Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ


Σαν έτοιμη από καιρό… 
(σχόλιο στην πρόσφατη επιστολή του Πειραιώς προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη) 
Σαν έτοιμη από καιρό φάνηκε η επιστολή της Mητρόπολης Πειραιώς προς το Φανάρι, σαν να συντασσόταν επί τούτου, απλώς αναμένουσα την αφορμή να σταλεί ή, επί το ακριβέστερον, να δει το φως της δημοσιότητας. Η διαπίστωση τούτη δεν ενοχοποιεί εν τη γενέσει της την πρόθεση τής εν λόγω Μητρόπολης να αφήσει, προφανώς ως μνημείο δογματικής για τους μεταγενέστερους, ένα απολογητικό στίγμα σε μέρες ιστορικής «προδοσίας» της Ορθοδοξίας από τη λαίλαπα του Οικουμενισμού. Το πρόβλημα, ωστόσο, παρουσιάζεται στο ύφος και στο περιεχόμενό της, όπως και γενικότερα στο περιρρέον πλαίσιο της αποστολής της, στον τρόπο, στον στόχο και στο πρόσωπο του αποδέκτη της. 
Πλούσια σε τροφή για σχολιασμό η επισκοπική ανακοίνωση δεν μπορεί από την ίδια της τη φύση να μάς αφήσει ασυγκίνητους πάνω σε ουσιώδη σημεία της, τα οποία δεν μπορεί κάποιος να τα «διαβάσει» αβρόχοις ποσί. Oι όποιες παρατηρήσεις θα ακολουθήσουν θα πραγματωθούν σε πλαίσιο νηφαλιότητας και αντικειμενικότητας, με στόχο την οικοδόμηση και τη συμβολή στις διεξαγόμενες εκκλησιολογικές και θεολογικές ζυμώσεις. 
Προκαταβολικά θα λέγαμε ότι το κείμενο της Μητρόπολης Πειραιώς βρίθει αντιφάσεων, μάλλον ακουσίων, κυρίως σε υφολογικό επίπεδο. Από τη μια, δηλαδή, προσπαθεί να είναι ευγενικό και σεβαστικό προς τον Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας και απ’ την άλλη, παράλληλα, με κομψό πλην ευδιάκριτο τρόπο, τον απαξιοί και τον καταγγέλλει. Μετά την ενδεικτική αυτή επισήμανση μπορούμε να ξεκινήσουμε με την αρχική του πρόταση να συγκληθεί Πανορθόδοξη Σύνοδος για την καταδίκη του Οικουμενισμού και ευθύς αμέσως εγκαλείται επί ταύτη ακριβώς τη αιρέσει ο Βαρθολομαίος: «Εἶναι πασιφανές, ὅπως προκύπτει ἀπό τίς ὁμιλίες, πού ἐκφώνησε ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης στό Μιλάνο, ὅτι διδάσκετε καινοφανῆ, πρωτοφανῆ καί οἰκουμενιστική ἐκκλησιολογία». Η τακτική αυτή κίνηση, πέραν του δομικού της εσφαλμένου χαρακτήρος, ενέχει και δυο ακόμα επιλήψιμα στοιχεία: αφενός προκαταλαμβάνει την κρίση μας για τον Πατριάρχη με τη συνθηματική τούτη φράση και αφετέρου παραλείπει την πλέον ουσιαστική πρόταση, να οριστεί δηλαδή στην επιγενόμενη Μείζονα Σύνοδο η συγκεχυμένη έννοια και πρακτική του Οικουμενισμού. 
To πρώτο βασικό επιχείρημα είναι η απόδοση εκκλησιαστικότητας στους αιρετικούς και τις συναγωγές τους μέσα από τις εκκλησιαστικές προσφωνήσεις του Πατριάρχη. Η απάντηση δίνεται εδώ πολύ εύκολα μέσα από την πατερική γραμματεία, όπου σε ικανότατα σημεία βλέπουμε εν τω διαλόγω των Αγίων με αιρετικούς και αλλοθρήσκους να χρησιμοποιούνται «σκανδαλιστικές» προσφωνήσεις που σίγουρα θα ξένιζαν σύγχρονους και παλιούς «αντιοικουμενιστές». Για του λόγου το αληθές και για ανεύρεση αρκετών τέτοιων αποδεικτικών στοιχείων παραπέμπω στο γνωστό βιβλίο του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου «Τα δύο άκρα, Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός» (εκδ. Ι. Ησυχ. Κεχαριτωμένης Τροιζήνος, 3η εκδ., 2008), όπως για παράδειγμα η προσφώνηση του αγίου Κυρίλλου προς τον αιρεσιάρχη Νεστόριο «η ση ευλάβεια και η ση θεοσέβεια» (σ. 147)! Θα έλεγα πως τον συνδυασμό της «χριστιανικής ευγένειας» αυτής του Πατριάρχη και των λοιπών Ορθοδόξων εκκλησιαστικών ταγών στους σύγχρονους διαλόγους με την ταυτόχρονη συνετή και διακριτική διαφύλαξη των ορίων της ορθοδοξίας και ορθοπραξίας δίνει η ίδια η επισκοπική ανακοίνωση μόνη της λίγο πιο κάτω: «Ταπεινῶς ἐρωτῶμεν, Παναγιώτατε Δέσποτα : Διατί, ἐνῷ ἀποδίδετε τίτλους ἐκκλησιαστικότητος στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς, δέν προβαίνετε στήν μαζί τους διαμυστηριακή κοινωνία»;
Πριν πάω παρακάτω, δυο ακόμα σχόλια: ποιος ο λόγος να σταλεί στον Οικουμενικό Πατριάρχη ένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο δογματικής με τις αιρετικές θέσεις των Καθολικών και των Διαμαρτυρόμενων; Επίσης, βεβιασμένες συλλογιστικές, ως οι προηγούμενες, οδηγούσες σε τραβηγμένα συμπεράσματα του τύπου «Ὡς φυσικός ἀπότοκος τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν αἱρέσεων ὡς «Ἐκκλησιῶν» ἐκ μέρους Ὑμῶν, Παναγιώτατε Δέσποτα, ἀκολουθεῖ ἡ ἀναγνώριση ἐγκυρότητος τοῦ βαπτίσματος, τῆς ἱερωσύνης καί τῶν μυστηρίων τους» δεν οδηγούν παρά μόνο σε διατάραξη των σχέσεων με τον Πατριάρχη και τορπιλισμό και του όποιου ίχνους καλής θέλησης θα έβρισκε κάποιος στην επιστολή του Πειραιώς. 
«Ἔχουν δοθεῖ τέτοιες διαστάσεις καί τόση σημασία στίς ἑορταστικές αὐτές ἐκδηλώσεις, ὥστε μεγεθυντικά πολλοί πιστεύουν ὅτι δέν ἀποκλείεται, κατά τή συνάντηση αὐτή τοῦ πάπα μέ τούς ὀρθοδόξους πατριάρχας καί προκαθημένους νά προχωρήσετε καί σέ κοινό ποτήριο»: πώς μπορεί να το σχολιάσει κάποιος αυτό; Με υποθέσεις θα μιλάμε ή, εφόσον υπάρχουν στοιχεία, θα έπρεπε να κατατεθούν; Μια επισκοπική ανακοίνωση, απευθυνόμενη στον Πατριάρχη μάλιστα, εξάπαντος θα έπρεπε να είναι περισσότερο προσεκτική. 
Ακολουθεί μια ακόμη περίεργη συλλογιστική, ότι δηλαδή ο Πάπας θα έπρεπε να αποβάλει πρώτιστα τις κακοδοξίες του, πριν συμμετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις, ειδάλλως αυτό θα αποτελεί νόθευση του πνεύματος του διατάγματος των Μεδιολάνων και προβολή του Οικουμενισμού και του παπικού πρωτείου. Μάλιστα, η σύνδεση αυτών των θέσεων με την ψευδοκωνσταντίνεια δωρεά και τις ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις δεν μου βγάζουν από τον νου ότι οι συντάκτες του κειμένου (προφανώς όχι ο ίδιος ο Πειραιώς) με σχεδόν ψυχαναγκαστικό τρόπο προσπάθησαν να χωρέσουν σε αυτό όλη τη σχετική αντιρρητική και αντιαιρετική βιβλιογραφία που είχαν ανά χείρας, ασχέτως της συμβατότητας αυτής με το επιθυμητό αποτέλεσμα! 
Για το θέμα της ιστορικής ερμηνείας της Αλώσεως και εν γένει της λεπτής σύνδεσης ιστορίας και θεοδικίας κατά τη σχετική ερμηνευτική διαδικασία, δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω από όσα εύστοχα ήδη σχολίασε ο π. Γεώργιος Τσέτσης σε πρόσφατο άρθρο του. θα ήθελα μονάχα να συμπληρώσω ότι στην εποχή της μετανεωτερικότητας θα πρέπει να είναι πολύ προσεχτικός ο εκφερόμενος θεολογικός λόγος, ώστε να μη δίνει εύκολα αφορμές απαξίωσής του και αμφισβήτησης του κύρους της Εκκλησίας. Το σχόλιό μου αυτό δεν σημαίνει πως απορρίπτω την επέμβαση του Θεού στην ιστορία μέσα από την παραχώρηση δυσμενών γεγονότων ως καρπό και συνέπεια της ανθρώπινης αμαρτωλότητας. 
