Του Κώστα Νούση
θεολόγου-φιλολόγου Α.Π.Θ.
Συνθήκες απόλυτης ρευστότητας. Η μεταπτωτική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από την εν λόγω ποιότητα εν είδει αμαρτητικού γονιδίου της ανθρωπότητας και της ιστορίας της στο πλαίσιο του διενεργούμενου μυστηρίου της ανομίας (Β΄ Θεσ. 2:7) με εγκέφαλο τον «άρχοντα του κόσμου τούτου».
Το πρόβλημα με τον αρχέκακο είναι πως θεωρεί ότι οδηγεί τις εξελίξεις, ενώ στην ουσία από πίσω κρύβεται ο μόνος κυρίαρχος της ιστορίας, ο Θεός, ο μεγάλος αυτός «μυστικός» και πατέρας όλων μας.
Αυτόν τον Θεό κληθήκαμε (εκ του ιδίου) να παραδώσουμε στον πενόμενο πνευματικά Ευρωπαίο, αλλά τον χάσαμε πρώτα οι ίδιοι. Διπλά φτωχοί και γυμνοί, λοιπόν, χωρίς ούτε την υλική πρόοδο – στην οποία επιδόθηκαν επιτυχώς άλλοι λαοί με πιο εκκοσμικευμένη φιλοσοφία – εισήλθαμε σε μια πρωτόγνωρη περίοδο κρίσης – στην ουσία κοινωνικοπολιτικής μετάλλαξης και προσαρμογής της νοοτροπίας μας στην ευρωπαϊκή αντίστοιχη και στη μεταμοντέρνα ιστορική φάση της ολοένα και πιότερο δυτικόμορφης ανθρωπότητας.
Οι εκάστοτε πολιτικοί πειραματισμοί της ανθρωπότητας απέτυχαν, ο κομμουνισμός κατακρημνίσθηκε ιστορικά, το ίδιο πλέον και ο καπιταλισμός. Η πείνα και ο πόλεμος προβάλλουν ανέκαθεν ως οι μεγαλύτερες αμαρτίες του ανθρώπου. Η έλλειψη διάθεσης να τραφεί το παιδάκι δίπλα μας, ο άστεγος, ο κάθε μορφής πλησίον, η δαιμονική οικονομική λογική και πρακτική της ανθρωπότητας, η οποία προκρίνει το θάψιμο των παραγομένων αγαθών στις χωματερές και μαζί τους και των ανθρώπινων όντων που λιμοκτονούν και δεν έχουν τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, απλώς μαρτυρούν τον έντεχνα κρυμμένο εωσφόρο, τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιω. 12:31).
Στα καθ’ ημάς για λίγο. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Τεμπέλης, ανίκανος, άχρηστος, διεφθαρμένος ο Έλληνας. Ποιοι άραγε έκλεισαν ως έντεχνα κεκρυμμένη πολιτική επιλογή τις βιομηχανίες στην Ελλάδα προ ετών; Ποιοι μας δάνειζαν εν γνώσει και δη πονηρά; Ποιοι μας έχουν ανέκαθεν πελάτες; Ποιοι οδήγησαν την αγροτική παραγωγή μας στο μηδέν; Τώρα οι ίδιοι έρχονται και απαιτούν, υβρίζουν, εμπαίζουν, συκοφαντούν. Φαίνεται θέατρο παραλόγου αλλά είναι στο κατά παραχώρηση σχέδιο του Θεού. Στο ίδιο σχέδιο που ήταν και ο Ιούδας. Μέσα, όμως, από αυτά και από όλα συλλήβδην τα ιστορικά τεκταινόμενα θα γεννηθεί στο τέλος η Βασιλεία του Θεού. Φυσικά, πρέπει να προηγηθεί το βδέλυγμα της ερημώσεως (Ματθ. 24:15). Δε θα αργήσει να έρθει, όπως διαισθανόμαστε και δείχνουν τα πράγματα. Το ζητούμενο για μας (πρέπει να) είναι η απορρέουσα χαρά από την επίσπευση της έλευσης του νέου κόσμου μετά την ανάσταση των νεκρών και τη Δεύτερη Παρουσία του Κυρίου.
Ο απάνθρωπος χαρακτήρας της ως άνω πολιτικής των σκοτεινών κέντρων παγκόσμιας ποδηγέτησης και καθυπόταξης των λαών φαίνεται ξεκάθαρα από την απαξίωση – εξαφάνιση του ανθρώπινου όντος, του προσώπου. Ο άνθρωπος οράται ως αριθμός. Προκειμένου να βγουν τα νούμερα της οικονομίας στα χαρτιά – τουτέστιν της χάρτινης οικονομίας – θυσιάζεται η πραγματική καθημερινή ύπαρξη. Στα καθ’ ημάς και πάλι: άραγε να μην προέβλεψαν οι πολιτικοί μας ότι με την τρομοκρατία και την πολιτική αλητείας και εγκληματικότητας στην οποία μας έσυραν με πρόφαση την κρίση οδηγούν την Ελλάδα στην πληθυσμιακή συρρίκνωση; Πόσοι τολμούν άραγε να παντρευτούν πλέον; Σε ποια ηλικία και με ποια προοπτική και διάθεση; Πόσα παιδιά θα κάνει ένα μετακρισιακό ζευγάρι; Αν αυτό δεν είναι ο διάβολος που έσπρωξε τον Ηρώδη στη σφαγή των νηπίων επανερχόμενος με μεταμοντέρνο κοστούμι, τότε τι είναι;
Ο χριστιανός ερμηνεύει με πνευματικά κριτήρια την ιστορία σε αντίθεση με τον θετικισμό και τη φυσιοκρατική θεώρηση των εταίρων μας. Οπότε η περίπτωση του Ιωνά με τη Νινευί ας μας προβληματίσει και ας μας υποδείξει τον τρόπο υπέρβασης της κρίσης – κάθε κρίσης, ως και της μέλλουσας – που δεν είναι άλλος από τον μονόδρομο της μετάνοιας.
Χάθηκε η λεβεντιά του Έλληνα, ο ηρωισμός του ο παροιμιώδης (ο ιστορικά αποδεδειγμένος και όχι ο κατασκευασμένος εξωραϊσμός για λόγους εθνικών σκοπιμοτήτων), το φιλότιμο. Περίσσεψε η εθνική μειοδοσία, η μιζέρια, η ανασφάλεια, η απιστία του στον Χριστό και η διάψευση της παγανιστικότροπης πίστης στον εαυτό του και στα λοιπά ευτελή του είδωλα. Γυμνός, γελοιοποιηθείς διεθνώς, με την αποφορά του τρόμου και της πτωματικής έλλειψης ελπίδας και προσανατολισμού, ανέστιος, μακριά από το σπίτι της εθνικής και θρησκευτικής του παράδοσης, οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή. Ο μόνος που μπορεί να την αναστείλει είναι ο Θεός. Ο ελεήμων και φιλάνθρωπος.
Άραγε ουτοπία η επέμβαση του Θεού και η προσδοκία της βοήθειάς του; Διαβάζοντας στον σύγχρονο άγιο πνευματικό της Μονής Δαδίου γέροντα Αμβρόσιο Λάζαρη (+2006) (εκδ. Ακρίτας 2011, τ. Β΄) μια προφητεία του σε κάποιον σχετικά με την κρίση δέκα χρόνια πριν αυτή γίνει πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται ο καθένας πως ο προγνωρίζων το μέλλον έχει επίσης τη δύναμη να το καθορίζει, όποτε και όπως εκείνος κρίνει και θέλει. Το φάρμακο της κρίσης το επέτρεψε, όμως, για μια σειρά από λόγους, οι οποίοι εκτείνονται από την επιστροφή στη στοιχειώδη σοβαρότητα μέχρι και την αιώνια υπαρξιακή μας αποκατάσταση.
