ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ...

Ισλαμοποίηση και εκφασισμός της Ορθοδοξίας 

(άλλως: o πνευματικός κανιβαλισμός και η κατάρα του διαδικτύου στον χώρο της Εκκλησίας) 

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Η παιγνιώδης φύση του ανθρώπου δεν του επιτρέπει πολλές φορές να εγκαταλείπει τις πάσης φύσεως αθλοπαιδιές κατά τις ορέξεις και την ιδιοσυγκρασία εκάστου σε όλο το φάσμα των ηλικιακών του μεταβάσεων. Υπάρχουν όμως και ζητήματα που ο χρυσορρήμων Ιωάννης τα διαχωρίζει και τα καταχωρεί στα «ἐν οὐ παικτοῖς». Στην τεράστια αυτή κατηγορία κατέχουν de facto την πρώτη θέση τα πνευματικά θέματα και ό,τι συναφές άπτεται της Εκκλησίας και της εν αυτή βιοτής. Δυστυχώς, όμως, ο πειρασμός του διαδικτύου έχει παρασύρει στα «ακατάλληλα» αυτά θεάματα και παίγνια πολλούς, οι οποίοι βρίσκουν με την ευκολία της πίεσης ενός κομβίου το βήμα να διακηρύσσουν προς κάθε κατεύθυνση τις αλλοπρόσαλλες θεωρίες και την εν γένει ψυχοπαθολογία τους, καθώς και να χρησιμοποιούν σαν άνομο άλλοθι την ορθόδοξη πίστη, προκειμένου να εκτονώνουν τις αρρωστημένες τους βουλιμίες αυτοπροβολής και εξωτερίκευσης των ουκ ολίγων κρυφών και προφανών παθών τους. 

Στο παιχνίδι αυτό συμμετέχουν με ανεκδιήγητο και άκομψο πολλάκις τρόπο και κληρικοί όλων των βαθμών, χωρίς να διαισθάνονται την απογεννώμενη δυσφήμηση της Εκκλησίας, τον σκανδαλισμό των πιστών και τον χλευασμό των αντίθεων μονάδων και συλλογικών σχηματισμών. Το πρόβλημα διογκώνεται και η κατάσταση εκτραχύνεται, όταν τα πράγματα αρχίζουν να περνάνε από το στάδιο της φαιδρότητας, της γραφικότητας και των ανώδυνων ατομικών εκθέσεων πίστεως εκάστου σε ενεργούμενα εμπράγματα γεγονότα και αληθινές πράξεις βίας. Αν και η βία του διαδικτύου υφίσταται ήδη μέσα από τον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα του και την ασύδοτη χρήση του από την καθεμιά προβληματική προσωπικότητα, οι δυσχερείς αυτές καταστάσεις εκτροχιάζονται στο επίπεδο πραγματικών βιαιοπραγιών και απειλών, οι οποίες ενίοτε φτάνουν μέχρι και στο επίπεδο της μη αναστρέψιμης σωματικής και ψυχικής βλάβης. 

Δεν μου αρέσει να αερολογώ, αλλά να περνάω σε ρεαλιστικά και τετελεσμένα περιστατικά. Μου έρχεται για παράδειγμα στον νου η «γραφικότητα» με την οποία χάιδεψε τα αυτιά της Χ.Α. ο γνωστός Μητροπολίτης μιας Επισκοπής της Πελοποννήσου. Μπορεί πολλοί να παρέκαμψαν με μειδίαμα τις δηλώσεις του – οι οποίες έρχονται σε άμεση ρήξη με τη δομική ραχοκοκαλιά του χριστιανισμού – ωστόσο λίγοι πρόσεξαν πως η κόντρα του με τον Σιατίστης συνεισέφερε πολυτρόπως, έστω και λίαν εμμέσως, στη στοχοποίηση του Σεβασμιωτάτου Παύλου υπό της εν λόγω οργάνωσης με τις απειλές που δεχόταν και τους απότοκους διαγραφόμενους πιθανούς κινδύνους που διέτρεχε. Επίσης λίγοι παρατήρησαν πόσο άνευρη και άτολμη - μάλλον ανύπαρκτη - ήταν η απάντηση της Ιεραρχίας σε ένα θέμα τόσο δεδομένο για τη δογματική της συνείδηση και διδασκαλία. 