Και συνεχίζουμε με ένα θεολογικό ατόπημα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα της μακροσκελέστατης επιστολής, το λείψανο του αγίου Αμβροσίου έπαψε να είναι χαριτόβρυτο, επειδή βρίσκεται στα χέρια αιρετικών: «Δέν γνωρίζετε, ὅμως, ὅτι ὁ Θεός ἦρε τήν Χάριν Του ἀπό τά λείψανα πού κατέχουν οἱ Παπικοί, ἀπό τή στιγμή πού ἔγιναν αἱρετικοί… Ἐφ’ὅσον οἱ Παπικοί πιστεύουν σέ κτιστή Χάρι καί ὄχι σε ἄκτιστη, ποιός καί πῶς, λοιπόν, θά ἐξαγιάσει καί θά θεώσει τον ἄνθρωπο, καί πῶς τά ἅγια λείψανα θά μυροβλύζουν καί θά ἔχουν Χάρι; Ἑπομένως τά λείψανα, πού κατέχουν οἱ Παπικοί, εἶναι ἀχαρίτωτα, ἄμοιρα ἀκτίστου θείας Χάριτος καί παραμένουν ἀνενέργητα». Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε το θέμα. Απλά να σημειώσουμε ότι δεν είναι σε θέση κανείς να σχολιάσει πότε, πού και πώς ενεργεί η ελευθερία της θείας Χάριτος ούτε να τη δεσμεύσει με ανθρώπινες σκέψεις, έστω και ευλογοφανείς. Να πω ακόμα ότι η θέση αυτή του συγγραφέα προσκρούει σαφώς σε θαύματα λειψάνων Αγίων και ιερών εικόνων ακόμα και σε αλλόθρησκους (πόσα θαύματα έκανε ο άγιος Γεώργιος για παράδειγμα στους μουσουλμάνους). Πρέπει, τέλος, να διαχωριστεί η θέση αυτή από την αμέσως επόμενη παρατήρηση για την επανάπαυση των Αγίων σε αιρετικό περιβάλλον. Έτερον εκάτερον. Άλλο αν ενεργεί η Χάρις και άλλο αν αναπαύεται. Το να εγκαλείς, λοιπόν, τον Πατριάρχη για την προσκύνηση ενός αγίου λειψάνου όχι απλά δεν χρειάζεται σχολιασμό, αλλά αφήνει εκκρεμές και χρήζον απάντησης το εξής ερώτημα: οι Ορθόδοξοι που επισκέπτονται αλλόδοξες επικράτειες αμαρτάνουν προσκυνούντες λείψανα Ορθοδόξων Αγίων στα μέρη εκείνα; 
Η διαφωνία, έπειτα, με τον Πατριάρχη για το αν προστάτης της Ευρώπης είναι ο απόστολος Παύλος ή οι άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος, ομολογώ ότι με αφήνει έκπληκτο και δεν μπορώ να κατανοήσω τον λόγο της παράθεσής της. Μάλιστα με προβληματίζει για την πραγμάτωση του δέοντος ελέγχου της επιστολής πριν από την αποστολή της στο Πατριαρχείο. Ο σεβασμός στον Οικουμενικό Θρόνο πρέπει να γίνεται έργοις περισσότερο και όχι λόγοις, όπως στην αρχή της επιστολής αυτής σπεύδει πολλαπλώς να τον επιβεβαιώσει ο συντάκτης της. 
Με λύπη, επομένως, αρχίζουμε να παρατηρούμε ότι πέφτει σοβαρά το επίπεδο και σε άλλα σημεία, όπως στο «λάθος» του Πατριάρχη ως προς την απόδοση του αναστάσιμου χαιρετισμού στον άγιο Κοσμά ή στον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το αν πρέπει να λέμε καλημέρα ή καλησπέρα σε έναν αιρετικό ή αν το πιο ορθόδοξο είναι να τον χαιρετάμε στη νοηματική, προκειμένου να μην αμαρτήσουμε στην ημετέρα ερμηνεία της ιωάννειας φράσης (Β΄ Ἰω. 10-11). Ακολουθεί επίσης «μάθημα» στον Πατριάρχη για τον σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα της Ορθοδοξίας. Θλιβερά πράγματα… 
Ούτε λίγο ούτε πολύ έπεται μια πρόταση στο Πατριαρχείο για τη διακοπή των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών διαλόγων ως a priori ατελέσφορων και επικίνδυνων, εφόσον «ἡ ἄποψη, πού κυριαρχεῖ, περί εἰρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν θρησκειῶν εἶναι ἐσφαλμένη. Εἰρηνική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν σημαίνει παύση τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου και κατάργηση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς τῆς μόνης ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. Εἰρηνική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν σημαίνει συνεργασία τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας πρός ἀποφυγή ἰδεολογικῶν συγκρούσεων μέ τά ὄργανα τοῦ σκότους, πού ἀπομειώνουν το Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ ἐνσαρκωθέντος μόνου Σωτῆρος. Εἰρηνική συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν σημαίνει ἁρμονική συνύπαρξη τῆς ἀληθείας μέ τήν πλάνη». Λαμβάνει επίσης αφορμή εν προκειμένω ο συντάκτης να κάνει μια περιληπτική ανασκόπηση της σύγχρονης σύγκρουσης οικουμενιστών και αντιοικουμενιστών και να θέσει εκ νέου χρονίζοντα προβλήματα, σαφώς άσχετα με εκείνο των πρόσφατων «οικουμενιστικών» ολισθημάτων του Πατριάρχη. 
