ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟ

Μερικές παρατηρήσεις στην τελευταία απάντηση του Σεβ. Πειραιώς προς την Ιδιωτική Οδό

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Αρχίζω με την εισαγωγική παρατήρηση πως για πρώτη φορά διαβλέπω μια πιο ήπια διάθεση και μια κάπως εμφανέστερη απουσία πολεμικού ύφους από το κείμενο του Σεβασμιωτάτου, χωρίς ωστόσο τούτο να σημαίνει πως δεν υφίσταται το τελευταίο επιμελώς κρυπτόμενο. Παρά ταύτα πρόκειται για μια θετική εξάπαντος εξέλιξη που πρέπει να χαιρετισθεί από όλους. 

Πριν ξεκινήσω με την αριθμητική παράθεση των παρατηρήσεών μου στο κείμενο του πατρός, επόμενος τω εκείνου παραδείγματι, θέλω να επισημάνω πως και εκείνος σε δικές του απαντήσεις πολλές φορές αποσιωπά, ίσως και ακούσια, το όλο πνεύμα και τη συνάφεια των λόγων μας. Προσωπικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως ποτέ δεν προέβην, όσον αφορά στις ειλικρινείς μου προθέσεις, σε εσκεμμένη διαστρέβλωση ή απόκρυψη των συνολικών θέσεων του εν λόγω Επισκόπου. 

1. Πρόκειται για τη μισή αλήθεια, διό και περί ένα τεχνήεν υπερασπιστικό επιχείρημα. Ναι μεν, Σεβασμιώτατε, καλείτε τον π. Γεώργιο να επιστρέψει, αλλά δεν μας αναφέρετε για ποιον λόγο έφυγε και γιατί του χορηγήσατε το απολυτήριο. Άραγε έφυγε με τη θέλησή του ή εξαναγκάσθηκε ποικιλοτρόπως; Προσπαθήσατε να τον πείσετε με πατρική αγάπη να αναιρέσει αυτήν του την απόφαση; Εκκρεμούν τωόντι περισσότερες πλέον απορίες από όσες προσπαθήσατε να επιλύσετε. 

2. Το ότι «κατέφυγε» στην Μητρόπολη Δημητριάδος ο εν λόγω κληρικός και υπηρετεί εν Αθήναις προφανώς αναφέρεται υπό του Επισκόπου με τη σημειολογία της ευνοϊκής μεταχείρισης προς μομφήν έμμεση του ιδίου του κληρικού και της περιθαλπούσης αυτόν Μητρόπολης. Προς τι τούτο; Θα έλεγε ο λαός μας, δηλαδή, πως θα ήταν πιο ωραίο να ήταν «και κερατάς και δαρμένος»; 

3. Συνθηματολογική παρατήρηση προς ακύρωση της αξιοπιστίας του ετέρου. Θα μπορούσε ο Σεβασμιώτατος να το «κολλήσει» με το αμέσως επόμενο, στο οποίο προβαίνει σε συγκεκριμένες διευκρινίσεις, ασχέτως με την αποδεικτική τους ισχύ. 

4. Χωρίς να το θέλει, επανέρχεται στη σχολαστική και νομικίστικη εμμονή της ερμηνείας του όρου και της ουσίας της εισπήδησης. Η πρόκληση ταραχής και σκανδαλισμού στο ποίμνιο μέσα από διαδικτυακές αναρτήσεις μπορεί να μη συνιστούν την ακραία μορφή της εν σωματική παρουσία επισκοπικής εισπήδησης ή πρεσβυτεριανής παρ’ ενορίαν πράξεως, ωστόσο παραμένουν προβληματικές μορφές που αγγίζουν τα όρια των σχετικών κανονικών εγκλημάτων. 

5. Δεν κατηγορηθήκατε για νομικισμό λόγω της παράθεσης Κανόνων, αλλά εξαιτίας του τρόπου χρήσης και ερμηνείας τους. Προσωπικά με «αναγκάσατε» να απαντήσω μέσω αυτών, για να αποδείξω δια της ιδίας οδού την προκείμενη προβληματική κατάσταση. 

