Μπορεί την περασμένη, μόλις, Κυριακή, η οδός Αθηνάς στο κέντρο της Αθήνας να τελούσε "υπό ομηρίαν", αγαπητοί συνοδίτες, λόγω των γνωστών - αγνώστων κουκουλοφόρων, οι οποίοι δεν προκάλεσαν και λίγες καταστροφές, σήμερα, όμως, Τσικνοπέμπτη, η Αθηνάς έσφυζε από κόσμο, ...τσίκνα και χαρούμενη διάθεση. Λες και δεν συνέβη τίποτε... Και παρά την περίφημη ...κρίση, το κέφι κέφι αφού ο Έλληνας προχωράει μπροστά (που λένε και οι πολιτικοί του).
Μάλλον γι' αυτό η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...
Εγώ, πάλι, πάντα σαν περνώ από την Αθηνάς σιγοτραγουδώ κάποια από τις Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς του Μάνου Χατζιδάκι. "Τα πάθη σου ειν' αγάλματα Αιόλου κι Αθηνάς...". Τις προτιμώ, φυσικά, από τα "λαϊκά" της Τσικνοπέμπτης. Άλλωστε οι Μπαλάντες του Μάνου είναι γνησίως λαϊκές.
Γι' αυτό σας παραθέτω "Νυχτερινά αγάλματα" σε στίχους Άρη Δαβαράκη και μουσική Μάνου Χατζιδάκι, φυσικά. Με την Νένα Βενετσάνου και τους Βασίλη Λέκκα, Έλλη Πασπαλά, Ηλία Λιούγκο.
Απόψε η μοναξιά μου παράφορα μιλά
χορεύουν στη φωτιά μου κορμιά βυζαντινά
Να σεβαστείς το άβατο να μη με κυνηγάς,
τ' αγάλματα το Σάββατο ποτέ μην τ' ακουμπάς
Ξανάρχεται ο χειμώνας κι η νύχτα απ' την αρχή,
θα κλάψει ο Παρθενώνας, η Ομόνοια θα βραχεί
Μεθώ με δυο σταγόνες κι αρχίζω απ' την αρχή.
Οι πόρνες είναι μόνες κι οι άντρες μοναχοί
Τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράς,
τα πάθη σου είναι αγάλματα Αιόλου κι Αθηνάς
Τις νύχτες που κοιμάμαι τ' αγάλματα ξυπνούν
τα πάθη μου φοβάμαι, τα κρύβω μην τα δουν
Η νύχτα είναι σκοτάδι μπορεί και συγχωρεί
και σ' ακουμπάει σαν χάδι και σβήνει την πληγή
την ώρα που τα ράσα σου σ' αφήνουνε γυμνό
και καίγεται η ανάσα σου κι αφήνει έναν λυγμό
Ξανάρχεται ο χειμώνας η πόλη θα χαθεί,
θα γύρει ο Παρθενώνας και θ' αποκοιμηθεί
Γι' αυτό σας παραθέτω "Νυχτερινά αγάλματα" σε στίχους Άρη Δαβαράκη και μουσική Μάνου Χατζιδάκι, φυσικά. Με την Νένα Βενετσάνου και τους Βασίλη Λέκκα, Έλλη Πασπαλά, Ηλία Λιούγκο.
Απόψε η μοναξιά μου παράφορα μιλά
χορεύουν στη φωτιά μου κορμιά βυζαντινά
Να σεβαστείς το άβατο να μη με κυνηγάς,
τ' αγάλματα το Σάββατο ποτέ μην τ' ακουμπάς
Ξανάρχεται ο χειμώνας κι η νύχτα απ' την αρχή,
θα κλάψει ο Παρθενώνας, η Ομόνοια θα βραχεί
Μεθώ με δυο σταγόνες κι αρχίζω απ' την αρχή.
Οι πόρνες είναι μόνες κι οι άντρες μοναχοί
Τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράς,
τα πάθη σου είναι αγάλματα Αιόλου κι Αθηνάς
Τις νύχτες που κοιμάμαι τ' αγάλματα ξυπνούν
τα πάθη μου φοβάμαι, τα κρύβω μην τα δουν
Η νύχτα είναι σκοτάδι μπορεί και συγχωρεί
και σ' ακουμπάει σαν χάδι και σβήνει την πληγή
την ώρα που τα ράσα σου σ' αφήνουνε γυμνό
και καίγεται η ανάσα σου κι αφήνει έναν λυγμό
Ξανάρχεται ο χειμώνας η πόλη θα χαθεί,
θα γύρει ο Παρθενώνας και θ' αποκοιμηθεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου