ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ: ΚΑΤΑ ΝΕΟΖΗΛΩΤΙΣΜΟΥ ΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

Κατά Νεοζηλωτισμού Λόγος Τρίτος 

(δευτερολογικός σχολιασμός στην αιφνίδια επίθεση του πειραϊκού «αντιαιρετικού» 

συνεδρίου και νέα ερωτήματα προς τον τοπικό Μητροπολίτη) 

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Παρ’ όλα τα φιλικά μου αισθήματα προς την πολιτεία των πειραιωτών λόγω του ότι έκπαλαι πρόσκειμαι θετικά προς τοπικό αθλητικό σωματείο της, δυστυχώς κάποιοι φρόντισαν να μεταβάλουν τη θετική μου τούτη στάση με ενέργειες, οι οποίες με προκάλεσαν και δη από χώρο που δεν είναι εύλογο εξάπαντος να περιμένεις, από εύκολα έως καθόλου, τέτοιες αντιδράσεις. Μπορεί αυτή η εισαγωγική μου αναφορά να παρέχει μια εκ πρώτης όψεως κακόγουστη εντύπωση μιας κάποιας ελαφρότητας, όμως δε φαντάζομαι να υπερβαίνει την παρόμοια χθαμαλή ποιότητα που εξεπέμφθη από την αντίπερα αττική όχθη, συνοδευόμενη μάλιστα με ισχυρές νοηματοδοτικές δόσεις πονηρίας και κακότητας. 

Το παρόν θα δομηθεί κυρίως πάνω σε σχόλια – αλήθειες εκ μέρους αναγνωστών, κάτι που προσδίδει στη μαρτυρία μας την αύρα μιας εκκλησιαστικότερης ματιάς, που πάντοτε είναι πιο κραταιά από τη γνώμη του ενός, η οποία πολλές φορές μπορεί να εκπίπτει στους χώρους της έπαρσης και της εμπαθείας. Πολλάκις έχω τονίσει πως δε μαχόμαστε ούτε κατά προσώπων ούτε υπέρ ιδεών, αλλά χάριν της ορθοτόμησης του λόγου της αληθείας, ο οποίος «οὐ δέδεται» (B’ Tιμ. 2:9) παρά την απαράδεκτη ενάντια προσπάθεια ουκ ολίγων γύρω μας, οι οποίοι, δυστυχώς, ταυτίζουν τον εαυτό τους με τον «κανονικό τόπο» και την εκπροσώπηση της Ορθοδοξίας. Το θεόσδοτο δώρο της ελευθερογνωμίας, της δυνατότητα στη σκέψη και της παρρησίας στην εξωτερίκευσή της δεν μπορεί να μας το αφαιρέσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο κανένας, κάτι εξάπαντος που συνιστά πλήρη διαστροφή του ευαγγελικού πνεύματος και μηνύματος. 

Το πρόβλημα που αρχίζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία να εκδηλώνεται ολοένα και πιο ανοιχτά και να επιζητεί επειγόντως λύση είναι η τεθλασμένη οδός της συγκρουσιακής λογικής και της επιθετικής νοοτροπίας κατά της αντίθετης (επί το ακριβέστερον ετέρας) γνώμης, ερμηνευτικής τάσης και πνευματικής – εκκλησιαστικής στάσης. Τουναντίον, έχει επικρατήσει η κακή παράδοση να ταυτίζεται η ομώνυμη χαρισματική τοιαύτη και η ακρίβεια της Ορθοδοξίας με συγκεκριμένους χώρους και πρόσωπα, οι δε λοιποί να βαπτίζονται εκφώνως ή μυστικώς οικουμενιστές, αιρετίζοντες, κουλτουριάρηδες, μωροφιλόσοφοι, σκοτολόγοι και πάει μακριά ο κατάλογος. Ποιμαντικά ρεύματα, ως π.χ. ο καντιωτισμός και η οργανωσιακή «ευσέβεια», κηρύσσονται επί δεκαετίες ως γνώμονες της ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας, οι δε απορρίψεις και απαξιώσεις των υπολοίπων καθίστανται ενίοτε τόσο κακόγουστες και αποκρουστικές, που υπερβαίνουν κάθε είδος λογικής, συμπεριλαμβανομένης κατά το πλείστον και της αγιοπνευματικής. Ο Χριστός, όμως, τον οποίο όλοι οι κύριοι τούτοι έχουν αποκαθηλώσει έμμεσα και στη θέση του ύψωσαν ειδωλόσχημες προσωπολατρίες και ιδεολογήματα, είναι πνεύμα αγαπητικής διάνοιξης στην ετερότητα, σχεσιακής και διαλογικής συνάφειας (για μερικούς στον Παράδεισο ο διάλογος με το φίδι και όχι η ανθρώπινη προαίρεση ήταν το δαιμονικό, άρα… φοβεροί τωόντι οι άνθρωποι!), ανερμήνευτης παροχής ζωτικού χώρου και άφατης χορήγησης και σεβασμού ελευθερίας, τα οποία όσοι προσπαθούν να αλλοιώσουν, αυτομάτως ακυρώνουν και αμαυρώνουν τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της χριστιανικής πίστης και θεολογίας. Μερικοί θέλουν να μας επιβάλλουν έναν Χριστό που δε μας αρέσει, πιθανότατα διότι απλά δεν υπάρχει. 

Θα ξεκινήσω και πάλι από τη μεστότατη πονηρίας και κακεντρεχούς σημειωτικού στιγματισμού έκδοση του επίσημου πιστοποιητικού των «αιρετικών» μου φρονημάτων από το Γραφείο επί Αιρέσεων της Μητρόπολης εκείνης. Είναι προφανές εκ τούτου πως το τελευταίο που τους νοιάζει είναι ένας έντιμος και ευπρεπής θεολογικός διάλογος και ότι κόπτονται μάλλον για την τρώση της (θεολογικής και πνευματικής κατ’ επέκταση) ποιότητας και του κύρους του ετέρου, που βλέπουν όχι ως αδελφό, ως θα όφειλαν, αλλά ως πολέμιο και αντίπαλο δέος. Η πρόδηλη έλλειψη αγάπης – κάτι που διεγνώσθη εύστοχα από τον «Διογένη Ε.Μ.» και μέσα από την παντελή απουσία εορτίων ευχών – τους οδήγησε σχεδόν ανακλαστικά, πάλι κατά τον ίδιο σχολιαστή, στην πονηρή και άνανδρη αυτοματική συνειρμική περιθωριοποίηση και εξόντωση ενός «αιρετικού» (οικουμενιστή – μεταπατεριστή). Η εξουθένωση και ισοπέδωση της ετερότητας σαν αιρετικότητας, η συλλήβδην ακύρωση του διαφωνούντος, ο στιγματισμός και η εκμηδένισή του είναι μια αδρομερής και πτωχή περιγραφή των προθέσεων της ψυχρής τους γραφειοκρατικής και νομικίστικης ανακοίνωσης. Αντί να διαλεχθούν θεολογικά – άραγε ηδύναντο; - προτίμησαν την άκοπη και συνοπτική διαδικασία της «πυράς» του πληθωρικώς κλητικώς υπ’ αυτών προσφωνούμενου «αγαπητού Κ.Ν.» (sic) με τη συνθηματική ετικετοδότηση και αναθεματολογική κατηγοριοποίησή του. Μια επίθεση άδικη, αδικαιολόγητη, κακονούστατη, αηθέστατη. Και όλα τούτα, διότι εθίγη όχι ο Χριστός (ας μην αστειευόμαστε δα και κοροϊδευόμαστε αναμεταξύ μας), αλλά η του ενός ανδρός αρχή, αυθεντία και δεσποτεία. 

Ενώ η αγιότητα δίνει χώρο στον άλλον, καταφάσκει την ετερότητα και δε διακατέχεται από κατώτερα και ενστικτώδη συμπλέγματα, τη χαρά που ο Θεός μού δίνει και την ελευθερία να μιλώ και να σκέπτομαι, έρχονται αυτοί και μου την αποστερούν τόσο κακότροπα, κακόβουλα, κακότεχνα και κακόγουστα! Ας αφήσω να μιλήσει και πάλι ο ίδιος εύστοχος και εύστροφος σχολιαστής: «δηλαδή, εάν καταλαβαίνουμε καλά (!!!), από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι επιτακτική ανάγκη οι έχοντες διαφορετική άποψη (και μάλιστα με επιχειρήματα θεολογικά και όχι ευσεβιστικά συνθήματα), από τους ‘’καθαρολόγους’’ ιεράρχες, θεολόγους και λαϊκούς, πρέπει οπωσδήποτε… να λοιδορηθούν και φυσικά τάχιστα να τεθούν στο περιθώριο, ως επικίνδυνοι για το σώμα της Εκκλησίας !!!». 

Δε θέλω να συμμεριστώ τα αρνητικότατα κοσμητικά επίθετα που προκάλεσαν δι’ εαυτούς και δικαιότατα εκ της συμπεριφοράς τους εισέπραξαν οι κρυπτόμενοι υπό τον αόρατο εκείνο εσμό των παραλόγων και παρά νόμον επικριτών μου – καθότι παντελώς άστοχα, κατά γενικότερη ομολογία, και δεν απήντησαν ουσιαστικά στα ερωτήματά μου και εκ παραλλήλου επιδοθήκαν σε ένα κατάπτυστο σε βάρος μου συκοφαντικό «υβρεολόγιο», απάδον στο ήθος των χριστιανών, πολλώ δε μάλλον μεταξύ αδελφών, και στον υποτιθέμενο εξειδικευμένο αντιαιρετικό λειτουργικό τους ρόλο: μανδαρίνοι, αρλεκίνοι, έμμισθα παπαγαλάκια, μίσθαρνοι υποτακτικοί κ.ά. Άλλωστε, ήδη και ο γράφων τούς «έσυρε τα εξ αμάξης» στον πρώτο κατά Νεοζηλωτισμού λόγο του. Δεν ξέρω πώς αισθάνονται τούτη τη στιγμή «υβριζόμενοι» (δικαίως πως), αλλά ίσως εν τινι διαισθανθούν και τη δική μου (διά)θεση, συκοφαντουμένου και διαβαλλομένου (αδίκως). 

Πριν περάσω στον επόμενο σχολιαστή, θα του δώσω «πάσα» μέσα από τον προηγούμενο: «υποκρισίας το ανάγνωσμα… άρχισαν να μας μιλούν, λοιπόν, για τους Ιερούς Κανόνες και το σεβασμό που πρέπει να δείχνουν τα πιστά μέλη της Εκκλησίας μας στην αποδοχή της ερμηνείας των και στην αυστηρή τους τήρηση !!!... μιλούν για σεβασμό των Κανόνων οι πρωταθλητές της επιλεκτικής τήρησης αυτών» (Διογένης). Και έρχομαι σε ένα καυστικότατο, περιεκτικότατο και ευστοχότατο σχόλιο, το οποίο δημοσιεύθηκε σε ιστότοπο φίλα προσκείμενο στον Σωτηρόπουλο (μωραίνει Κύριος…): «και κάποια ερωτήματα, αγαπητέ συνήγορε του κ. Ν.Σ. εξ Αυστραλίας, περί του "Ορθοδοξότατου" Μητροπολίτη: Ο αγαπητός κ. Ν.Σ. αφορίσθηκε το 1993. Ναι ή Όχι; Ο "Ορθοδοξότατος" εξελέγη Χριστιανουπόλεως το 2000. Ναι ή Όχι; Ο "Ορθοδοξότατος" χειροτονήθηκε από τον Αυστραλίας Στυλιανό. Ναι ή Όχι; Ο "Ορθοδοξότατος" ήξερε περί του αφορισμού του κ. Ν.Σ. Ναι ή Όχι; 

Αν ήξερε, τι ενέργειες έκανε τότε ΠΡΙΝ ή ΜΕΤΑ την χειροτονία του; Αν δεν ήξερε, μήπως δεν ήταν στην ήπειρο της Αυστραλίας, αλλά σε άλλη ήπειρο; Δεχόμενος τη χειροτονία, δέχτηκε και τις μη ορθόδοξες θέσεις του Στυλιανού; Ναι ή Όχι; Αν τις δέχτηκε, τότε πως δέχτηκε χειροτονία από ένα μη Ορθόδοξο Ιεράρχη; Αν δεν τις δέχτηκε, γιατί τις απέκρυψε και δέχτηκε τη χειροτονία; Τελικά, μετά από 12 χρόνια κατάλαβε, ότι οι θέσεις του κ. Ν.Σ. είναι οι σωστές;» (ΙΚ). Τον «ορθοδοξότατο» (εννοείται τον Πειραιώς) ξανάκουσα προχθές στο YouTube να αποκαλεί αυτολεξεί «σύγχρονο άγιο» (μετατόπιση διαστημικού χαρακτήρoς από τη θέση του αφορισθέντος σε αυτήν του οσίου!) σε Θεία Λειτουργία (του παρελθόντος έτους) τον κ. Σωτηρόπουλο (αδιάφορο επί του παρόντος για το δίκαιο ή άδικο του γεγονότος), γράφοντας εκ προμελέτης στα παλαιότερα των υποδημάτων του μια Συνοδική Πατριαρχική Απόφαση. Θα παρακαλούσα, επομένως, τον Μητροπολίτη Πειραιώς όχι εγώ, αλλά η απλή λογική, η κοινή γνώμη, η στοιχειώδης ορθόδοξη εκκλησιολογία και η σχετική ευαισθησία, δια του ανωνύμου ΙΚ, να τοποθετηθεί ευθαρσώς, ως συνάδει και επιβάλλεται για Ορθόδοξο Ιεράρχη, στα ερωτήματα αυτά. Και προσθέτω και εγώ ένα ακόμα: μήπως ο Σεβασμιώτατος θέλει τοιουτοτρόπως και εσκεμμένα – σχεδιασμένα – προγραμματισμένα να προκαλέσει το Φανάρι; Και αν ναι, για ποιον λόγο και απώτερο στόχο το επιχειρεί; 

Επανέρχομαι προστιθέμενος στο πνεύμα της οχλούσης εκ της αμείλικτης περιεχόμενης πραγματικότητάς της ερώτησης του ανώνυμου σχολιαστή: αν όλο αυτό δεν συνιστά εκκλησιολογική σχιζοείδεια, τότε είναι τουλάχιστον εκκλησιολογική υποκρισία και πονηρία. Κόβουν και ράβουν Κανόνες κατά το δοκούν και συμφέρον. Ο εκτεταμένος πλέον φαρισαϊκός ιεροκρατικός συρμός δεν φείδεται, παρά ταύτα, της αναιδούς παραπεμπτικής παράχρησης ευκαίρως ακαίρως του Πηδαλίου ενάντια στους ιστάμενους έξω αυτού του φαύλου κύκλου της «άνομης» αντικανονικής omertà. Ευπερίστατον, επομένως, να θέσω εδώ μερικά ακόμα ερωτήματα στον Επίσκοπο: γιατί συγκοινωνείτε με οικουμενιστές συλλήβδην, εφόσον όλοι τους «είναι μολυσμένοι» εκκλησιολογικώς και ιεροκανονικώς εκ της λειτουργικής τους ενότητας με το Φανάρι και με όλους τους συν αυτώ «πεπτωκότας»; Δεν είναι εν προκειμένω πιο έντιμη και συνεπής εκκλησιολογικά στάση αυτή του καθηρημένου ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά, ο οποίος έχει διακόψει κάθε Επισκοπικό Μνημόσυνο; Εν ολίγοις, η υφ’ υμών χαλαρή και χλιαρή ερμηνευτική και εφαρμογή των Ιερών Κανόνων και η χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών στην καταδίκη του «οικουμενισμού» τρίτων, πόσο μπορεί να σταθεί, όχι πια επί τη βάσει της Κανονικής ακριβείας, όσο και αυτής ταύτης της στοιχειώδους σοβαρότητας; 

Η αλήθεια και τα γεγονότα πιέζουν εις βάρος σας, Σεβασμιώτατε. Εκτίθεσθε ούτως ή άλλως, δε χρειάζεται να επιβαρύνετε τη θέση σας μέσα από υπερασπιστικές αναθέσεις σε τρίτους και να κρύπτεσθε ενοχικώς όπισθεν αυτών. Άλλωστε, υμείς διακηρύξατε διαπρυσίως πως δεν ορρωδείτε προ ουδενός (π.χ. του αδίστακτου Σιωνισμού), τώρα θα δειλιάσετε ενώπιον των «εκπεσόντων» Φαναριωτών ή εμού του ελαχίστου; Με πόνο ψυχής τα λέω αυτά και μάλλον δεν κάνω καλά, διότι φέρνω πολλούς σε δυσχερή θέση. Στόχος μου, όμως, μονάχα είναι η επιστροφή στη σύνεση και στην ταπεινή σιωπή και εν Χριστώ υπακοή όλων μας, μηδενός εξαιρουμένου. Κλείνω το θέμα επανερχόμενος στον πρώτο σχολιαστή και δι’ αυτού απευθυνόμενος στον εν λόγω Επίσκοπο: «και φυσικά όλοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, περί των εκκλησιαστικών εννοώ, περιμέναμε η απάντηση να δοθεί από τον ίδιο τον Επίσκοπο… γιατί, έτσι θα είχε και τη δυνατότητα να ‘’κοινωνήσει’’ και πνευματικά με το διαφωνούντα ‘’οικουμενιστή’’ θεολόγο. Δηλ. με την ίδια την προσωπική του γραφή (ο λόγος μας τις περισσότερες φορές αποκαλύπτει και τα συναισθήματά μας) να εκφράσει, με το δικό του πάντα τρόπο, την αγάπη του για έναν ασήμαντο και άγνωστο γι’ αυτόν θεολόγο, την αγάπη του, έστω και εάν διαφωνεί με αυτόν σε πολλές θέσεις!». 