H υπονομευτική τακτική κατά του Οικουμενικού συνεχίζεται σε μια άνευ αγιοπνευματικής λογικής άστοχη, το προφανές, πορεία. Π.χ. η φιλολογικού χαρακτήρα διόρθωση του υποτιθέμενου γλωσσικού πατριαρχικού βαρβαρισμού, χωρίς να ληφθεί υπόψη και να σχολιαστεί η μεταφορική χρήση του εν λόγω ρήματος και η τοποθέτησή του εντός εισαγωγικών. Λίγο παρακάτω βλέπουμε, βέβαια, να καθίσταται σαφές ότι η χρήση του γραμματικού τούτου παιχνιδίσματος ήταν μάλλον η αφορμή για την παράθεση της οπτασίας του Μ. Αντωνίου κατά των αιρετικών της εποχής του, ωστόσο η γεύση ενός προοδευτικού υποσκάπτειν του πατριαρχικού κύρους παραμένει και γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή. 
Η επιχειρούμενη στη συνέχεια προσπάθεια ερμηνείας της παρουσίας του Πνεύματος σε μη ορθοδόξους μάλλον φαίνεται να πετυχαίνει τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα από την πρόθεση του συντάκτη. Η παράθεση χωρίων με στόχο την πρόληψη μιας άλλης ερμηνείας από αυτήν που υφίσταται σε αυτά και την οποία θα επιθυμούσε ο συντάξας την επιστολή, τωόντι δεν πείθει για την απουσία της Χάριτος από τον κάθε μη ορθοδόξως πιστεύοντα. Την αντικείμενη στην προηγούμενη θέση, στην οποία ακριβώς φαίνεται να ερείδεται η Εκκλησία κατά την ιεραποστολική της δράση και τη διεξαγωγή διαλόγων για την ένωση των εκκλησιών, εκφράζει άριστα ο γέρων Σωφρόνιος: «ο Θεός δεν είναι φθονερός. Ο Θεός δεν είναι φίλαυτος ούτε φιλόδοξος. Αυτός ο ίδιος αναζητεί ταπεινά και υπομονετικά κάθε άνθρωπο σ’ όλους τους δρόμους του. Γι’ αυτό μπορεί καθένας να γνωρίσει σ’ αυτό ή σ’ εκείνο το μέτρο τον Θεό όχι μόνο μέσα στην Εκκλησία, αλλά κι έξω απ’ αυτήν, αν και δεν είναι δυνατή η τέλεια επίγνωση του Θεού χωρίς τον Χριστό ή έξω από τον Χριστό» (γερ. Σωφρονίου, ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. 1988, σ. 216). 
Τα βήματα αυτά της προσέγγισης προς τους αλλοδόξους, τα οποία κάνει η Εκκλησία (Χριστός), πολλές φορές μπορεί να υπερβαίνουν τις αντιλήψεις και τις προσδοκίες μας και να «σκανδαλίζουν». Ας μη γινόμαστε, όμως, «φθονεροί» έναντι της ετερότητας μέσα στην αυτάρκεια της ορθοδοξίας μας. Τούτο, βέβαια, που αναφέρω εδώ δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να αυθαιρετεί και να αυτοσχεδιάζει κατά το δοκούν. Στο σημείο αυτό έρχομαι να συμφωνήσω με την τελική πρόταση του κειμένου για την ανάγκη σύγκλησης Πανορθόδοξης Συνόδου. 
Μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης της επιστολής – νέας ομολογίας πίστεως κατά του Οικουμενισμού, του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, προκύπτει αβίαστα η απορία πολλών για ποιον λόγο να σταλεί αυτό το πανεπιστημιακού χαρακτήρα δογματικό εγχειρίδιο στον Πατριάρχη σε επιστολιμαία μορφή, τον και Πρώτο Διδάσκαλο των Ορθοδόξων ανά την οικουμένη, και να μην εκδοθεί ως αντιαιρετική ανακοίνωση στο ποίμνιο της τοπικής Εκκλησίας προς ενημέρωση και πνευματική προστασία του. Η προκύψασα απομείωση του Πατριαρχικού Θρόνου, όσο και αν δεν ήταν στις προθέσεις του Πειραιώς, δεν φαίνεται να απεφεύχθη. Ο γράφων επιφυλάσσεται επίσης και για την πλεονάζουσα πιθανότητα να υπέγραψε ο Μητροπολίτης ένα κείμενο άλλου συντάκτη, το οποίο ωστόσο, ως απεδείχθη, είχε ουκ ολίγα μελανά σημεία. 