Ο κατέχων και το κατέχον (Β΄ Θεσ. 2:6) φεύγουν σιγά σιγά από τη μέση και γι’ αυτό άρχισε ο ανηλεής πόλεμος κατά της χώρας μας, η οποία πληρώνει ουσιαστικά τον μεγάλο έρωτά της για ένα κόμμα που σχεδόν μονοπώλησε την εξουσία στα μεταπολιτευτικά χρόνια και που εξέφρασε τη νοοτροπία της αρχοντοχωριάτικης και ραγιαδίστικης προοδευτικοσυμπλεγματικής νεοελληνικής αθεΐας, της τυφλής πίστης στους ενθαδικούς σωτήρες, στα αυτοκρατορικά νεοελληνικά τζάκια εξουσίας, στη δικομματική ψευδαισθητική επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, η ελπίδα αυτή τώρα κατέρρευσε, όπως καθαιρεί ο Θεός όλα τα είδωλα κάποια στιγμή. Και δε μένει άλλη διέξοδος από την ανάθεσή της στη μόνη ελπίδα, την Παναγία. Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι…
Θα πει τώρα κάποιος: δηλαδή μας τιμώρησε ο Θεός; Όχι, απλά μας άφησε να γευτούμε τους καρπούς της φθοράς και της αυτοπαράδοσής μας στον υλισμό. Γίναμε σάρκες και απολαμβάνουμε τον πνευματικά καθαρτήριο οικονομικό κατακλυσμό, όπως τότε βαπτίστηκε στα νερά του φυσικού κατακλυσμού και καθάρθηκε η παραδομένη στη σαρκολατρία ανθρωπότητα επί Νώε.
Ο μονόδρομος της εμπιστοσύνης στον Θεό εκφράζεται μέσα από μια εκπληκτική εικόνα στην Ιερά Μονή Χρυσίνου Καλαμπάκας. Εκεί ο Χριστός αποκαλείται «η μόνη Ελπίς». Επιτέλους! Ας πάψουμε να μεμψιμοιρούμε και να μοιρολατρούμε. Ο Έλληνας έχει Θεό ισχυρό και πρέπει να επιστρέψει με την καρδιά του σε αυτόν, όπως ο άσωτος της παραβολής. Ούτως ή άλλως τρέφεται με τα δανει(α)κά χαρούπια που του πετάνε οι Ευρωπαίοι εταίροι. Εμείς, όμως, οι χριστιανοί Έλληνες, δεν μπορούμε παρά να κραταιούμεθα σιγοψέλνοντας κατά τη λειτουργική τάξη των ημερών: Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον. Τριάς Αγία, δόξα Σοι!!!
Κ.Ν.
21/3/2012
Έχω την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για το σημερινό κατάντημα της χώρας το ρίχνετε στους πολιτικούς: «άραγε να μην προέβλεψαν οι πολιτικοί μας ότι με την τρομοκρατία και την πολιτική αλητείας και εγκληματικότητας στην οποία μας έσυραν με πρόφαση την κρίση…». Η μόνη ευθύνη η δική μας είναι ότι γευτήκαμε «τους καρπούς της φθοράς και της αυτοπαράδοσής μας στον υλισμό»; Τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα, κε Νούση, ο Έλληνας τις ανέβαζε και ο Έλληνας τις κατέβαζε! Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία! Δεν υπάρχει «ανηλεής πόλεμος κατά της χώρας μας». Οι εχθροί της Ελλάδας είναι οι ίδιοι οι Έλληνες και κανείς άλλος. Ας κοιταχτούμε για λίγο στον καθρέφτη! Δεν είμασταν ποτέ το κέντρο του κόσμου και ούτε πρόκειται να γίνουμε! Όσο για το «ποιοι μας δάνειζαν εν γνώσει και δη πονηρά; Ποιοι μας έχουν ανέκαθεν πελάτες;» δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε. Για το χρέος της Ελλάδας φταίνε οι δανειστές/τράπεζες που μας δάνειζαν τόσον καιρό και όχι εμείς που "τα παίρναμε"; Γίναμε πελάτες, επειδή μας εξανάγκασαν να γίνουμε; Η λογική σας μου θυμίζει την απάντηση του Αδάμ στον Θεό, όταν ρωτήθηκε για το φάγωμα του μήλου. Είπε ουσιαστικά ο Αδάμ στον Θεό ότι η Εύα του έδωσε το μήλο και έφαγε! Φταίχτης, λοιπόν, είναι η Εύα και εμμέσως πλην σαφώς ο ίδιος ο Θεός που του την έδωσε! Φταίχτες, λοιπόν, «στα καθ’ ημάς» είναι οι άλλοι! Εκείνοι που τόσα χρόνια μας δάνειζαν! Εμείς απλά.... "τα παίρναμε"..... Ίσως, βέβαια, φταίχτης να είναι ο ίδιος ο Θεός που μας έδωσε πλουσιοπάροχα υλικά αγαθά τόσα χρόνια και τώρα μας τα παίρνει πίσω!! Και κλείνοντας: Η προσευχή και η εμπιστοσύνη στον Θεό (όχι μόνο του Έλληνα αλλά όλων των ανθρώπων!) ενδυναμώνουν τον άνθρωπο και του δίνουν κουράγιο, αλλά δεν θεωρώ ότι από μόνες τους μπορούν να συντελέσουν στο ξεπέρασμα της κρίσης. Ο Θεός μας έδωσε και νου και λογική, κε Νούση. Ας μην τα περιμένουμε όλα από Αυτόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν διαβάσετε λιγο πιο προσεχτικά το άρθρο μου, θα δείτε πως δεν επιρριπτω την ευθυνη κυριως στους πολιτικους αλλα στον Ελληνα ως περιεκτικο και περιληπτικο ορο. Φυσικα και δε φταινε μονον οι πολιτικοι αλλα το συναμφοτερο, η κοινωνια που τους εκλεγει και σε ικανο ποσοστο και οι ιδιοι. μην ξεχναμε πως κατ΄ εικονα του εκλογικου σωματος και οι εκπροσωποι του.
