Το νέο τεύχος (118) του περιοδικού Επίγνωση είναι αφιερωμένο στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, για τα 100 χρόνια από την κοίμησή του.
Στο αφιερωματικό τεύχος υπάρχουν μικρά, αλλά σημαντικά κείμενα των: Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου, π. Κωνσταντίνου Ν. Καλλιανού και Παύλου Πολιτίδη. Υπάρχουν, επίσης, αποσπάσματα διηγημάτων του Παπαδιαμάντη.
Ολόκληρο το αφιέρωμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Στο τέλος του τεύχους δημοσιεύεται μια επιστολή προς το περιοδικό του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά. Η σύντομη, αλλά λίαν διαφωτιστική, αυτή επιστολή έχει ως εξής:
Αγαπητοί μου φίλοι, επιτρέψτε μου να ζητήσω τη φιλοξενία των έντιμων σελίδων σας, για την αποκατάσταση μιάς παρεξήγησης ή παρανάγνωσης κειμένων μου:
Σε ομιλία του στη λεγόμενη «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών» της Μητροπόλεως Δημητριάδος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου, Καθηγητής και Ακαδημαϊκός κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, είπε κατά λέξη: «Μόλις πρόσφατα η ευχαριστιακή προσέγγιση (της Εκκλησίας, της ανθρωπολογίας, του μυστηρίου του Τριαδικού Θεού) κρίθηκε από οπαδό της θεολογίας του Ιω. Ρωμανίδη ως περίπου κυοφορούμενη αίρεση, ενώ και ο Χρ. Γιανναράς εκφράζει πλέον γι’ αυτὴν επιφυλάξεις. Ζούμε σε μια εποχή θεολογικού αλληλοσπαραγμού».
Πρέπει να υπάρχει κάποια διατύπωσή μου που παρανοήθηκε. Δεν εξέφρασα ποτέ την παραμικρή επιφύλαξη για την ευχαριστιακή εκκλησιολογία, που είναι πάντοτε για μένα θεμέλιο και προϋπόθεση για την κατανόηση της εμπειρικής μαρτυρίας (Ευαγγελίου) της Εκκλησίας.
Εδώ ο κόσμος καίγεται ρε παιδιά και σεις ασχολείστε με παιδαριώδη πράγματα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την Θεολογία;
Είναι δυνατόν;
Έλεος πια...
Τι είπε ο ένας και τι είπε ο άλλος.
Εδώ ο κόσμος δεν έχει να φάει και σεις λέτε για την εκκλησιολογία;;;
Πάτε καλα;;;
Ίσως επειδή πάψαμε να ασχολούμαστε με αυτά τα "παιδαριώδη πράγματα", τη Θεολογία, καταλήξαμε να μην έχει ο κόσμος να φάει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημαντική η διασαφήνιση του Χ. Γιανναρά. Μόνο που ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τη θέση που εξέφρασε ο "οπαδός της θεολογίας του Ι. Ρωμανίδη" (που βεβαίως γνωρίζουμε όλοι ποιος είναι). Εξαιτίας της φρασης αυτής, καθώς και μιας αντίστοιχης αποστροφής στη σημερινή ομιλία του Μητροπολίτη Μεσσηνίας, αναγκάστηκα να ξαναδιαβάσω το κείμενο του "οπαδού". Αυτό που σαφέστατα λέει ο "οπαδός", είναι ότι η ευχαριστιακή προσέγγιση δεν είναι απροϋπόθετη, αποκομμένη από τη (εκκλησιαστικώς και συνοδικώς κατοχυρωμένη) ησυχαστική παράδοση. Τώρα, γιατί ο Περγάμου και ο Μεσσηνίας προτιμούν να καταλαβαίνουν το κείμενο του "οπαδού" διαφορετικά, μπορεί κανείς να κάνει διάφορες σκέψεις.
Κατά τη γνώμη μου, ήταν θέμα χρόνου να προκύψει αυτή η αντίθεση (και να εξελιχθεί σε σύγκρουση στο μέλλον), όσο και αν ο "οπαδός" είναι διαλλακτικός και προσεκτικός στις κινήσεις του...