Σε μέρες που οι φωνές αποτείχισης πληθαίνουν επικίνδυνα, σίγουρα χρειαζόμαστε έναν πιο νηφάλιο λόγο, ιδιαίτερα μάλιστα όταν εκφέρεται επίσημα από επισκοπικά χείλη, όπως εν προκειμένω. Η Εκκλησία δεν είναι εύκολο να πλανηθεί και καλό είναι να την εμπιστευόμαστε περισσότερο. Αναφέρομαι στην επίσημη Εκκλησία, στους Επισκόπους, στο Συνοδικό σύστημα. Αν ο γέρων Πορφύριος προτείνει να τους εμπιστευθούμε και να τους κάνουμε υπακοή στα δύσκολα χρόνια του Αντιχρίστου, πόσο περισσότερο αυτό ισχύει στις μέρες μας; Ουσιαστικά η εμπιστοσύνη μας αναφέρεται στον πηδαλιούχο της Εκκλησίας, στον ίδιο τον Χριστό. Ποτέ αυτός δεν θα επιτρέψει μια ψεύτικη ένωση. Θα μας προστατέψει. Έστω και με έναν ή δυο νέους Μάρκους Ευγενικούς. Ας μην προτρέχουμε, ωστόσο. Θεωρώ ότι, αν εμφανισθούν εκείνες οι περιστάσεις που θα καλούν σε αγώνα για τη διαφύλαξη της ακεραιότητας της ορθόδοξης πίστης, κανείς από όσους αγαπούν και πιστεύουν στην Ορθοδοξία δεν θα μείνει απαθής και άπραγος. Στώμεν καλώς, επομένως, άχρι καιρού. 
κ.ν. 
Λάρισα 
24/7/2013

8 σχόλια:

  1. Εκκλησιολογικές αλήθειες άγνωστες σε ου κατ΄επίγνωσιν ζηλωτές.Ο Κ.Ν. και πάλι εύστοχος στις άστοχες εμμονές του Πειραιώς. Λίγο παράδειγμα από τους σύγχρονες γέροντες Πορφύριο,Παΐσιο,Ιάκωβο, Σοφρώνιο δεν πήρατε Σεβασμιώτατε Πειραιώς;Κρίμα Σεβασμιώτατε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. φίλε 11.40, μάλλον δεν διάβασες την επιστολή. Μέσα παραθέτει αποσπάσματα από επιστολή του "ου κατ' επίγνωση" ζηλωτού (κατά τα λεγόμενά σου) γέροντος Παισίου κατά του τότε πατριάρχη Αθηναγόρα, καθώς και του γέροντος Επιφανίου Θεοδωρόπουλου.
    Οι πατέρες που ανέφερες, πάντα δίδασκαν ότι ο παπισμός είναι αίρεση και δεν συμπροσευχήθηκαν ποτέ με αιρετικούς.
    Αν διαβάσεις και τι έλεγαν οι "φανατικοί" όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς και π. Φιλόθεος Ζερβάκος, πολύ φοβάμαι ότι θα κοκκινίσεις από ντροπή.
    Κατά τα άλλα, ο Κ.Ν. ακολουθεί την τακτική του π. Τσέτση (του αμφισβητία του Αγίου Φωτός) να απομονώνει κομμάτια από ένα μεγάλο κείμενο για να υπερασπισθεί το Φανάρι, χωρίς να αναφέρεται σε άλλα, αμάχητα επιχειρήματα του όντως σπουδαίου αντιαιρετικού κειμένου που εστάλη στον πατριάρχη. Θετική έκπληξη πάντως είναι ότι το ύφος του Κ.Ν., αυτή τη φορά, είναι απαλλαγμένο από την προσπάθεια εξουδένωσης και προσβολής του "αντιπάλου"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πανορθοδοξη συνοδος? ονειρο θερινης νυκτος?
    και ποιοι θα συμμετασχουν ο λαος? που δε συμμετειχε ποτε?
    η οι παρθενογεροντες της "ορθοδοξιας" μετα των αγιων μοναχων? και θα ναι ελευθερη συνοδος η ληστρικη μετα προβολανων? θα ασχοληθει με ουσιωδη η με την υψηλη θεολογια(οπως παντα)? Κι αν μιλαμε για "λαο" μιλαμε για την μεγαλη πλειοψηφια των βαπτισμενων εν τω κοσμω και ΚΟΣΜΙΚΟΤΑΤΩΝ ΥΛΟΦΡΟΝΩΝ ΗΔΟΝΟΘΗΡΩΝ κλπ κλπ κλπ η για τους "ευσεβο-καθαρους της πολης" η τους "καρδιο-ησυχαστας των μοναστηριων και του καλογερισμου"? Τα θεματα της "αντισωματικοτητας", της απροκαλυπτης αισθησιοκτονιας, απεχθειας προς την υλη και τις σαρκικες απολαυσεις, η ξετσιπωτη πνευματολατρια, η υποβαθμιση του γαμου (προσφατως επανηλθε ο αρχιμανδριτισμος περι του δηθεν κατ οικονομιαν του γαμου επισημως), η απροκαλυπτη θεομανια της "ορθοδοξης" θεολογιας(δηλαδη του αναχωρητισμου/ασκητισμου που προβαλλεται εξοργιστικα νυχθημερον ως λυση σε μια χωρα/εθνος που σβηνει απο την εκκλησιατικη ραδιοφωνια ανασυροντας γεροντικα, αββαδες και ολη την ηδονοκτονικη θεομανη αντι-κοσμη ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ τους γιατι περι εφηρμοσμενης φιλοσοφιας στωικης &νεοπλατωνικης προελευσης προκειται ) αυτα θα συζητηθουν? Η θεση/αξιοπιστια της γραφης και των "πατερων" θα συζητηθει? η αξιοπιστια των προφητειων πχ περι αντιχριστου θα συζητηθει ? Ο κεκαλυμμενος σαδομαχοχισμος και η κακομοιρια πολλων εκκλησιαστικων κειμενων πιθανον και της "καινης διαθηκης" η των "παυλιανικων κειμενων" θα συζητηθει? Η παραδοσιολαγνεια θα συζητηθει σε θεματα μουσικης , τεχνης κλπ?
