δεκαετή παρουσία του περιοδικού.
Στο εξώφυλλο φωτομοντάζ με τα 60 προηγούμενα εξώφυλλα τευχών.

φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός 
Η Ένωση Ελλήνων Μουσουργών γιόρτασε την περασμένη Δευτέρα, 18 Νοεμβρίου, στο Ινστιτούτο Γκαίτε, τη συμπλήρωση δέκα χρόνων κυκλοφορίας του περιοδικού «μουσικής ΠΟΛΥΤΟΝΟν», που εκδίδει, με μια επετειακή εκδήλωση που συνεκάλεσε επί το αυτό πολλούς φιλόμουσους. 
Την εκδήλωση χαιρέτισε ο Γερμανός Διευθυντής του Ινστιτούτου Γκαίτε και ακολούθησε ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών Θόδωρος Αντωνίου, ο οποίος συνεχάρη θερμά την συντακτική ομάδα η οποία κατόρθωσε το περιοδικό να φτάσει στη δεκαετία. 
Στη συνέχεια μίλησαν μέλη της συντακτικής ομάδας και ακολούθησε συναυλία με έργα των συνεργατών του περιοδικού.  
Το πρόγραμμα της συναυλίας (δεν συμμετείχε τελικά το σύνολο "Ενωδον" της ΚΟΑ και ως εκ τούτου κάποια έργα ακούστηκαν ηχογραφημένα) είχε ως εξής:


- Λεωνίδας Κανάρης – Celebration 
Βίκυ Στυλιανού, πιάνο  
- Άγγελος Γαβριήλ – Impromptu  
Ανδρέας Ρολάνδος - Θεοδώρου, τρομπόνι  
- Γεωργία Καλοδίκη – Κύκλοι 
Μαρία Στέλλιου, μαντολίνο  
- Ιωσήφ Βαλέτ – Greek Souvenirs Nr. 1 & 3  
Δημήτρης Παπαγιαννάκις, βιολί & Δήμητρα Μαντζουράτου, πιάνο 
- Κωνσταντίνος Φλεριανός – Σουίτα για σαξόφωνο και πιάνο μέρος 4ο  
Μαριέττα Τσακμακλή, σαξόφωνο &  Μαρία Μοσχίδου, πιάνο 
- Νίκος Ροδίτης – Prometheus 
Βίκυ Στυλιανού, πιάνο 
- Κωνσταντίνος Λυγνός – Μικρή Cadenza  
Γιώργος Δεμερτζής, βιολί 
- Ελένη Σκάρκου – poly paths 
Ελένη Σκάρκου, κιθάρα & ηλεκτρονικά 
- Άση Κονδυλίδου – Ocean II 
Ευγένιος Μπένσης, βιολοντσέλο 
- Μαρία – Χριστίνα Κριθαρά – moon river twisted  
Νέλλη Οικονομίδου, βιολί &  Μιχαήλ Σμυρνώφ, βιόλα 
- Γιώργος Χατζημιχελάκης – Κάλαντα  
Αγγελίνα Τκάτσεβα, σαντούρι 
- Φανή Κοσώνα – Kitchen Blues n. 3 
Βίκυ Στυλιανού, πιάνο  
Ήταν μια γιορτή της μουσικής, μια γιορτή των σύγχρονων Ελλήνων συνθετών, μια γιορτή όλων των φιλόμουσων, που διψάνε για περιοδικά σαν το ΠΟΛΥΤΟΝΟν.

Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, συνθέτης Θόδωρος Αντωνίου στο βήμα 
Ο Γιώργος Δεμερτζής και ο Βύρων Φιδετζής στην εκδήλωση
Η παρτιτούρα του έργου του Κωνσταντίνου Λυγνού Γενέθλιος Cadenza, για σόλο βιολί,
που ερμήνευσε ο Γιώργος Δεμερτζής

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

"Αλεξάνδρεια- η πόλη της μυθοπλασίας από τον Καβάφη μέχρι σήμερα"


Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης τιμώντας την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, διοργανώνει διάλεξη του διακεκριμένου και πολυβραβευμένου συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη (Prix Mediterranée Étranger 2011 / Διεθνές Βραβείο Καβάφη 2011 Υποψήφιος για το Prix du Livre Européen 2011) με θέμα: “Αλεξάνδρεια- η πόλη της μυθοπλασίας από τον Καβάφη μέχρι σήμερα. Αλεξανδρινό κουαρτέτο- Ακυβέρνητες πολιτείες-Μέρες Αλεξάνδρειας”. 
Θα προλογίσει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Σκαμπαρδώνης. 
O Κωνσταντίνος Καβάφης σκηνοθέτησε μια ολόκληρη πόλη με την έννοια της κινηματογραφικής λογικής εμποτίζοντας το όραμά του στο βάμμα ενός αμετανόητου αισθησιασμού. Αντλώντας από τον ίδιο αισθησιασμό ο Ντάρελ θα δημιουργήσει το opus magnus του, ένα ποιητικό, σχεδόν χαοτικό πολυμυθιστόρημα, το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο. Από τον ίδιο αισθησιασμό εμφορείται ο πολιτικά ευαίσθητος Στρατής Τσίρκας στις Ακυβέρνητες Πολιτείες του. Ευτυχής κληρονόμος μιας μεγάλης παράδοσης μολύνθηκα με την σειρά μου από την σαγήνη και την ηδυπάθεια της Ανατολής σε μια εποχή που ο πνευματικός τυχοδιωκτισμός κάθε κοσμοπολίτη επινοούσε πάθη και απολαύσεις πέραν πάσης φαντασίας. Γιατί τι άλλο είναι μπορεί να είναι τελικά οι Μέρες Αλεξάνδρειας παρά ένα συναξάρι των ανθρώπινων αδυναμιών με το χρώμα και το άρωμα της εκμαυλίστριας πόλης... 

Ο βραβευμένος συγγραφέας Δημήτρης Στεφανάκης
Μετά το πέρας της διάλεξης θα ακολουθήσει η παρουσίαση από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ του νέου βιβλίου του Δημήτρη Στεφανάκη, Άρια, ο κόσμος από την αρχή. Αποσπάσματά του θα διαβάσουν οι μαθητές της Ελληνογαλλικής Σχολής Καλαμαρί. Ο συγγραφέας θα συνομιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει αντίτυπα των βιβλίων του. 
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο «Μελίνα Μερκούρη» την Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013 και ώρα: 8 μ.μ. 
Την επιμέλεια της εκδήλωσης έχει ο Δρ. Παναγιώτης Καμπάνης, Αρχαιολόγος-Ιστορικός, ΜΒΠ
Ανάμεσα στους χορηγούς επικοινωνίας είναι και η Ιδιωτική οδός.


ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΠΗΡΕ ΤΟ ΦΙΛΙ... (Για τη συναυλία με μελοποιημένα από τον Γ. Κουρουπό)