Η οξυδέρκεια και η ευστροφία των σχολιαστών, των οποίων κάνω εδώ πληθωρική χρήση και οι οποίοι άκοντες συνέδραμαν στη σύνταξη του παρόντος, όπως θα εδείχθη περίτρανα, υπερβαίνουν τις αντίστοιχες των ενεχομένων στο επονείδιστο πειραιώτικο ανακοινωθέν, προφανώς διότι το τελευταίο συνεγράφη άνευ πνεύματος αγάπης, οικοδομής και διάκρισης, αλλά εμπαθούς σπουδής καταβαράθρωσης του άλλου, παρά τις έντεχνες περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και σχετικές υπονοήσεις εκείνων. Η «Αόρατος Φιλική (;) Αρχή» έσπευσε να απαντήσει και δε σκέφτηκε καν να προβλέψει τις φυσικότατες παρενέργειες εκ της αντίδρασης, ουχί τοσούτον του υπογράφοντος, αλλ’ αυτής ταύτης της αλήθειας των πραγμάτων. Δε φάνηκαν, μάλιστα, έξυπνοι και σε στοιχειώδες επίπεδο και υπέπεσαν σε «γκάφες» που τους εξέθεσαν βάναυσα, όπως και ο εκ της απάντησής τους απορρέων φασισμός, ο διαχεόμενος φανατισμός και η εκπορευόμενη ανοησία. Η εκείθεν δολιότητα δεν μπορεί να καλυφθεί επαρκώς, όπως ούτε η επισκοπική συνευθύνη δια της συνυπογραφής και ευλογίας έκδοσης του κειμένου, διότι, ας μη λησμονούμε, παρέμεινε το όνομά μου στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης ως δήθεν «αιρετικού» και δεν εξεδόθη (έως της σήμερον τουλάχιστον) ο αντίλογος, όπως έκανε ο Ανδριόπουλος με εκείνους. Φοβάμαι ότι στο πίσω πίσω μέρος του μυαλού τους υπήρχε ευχαρίστως τούτη η αίσχιστη στοχοθεσία. Αλλά και συνάμα αισιοδοξώ, εφόσον δεν έκλεισε το ζήτημα, αναμένοντας την εκ μέρους τους επανόρθωση. 

Θεωρώ ότι για την περίπτωσή τους πολλές αλήθειες υποκρύπτονται και πολλοί θα φωτογραφηθούν στο πρόσφατο κείμενο του Ναυπάκτου Ιεροθέου «Μαθητές και Οπαδοί». Θα παραθέσω ενδεικτικά ένα μικρό απόσπασμα: «τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των οπαδών είναι ότι βρίσκονται κάτω από την επίδραση ενός εμπαθούς μεσσία, που συνήθως είναι «αυτοδέσποτος», δεν έχουν δική τους βούληση, αλλά παρασύρονται από την νοοτροπία της μάζας, δρούν μέσα στην ατμόσφαιρα του μυστικισμού («ξέρει ο αρχηγός», «έχει δίκαιο ο αρχηγός»), συμπεριφέρονται με συνθήματα, χωρίς να τα εξετάζουν κριτικά, βρίσκονται κάτω από την επιρροή των καθοδηγητών τους, παίρνουν στα χέρια τους μια σημαία που εκφράζει την ιδεολογία, ενεργούν βίαια και καταστροφικά, αφού πάντοτε εκδηλώνονται συγκρουσιακά με το περιβάλλον… Το ερώτημα για το αν οι άρρωστοι αρχηγοί αρρωσταίνουν τους ανθρώπους, ή οι άρρωστοι άνθρωποι επιλέγουν αρρώστους αρχηγούς έχει διπλή και αμφίδρομη ανάγνωση και απάντηση. Άλλες φορές γίνεται το πρώτο, δηλαδή ο άρρωστος αρχηγός αρρωσταίνει τους οπαδούς του, και τις περισσότερες φορές οι άρρωστοι άνθρωποι οδηγούνται στον άρρωστο αρχηγό». 

