ΕΓΕΙΡΕΣΘΕ! "Εάν δεν επιθυμείτε ναούς ως μπαρ..."

Σταύρωση του Salvador Dali

ΣΩΣΟΝ ΣΕΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(Μᾶρκ. ιε’ 30)

ὑπὸ Γέροντος  Χαλκηδόνος  Ἀθανασίου

Ὡς γνωστὸν καὶ σήμερον ὁμιλοῦν διὰ τὰ πολλὰ καὶ ἀκανθώδη προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ἁρμόδιοι καὶ μή. Διὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα συχνάκις προκαλοῦν "ἐπαναστάσεις" θεολόγων καὶ μεταρρυθμιστικὰς κινήσεις, αἱ ὁποῖαι ἐφ’ ὅσον μένουν ἀτελέσφοροι, ἠμποροῦν νὰ ὁδηγήσουν εἰς μεγάλα σχίσματα¹.

Οὕτω κατὰ τὸ 1972 Ρωμαιοκαθολικοὶ θεολόγοι ἐπεσήμανον κινδυνοκρουστικῶς, ὅτι ἡ Ἐκκλησία των εὑρίσκεται ἐντὸς μιᾶς πολυπλεύρου ποδηγετικῆς καὶ ἐμπιστοσυνιακῆς κρίσεως. Πολλοὶ "ὑποφέρουν" ἐξ αὐτῆς καὶ ἀπομακρύνονται.

Τὰ αὐτὰ ἀπαντῶσιν καὶ εἰς τὴν "Διακήρυξιν" – "Ἐκκλησία 2011. Ἓν ἀναγκαῖον ξέσπασμα". Ἐνταῦθα σημαντικὸν ρόλον διεδραμάτισαν σεξουαλικὰ σκάνδαλα, ἕνεκα τῶν ὁποίων διαγράφονται μέχρι σήμερον πολλοὶ ὁμολογιακῶς, συνεπικουρούμενοι πρὸ τεσσαρακοντίας, κυρίως ὑπὸ δομικῶν προβλημάτων, ὡς ὁ μυστικὸς ἐξονομασμὸς ἐπισκόπων, ἡ ἀδιαφάνεια εἰς τὰς διαδικασιακὰς ἀποφάσεις, ἡ διαρκὴς ἀναφορὰ εἰς τὴν ἰδίαν αὐθεντίαν καὶ τὴν ὑπακοήν, καὶ ἡ κηδεμόνευσις τῶν λαϊκῶν. Ἔλειπον ὅμως καὶ τότε μεγάλοι μελλοντολογικοὶ ὁραματισμοὶ καὶ σαφεῖς προτεραιότητες.

Ὡσὰν δὲ νὰ μὴν ἤρκουν αὐτά, καὶ εἰς τὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολήν, ἔχομεν καὶ τὰς "ἐξωτικὰς ὀπώρας" τοῦ νέο-γεροντισμοῦ, τοῦ παθολογικοῦ νέο-συντηρητισμοῦ καὶ τῆς "θεολογικῆς ἀλητείας", αἱ ὁποῖαι μόνον εἰς τὴν ἀποπλάνησιν τῶν ἀδαῶν καὶ συχνάκις "θεουσῶν" ἀποσκοποῦν, μὲ ἀπρόβλεπτους καὶ ὀλεθρίας συνεπείας.

Τοιουτοτρόπως σήμερον ζητεῖται μία ἰσχυροτέρα συμμετοχὴ τῶν λαϊκῶν εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς –τῆς ὁποίας πικρὰν βεβαίως πεῖραν ἔχομεν ἔκ τε τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καὶ ἀσφαλῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος–, μία βελτιωμένη δομὴ δικαίου, ὁ σεβασμὸς τῆς συνειδήσεως τοῦ ἑτέρου, ἡ ἐπιστροφὴ ἐξ ἑνὸς ναρκισσιστικοῦ ριγκορισμοῦ, ὁ ἐμπλουτισμὸς τῶν λειτουργιῶν –μακρὰν πάντως συγκρητιστικῶν τάσεων– ἀντὶ τῆς "κεντρικῆς ἑνοποιήσεως", ἀλλὰ καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν κλῆρον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν.

Μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1972 καὶ 2011 ὑπῆρξαν θεαματικαὶ ἐνδοκαθολικαὶ  διαμαρτυρίαι, ὡς ἡ κατὰ τῆς ἄρσεως τῆς Venia legendi τοῦ H. Küng, τοῦ θεολόγου τῆς ἀπελευθερώσεως L. Boff κ.ἄ. Ἱδρύθη ἡ "Πρωτοβουλία διὰ μίαν Ἐκκλησίαν ἐκ τῶν κάτω" (Ikvu) ἀπὸ οἰκουμενικο-ελευθερο-θεολογικὰς προοπτικάς.