Ίσως η αποφυγή της χονδροειδούς βίας καθησυχάζει τη συνείδηση των μανιταροτρόπως αναφυέντων φονταμενταλιστών της εποχής μας, αλλά δεν φαίνεται να αυτοελέγχονται για τις ύβρεις, τις βωμολοχίες, τις συκοφαντίες, τις χυδαιότητες, τις (ιερο)κατακρίσεις – θύμα τους, άλλωστε, και ο υπογράφων εδώ – τις λυσσώδεις επιθέσεις και το εκβραζόμενο άλογο μίσος κατά των απλώς και μόνον διαφόρως σκεπτομένων. Η αρρωστημένη εκπεμπόμενη ψυχοπαθολογία των ανεκδιήγητων σχετικών τύπων, που φαντασιώνονται ακόμα πως παραμένουν χριστιανοί, εντοπίζεται και στους απλούς αναγνώστες και σχολιαστές αντίστοιχων ιστότοπων, οι οποίοι συμμετέχουν έστω και παθητικά στις αντίχριστες και θεομαχικές αυτές εκδηλώσεις, οι οποίες εκτρέφουν μουτζαχεντίν της χριστιανοσύνης ή γνησιορθόδοξους νεοσταυροφόρους, συντηρώντας και επαυξάνοντας τα εκκλησιαστικά σχίσματα και τις αποτειχιστικές στασιάσεις και ανταρσίες. 

Η εύλογη απορία του γράφοντος είναι κατά πόσο σε μια οιαδήποτε διατάραξη της πολιτικής ομαλότητος άνθρωποι τέτοιας γεωμετρικά αυξανόμενης διαστροφής θα μπορούσαν να προβούν σε κάτι περισσότερο από απλές φραστικές επιθέσεις σε βάρος των πάσης φύσεως «αλλοδόξων» - εξάλλου σε σχετικά sites προβάλλονται χωρίς καμιά ενοχή ή συστολή ρατσιστικά και εθνικιστικά μηνύματα συγχεόμενα με ορθόδοξα χριστιανικά αντίστοιχα - έχοντες την ψευδαίσθηση ότι πράττουν θεαρέστως και ομολογιακώς, όπως άλλωστε συμβαίνει νυν αισθανόμενοι τοιουτοτρόπως μέσω της υπ’ αυτών άσκησης διαδικτυακής βίας. 

Οι γενικεύσεις και οι απολυτοποιήσεις, πέρα από το ότι είναι ασύμβατες με την περιρρέουσα πολιτισμική ατμόσφαιρα, αντιβαίνουν εξάπαντος και στην ίδια την πεμπτουσία του χριστιανισμού, που είναι ο απεριόριστος σεβασμός του προσώπου, η αγάπη και η ελευθερία. Μου έρχεται στο μυαλό πρόσφατη αρθρογραφική παρέμβαση λαϊκού θεολόγου, ο οποίος κατά παράδοξο ομολογουμένως τρόπο κατάφερε να εξισώσει με αρκετή άνεση τον φόνο του Π. Φύσσα με τις εκτρώσεις και άλλα εγκλήματα, λες και στα πνευματικά πράγματα ή και στις ουμανιστικές ακόμα δυτικές χριστιανογενείς νεότερες κατακτήσεις χωράνε τέτοιου είδους μαθηματικά. Η φράση του θεολόγου «μέγας θόρυβος γιὰ ἕνα φόνο» εξάπαντος ηχεί ενοχλητικά ήδη από μόνη της, πέρα από το πρόδηλο γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε ο φόνος αυτός σαν το προσωπικό του άλλοθι για μια άνοστη επίθεση κατά πολιτικών και δημοσιογράφων. Σε κάθε περίπτωση, το νέο αυτό είδος του νεοελληνικού ισλαμοχριστιανισμού, που εν προκειμένω προσπαθούμε να περιγράψουμε, βλέπουμε να βρίσκει και σε επίσημους θεολόγους τους θεωρητικούς - υποδόριους και μη - υποστηρικτές του. 