    Γιατι αυτα ΔΕΝ εχουν συζητηθει επι 2χιλ χρονια και φτασαμε εδω που φτασαμε.
    Αν ειναι να μας επιβεβαιωσουν την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ της αγιας ορθοδοξιας , και την κακοδοξια τουν παναιρετικου παπα και πασης ετερας δοξασιας και να ασχοληθουν παλι με τα ακτιστα φωτα και τις θεωσεις, τουλ ας λυπηθουν τα εξοδα του ελληνικου κρατους που θα πληρωσει την διαμονη των συμμετεχοντων. Εκτος αν τα πληρωσουν μονοι τους.
    Κατα ταλλα η ενδογενης σχιζοφρενεια της ανατολικης εκκλησιας ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ:θεοδικια οι μεν για τις συμφορες και καταστροφες("κοσμικης" μορφης ως επι το πλειστον πχ απωλεια εδαφων , περιουσιας πλουτου κλπ) ευλογια οι θλιψεις και δοκιμασιες για τους δε. Το γουστο οπως θα λεγε και ο μεγιστος Αγουριδης οτι καποιοι τα συνδιαζουν και τα δυο.
    και ο Θεος βοηθος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΠΑΛΙΝ ΗΡΩΔΙΑΣ ΜΑΝΕΤΑΙ...ΠΑΛΙΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΟΙΚ.ΠΑΤΡ/ΧΕΙΟΥ ΖΗΤΕΙ ΕΠΙ ΠΙΝΑΚΙ..!!!
    ΤΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ,Α)ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΧΙΣΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΠΟΣΟΣΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΙΚΟ (ΜΕ 4-5 ΦΑΤΡΙΕΣ =ΣΥΝΟΔΟΥΣ) ? Β) ΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ "ΚΟΣΜΑΚΗ" (ΑΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥΜΕ ΧΛΙΑΡΟΥΣ)ΠΟΥ ΘΑ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟ-ΚΑΘΑΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΕΙ (ΟΨΕΠΟΤΕ ΤΕΘΕΙ ΘΕΜΑ)ΠΛΗΡΗ "ΧΩΡΙΣΜΟ" ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΕΙ Ο ΧΑΡΟΣ ?
    Γ) ΑΙΩΝΟΒΙΕΣ ΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΕΣ ΝΟΜΙΚΕΣ...ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΜΕΙΩΝΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ?
    Δ) Η, ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΔΙΟΓΚΩΜΕΝΗ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΥΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΗ ΚΑΘΑΡΟΛΟΓΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ ?
    ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΚΟΥΚΟΙ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ι.ΣΥΝΟΔΟΣ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΕΡΑΡΧΙΑ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΘΕΟΛ.ΣΧΟΛΕΣ ,ΝΑ ΤΑ ΘΕΣΕΙ Ο ΣΕΒ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ ,ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ,ΑΥΤΟΣ ΣΑΝ ΕΜΒΡΙΘΗΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ,ΕΤΣΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ???
    Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ 4.23 ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ.
    ΠΑΝΤΩΣ ....."ΚΥΡΙΕ ΜΗ ΜΑΣ ΕΛΕΑΣ "ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΑΣΚΗΤΗ !!!
    ΙΑΝ.ΑΛΑΤΖ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ‘’…ΚΑΙ Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΟΧΙΩΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ!’’

    Και εκεί που πιστέψαμε πως ο σεβαστός ιεράρχης είχε αρχίσει κάπως να "ηρεμεί" και να "σωφρονίζεται", ξαφνικά ξεσπάει και νέα καταιγίδα κατά του οικουμενικού Πατριάρχη,...φυσικά για το γνωστό, ψυχωτικό πλέον, θέμα του οικουμενισμού, του διαλόγου και της συμπροσευχής!

    Φαίνεται πως οι συγκεκριμένες εμμονές του ιεράρχη έχουν πολύ βαθύτερα αίτια από αυτά των ομολογιακών -αμυντικών μηχανισμών! Άλλωστε το έχουμε γράψει και άλλες φορές πως ο ρόλος του ασυνειδήτου σε πλήθος περιπτώσεων είναι καθοριστικός για την καθολική μας συμπεριφορά και μάλιστα δεσμευτικός όταν το ίδιο το ανθρώπινο υποκείμενο δεν έχει τη διάθεση ή ακόμη και την ικανότητα να θέσει όρια σε μια ανεξέλεγκτη αμυντική-ομολογιακή θρησκευτική βουλησιαρχία, που σκοπό έχει την διαφύλαξη του πιστού υποκειμένου, με κάθε τρόπο από τα γρανάζια του ‘’δαιμονικού στοιχείου’’, που υφίσταται σε κάθε στιγμή του ανθρωπίνου βίου!