Τὸ 1989 ἐκυκλοφόρησεν ἡ "Δήλωσις τῆς Κολωνίας" κατὰ τῆς ἀποκηδεμονεύσεως διὰ μίαν "ἀνοικτὴν καθολικότητα", ἡ ὁποία ἐντυπωσίασεν καὶ τὴν μὴ ἐκκλησιαστικὴν δημοσιότητα. Ὑπῆρχον καὶ πάλιν διαμαρτυρίαι θεολόγων διὰ τὸν ἐξονομασμὸν τῶν ἐπισκόπων δίχα τῆς γνώμης τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, τὴν ἄρσιν τοῦ διδασκαλικοῦ ἀξιώματος, ἡ ὁποία ἐθεωρήθη ὡς "ἐπικίνδυνος παρέμβασις εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς ἐρεύνης καὶ τῆς διδασκαλίας, τὴν ὑπερβολικὴν διδασκαλικὴν ἁρμοδιότητα τοῦ Ποντίφηκος, τὴν ἀποκηδεμόνευσιν τῶν ἐπὶ μέρους Ἐκκλησιῶν" κ.ἄ.

Σήμερον δὲ ἔχουν προστεθεῖ ὑπὸ τῆς κινήσεως "Εἴμεθα Ἐκκλησία" καὶ νέαι μεταρρυθμιστικαὶ ἀπαιτήσεις, ὅπως ἡ ἄρσις τῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου, ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν καὶ μία ἀλλαγὴ τῶν παρωχημένων θέσεων τῆς σεξουαλικῆς ἠθικῆς.

Ἡ "Πρωτοβουλία τῶν Ἱερέων" ἐν Αὐστρίᾳ ἐνίσχυσε τὴν μεταρρυθμιστικὴν πίεσιν, διὰ τῆς "κλήσεως πρὸς ἀνυπακοὴν" – εὐτυχῶς ποὺ διαθέτομεν καὶ ἡμεῖς "ἐπαναστάτας" ἱερεῖς, τοὺς παπαροκάδες, τὰς ἐπισκοπικὰς "ἐκλογὰς" κ.ἄ.! Ἐπιθυμοῦν τὴν μυστηριακὴν κοινωνίαν τῶν διγάμων, τὸ κήρυγμα τῶν λαϊκῶν ἐν τῆ ἐκκλησίᾳ καὶ τὴν ἄνευ ἱερέων Θ. Λειτουργίαν. Μήπως ἠράσθησαν τὴν δόξαν τῶν Bespopovtsy Παλαιοπίστων τῶν Ρῶς, ἢ τὴν ἱερωσύνην τῶν πιστῶν Προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν;

Πολλοὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἐρωτοῦν ἐὰν ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ μεταρρυθμισθεῖ. Ἱκανοὶ ἐπίσκοποι ἐλπίζουν τοῦτο παρ’ ἐλπίδα. Ἕτεροι, εἶναι ἀπογοητευμένοι καὶ εὑρίσκουν εἰς ἄλλους τόπους τὴν πνευματικὴν καὶ θρησκευτικήν των πατρίδα.

Καὶ εἰς πάντα ταῦτα τίθεται τὸ ἐρώτημα, τοῦ πῶς ἑρμηνεύονται καὶ ὑλοποιοῦνται αἱ ἀποφάσεις τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου, κατὰ τὴν ὁποίαν προέβαλον δύο εἰκόνες: ἡ παλαιὰ αὐθεντικὴ – ἱερατικὴ  καὶ ἡ νέα ἐξισωτική, ἐκ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν κοινὴν ὁδὸν ἐλευθέρας συναλληλίας. Ἐὰν δὲ μετὰ μίαν πεντηκονταετίαν, σήμερον οὐδὲν ἀλλάσσει, τότε προσχεδιάζεται ἡ ὁδὸς πρὸς ἓν μέγα σχίσμα῎

Καὶ τί πράττουν οὐχὶ ὀλίγοι ἐξ ἡμῶν; Εὐρισκόμενοι οἰωνεὶ εἰς χειμερίαν νάρκην ἐκ τοῦ "πνευματικοῦ καμάτου" διακατέχονται ὑπὸ νωχελικῆς ἀπραγίας ἐκτρεφόμενοι –μέχρι πότε;– ὑπὸ ἄλλων καὶ ὑπνώττοντες τὸν  "ὕπνον τοῦ δικαίου"! Ἕτεροι, ἀκολουθοῦντες τὸ παράδειγμα ἐνδόξων τινῶν προγόνων ἡμῶν καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ "θεολογικοῦ λόγου" βαττολογοῦν ἐν χρόνῳ ἀλλ΄ ἀχρόνως, συνήθως "περὶ ὄνου σκιᾶς", περιθωριοποιοῦντες φλέγοντα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ κοινωνίας ἡμῶν, προκαλοῦντες τὸν οἶκτον καὶ τὴν ἀπογοήτευσιν τῶν ἀκροατῶν των. Εὐτυχῶς δὲν ἔχομεν μέχρι τοῦδε βρυχηθμοὺς καὶ συριγμούς, ἀλλὰ μόνον ἀποχωρήσεις καὶ ἀναθέματα!

Ἐγείρεσθε τοίνυν, γρηγορεῖτε, ἐργάζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε, διότι οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. Ἐὰν δὲν ἐπιθυμεῖτε ναοὺς ὡς μπάρ, ἑστιατόρια ἢ καὶ εὐκτηρίους οἴκους ἑτέρων θρησκευμάτων.

__________________________

1- H. Meesmann, Ist die Kirche noch zu retten? Publik-Forum, ἀρ. 3 (2012) 4-5.