ΑπάντησηΔιαγραφήδε διαφωνω με την τεραστια ευθυνη τη δικη μας, αλλα δεν πρεπει να κλεινουμε τα ματια και στην κατευθυνομενη πολιτικη και τα υποχθονια κεντρα παγκοσμιας εξουσιας, που εκπορευονται κυριως απο τους "αορατους" οικονομικους κολοσσους και τον σιωνισμο, χωρις καμια διαθεση συνωμοσιολογιας και μανια καταδιωξεως.
αναφορικα, τελος, με την προσευχη, ας θυμομαστε πως η δυναμη της ειναι απειρως ισχυροτερη απο τη δυναμη του νοος και της λογικης (η υπερεκτιμηση του νου ειναι καρπος της βαρλααμικης λατινικης θεολογιας και μας επηρεασε ηδη αρκετα). Αλλωστε μην ξεχνατε πως εχουμε πολλους εξυπνους, οι αγιοι ειναι εκεινοι που μας λειπουν...
φιλικα
κ.Ν.
Κε Νούση, οι «αόρατοι» οικονομικοί κολοσσοί, όποιοι κι αν είναι αυτοί, τη δουλειά τους έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν. Το θέμα είναι τι κάναμε και τι συνεχίζουμε να κάνουμε ΕΜΕΙΣ. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ελλάδα του σήμερα είναι ο καθρέφτης του Νεοέλληνα. Ο «τεμπέλης», ο «ανίκανος», ο «άχρηστος», ο «διεφθαρμένος» Έλληνας δεν έπεσε από τον ουρανό, μα ούτε και προέκυψε εκ του μηδενός. Τη «γύμνια» μας τη γνωρίζαμε ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Το πρόβλημα προέκυψε από τη στιγμή που τη γνώρισαν και ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ! Εμείς οι ίδιοι δώσαμε αφορμή για τα σημερινά μας χάλια. Το κακό είναι ότι μάλλον συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο.. Νομίζω, τελικά, πως πρέπει να σταματήσουμε να «χαϊδεύουμε τα αυτιά» μας και να αντικρίσουμε την πραγματικότητα. Από τη στιγμή που δεν θέλουμε να το κάνουμε, όχι ένα αλλά πολλά ακόμη μνημόνια θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Από εμάς εξαρτάται. Σχετικά με την προσευχή, επιτρέψτε μου να επιμείνω. Πιστεύω στον Θεό. Η εμπειρία μου όμως μου λέει ότι ο Θεός βοηθάει εκείνον που βοηθάει τον εαυτό του. Είμαι άνθρωπος των πράξεων και όχι της θεωρίας. Πέσαμε στη θάλασσα και πρέπει να κολυμπήσουμε με χέρια και με πόδια. Δεν έχει κανένα νόημα να προσεύχεται κανείς για τους πεινασμένους, χωρίς να μπει καν στον κόπο να δώσει ένα πιάτο φαί σ’ εκείνον που του χτυπάει την πόρτα. Τέτοιου είδους προσευχή είναι, κατά τη γνώμη μου, άχρηστη και καταντάει υποκρισία. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
ΑπάντησηΔιαγραφήφοβάμαι πως η ηττοπάθεια και η καταθλιπτική υπερβάλλουσα αυτομεμψία που μας πέρασν στο υποσυνείδητο τα ΜΜΕ σάς επηρέασαν αρκετά. δεν είμαστε τόσο κακοί ή, τουλάχιστον, όχι χειρότεροι των υπολοίπων λαών. αποτελούμε το σπάνιο ιστορικά φαινόμενο να ανήκουμε στους νικητές δύο παγκοσμιων πολεμων και να είμαστε οι μεγάλοι χαμένοι - κοιτάξτε το αντίστροφο με τους Γερμανούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήεπιμένω πως το μεγαλο αμαρτημα μας συγκριτικα με τους αλλους ευρωπαϊκους λαους ειναι η απαξιωση της ορθοδοξιας που φεραμε ως στοιχειο ταυτοτητας. οποτε υπεστημεν τη γνωστη θεοεγκαταλειψη...