    Και έτσι με αυτοματικές διαδικασίες η ανθρώπινη βιοτή και δη η ζωή του πιστού χριστιανού καταντά ένας πραγματικός εφιάλτης! Μα θα αναρωτηθούν μερικοί καλοπροαίρετοι πιστοί δεν είναι η ζωή μας ένας ατέρμονος αγώνας ενάντια στις δυνάμεις του κακού, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να αφανίσουν το ανθρώπινο πρόσωπο και να το οδηγήσουν στο μηδέν και στην ανυπαρξία? Η απάντησή μας δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική. Μπορούμε μάλιστα να θυμηθούμε και το έργο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη ‘’Αόρατος πόλεμος’’!
    Ένας καθημερινός αγώνας για τα πάθη της ψυχής!

    Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση, άλλά και σε πολλές άλλες, τα πράγματα βαίνουν κακώς και εξηγούμαι. Όταν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ήρθαν αντιμέτωποι με τις μεγαλύτερες αιρέσεις που ταλαιπώρησαν για αιώνες το σώμα της Εκκλησίας, γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας ότι είχαν και την καλύτερη δυνατή προετοιμασία!
    Έντονος προσωπικός ασκητικός αγώνας -για χρόνια μέσα στην έρημο- με μοναδική τους τους στόχευση ο αγιασμός και η θέωση και όχι η απόκτηση εξουσίας!

    Σήμερα, όμως, το τοπίο στον εκκλησιαστικό μας χώρο και μάλιστα σ’αυτόν της ιεραρχίας είναι ομιχλώδες έως και σκοτεινό και καταλαβαίνουμε πολύ καλά όλοι μας τι ακριβώς συμβαίνει.
    Πόσοι είναι αλήθεια οι ιεράρχες που η απόκτηση της επισκοπικής τους έδρας -προσωπικά δεν πιστεύω ότι διαφέρει από την παπική Έδρα - είναι καρπός της ασκητικής τους πορείας?
    Ο πικρός μου λόγος μου δεν αναφέρεται, φυσικά, στους σεβαστούς ιεράρχες που βαδίζουν στα χνάρια της σταυρικής πορείας του Ιησού, σ΄ αυτό το ‘’ιερό κατάλοιπο’’ που έχει τη δύναμη ν’αναστήσει ακόμη και νεκρό σώμα. Μπορεί,μάλιστα, και ο εν λόγω ιεράρχης να βρίσκεται ανάμεσα σ’ αυτούς, δεν μπορώ να γνωρίζω τις προθέσεις του και δεν θέλω να τον αδικήσω!
    Ο τρόπος του,όμως, είναι αρκετά άκομψος και σίγουρα δεν ωφελεί στις δύσκολες ώρες που περνάμε. Είναι ανάγκη να αναστοχαστούμε τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να περάσουμε τις ‘’ορθόδοξες θέσεις’’ μας.

    Και το συγκεκριμένο ΄΄αντιρρητικό δογματικό μανιφέστο’’ δεν γνωρίζω πόσο βοηθάει ώστε να θεραπεύσουμε το εκκλησιαστικό σώμα από τις κακοδοξίες του οικουμενισμού και άλλων τινών ‘’μολύνσεων’’! Όπως πολύ ορθά επισημαίνει και ο κ. Νούσης, ο τρόπος σύνταξης και εκφοράς του λόγου έχει αρκετά προβλήματα, τα οποία πρέπει επειγόντως να διορθωθούν, για να μην δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα!

    Πάντως, αυτό που προέχει αυτήν τη στιγμή είναι η σύγκλιση της ιεραρχίας, - και όχι αυτονομημένες και ανεξέλεγκτες αντιδράσεις -ώστε να αντιμετωπιστεί επειγόντως το μείζον ζήτημα του ‘’οικουμενισμού’’ και της ‘’μεταπατερικής θεολογίας’’. Να θεσπιστούν επιτέλους τα ορθόδοξα κριτήρια για να σταματήσει αυτός ο διασυρμός της Εκκλησίας, όπου οι μισοί ορθόδοξοι είναι υπέρ των διαλόγων(οικουμενιστές) και οι άλλοι μισοί (αντιοικουμενιστές)εξαπολύουν μύδρους κατά των ‘’μιαρών αιρετικών’’!

    ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΧΙΖΟΕΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΕΙ! ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

    Διογένης/Ε.Μ.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 4¨23αγαπητε κε Αλατζ χαιρομαι για το σχολιο σας
    προφανως το Β) ειναι αυτο που θα συμβει διοτι η νεα γεννια καποια στιγμη μεσα στον ορμητισμο της και στην νεανικοτητα της θα τα κανει γυαλια καρφια. Και το "χειροτερο" ειναι οτι μπορει μεν να μπαινουν στους ναους οπως ειναι με τα σκουλαρικια τους(οπως δια Χριστοδουλου τους θελουν οι γεροντοκεφαλες της εκκλησιας) ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΚΟΠΕΥΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΒΓΑΛΟΥΝ και για αυτο παραμενουν ελπιδα για τον τοπο και για την εκκλησια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 4¨23 Κε Αατζ
    με αυτα και μ αυτα οντως ερχεται διασυρμος και βεβαια αποσυρση/αδιαφορια των μελων της εκκλησιας η οποια βεβαια θα ειναι και "ευλογημενη" γιατι η εκκλησια αντι να θεραπευει τους αρρωστους αρρωσταινει και τους υγιεις οποτε τουλ οι ψυχικως εν ισορροπια θα σωθουν και δε θα καταστρεψουν εαυτους και αλληλους.
