ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

The Trier Apocalypse

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Πολύς λόγος έγινε τον τελευταίο καιρό για το 2012 ως το τέλος του κόσμου σύμφωνα με μια αρχαία προφητεία των Μάγια. Η ανακύκληση των εσχατολογιών και κινδυνολογικών μελλοντολογιών δίνουν και παίρνουν σε κάθε εποχή. Θα ήταν, λοιπόν, παράδοξο στα χρόνια μας να μη συμβεί κάτι αντίστοιχο με τόσες ραγδαίες αλλαγές στο παγκόσμιο χωριό γη, οι οποίες αφαιρούν τη συνειδητή παρακολούθηση των τεκταινομένων. Όπως φαίνεται, άλλωστε, αυτός ο βομβαρδισμός δεν πρέπει να είναι και τόσο φυσικός, αλλά εν πολλοίς κατευθυνόμενος.

Έρχομαι λοιπόν στα καθ’ ημάς. Ποια είναι η θέση της Ορθοδοξίας; Θα έρθει μήπως φέτος ο αντίχριστος; Γεννήθηκε; Αν ναι, τι θα κάνουμε; Φαίνεται μάλιστα να δρομολογούνται ταχύτατες εξελίξεις που επισπεύδουν την έλευση των ημερών της Αποκάλυψης. Θα κάνω αρχικά μια μικρή αναφορά στην περιβόητη κρίση. Με θλίβει αφάνταστα η ανησυχία και η αγωνία των ανθρώπων της Εκκλησίας. Άραγε δεν υπάρχει Χριστός και θεία πρόνοια; Προς τι τόση ανασφάλεια; Υπάρχει, επομένως, κρίση: της πίστης μας, της χλιαρής μας πνευματικότητας. Ένα άλλο σημείο εδώ είναι η έλλειψη πνευματικών στάρτσυ – γερόντων, ορατά σημεία Θεού να ακουμπήσει ο κακομοίρης άνθρωπος των εσχάτων. Αυτές οι δύο ελλείψεις (γερόντων και πίστης) συνιστούν σημεία εσχατολογικά.

Όλοι γύρω μας και μεις μαζί τους εκλιπαρούμε, ζητιανεύουμε μια προφητικού χαρακτήρα κουβεντούλα ψευτοπαρηγοριάς. «Πες το και ας είναι ψέμα» είναι η ουσία της, οι δε μορφές της είναι ερωτήσεις τύπου «θα γυρίσουμε στη δραχμή» και «λέτε να πεινάσουμε» ή «θα γίνει στάση πληρωμών»; Κει, λοιπόν, που πας να ακούσεις τον γνήσιο – διό και όντως παραμυθητικό λόγο του Θεού - μέσα από εκκλησιαστικά χείλη, σου ΄ρχεται ο κόλαφος: λαϊκισμοί, σιωπές, μικρότητες, ελλειμματικότητες, αστειότητες, σίγουρα πάντως ελλιποβαρούς γνησιότητας.

Πριν προχωρήσω, να θυμήσω τα λόγια του γέροντα Πορφύριου ότι «για το χριστιανό δεν υπάρχει άγχος». «Άγχος ίσον ολιγοπιστία» (γέρων Ευσέβιος Γιαννακάκης). Αναρωτιέμαι αν πιστεύουμε ως χριστιανοί σήμερα, κληρικοί και λαϊκοί, πως κύριος της ιστορίας είναι ο Κύριος. «Τίποτε δε γίνεται χωρίς το θέλημά του» (γέρων Πορφύριος) και μάλιστα συμπληρώνω με τη σειρά μου δεν πρόκειται να υλοποιηθεί κανένα κακό σχέδιο, όθεν και αν προέρχεται, χωρίς ο Θεός να το επιτρέψει. Και σίγουρα Εκείνος ως πάνσοφος ξέρει τι και πότε να παραχωρήσει, ως παντοδύναμος πώς θα το κάνει και ως πανάγαθος πάντα προς το πνευματικό μας συμφέρον. Οι τελευταίες υπομνήσεις αμφιβάλλω αν γίνονται πιστευτές ή αντιληπτές από τα σκοτεινά κέντρα (δαιμονικά, ανθρώπινα και τα συναμφότερα), τα οποία συνθέτουν το ήδη μακροβιότατο «μυστήριον της ανομίας» (Β΄ Θεσ. 2:7), θα έπρεπε όμως να συμβαίνει αυτό, έστω και ακροθιγώς, από τη μεριά των χριστιανών.

Ο άγιος Νεκτάριος επισκεπτόμενος αρχές του περασμένου αιώνα το Άγιο Όρος, έλαβε για τον αιώνα αυτόν από έναν ερημίτη την προφητεία «κυρίαρχος ο φόβος». Φόβος και ανησυχία, λοιπόν, ως σημεία των εσχάτων, ως δαιμονικών καταστάσεων σημαντικά και των χρόνων της λύσσας του διαβόλου, ο οποίος προαισθάνεται την ιστορική του καθαίρεση. Είναι εντυπωσιακό το πώς οι πολλοί αναζητούν τις αιτίες της κρίσης. Τις ψάχνουν σε νούμερα ή σε λογικές ερμηνείες. Εκεί ψάχνουν και τις λύσεις. Όμως ας μάθουν από τη Γραφή ότι πίσω από όλα κρύβονται προσωπικές ενέργειες, σχεδιασμένες, ανθρωποκτόνες και απροσδιόριστες, διότι οι νόες που τις παράγουν είναι συν τοις άλλοις και παράφρονες, αφού τους έχει εγκαταλείψει η Χάρη του Θεού. Η απάντηση στο ποιος κυβερνά και ποιος κρύβεται πίσω από όλα – όλοι υποψιάζονται πια πως δεν πρόκειται για απλές θεωρίες συνωμοσίας – βρίσκεται στο Ιω. 12:31. Προσωπικά δεν πιστεύω με τίποτε ότι εξηγείται με όρους οικονομίας το γεγονός παιδάκια στην Αφρική να πεινάνε και ποδοσφαιριστές τύπου Μέσι να έχουν στην τσέπη τόσα λεφτά που υπερβαίνουν τα ταμεία πολλών χωρών της Μαύρης Ηπείρου και ας έρθει όποιος άθεος ή και επιστήμων οικονομολόγος να με χλευάσει.

Κυκλοφορεί από παλιά μια προφητεία του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης (+1908) αναφορικά με ένα όραμά του για τον μεγάλο άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ (+1833). Το προφητικό αυτό όραμα, που αποκαλύπτει τους διωγμούς και τα μαρτύρια των χριστιανών από τον τελικό αντίχριστο της ιστορίας, κλείνει με τη διπλή διαβεβαίωση του αγίου Σεραφείμ: «σύντομα, πολύ σύντομα θα γίνουν όλα αυτά». Πέρασε ήδη ένας αιώνας από τότε. Έχοντας υπόψη ότι για τον Θεό μια μέρα χίλια χρόνια και αντιστρόφως (Β΄ Πετρ. 3;8) θα προσθέσω πως μπορεί να μην τον δούμε φέτος τον οξαποδώ ή να τον δούμε και να μην τον καταλάβουμε. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι δεν έχει πολύ ψωμί ακόμα η χάρτινη βασιλεία του που άρχισε με την πτώση του Αδάμ. Το αντίθετο: η κατάλυσή της φέρνει την αμετάκλητη έλευση της Βασιλείας του Θεού. Με αυτήν τη χαροποιό ελπίδα ζει ο χριστιανός. Και η «ελπίς τω Θεώ ου καταισχύνει» (Ρωμ. 5:5). Θα κλείσω με το γνωστό μου ρεφραίν για το εν λόγω θέμα: αυτό που ποτέ δεν κατάλαβε – ή αρνείται εγωιστικά να παραδεχτεί - ο διάβολος είναι πως άκων εξυπηρετεί το θείο σχέδιο. Η ψευδαίσθηση της ενδοκοσμικής «νίκης» του είναι η πιο τραγική ιστορική ειρωνεία.

Κ.Ν.

4/1/2012