ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ Η ΛΕΚΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑΣ

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα 

Με τη συγκίνηση φανερά ζωγραφισμένη, ως απότοκος μαύρων μνημών, στα πρόσωπα των πιστών του εκκλησιάσματος της 16ης Δεκ. 2012, για τις πυρπολήσεις ναών, σχολείων, οικιών στις ορεινές Κοινότητες των Πιερίων ορέων, Παλαιογράτσανο, Καταφύγι και Σκούλιαρη, από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής, το Δεκέμβριο του 1943, και για τα εν Βελβεντώ θύματα από τα στρατεύματα Κατοχής, τελέστηκε σε κλίμα κατάνυξης η Θεία Λειτουργία, το Μνημόσυνο, η ανάγνωση του ιστορικού από μαθητές, η επιμνημόσυνη δέηση, η (θεσμική) κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο, η σιωπή ενός λεπτού και η ψαλμώδηση του Εθνικού ύμνου. 

Ανοιχτή αγκαλιά αγάπης στο εκκλησιαστικό Γηροκομείο Κοζάνης

Μετά την εκδήλωση Μνήμης, μαθητές-μαθήτριες με τον π. Κωνσταντίνο και το δάσκαλο κ. Γιάννη Τζινίκο επισκέφτηκαν τους γέροντες στο Γηροκομείο και τους πρόσφεραν πίτες, γλυκίσματα και εδέσματα από τις οικογένειες και τα καταστήματα του Βελβεντού. Οι μαθητές συνομίλησαν αρκετή ώρα με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μέσα σε κλίμα νεανικής χαράς και ζωντάνιας, τραγούδησαν όλοι μαζί τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, έψαλαν το Κοντάκιο ‘’Η Παρθένος σήμερον’’, φωτογραφήθηκαν, έδωσαν και πήραν αυθόρμητο γέλιο, χαρά και ήθος. 

Με αφορμή την επέτειο της ναζιστικής θηριωδίας στο Βελβεντό τον Δεκέμβριο του '43 προβαίνουμε στις ακόλουθες διαπιστώσεις-προτάσεις: 

Ο ναζισμός, δυστυχώς, εμφανίζεται προκλητικά ξανά ως νεοναζισμός στο προσκήνιο των λαών της Ευρώπης και στη χώρα μας που με την ψήφο του λαού αποχτά δικαίωμα πολιτικής παρέμβασης, με αξιώσεις μεγέθυνσης του βεληνεκούς του. Η καταδίκη του νεοναζισμού-ρατσισμού από υπεύθυνα πολιτικά και εκκλησιαστικά χείλη, μας βρίσκει σύμφωνους. Η λεκτική (και μόνο αυτή) καταδίκη του νεοναζισμού, της ξενοφοβίας, του φονταμενταλισμού και του εκλεκτισμού-ρατσισμού (εξω-εθνικών ή εσω-εθνικών επιπέδων) δεν αρκεί για την ολοσχερή και μόνιμη εξάλειψη του απεχθούς φαινομένου. 

Πρέπει τάχιστα και ψύχραιμα να εντοπιστούν οι ιδεολογικές, κοινωνικές μήτρες εκκόλαψης του επικίνδυνου μορφώματος και να αντιμετωπιστεί το κακό στη ρίζα του με πνευματική, παιδαγωγική, πολιτική και κοινωνική αποτελεσματική μέθοδο και δημοκρατικό τρόπο. Η διαδικασία αυτή αργεί και είναι επώδυνη. Θίγονται συμφέροντα. Χρειάζεται μετά-νοια. Η ‘’βία στη βία’’ ενισχύει το φαύλο κύκλο της βίας. Δεν την επικροτούμε. Χρειάζεται να δούμε τον ‘’άλλο’’ ως εικόνα του Θεού, ως ισότιμο αδελφό, όχι ως απειλή. Και τη σχέση με αυτόν, ως αληθινό ενοποιητικό πολιτισμό και όχι ως ‘’τιμωρία’’. 

Να πραγματοποιήσουμε δηλαδή το πασχάλιο πέρασμα από το σταυρό στην ανάσταση, από την ατομικότητα στην ανοιχτή-άφοβη κοινωνικότητα, εγκαταλείποντας θεωρίες και πολιτικές μισαδελφίας, μισαλλοδοξίας και υστερίας.