ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
" Ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ σκηνή, ἔρχεσαι, βλέπεις καὶ φεύγεις ".
Seneca
Συχνὰ πολλοὶ κάπου καὶ κάποτε βλέπουν κάποιο πρόσωπο, τὸ ὁποῖο τοὺς "δίδει κεραυνοβόλο ἠλεκτρισμὸ" ποὺ μπορεῖ νὰ τοὺς "τρελλάνει", ν’ ἀλλάξει τὴ ζωή τους: πρὸς τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό. Καὶ αὐτὸ ἐπιθυμοῦν νὰ τὸ ξαναβλέπουν γιατὶ τοὺς ἑλκύει, ἐνῶ κάποιο ἄλλο τοὺς ἀπωθεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ τὸ ἀντίκρυσαν -χωρὶς μάλιστα νὰ τοὺς ἔχει κάνει τίποτε-, ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή του, τὴ φωνή, τὸν τύπο του κ.ἄ. ἢ δὲν τοὺς λέει οὐδὲν ὡς ἄχρουν, ἄοσμον καὶ ἄγευστον! Βέβαια μετὰ ἀκολουθοῦν τὰ "διορθωτικὰ" καὶ ἂν αὐτὰ εἶναι ἐπουσιώδη, τότε ἡ συνάντηση αὐτὴ γίνεται σύνδεσμος, ὁ ὁποῖος τοὺς ὁδηγεῖ σὲ μιὰ νέα ζωή, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ τοὺς συνοδεύσει μέχρι τὰ βαθειὰ γεράματα, ὅπως λένε πάνω στὸ "κοινὸ μαξιλάρι", ἢ ἰδιαίτερα συνήθως σήμερα, νὰ διαλυθεῖ εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη σύντομα. Πάντως πολλὲς φορὲς γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ τῶν συμπερασμάτων τῆς ἐρεύνης τοῦ προσώπου αὐτοῦ, μπορεῖ νὰ ἀπαιτηθεῖ ἱκανὸς χρόνος ἐφ’ ὅσον τοῦτο ἐφαρμόζει τὸ ἰησουϊτικὸ "τήρει τοὺς τύπους καὶ κρύπτε τὸ φρόνημα", ὁπότε δυνατὸν νὰ ἀποκαλυφθεῖ ὅτι ἡ ἀγγελικὴ μορφή του διακατέχεται ἀπὸ πνεῦμα πύθωνος, ὅπως καὶ τὸ ἀντίθετο. Καὶ ἡ συνάντηση αὐτὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα μυστήρια τῆς ζωῆς τους, ποὺ μπορεῖ ν’ ἀρχίσει μὲ μιὰ ματιὰ "μαγνητικοῦ" χαρακτήρα (Emar) ἢ μ’ ἕνα: "Πῶς τὰ πᾶς;". Ἀρκεῖ νὰ δοθεῖ ἀπάντηση1. Ἔτσι εἶναι καὶ στὸν ἔρωτα, τὸν θεῖο καὶ ἀνθρώπινο.
Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα παγκόσμιο θέατρο, ἀκόμη καὶ στὴν ἐποχή μας μὲ τὴν τρομερὴ τεχνολογία. Ἀρκετοὶ εἶναι ἑρμηνευτές, θεατρίνοι ἄριστοι ἢ μετριότητες, πιόνια, μαζὶ μὲ ἄλλους πολλοὺς σ’ αὐτὸ τὸ μαμοὺθ κομμάτι ποὺ ἀποκαλοῦν "ἡ ζωή μας". Ὅπου τοὺς βάλει ἡ μοῖρα: πίσω, στὰ παρασκήνια, μπροστά, ὀφείλουν νὰ "παίξουν" τὸ παραμύθι. Μπορεῖ νὰ γίνουν κατσαμπλιάδες ἢ στὰρ γιὰ κάποιο χρόνο, ἀφοῦ σχετικὰ μόνο ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιλέξουν τὸ ρόλο τους, διότι αὐτὸς καθορίζεται διαχρονικὰ "ἄνωθεν" μεταλλακτικὰ καὶ "δημοκρατικὰ" ἢ μή, μετὰ μάλιστα ἀπὸ τόσες μάχες γιὰ τὴ δικαιοσύνη, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, τὴν ἐλευθερία, τὴν εἰρήνη, τὴν ἀνοχὴ καὶ τὰ τοιαῦτα!
Ὁ διαπρεπὴς M. Buber εἶπε ὅτι "ὅλη ἡ ζωὴ εἶναι συνάντηση. Μπορεῖ κανεὶς νὰ συναντηθεῖ μὲ πολιτικούς, ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτας, καλλιτέχνας, ἐπιστήμονας, ἐπιχειρηματίας διοργανωτάς, glamour κυρίας κ.ἄ." καὶ νὰ ἐναμβρύνεται γι’ αὐτό! Sancta Simplicitas ora pro nobis!
Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιὰ ἄλλη ἄποψη εὐγνωμοσυνιακὴ ἀπὸ τὸν H. Carossa ποὺ λέγει: ’’Ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ συνάντηση, στὴν ὁποία καλεῖται μόνο ἕνας περιορισμένος ἀριθμὸς ἀνθρώπων καὶ ποὺ δὲν ἐπαναλαμβάνεται"!
Οἱ συμπαῖκται τους δυνατὸν νἆναι φίλοι ἢ ἐχθροὶ σὲ περιορισμένο ἀριθμὸ ποὺ δηλοῖ, ὅτι ἔχουν ἐπιλεγεῖ γιὰ νὰ παίξουν hic et nunc τὸ ρόλο τους. Καὶ τὸ γλυκὸ διανοητικὸ παιχνίδι τοῦ νὰ σκέπτεται κανεὶς σὲ ποιά ἐποχὴ θὰ προτιμοῦσε ἢ θἄθελε νὰ ζήσει, ὡς στρατηγὸς στὸν ἀρχαῖο Ρωμαϊκὸ στρατό, ὡς παρακοιμώμενος σὲ αὐτοκρατορικὴ αὐλή, ὡς μοναχὸς κάτω ἀπὸ μεσαιωνικὸ θόλο, ἢ ὡς διαστημικὸς ταξιδιώτης στὴ Σελήνη ἢ στὸν Ἄρη μὲσα σὲ ἑκατὸ ἢ χίλια χρόνια, εἶναι ἕνα ἁπλὸ φανταστικὸ παιχνίδι, ἄσχετο πρὸς τὴ σκληρὴ πραγματικότητα.
Καὶ πού χορεύουν; Πάνω σὲ τούτη γῆ. Καὶ τί εἶναι αὐτή; Μιὰ ἀρένα ὄχι σπάνια "ἀθεϊστική", μὲ φρικτοὺς πολέμους καὶ σφαγές, διαβολικὴ τρομοκρατία, θανατηφόρες ἀσθένειες μὲ πόνους καὶ βάσανα, ἀθλιότητα, φτώχεια, ἀπάτες, φονικὲς ἐπιθέσεις κ.ἄ.
Ὁ καθηγ. H. Thielcke ἐρωτηθεὶς πῶς ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει ὅλα αὐτά, σημείωσε στὸ ἔργο του "Ἐπισκέπτης σ’ ἕνα ὄμορφο ἄστρο": "Ἐτοῦτος ὁ τρόπος θεωρήσεως εἶναι δυνατός, ὅταν κοιτάζει κανεὶς τὴ γῆ ποὖναι θαυμάσια προικισμένη μὲ ἔξοχη φύση" (πλούσια χλωρίδα καὶ πανίδα καὶ τόσες ἄλλες ὀμορφιές). Μᾶς χαρίζει τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου καὶ τὴν βεβαιότητα, ὅτι καὶ μετὰ τὴ δύση πάλι θὰ ἀνατείλει καὶ θἆταν πόσο καλὸ γιὰ τὸν κόσμο, ἂν στὴν πιστότητά μας εἴμασταν τόσο ἀξιόπιστοι ὅσο καὶ ὁ ἥλιος".
Κάποτε ἕνας ἐπισκέπτης τοῦ μεγάλου Ἀθηναγόρου "τόλμησε" νὰ τὸν ρωτήσει: Γιατί μὲ καλέσατε Παναγιώτατε; Καὶ ἐκεῖνος ἄνοιξε τὰ μεγάλα του μάτια, χάϊδεψε τὰ γένια του στοχαστικὰ καὶ εἶπε: Γιὰ νὰ κοιταχτοῦμε; Τί μποροῦν ὅμως νὰ κρύβουν τὰ μάτια αὐτά; "Καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς φλὸξ πυρὸς" (Ἀποκ. 1, 14). "Ὁ λύχνος (γὰρ) τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμὸς" (Ματθ. 6, 22). Καὶ αὐτὰ τὰ λυχνάρια κρατεῖ διαρκῶς ἀναμμένα ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος.
Καλὴ Χρονιά!
_________________________________________
1- P. Bacher, Zu Gast auf einem schönen Stern, Welt am Sonntag 27.3.(2005). Κ. Γ. Παπαδημητρίου, Γιατί δὲν ἐπικοινωνοῦμε;, Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. 1952, 52 (2012) 4.
Πολύ καλογραμμένη ανάρτηση από τη γλαφυρή γραφίδα ενός αρχιερέα με πλούσια προφανώς θύραθεν παιδεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι την θέλατε όμως την αναφορά στον "Μεγάλο" - όπως τον αποκαλέσατε - Αθηναγόρα Σεβασμιότατε;
Δεν θα ήταν πολύ πιο εύστοχο αν κάνατε αναφορά στη συνάντηση που είχατε με μια σύγχρονη αγία μορφή της Εκκλησίας όταν ο άνθρωπος ψηλαφίζει το μυστήριο του θεωμένου ανθρώπου;
Αυτό που απάντησε ο μακαριστός Πατριάρχης θα μπορούσε κάλλιστα να το πει ένας μανατζερ μιας εταιρείας στον επιχειρηματικό εταίρο του.
Να αγιασει το στομα σας σεβασμιωτατε . Οριστε ενας ιερωμενος ασχολειται σε αρθρο του με την πραγματικη ζωη και μεις που ειμαστε λαικοι τοσες μερες βαζω και μενα μεσα μαλωνουμε οι μισοι με τους οικουμενιστες και οι μισοι με τους παραδοσιακους . Λες και η πλευρα που θα κερδισει αν εμεις στριμωχτουμε θα ασχοληθει με μας οπως ασχοληθηκαμε εμεις με αυτους . Α.Μ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μόνιμα όργισμένοι θαμώνες του ελλαδικού παρεκκλησιαστικού πεζοδρομίου δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν εκείνους που προηγούνται της στεγνής και στενής νοοτροπίας των ημερών μας που εμπορεύεται την ορθόδοξη ευσέβεια για να επιβιώσει. Αυτοί χωρίς να γνωρίζουν ποιός ήταν στην πραγματικότητα ο Αθηναγόρας τον περιλούουν με τις πλέον ευτελεις κατηγορίες και τον καταλαλούν με κάθε πρόστυχο τρόπο, ενώ αγνοούν το βάθος της προσφοράς της πατριαρχίας του στην Οικουμένη, στην Ορθοδοξία και στον ελληνισμό. Η αμάθεια και η εμπάθεια τροφοδοτούν με βλακείες την κατάκριση μιάς ηγετικής φυσιογνωμίας των χρόνων μας που απλά προηγήθηκε της εποχής της. Δυστυχώς, λίγοι των συγχρόνων κατανόησαν τις σκέψεις και τις πρωτοβουλίες του μεγάλου Πατριάρχη γιατί ήταν ανώριμοι και ανέτοιμοι να αντιληφθούν πώς λαλεί τώρα το Πνεύμα του Θεού στη Εκκλησία Του. Ο Αθηναγόρας προώθησε την διαχρονική τακτική της Μεγάλης Εκκλησίας, αυτή που αναζωπύρωσε στον 20ον αιώνα ο αείμνηστος προκάτοχός του πατριάρχης Ιωακείμ και στα χρόνια μας τροχοδρομεί επάξια ο πατριάρχης Βαρθολομαίος. Παρακαλώ όσοι δεν γνωρίζετε βαθειά τα της διαχρονικής πορείας της Εκκλησίας μας να μήν ακούτε τα ψεύδη που σερβίρουν τα οργανωσιακά χωνιά στούς ιστότοπους και να ησυχάζετε παρά να μαθητεύετε σε ανακρίβειες τσαρλατάνων που χαλκεύουν ψεύδη περί Αθηναγόρα για να δείξουν την αμάθεια και την ασχατοσύνη τους με τα γενονότα των ημερρών του. Το Γένος μας αργεῖ κατὰ κανόνα αργεί να ερμηνεύσει τις προσωπικότητες που του χάρισε ο Θεός και μάλιστα να κατανοήσει το έργο που πρόσφεραν στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ «σύγχρονη» Ορθοδοξία του Αθηναγόρα και του Βαρθολομαίου είναι φάντασμα κακόγουστο μπροστά στην αυθεντική Ορθοδοξία των Πατέρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον και αν προσπαθουν, με ορθολογιστικούς βερμπαλισμούς και οίκουμενιστικὲς λογικές, οι ανθρωποι της «σύγχρονης» Ορθοδοξίας, δεν θα μπορέσουν να παρακωλύσουν την διαχρονική ακτινοβολία του Αγίου Πνεύματος επι των πιστών, που έχουν τα λογικά τους και ξέρουν ποιοί είναι και που πάνε!
Το Γένος μας αναγνωρίζει άμεσα την Αλήθεια και τις προσωπικότητες που του χάρισε ο Θεός, καθώς και τα φαντάσματα.
Η ιστορία κάνει κύκλους και η Ορθοδοξία ο Κύριος, πάντα θα νικά.
Συμφωνούμε με τον @10:20 π.μ. και τον Π. Τελαβάντο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Π. Ανδριόπουλε, δεν ανεβάσατε δύο σχόλια που σας στείλαμε. Τρείς λόγοι υπάρχουν γι'αυτό, ενοχή, φόβος, απουσία Θεού.
Αν είμαστε άδικοι μαζί σας, να μας το γράψετε. Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι δεν ανήκετε στούς σκλάβους, αλλά στους ελεύθερους υιούς, όπως το γράφετε σε κάποιο σχόλιό σας.
Ένα υπέροχο κείμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όπως κάθε (φιλο-)φαναριώτικο κείμενο που σέβεται τον εαυτό του (και το σκοπό του), αυτό καταλήγει με τον πολυχρονισμό και τον πολυλιβανισμό του Πατριάρχη, ακόμα κι αν το θέμα είναι άσχετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν του προσφέρουν καλές υπηρεσίες.
Αλλά είναι ασφαλώς θέμα που αφορά "εαυτούς και ουχί αλλήλους"