Η ακαλαίσθητη υποκατάσταση της θείας κρίσης – την οποία είδε ο γράφων στη χαιρέκακη και αηδιαστική προβολή της είδησης από ακραίο χριστιανοφονταμενταλιστή ιστολόγο αναφορικά με τον πρόσφατο θάνατο του νόμιμου ηγουμένου της Ι. Μ. Εσφιγμένου και που αποτέλεσε την άμεση αφορμή για να γραφεί το παρόν - πέρα από βαρύ αμάρτημα συνιστά και σαφές προσδιοριστικό στοιχείο ισλαμικής, όσο και δυτικής δικανικής και ιεροεξεταστικής θεολογίας, όπου οι άπιστοι τιμωρούνται και εδώ με σωματικό θάνατο, αλλά και στην άλλη ζωή θωρούνται με απόλαυση καιόμενοι στα τρίσβαθα της κολάσεως εν είδει σαδιστικού θεάματος της ρωμαϊκής εποχής. Όρνια πνευματικού κανιβαλισμού πάνω στις αδελφικές σάρκες, αηδείς νεκρόφιλοι, κατά συρροή εγκληματικά αδελφοκτόνα στοιχεία του άγραφου αγιοπνευματικού νόμου… Γίνεται πλέον οφθαλμοφανής η απομάκρυνση από τον χώρο του γνήσιου χριστιανισμού και η μετάλλαξη σε κάποια άλλη μορφή θρησκευτικότητας, εξάπαντος αντορθόδοξης, σχεδόν ή καθάρια δαιμονικής. 

Ο γράφων χαρακτηρίστηκε από φίλο σχολιογράφο «μοναχικός θεολόγος» στον αγώνα κατά των σύγχρονων αυτών εκκλησιομάχων και αγιομάχων. Η παρατήρηση αυτή, ανεξάρτητα από το ποσοστό ανταπόκρισής της στην αλήθεια, φέρνει στην επιφάνεια την πραγματικότητα της σιωπηρής ανοχής των εξτρεμιστικών αυτών φωνών και μανιακών ψυχοπαθολογιών, των ενδεδυμένων υπερορθόδοξο μανδύα, εκ μέρους των φορέων της σύγχρονης θεολογίας και της Εκκλησίας (Επισκόπων και Συνοδικών οργάνων πιο συγκεκριμένα), οι οποίοι, είτε απαξιούντες υπεροπτικώς είτε αποστασιοποιούμενοι για ποικίλους φοβικούς λόγους, επιτρέπουν τον αδιάλειπτο διασυρμό και ευτελισμό της Εκκλησίας και των Ποιμένων της. Η επιβεβλημένη λήψη συγκεκριμένων εκκλησιαστικών – αλλά και κοσμικών δικονομικών και πειθαρχικών – επιτιμίων και ποινών δεν μπορεί και δεν πρέπει να καθυστερήσει για πολύ ακόμα. 

Η γηπεδοποίηση του πνευματικού αγώνα, η μισαλλοδοξία, η γραφικότητα, οι ολοκληρωτικές νοοτροπίες και πρακτικές, το βωμολοχικό λεξιλόγιο, η λανθάνουσα εγκληματικότητα, η υποδόρια και η εκδηλούμενη αλλοφροσύνη, οι σχιζοειδείς αντιδράσεις, η εκδικητική και λοιπή μανιώδης συμπεριφορά, ο εκχυδαϊσμός και η συκοφαντική προσβολή του ήθους των αντιφρονούντων, η βορβορώδης, αηθεστάτη και αηδεστάτη ιεροκατάκριση, η σταδιακή απενοχοποίηση και θεολογική κατοχύρωση της βίας, η ιδεολογικοποίηση του εκκλησιαστικού μηνύματος και η αποδόμηση της στοιχειώδους δογματικής ραχοκοκαλιάς της χριστιανικής πίστης, ο εκδογματισμός της παραδοσιολαγνίας, η αιρετικότροπη κειμενολατρία και η δογματοποιημένη παρελθοντολατρία, είτε άμεσα είτε εμμέσως, είτε εκουσίως είτε ακούσια, είτε υπόρρητα είτε αριδήλως, όλα τους - δείγματα μιας μεταλλαγμένης καρκινωματικής Ορθοδοξίας - συστήνουν μια εξτρεμιστική ισλαμόσχημη και φασιστόμορφη επανέκδοση του νεοελληνικού χριστιανικού φονταμενταλισμού, την οποία πολυτρόπως και πολυμερώς συνδράμει το διαδίκτυο. Η Εκκλησία δεν πρέπει να καθεύδει και να ανέχεται άλλο. Ο κάθε χριστιανός, επίσης, από το ατομικό του μετερίζι ας αγωνίζεται με τη Χάρη του Θεού στην καθαίρεση του δαιμονικού αυτού νεοκατεστημένου και στην κάθαρση των ασθενούντων αδελφών του. 

Κ.Ν. 

4/10/2013