Του Σταύρου Ζουμπουλάκη
Δύο βιβλία για την απελευθέρωση. Σαράντα τόσα χρόνια μετά
Το 1969 εκδίδεται το μικρό βιβλίο του Χέρμπερτ Μαρκούζε An Essay on Liberation. Δύο μόλις χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1971, καταμεσής της δικτατορίας, το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά (Για την απελευθέρωση. Δοκίμιο), από τις εκδόσεις Διογένης του Κώστα Κουλουφάκου. Το 1971 εκδίδεται το βιβλίο του ιερέα και θεολόγου της Καθολικής Εκκλησίας Γκουστάβο Γκουτιέρρες Teología de la liberatión. Το βιβλίο μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες, προκαλεί τεράστια διεθνή συζήτηση, γοητεύει, εμπνέει μα και ενοχλεί. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2012 (Θεολογία της απελευθέρωσης, εκδόσεις Άρτος Ζωής), δηλαδή σαράντα ένα χρόνια αργότερα. Αυτό σημαίνει ότι κανείς Ορθόδοξος ιερέας ή θεολόγος δεν σκέφτηκε, μέσα στη χούντα ή λίγο μετά την πτώση της, την έκδοση αυτού του βιβλίου, ως έμμεση έστω κριτική προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος που συνεργάστηκε αγαστά με τη δικτατορία. Η μικρή αυτή εκδοτική ιστορία λέει πολλά. Τις τελευταίες δεκαετίες στον τόπο μας μεταφράζονται πάρα πολλά βιβλία, πολύ κοντά χρονικά στην πρωτότυπη έκδοσή τους. Θλιβερή εξαίρεση τα θεολογικά βιβλία που, αν δεν είναι γραμμένα από Ορθοδόξους, δεν μεταφράζονται ποτέ. Κυριολεκτικά ποτέ. Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί «πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων» (Καβάφης) δεν έχουν ανάγκη να μάθουν τι σκέφτονται οι άλλοι χριστιανοί –πολλώ μάλλον βέβαια τι σκέφτονται οι μη χριστιανοί. Τα ξέρουν άλλωστε όλα, λόγω της προνομιακής ή μάλλον αποκλειστικής σχέσης τους με το Άγιο Πνεύμα.
Το λατινοαμερικανικό κίνημα της θεολογίας της απελευθέρωσης ηττήθηκε, ως γνωστόν, όχι πάντως προς όφελος της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά των νεοπροτεσταντών. Έχει λοιπόν νόημα, δικαιούται να αναρωτηθεί κανείς, η έκδοση του βιβλίου του Γκουτιέρρες, όταν πια όλο αυτό το ρεύμα το οποίο εξέφραζε και ενέπνεε τούτο το βιβλίο, κοντεύει να σβήσει και ως ανάμνηση; Έχει και παραέχει, θα απαντούσα ανεπιφύλακτα, διότι, αντίθετα από ό,τι πιστεύουν οι σύγχρονοι Φιλισταίοι του πνεύματος, τα καλά βιβλία δεν παλιώνουν ποτέ και, ακόμη και όταν οι απαντήσεις τους έχουν ξεπεραστεί ιστορικά, τα ερωτήματά τους μένουν πάντα εκεί και προκαλούν τη σκέψη και τη συνείδησή μας.
ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΡΟΣΦΑΤΑ Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΝΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟ ΧΟΥΝΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ ΜΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η ΤΟΠΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΕΧΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ 1938 ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ ΠΟΥ ΕΦΑΓΕ ΤΟΝ δΑΜΑΣΚΗΝΟ ΚΑΙ ΤΟ 1967 ΜΕ ΤΗΝ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΦΑΓΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΤΟΝ β΄ΚΑΙ ΤΟ 1973 ΜΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΟΛΗ Η ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ. ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΣΚΟΙΝΙ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο υπάρχουν μητροπολίτες που χρησιμοποιούν εορτές κεφαλαιώδους θεολογικής σημασίας για να σπείρουν πολιτικό διχασμό ανάμεσα στους πιστούς και να βγάλουν τα αντικομμουνιστικά απωθημένα των χουντοαναθρεμμένων πνευματικών τους πατέρων,πολύ φοβάμαι πως η θεολογία της απελευθέρωσης θα αργήσει πάρα πολύ να επισκεφθεί την Ελλάδα φίλε Πελεκάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήY.Γ Το παραπάνω σχόλιο είναι καρπός πρόσφατης προσωπικής εμπειρίας σε εορτάζοντα ναό ακριτικής νησιωτικής μητρόπολης.