Κ.Ν.
Κε Νούση, επιτρέψτε μου για μια ακόμη φορά. Ο διάλογός μας έχει ενδιαφέρον και θα μπορούσε να συνεχιστεί. Δεν πρόκειται ούτε για «ηττοπάθεια» ούτε για «υπερβάλλουσα αυτομεμψία». Νομίζετε ότι υπερβάλλω; Στην Ελλάδα γεννήθηκα, στην Ελλάδα μεγάλωσα και στην Ελλάδα σπούδασα. Ορισμένες φορές έχω την αίσθηση ότι κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όχι, δεν είμαστε κακοί. Δεν χρησιμοποίησα αυτήν τη λέξη. Είμαστε όμως ανεύθυνοι και εγωιστές. Μας διακρίνει ο ωχαδερφισμός και η κουτοπονηριά. Παραδείγματα θα μπορούσα να αναφέρω άπειρα. Έχω τη γνώμη ότι τα ελληνικά ΜΜΕ κάθε άλλο παρά ηττοπάθεια δεν εκφράζουν. Όσο για τους παγκοσμίους πολέμους: ΤΟΤΕ υπήρξαμε νικητές… ΤΩΡΑ τι είμαστε;;; Πού βρισκόμαστε; (Με την ευκαιρία να σας πω και το εξής: δεν πιστεύω ότι κατορθώματα του παρελθόντος έχουν κάποια σημασία για το σήμερα. Η κάθε γενιά οφείλει να δουλεύει η ίδια για να απολαμβάνει και όχι να καρπώνεται τις δάφνες των προηγουμένων, όπως συνέβη με εμάς τους Νεοέλληνες.) Όντως.. Κοιτάξτε τους Γερμανούς (οι οποίοι, παρεπιμπτόντως, δεν είναι ορθόδοξοι!) Κοιτάξτε πού βρίσκονται ΣΗΜΕΡΑ… Με τη βοήθεια τρίτων και με τα δικά τους τα χέρια (και προπάντων, τη θέληση) έφτιαξαν ξανά τη χώρα τους μετά την καταστροφή. Εμείς;;; Εμείς σήμερα μείναμε στη βοήθεια (δηλαδή στα δάνεια) τρίτων.. Τα χέρια μας πότε θα τα χρησιμοποιήσουμε για να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή"κάθε άλλο παρά ηττοπάθεια δεν εκφράζουν". Ζητώ συγγνώμη για το λάθος κι επαναφέρω στο ορθό (τουλάχιστον από γραμματική άποψη): "κάθε άλλο παρά ηττοπάθεια εκφράζουν". Για να ξέρουμε και τι γράφουμε... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήαναφορικά με την ηττοπαθεια, ενα ακομα συνδρομο του ραγιαδισμου και ασθενεια που κρατα απο τα χρονια της τουρκοκρατιας, ακουγα προχθες μια ομιλια του π. Νικολαου Λουδοβικου για τον τροπο προβολης ενος φοβερου σιδηροδρομικου δυστυχηματος στην Αγγλια. ηταν το ακριβως αντιθετο απο αυτο που φανταζεστε οτι θα γινοταν στην Ελλαδα. ας μην μιλαμε για εθνικη υπερηφανεια και αξιοπρεπεια σε ενα τοπο που την αγνοει και αυτοσυρθηκε στο διεθνη εξευτελισμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.Ν.