Μένοντας για λίγο ακόμα στην αθεολόγητη και ομολογουμένως ατεκμηρίωτη, μη πειστική και απαντώσα ανεπαρκώς (έως καθόλου) στα ερωτήματά μου ανακοίνωσή τους, θέλω να τονίσω ότι σ’ αυτήν αναμασούν στοιχεία από γνωστούς και μη εξαιρετέους κύκλους και συγγραφείς σχετικούς με το θέμα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον είναι ωραία και επιτυχής μια στείρα επανάληψη, δια μέσου της οποίας αποκαλύπτεται η ψηλαφητή απώλεια της ζωής και της γνήσιας πνευματικότητας ως καρπός μιας ιδεολογικοποιημένης θεολογίας. Για να καταστεί τούτο πιο σαφές, ας αναλογιστούμε πόσοι, στ’ αλήθεια, θα απετειχίζοντο ή θα αποχωρούσαν από την υπηρεσία της Εκκλησίας, αν δεν υπήρχε ο κρατικός εναγκαλισμός. Οπωσδήποτε δεν είμαστε υπόχρεοι να ακολουθήσουμε έναν τέτοιο χριστιανισμό ή να περικλείσουμε την ευαγγελική οντολογία σε μια στενή, στεγανή και επαρχιωτίζουσα μορφή του. 

Μερικές ακόμα, κατά «ιεραρχικήν παράβασιν», συμβουλευτικές υπομνήσεις στον Σεβασμιώτατο, οι οποίες μπορεί να μην εφάπτονται της πλήρους αληθείας, ωστόσο ένα ποσοστό της δεν μπορεί παρά να το αγγίζουν, διό και άξιες μιας κάποιας προσοχής και ανάγνωσης: οι (αυλο)κόλακες τον βλάπτουν, του φτιάχνουν και συντηρούν ένα υπερεγώ (επικίνδυνου και μεμπτού για πνευματικούς ανθρώπους) προμάχου της ορθοδοξίας αντί να τον «προσγειώνουν» στη νηφαλιότητα και στη διάκριση, τη μεγίστη των αρετών. Να θυμηθώ εδώ, επί παραδείγματι, τις αδιάλειπτες αναθεματικές καταγγελίες του Σιωνισμού και του Ισλαμισμού; Υπάρχει σοβαρός λόγος προς τούτο ή καθιστάμεθα γραφικοί δέροντες αέρα; Όλα αυτά μάς υποψιάζουν για ιδεολογικομεταλλάξεις του εκκλησιαστικού γεγονότος (η φράση θα θυμίσει σε μερικούς Γιανναρά, αλλά δε βρήκα καλύτερη) που σε εκθέτουν και σε εγκαταλείπουν κάποια στιγμή λόγω της φυσιολογίας των άτεγκτων πνευματικών νόμων και της άφευκτης επίσκεψης της φθοράς. Οι ανήκοντες, επομένως, στην ως άνω κατηγορία δεν τον προστατεύουν, ως θα έπρεπε, αλλά τον αφήνουν να εκτίθεται. Πόσες, εξάλλου, φορές οι δημοσιογράφοι στον έντυπο ή ηλεκτρονικό Τύπο δε βρίσκουν ευκαιρία να ειρωνευθούν, να σατιρίσουν και να απαξιώσουν τις παρεμβάσεις του εν λόγω Επισκόπου και δι’ αυτού τη σύνολη Εκκλησία; Μήπως, τελικά, επιβεβαιώνεται το διαχρονικό γνωμικό «είπα την αλήθεια στον φίλο μου κι έγινε εχθρός μου»; 