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Στο ίδρυμα Θεοχαράκη χθες βράδυ, 21 Νοεμβρίου, απολαύσαμε - κυριολεκτικώς! - ένα πρόγραμμα μελοποιημένης ποίησης από τον Γιώργο Κουρουπό και με το γενικό τίτλο: «Κι όταν σε πήρε το φιλί». Με θεματικό άξονα τον έρωτα, το πρόγραμμα ανίχνευσε τη διττή γυναικεία παρουσία στον ποιητικό λόγο. Η γυναίκα ως ανεξάντλητο θέμα της ποίησης, αλλά και η γυναίκα ως δημιουργός ποιητικής γραφής. 
Ακούσαμε, λοιπόν, με την ψυχή μας τραγούδια του Γιώργου Κουρουπού σε ποίηση Σαπφώς, Οδυσσέα Ελύτη, Ανδρέα Αγγελάκη, Ρένας Αποστολοπούλου, Ιουλίτας Ηλιοπούλου, και εξαίσια ποιητικά ψήγματα των: Οδυσσέα Ελύτη, Ανδρέα Εμπειρίκου, Νίκου Εγγονόπουλου, Γιώργου Σεφέρη, Κικής Δημουλά, Μάτσης Χατζηλαζάρου.
Τραγούδησε η μετζοσοπράνο Άρτεμις Μπόγρη, στο πιάνο ήταν ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός και στην απαγγελία η Ιουλίτα Ηλιοπούλου. 
Να σημειώσουμε την παρουσία, στο ακροατήριο, της πατρινής συνθέτριας - και ποιήτριας απ' ό,τι φάνηκε - Ρένας Αποστολοπούλου. 
Ο Γιώργος Κουρουπός είναι μαϊστωρ της μελοποιημένης ποίησης. Μεταξύ όσων ακούστηκαν υπήρχαν αληθινά διαμάντια, που άνετα θα χαρακτηρίζονταν lieder, αφού πληρούν τις προϋποθέσεις από κάθε άποψη. 
Τα τραγούδια αυτά του Κουρουπού έχουν συχνά την αμεσότητα ενός απλού τραγουδιού, αλλά και μια στέρεη αρχιτεκτονική συνθετική δομή, ενώ διακρίνονται για μια πνευματικότητα αληθινού ερωτισμού. 
Η Άρτεμις Μπόγρη, άριστα μελετημένη, απέδωσε με άνεση, αλλά και με μουσικότητα και με λυρισμό - ονειρικό κάποιες στιγμές - τα μελοποιημένα του Κουρουπού. Η εκφραστικότητά της ήταν συχνά καθηλωτική για το κοινό. 
Τέλος, η Ιουλίτα Ηλιοπούλου, αεί ευάλωτη  στην ποίηση, επέλεξε εξαίσιες ποιητικές ψηφίδες τις οποίες απέδωσε με συγκρατημένο - θα έλεγα - πάθος, όπως δηλαδή ταιριάζει σ' αυτόν τον λόγο που από μόνος του είναι ερωτικός. Ανέδειξε με την απαγγελία της τις αισθητικές ισορροπίες των ποιημάτων που διάβασε και υπήρξαν στιγμές όπου με παιγνιώδη διάθεση, όπως στην Ελένη της Κρήτης του Ελύτη, μας μετέφερε ένα ανάλαφρο ποιητικό αεράκι, που καλό θα ήταν να μας τυλίγει πότε πότε...
"Κι όταν σε πήρε το φιλί", ήταν ο τίτλος της ξεχωριστής αυτής συναυλίας. Και μας συνεπήρε το φιλί της ποίησης για τόπους όπου κατοικεί η ...άλλη χαρά, της ομορφιάς του έρωτα. 
Το αναλυτικό πρόγραμμα της συναυλίας δείτε εδώ


Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΜΕ ΤΟΝ "ΚΑΒΑΦΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ" ΣΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ


φωτογραφίες: Σπύρος Χαμπίπης
Παρουσιάσαμε απόψε στην Μεγάλη  Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος "Λίλιαν Βουδούρη" τον "Καβάφη του Πατριάρχη", με αφορμή το έτος Καβάφη. 
Μας τίμησαν με την παρουσία τους: ο Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων της Μουσικής Παναγιώτης Δημαράς, η φιλόξενη Διευθύντρια της Βιβλιοθήκης, μουσικολόγος Στεφανία Μεράκου, ο συμμαθητής του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου Ευστάθιος Γιαννής, Δρ. Παιδαγωγικής, Θεολόγος και Αγιογράφος, η συγγραφέας Αθηνά Κακούρη, ο μουσικογράφος Θωμάς Ταμβάκος, υπεύθυνος του Αρχείου Ελλήνων Μουσουργών, οι συνθέτες Λεωνίδας Κανάρης και Ιάκωβος Κονιτόπουλος, των οποίων και παρουσιάσαμε τραγούδια σε ποίηση Καβάφη και πολλοί εραστές της Καβαφικής ποίησης και της ελληνικής μουσικής. 
Χρωστώ ευγνωμοσύνη στους φίλους καλλιτέχνες που συμμερίστηκαν το πάθος μου και απέδωσαν με μουσικότητα και ευαισθησία τις απαιτητικές παρτιτούρες των σύγχρονων συνθετών (Νικόλ Καραλή και Πέτρο Μπούρα στο πιάνο, Δάφνη Πανουργιά στο τραγούδι), αλλά και στους φίλους που ανέλαβαν την απαγγελία: τον ηθοποιό Δημήτρη Γεωργαλά και τον φιλόλογο Roni Bou Saba. 

Ο Δημήτρης Γεωργαλάς απαγγέλλει Καβάφη
Δάφνη Πανουργιά (τραγούδι) και Νικόλ Καραλή (πιάνο)
Ο Roni Bou Saba απαγγέλλει την Πόλη του Καβάφη στα αραβικά
Π. Ανδριόπουλος, Δ. Γεωργαλάς, Νικόλ Καραλή, Πέτρος Μπούρας και ο συνθέτης Λεωνίδας Κανάρης
Ο συνθέτης Ιάκωβος Κονιτόπουλος με την Δάφνη Πανουργιά