Η θεολογια της απελευθερωσης πολεμηθηκε απο την καθολικη εκκλησια και ιδιως απο τον Ιωαννη Παυλο Β αυτον που αγιοποιησε τον Στεπινατς . Τον Κροατη ιερωμενο που ευλογησε το κατοχικο φασιστικο καθεστως Παβελιτς που εξιντωσε πανω απο μισο εκατομυριο Σερβους . Η καθολικη εκκλησια στο συνολο της και οχι σαν εξαιρεσεις συνεργαστηκε με τα αμερικανοκινητα δικτατορικα καθεστωτα της Λατινικης Αμερικης επι ψυχρου πολεμου . Για την δολοφονια απο παρακρατικους ακροδεξιους το 1980 του αρχιεπισκοπου του Σαλβαντορ Ρομερο αν θυμαμαι καλα ο Παπας τοτε δεν βρηκε να πει για τον δολοφονηθεντα μια λεξη συμπαθειας . Ο τωρινος Παπας που ηταν ωριμος αντρας επι Βιντελα δεν ηταν μελος αυτου του κινηματος .Ηταν με την γραμμη του Βατικανου . Ενας απο τους λογους που στη Βραζιλια κανουν θραυση οι αμερικανοκινητοι ευαγγελικοι στη Βραζιλια δεν ειναι οτι οι Βραζιλιανοι αγαπησαν τους Αμερικανους , το αντιθετο , τους αντιπαθουν αλλα ειναι η στενοτατη συνεργασια του Βατικανου με την χουντα της Βραζιλιας μεταξυ 1965 1985 οεριπου . Απο αντιδραση στον παντα βαθια μα πολυ βαθια εξουσιαστικο και αντιδραστικο καθολικισμο . Αλλα και η πλειονοτητα των καθολικων νοτιοαμερικανων αν και παραμενουν καθολικοι στο ιδιο το Βατικανο δεν εχουν καμια εκτιμηση . Υπαρχουν αμετρητα δημοσιευματα . Και γενικα δεν μπορει καποιος να καταλαβει τι σχεση εχει το παντα μικρο ετσι και αλλιως κινημα της λεγομενης θεολογιας της απελευθερωσης με τον τωρινο Παπα που οταν εξαφανιστηκαν στην πατριδα του 30 χιλιαδες ανθρωποι μεταξυ 1976 1983 ηταν αφωνοτερος ιχθυος . Α.Μ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ έκδοση ενός βιβλίου δεν δίνει αυτόματα αξία σε αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι βιτρίνες των βιβλιοπωλείων είναι γεμάτες βιβλία όλων των αιρέσεων και παραθρησκειών, μεταφρασμένα στα Ελληνικά και με πολυτελείς εκδόσεις, τα οποία διαψεύδουν την δήλωση "αν δεν ειναι γραμμένα από ορθοδόξους δεν μεταφράζονται ποτέ".
Τέλος, ο Γιανναράς έχει βαρεθεί να λέει, οτι εδώ και δύο αιώνες εισάγουμε σκέψη, αντι να παράγουνε δική μας.
4:07
ΑπάντησηΔιαγραφήο γιανναρας εχι το χαβα του για ολα φταιει η δυση
Οχι μόνο η Δύση, αλλά και το Ελλαδικό κράτος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελείως αθώο είναι (κατά τον Γιανναρά πάντα) το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
το ιδιο λεμε , το ελλαδικο κρατος το συμπεριλαμβανει στη δυση- ο κυριος δε εχθρος του δεν ειναι αλλος απο την δυτικη αστικη φιλελευθερη δημοκρατια
ΑπάντησηΔιαγραφή