6. Εδώ γίνεται πιο σαφής. Διαχωρίζει τη συλλογή υπογραφών από την έκφραση και κυκλοφόρηση μιας οιασδήποτε γνώμης, έστω και σε βάρος Ιεραρχών ετέρας Επισκοπής. Εν μέρει συμφωνώ. Παρά ταύτα έχω να κάνω δυο επισημάνσεις: πρώτον, για ποιον λόγο η συλλογή υπογραφών για ένα θέμα να μην θεωρηθεί ως επίρρωση και προέκταση πάνω στην έκφραση και κυκλοφόρηση μιας θέσης και γνώμης και, δεύτερον, τι υφίσταται αναφορικά με τη συλλογή υπογραφών για την Ομολογία Πίστεως σε βάρος του Πατριαρχείου, στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος. Το επιχείρημα ότι εκεί έχουμε θέμα πίστεως και εδώ όχι, άραγε θα απενοχοποιούσε τους υπογράφοντες την Ομολογία και θα δικαίωνε την «απομάκρυνση» Δορμπαράκη; Δεν νομίζω, διότι δεν έχει κηρυχθεί οικουμενιστική ή άλλη αίρεση από επίσημα χείλη, ώστε να υφίσταται χρεία οιασδήποτε αυτόβουλης ομολογίας. Δεν μου άρεσε, επίσης, ο τρόπος αναφοράς στη «λογιότητα» του π. Β. Θερμού. Η απαξίωση σε ανθρώπους θεολογικού λόγου τοσαύτης εμβέλειας σε τόσο πονηρές μέρες δεν περιποιεί τιμή στους φορείς της σε καμιά περίπτωση. 

7. Εδώ ο Σεβασμιώτατος υποπίπτει στο ίδιο αμάρτημα της απομόνωσης βαρύγδουπων φράσεων, κάτι για το οποίο διαμαρτυρήθηκε αρχικά πως αδικείται ομοτρόπως. Δε θα επεκταθώ πολύ, απλά και μόνον θα ήθελα να ρωτήσω τι σημαίνει βαπτισματική θεολογία και πού ακριβώς συνίσταται η τεθλασμένη του ευχαριστιακή θεολογία, η οποία αποτελεί τον βασικό άξονα της μαξίμειας θεολογίας. Επίσης, ας υπομνήσω εδώ ότι ο Σεβασμιώτατος Ι. Ζηζιούλας είναι από τους νεότερους εκείνους ορθοδόξους θεολόγους που συνεισέφεραν τα μέγιστα στην αντιδιαστολή της ημετέρας πνευματικότητας και θεολογίας με τις δυτικές αντίστοιχες διαστροφές, τις οποίες και εν πολλοίς επεσήμανε. 

8. Όσον το επ’ εμοί τώρα, όντως είπα ότι οι ρωμαιοκαθολικοί έχουν σωρεύσει αρκετές αιρέσεις. Αλλά δεν κατανοώ γιατί και πού πρέπει να προσέχω. Θα συμφωνήσω, ωστόσο, με την υπ’ αριθμ. 4 παρατήρηση του ιδίου ότι τέτοια σοβαρά ζητήματα, όπως εν προκειμένω των κακοδοξιών και αιρέσεων, πρέπει να καταγγέλλονται επίσημα και να ανακρίνονται συνοδικά και με την τυπική διαδικασία και όχι μέσα από διαδικτυακές πυροτεχνηματικές βολές. 

9. Η δικαιοσύνη και η αλήθεια του Θεού πάντα συνυφαίνονται και συνυπάρχουν με αυτήν της αγάπης. Διότι «ο Θεός αγάπη εστί» (ευαγγελιστής Ιωάννης) και δεν είναι δίκαιος σύμφωνα με τα δικά μας ανθρωποπαθή δεδομένα, καθώς ποτέ δεν κρίνει ακριβοδίκαια, αλλά με άκρα συγκατάβαση και φιλανθρωπία, κάτι που ισχύει και για την ίδια την κόλαση, στην οποία οι εισερχόμενοι «καίγονται» από τη μάστιγα της άφατης θείας αγάπης (Ισαάκ Σύρος). Και όλα αυτά δεν συνιστούν απλά αγαπολογία, αλλά τη θεία οντολογία. 

Κ.Ν. 

9/2/2013