    Εχει ο Θεος δρομους να μας προσεγγισει.
    Η ακαδημαικη κοινοτητα βεβαια σιωπα καθευδει και περδεται εδω και χρονια ειναι γνωστο αυτο εχει φτασει σε σημειο ανυπαρξιας, λαικο στοιχειο στην εκκλησια δεν υπαρχει εκτος απο θεουσες και καθαρους και τις γιαγιαδες που προσευχονται για τα εγγονια τους, καθ ενας περιφερει σε περιωπη δογματος τις θεσεις του οποτε και οι φωνες περι θεσπισεως ορθοδοξων κριτηριων ειναι εις ματην.
    Παντως ενας "θΕΟς" που εχει καταφερει με χιλιους δυο τροπους και ψυχοτεχνικες μεθοδους να πεισει την πολιτισμενη ανθρωποτητα (δια των κειμενων των αγιων ευαγγελιστων, πατερων κλπ που υποτιθεται τον "περιγραφουν" και του "αρωματος" που αποπνεουν) οτι ειναι τρελλος οποιος πχ ισχυριστει οτι στον αλλο κοσμο θα μπορουσε να υπαρχει το γελιο(δε λεω χαρμολυπικο χαμογελο που αρεσει στους κατατεθλιμνους εκουσιως δια την "βασιλειαν των ουρανων"), το τρεξιμο, το παιχνιδι του παιδιου, η ζωγραφικη, η μουσικη κλπ η απολαυση του εκει κοσμου, η δημιουργικοτητα κλπ -που να τολμησω να πω για την αιωνιοτητα του γαμου-ενω ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ θα επρεπε να χαρακτηριζεται ΤΡΕΛΛΟΣ και ΠΑΡΑΦΡΩΝ οποιος ισχυριστει το αντιθετο, ε αυτος ο "Θεος" μονο ψυχοπαραφρονες μπορει να εχει οπαδους. Οποτε και μεις φευγουμε απ το τρελλαδικο απλα ειναι τα πραγματα γιατι δεν θελουμε ν αρρωστησουμε -εχουμε το ενστικτο της αυτοσυντηρησης(συγγνωμη που χρησιμοποιω τη λεξη ενστικτο και εξεγειρονται οι ψυχοπαραφρονες της πατερικης θεολογιας που δεν εχουν αφησει φυσικη λειτουργια που να μην την αποκαλουν "φυσικον παθος")
    και αν θελετε (επειδη εχω και λιγη ορεξη τωρα) εμας δε μας πολυσυγκινουν τα ακτιστα φωτα και οι "θεωσεις"(και ΔΕΝ θυμαμαι και τον ΠΡΟΠΤΩΤΙΚΟ ΑΔΑΜ που ΖΟΥΣΕ στον παραδεισο να συγκινειτο- με αλλα πραγματα πεταξε απ τη χαρα του να τα πω ? η δεν αντεχουν να τα ακουσουν οι κηρυκες της θεωριας των "φυσικων παθων κλπ κλπ" ξερουν αυτοι).
    γιατι πως να σας το πω οσοι χαιρονται και ασχολουνται με αυτα με τα οποια πεταξε απ τη χαρα του ο Αδαμ οταν τα πληροφορηθηκε και κατακυριευουν το κοσμο κοσμικοτατα ΔΕΝ ασχολουνται με καταστροφες αντιχριστους , θεομανιες, θεωσεις κλπ κλπ . καποιο αλλοι (που ΠΡΟΦΑΝΩΣ εχουν χρεια ιατρου) τους εκανε το καλογεροκρατουμενο ιερατειο ΙΑΤΡΟΥΣ αν τους αιωνας και επιμενουν να μας "θεραπευουν" -γι αυτο και φευγουμε κι εχουμε φτασει στο σημειο να μπαινουμε να κοινωνουμε και βγαινουμε εκει μας καταντησαν ενταξει με πεντε λεπτα επαφη δεν κινδυνευουμε απλως τα αυτια μας λογω της λεγομενης βυζαντινης "μουσικης" επιβαρυνονται λιγο αλλα ενταξει το υφισταμεθα αυτο- το αντεχουμε.Και το χειροτερο οτι παρα τη προσπαθεια κατανυξεως και νηψεως και επιθιμιας ενωσεως με τον "Θεον" αντι να βγουμε κοτοπουλα η λογικα προββατα βγαινουμε με περισσοτερες επιθυμιες και περισσοτερη ζωτικοτητα δε μας κραταει ο τοπος. Αυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η νοοτροπία που αποπνέει το σχόλιο 12-53, είναι κυρίως αποτέλεσμα των αντιπατερικών οικουμενιστικών αντιλήψεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή