Ναι στην εξυγίανση, αλλά με την Ε.Ρ.Τ. ανοικτή

ΣΚΕΨΕΙΣ Μ΄ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ «ΛΟΥΚΕΤΟ» ΣΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 

Του Χάρη Ανδρεόπουλου * 

Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπισθεί τις γνωστές σε όλους μας φαυλότητες στη λειτουργία της δημόσιας επιχειρήσεως που λέγεται «ΕΡΤ Α.Ε», φαυλότητες που έχουν τη σφραγίδα των κυβερνητικών παρατάξεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Εκπρόσωποί τους την διοίκησαν και ποιοί άλλοι απ΄ αυτούς είναι οι υπεύθυνοι για τα – όποια - δεινά μέχρι σήμερα μαστίζουν τη κρατική τηλεόραση (ΝΕΤ, ΕΤ -1, ΕΤ – 3) και το κρατικό ραδιόφωνο (Ε.ΡΑ.); 

Ομολογώ ότι τα συναισθήματα που με κατακλύζουν για τη κυβερνητική απόφαση να μπεί λουκέτο στην ΕΡΤ, ως πολίτη και σαν παλαιό επαγγελματία δημοσιογράφο του ιδιωτικού τομέα, είναι διφορούμενα. Από τη μία δεν μπορώ να παραβλέψω το πανθομολογούμενο πλέον καθεστώς της αδιαφάνειας και τις συνθήκες αναξιοκρατίας με τις οποίες η ΕΡΤ λειτούργησε επί έτη συναπτά, ούτε τις τεράστιες σπατάλες που προκλήθηκαν από τη κακοδιαχείρισή της. Συνεπώς, όχι μόνο δεν είμαι αντίθετος στη διενέργεια διαχειριστικών ελέγχων για να αποκαλυφθούν τα όποια οικονομικά σκάνδαλα, οι συντελεσθείσες παρανομίες σε θέματα προσλήψεων, κ.λ.π,, και να καταλογισθούν στους υπαιτίους οι ευθύνες, αλλά το θεωρώ επιτακτική ανάγκη προσέτι δε απορώ… 

Η απορία: Αφήνοντας κατά μέρος τους προκλητικούς μισθούς – «ρετιρέ» (3.000, 4000, 5.000 ευρώ το μήνα) που απολάμβαναν για δεκαετίες τινές δημοσιογραφικοί και λοιποί - απασών των κομματικών αποχρώσεων - αστέρες της Αγ. Παρασκευής και τον σκανδαλώδη μισθό των 29.000 ευρώ το μήνα που ελάμβανε τη περίοδο 2004 – 2009 ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ ΑΕ, (κι όλα αυτά την ώρα που το κράτος κατέρεε δημοσιονομικά! Φαίνεται για εκεί λεφτά υπήρχαν…), απορώ για την τύχη που είχε η Εκθεση – Πόρισμα του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοικήσεως (ΣΕΕΔΔ), αναφορικά με το «φέσι» που άφησαν τη περασμένη δεκαετία στην ΕΡΤ Α.Ε. τα επιδόματα και οι απολαβές των στελεχών της Εταιρείας. Σύμφωνα με την «Ετήσια Εκθεση 2010» (http://www.seedd.gr) του ΣΕΕΔΔ (2010/ σελ. 81) τα παράνομα bonus που δόθηκαν σε στελέχη της ημετεροκρατίας μόνο για τη τριετία 2006 – 2009 μας στοίχησαν 2.400.000 ευρώ, ενώ οι παράνομες αναθέσεις έργου σε συνεργάτες μόνο για το 2009 μας κόστισαν 25.000.000 ευρώ. Τι έγινε μ΄ αυτή την (ενδεικτική, ανάμεσα σε δεκάδες άλλες σχετικές) υπόθεση; Καταλογίσθηκαν ευθύνες; Οι κυβερνήσεις και οι διορισμένες απ΄ αυτές Διοικήσεις ενήργησαν τα δέοντα προκειμένου το χρήμα που διασπαθίστηκε να επιστρέψει στα ταμεία της ΕΡΤ και ν΄ ανασάνει έτσι η Εταιρεία απ΄ τα χρέη της, να μπεί μια διαχειριστική τάξη, να νοικοκυρευθούν στα οικονομικά της; Είναι πολλές οι αμαρτίες που βαρύνουν την ΕΡΤ Α.Ε., και αυτές δεν βαρύνουν τον αφηρημένο θεσμό που λέγεται «Ραδιοτηλεόραση» αλλά εκείνους που ασκούσαν τη πολιτική και υπηρεσιακή Διοίκηση της Εταιρείας. Συνεπώς, η ανάγκη για τολμηρές αλλαγές και σε βάθος τομές ήταν επείγουσα, κάτι έπρεπε να γίνει, προκειμένου το εθνικό κεφάλαιο που λέγεται «ΕΡΤ» αυτός ο «γίγαντας» της ενημερώσεως να πάψει να στηρίζεται σε γυάλινα πόδια. Στις ευνομούμενες πολιτείες οι διαδικασίες αυτές της εξυγιάνσεως φορέων δημοσίου συμφέροντος συντελούνται μέσω ριζοσπαστικών πολιτικών επιλογών, που μπορεί – και πρέπει - να είναι τολμηρές, χωρίς να χρειάζεται να είναι αυταρχικές. 