Πολλές φορές σε επισκέπτεται ο πειρασμός της αθεΐας, βλέποντας αμέτρητες προσωπικές τραγωδίες και ψυχοπαθολογίες μέσα στον κατεξοχήν χώρο της Χάριτος, στην Εκκλησία, και αναρωτιέσαι για την ύπαρξη και λειτουργία της θείας ενέργειας. Ο στάβλος των ανθρωπίνων παθών και αρρωστημένων ψυχισμών, όταν αρχίζεις να αισθάνεσαι τη δυσωδία του, πέρα από το ενσκήπτειν της κατάθλιψης και των προαναφερόμενων λογισμών, σου υπομιμνήσκει την άρρητα κενωτική είσοδο του Κυρίου στους απειράριθμους και πολυειδείς στάβλους της ανθρωπότητας από τα γεννοφάσκια του και το μυστήριο της αμεταμέλητης ελευθερίας που μας χορήγησε. Όλα τούτα, σε συνδυασμό με τη μυστική αίσθηση της παρουσίας του Θεού, σε αποτρέπουν από τη διολίσθηση στη δαιμονιώδη βλασφημία, θεομαχία και στον αθεϊστικό πειρασμό της επικρατούσας και πανίσχυρης μεταπτωτικής φυσιοκρατίας. Ωστόσο, το συνετό είναι, πριν οι σύγχρονοι εκκλησιαστικοί ποιμένες εγκύψουν στη σωτηρία των αμαρτωλών και των «εκτός μάνδρας», να ασχοληθούν πρώτιστα με τους παραμελημένους οίκους τους και την περισσεύουσα εικονική πραγματικότητα των στρατευομένων εκκλησιών τους (βλ. ενδεικτικά τον φαιδροποιηθέντα και κρύπτοντα άπειρα ανομήματα αρχιμανδριτισμό) και μετά να αρχίζουν να εξαπολύουν μύδρους κατά αλλοθρήσκων, αιρετικών, αλλοδόξων και αμαρτωλών. Διότι, όσο και αν κάποια πράγματα ρίχνονται κάτω από το χαλί, η πνευματική αύρα τούτων κινητοποιεί την αλάθητη διαίσθηση του κόσμου, ο οποίος απομακρύνεται από τον Οίκο του Θεού. Δε θέλω να επεκταθώ σε πιο εξειδικευμένη περιπτωσιολογία, που θα εγγίζει προφανώς και την εν λόγω Μητρόπολη. Νομίζω ότι είναι προς το παρόν αρκετή η αήθης επίθεσή τους στον γράφοντα σε θέματα πίστης. 

Το κακό στην (ελλαδική εξάπαντος) ορθοδοξία έχει τωόντι παραγίνει. Δεν τολμάς να αρθρώσεις μια κουβέντα – συνήθως νηφάλια, διό και διαφορετική – και πέφτουν πάνω σου κανιβαλιστικώς τα ίδια σου τα αδέρφια. Εν προκειμένω, με τη δική τους απόλυτη ευθύνη και υπαιτιότητα με ενεκάλεσαν για κακοδοξίες. Τους καλώ, λοιπόν, με τη σειρά μου ευθέως ή να ανακαλέσουν ή να τεκμηριώσουν τα περί οικουμενισμού μου, ειδάλλως συνιστά σχεδόν μονόδρομο να αποταθείς στα αρμόδια εκκλησιαστικά όργανα, ώστε να εξαναγκαστούν να το πράξουν. Επίσης, αναμένω πλέον μια απάντηση από τον ίδιο τον Πειραιώς αναιρετική ή θεραπευτική της «κατάπτυστης» τελευταίας ανακοίνωσης και δη με τοποθετήσεις ξάστερες, τόσο στα παλιά όσο και στα νέα ερωτήματα του παρόντος. 

Σκοπός μου σε καμιά περίπτωση δεν είναι η πρόκληση ταραχής και η αντεκδίκηση. Πραγματικά, θα άξιζε να καταφύγει επίσημα κάποιος στη Σύνοδο για τέτοια θέματα, εφόσον βλέπουμε πόσο ψυχρά, δικανικά και θεσμικά αντιμετωπίζεται από τους απέναντι. Δεν είναι, όμως, τούτο συμβατό ούτε με το πνεύμα του γράφοντος ούτε με τις άμεσες προθέσεις του. Ωστόσο, αν δεν ανακληθούν ή έστω ανασκευασθούν και αποκατασταθούν μερικά πράγματα, προσωπικά θα θεωρήσω εμαυτόν δικαιωμένο και πάντη αβάσιμες και ανυπόστατες τις κατηγορίες περί των υποτιθέμενων κακοδοξιών μου, τους δε «αντικειμένους» το ελάχιστον πορευομένους (ως άλλωστε ήδη εδώ και καιρό) σε μια κατωφερή ατραπό αυτοέκθεσης και συγκαταριθμημένους στην ανήκουστη κουστωδία του χριστιανικού πολυσυλλεκτικού χομεϊνισμού, που ταλανίζει εδώ και χρόνια την καθ’ ημάς ορθοδοξία και τώρα τελευταία έχει κατακλύσει το διαδίκτυο. Αξίζει, πραγματικά και επιτέλους, να σταλεί ένα γράμμα στη Δ.Ι.Σ., ώστε να οριστούν τα κριτήρια του οικουμενισμού και να πάψει αυτή η περί τούτον ορολογική και ουσιαστική παραφιλολογία και κατάχρηση σε βάρος της οιασδήποτε ετερότητας. Δε θέλω, στ’ αλήθεια, να ανακαλέσουν για λόγους ευτελούς εγωκεντρισμού. Με γνωρίζω, άλλωστε, καλύτερα από όποιον αφελώς, ασχέτως και ακόμψως (ή και εξ αγνοίας) με λασπολογεί, με αδικεί και με συκοφαντεί. Δεν μπορώ, όμως, να ανεχτώ να με πετάει κάποιος εκτός Εκκλησίας με τόση αβάσταχτη ελαφρότητα και κακότητα, αναμιμνησκόμενος τo εκ του Γεροντικού αντίστοιχο παράδειγμα του οσονούπω εορτάζοντος αγίου Αγάθωνα (8 Ιανουαρίου), που απεδέχθη κάθε μομφή περί προσωπικής αμαρτωλότητας πλην της αίρεσης. Διότι αυτή η τελευταία και το σχίσμα σε βγάζουν extra Ecclesiam, κάτι που και σαν ιδέα μονάχα πρέπει να μας κάνει όλους να τρέμουμε. 

Στο σημείο αυτό παραιτούμαι, όσον το επ’ εμοί, της αντιπαραθέσεως. Άλλωστε, στη συνάφεια τούτη ισχύει (και την επαναφέρω με πιο ουσιαστικές προϋποθέσεις) η σοφιστικώς υπ’ εκείνων ειλημμένη αποστολική προτροπή (Tιτ. 3:10). Θέλησα προσωπικά να συμμετάσχω σε διάλογο, όχι σε αθέμιτη και ατελέσφορη αντιδικία, ως μάλλον εκπέπτωκε η παρούσα. Κατά φύσιν στόχος ενός θεολογικού (δια)λόγου είναι εξάπαντος όχι η υπονόμευση προσώπων, αλλά η καθαίρεση νοσηρών πνευματικών καταστάσεων. Ευελπιστώ πως μέχρι τη στιγμή τούτη κινούμαι στο πλαίσιο τούτο. Άλλωστε, όπως θα καταλάβανε πολλοί, ούτε με τη Μητρόπολη εκείνη έχω οιανδήποτε δοσοληψία ούτε γνωρίζω τα πρόσωπα με τα οποία ασχολούμαι στο παρόν, καθότι αόρατα. Άλλοι ζητούν και τρέφονται με οπαδούς και χειροκροτητές, εγώ τουναντίον εισπράττω καθυβρίσεις, λάσπες, λοιδορίες, αιωνίους κολασμούς, μέχρι που με είπαν δαιμονόπληκτο και χρήζοντα εξορκισμών… Ίσως τούτα φαντάζουν αστεία – εν πολλοίς και είναι – ωστόσο είναι κατάντημα για ανθρώπους που κομπορρημονούν στο όνομα μιας ακραιφνούς ορθοδοξίας. Θα έλεγα στους απέναντι να ξαναδιαβάσουν το Ιω. 5:44• εκεί σίγουρα θα καταλάβουν και θα δουν πολλές αλήθειες. Δυστυχέστατα, ο εκφερόμενος πλέον εκκλησιαστικός λόγος έπαψε να είναι υπουργικός της θεολογίας και διακονικός, υποχωρώντας στα επίπεδα του εκκοσμικευμένου και εξουσιαστικού. Η υποκριτική αυταπάτη μιας ορθόδοξης συμμετοχής των λαϊκών στα εκκλησιαστικά δρώμενα, που επαγγελλόμαστε σε αντιδιαστολή με την ιεροκρατική ρωμαιοκαθολική νοοτροπία και πρακτική, αποδεικνύεται εδώ μια ακόμα φενάκη του οικείου μας χώρου. Πάντα, όμως, υπάρχει η δυνατότητα της εν ταπεινώσει μετάνοιας. Αυτήν έχοντες κατά νου για όλους εμάς τους εν Χριστώ αδελφούς, ευχόμαστε και πάλι καλή, φωτισμένη και ευλογημένη χρονιά στους πάντες. 

Κ.Ν. 

Λάρισα 

Θεοφάνεια 6-1-2013