Υπό την έννοα αυτή, από την άλλη, δυσκολεύομαι να αποδεχθώ την ακραία συμπεριφορά της κυβερνήσεως, όπως εκδηλώθηκε με το κατέβασμα των διακοπτών λειτουργίας των πομπών της ΕΡΤ. Δεν θέτεις – επειδή απέτυχες να (επι-) βάλεις τάξη - εκτός λειτουργίας το κρατικό κανάλι. Δεν αφήνεις – για λόγους εθνικούς – τους Ελληνες χωρίς υπεύθυνη ενημέρωση – πληροφόρηση, έρμαια σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς διαύλους ανυπόληπτης και ανεύθυνης ειδησεογραφίας. Για τους λόγους αυτούς λέω ναι, στη εξυγίανση, αλλά με την ΕΡΤ ανοικτή. Υπερασπίζομαι μετά πάθους την ανάγκη να υπάρχει και να λειτουργεί μια υγιής επιχειρηματικά κρατική τηλεόραση, την οποία φαντάζομαι όχι μόνο ως φορέα ειδησεογραφίας και ψυχαγωγίας, αλλά και ως φορέα Πολιτισμού και Παιδείας. Θεωρώ δε ότι τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο αυτό - της ποιοτικής αναβαθμίσεως του προγράμματος λειτουργίας της ΕΡΤ - έγιναν σημαντικά βήματα. 

Χαίρομαι π.χ. να βλέπω τις «Ανιχνεύσεις» του Παντελή Σαββίδη (ΕΤ – 3) και να τον ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Χρήστο Γιανναρά, έναν Γιώργο Γραμματικάκη και το καθηγητικό δυναμικό του ΑΠΘ. Χαίρομαι να παρακολουθώ τα «Ακρα» της Βίκυς Φλέσσα (ΝΕΤ) και να την ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Στέλιο Ράμφο, ένα Θεοδόση Τάσιο, μ΄ έναν Γιώργο Μπαμπινιώτη. Χαίρομαι να βλέπω τις μοναδικές στο είδος τους εκπομπές, όπως τα «Αληθινά Σενάρια» του Νίκου Ασλανίδη (ΕΤ – 3) , «Ο τόπος και το τραγούδι του» του Τάσου Μελίκη (ΕΤ-3) και την «Κυριακή στο χωριό» της Μάρνης Χατζηεμμανούηλ (ΕΤ-3) γιατί παρακολουθώντας τες βιώνω το ελληνικό ήθος αλλοτινών καιρών (που τόσο το΄ χουμε ανάγκη στις μέρες μας), την μαγευτική ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό. Χαίρομαι να βλέπω τα «Ταξίδια» της Μάγιας Τσόκλη γιατί με ταξιδεύει στο πλανήτη γη, σε άγνωστους πολιτισμούς, πολλοί απ΄ τους οποίους έχουν χρώμα ελληνικό. Χαίρομαι να βλέπω το κυριακάτικο «Αρχονταρίκι» (ΕΤ -1) του Δημητριάδος Ιγνατίου γιατί το άκουσμα του σύγχρονου, όχι μόνο θεολογικού, αλλά και κοινωνικού λόγου της Εκκλησίας με γαληνεύει. Χαίρομαι διπλά όταν παρακολουθώ (μέσω των αναμεταδόσεων της ΕΤ – 3) τις Θείες Λειτουργίες στον Αϊ – Γιώργη, στο Φανάρι και στη Παναγία Σουμελά, γιατί ακούγοντας τη φωνή του Πατριάρχη θυμάμαι ότι υπάρχει για τον Ελληνισμό ένα μεγαλύτερο της σημερινής κρατικής μας οντότητας μέγεθος που λέγεται Γένος, Ρωμιοσύνη. 

Κάπως έτσι θαρρώ πως νιώθουν – και εντονότερα – οι συμπατριώτες μας της διασποράς, οι Ελληνες όπου γης, βλέποντας μέσω δορυφόρου, στους δέκτες τους τα κανάλια της ΕΡΤ, βάζοντας στο σπίτι τους καθημερινώς, εκεί εις την ξένην όπου διαβιούν, εικόνα και χρώμα Ελλάδας, γλώσσα ελληνική, άρωμα ορθόδοξο. Συντηρώντας μ΄ όλα αυτά στη ψυχή τους μνήμη πατρίδας. 

Η ΕΡΤ πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει γιατί το ποιοτικό της πρόγραμμα (το οποίο αποτελεί όαση απέναντι στην πολιτιστική ερήμωση που παράγουν τα ιδιωτικά - όχι όλα, αλλά τα περισσότερα - κανάλια) το 'χουμε ανάγκη σαν κοινωνία. Να εξυγιανθεί, καμμιά αντίρρηση. Αλλά χωρίς λουκέτο – γιατί στη προκειμένη περίπτωση το λουκέτο δεν αποτελεί λύση, αλλά κόλαφο, όχι μόνο για το ανίκανο πολιτικό μας σύστημα, αλλά – της (τηλε-) αποβλακώσεως καραδοκούσης - για την ίδια τη ελληνική κοινωνία. 

* Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι καθηγητής (ΠΕ01) Β/θμιας (http://religiousnet.blogspot.com)