Ο π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΠΤΩΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΓΚΑΤΖΙΡΟΥΛΗ

Άλκης Πιερράκος, Νταμάρι. Υδατογραφία και μελάνι σε χαρτί

Ο έκπτωτος Μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος Γκατζιρούλης σε πρόσφατο κείμενό του ανασύρει και πάλι την χουντική πρακτική της "κάθαρσης", αφήνοντας υπονοούμενα - σαφέστατα! - για το ηθικό ποιόν των Μητροπολιτών Κηφισίας και Ιλίου. Παλιά του τέχνη κόσκινο...

Αντί άλλου σχολιασμού, παραθέτω ένα απόσπασμα του καθηγητού π. Θεοδώρου Ζήση για το "ποιόν" του εκπτώτου Νικοδήμου, από το κείμενό του "Η ελλαδική θεολογία", το οποίο δημοσιεύθηκε στον τιμητικό τόμο για τον αείμνηστο Αμερικής Ιάκωβο, υπό τον τίτλο Ξενία (Θεσσαλονίκη 1985, σ. 466-67). Νομίζω τα λέει όλα:

Η πατερική θεολογία της Θεσσαλονίκης αποτελεί σήμερον ελπιδοφόρον παρουσίαν εις τον ελλαδικόν χώρον, μολονότι και εις αυτήν ακόμη την Θεσσαλονίκην δεν έχουν εκλείψει άλλαι θεολογικαί τάσεις. Αι τάσεις αυταί προέρχονται από τας θρησκευτικάς οργανώσεις, αι οποίαι διαμορφώνουν με την δραστηριότητά των κατά σοβαρόν μέρος τας θεολογικάς δυνάμεις εις την Ελλάδα. Μία μάλιστα εξ αυτών, η “Ζωή”, που προσέφερε αναμφιβόλως πολλά εις την χριστιανικήν, όχι όμως εις την ορθόδοξον, διαπαιδαγώγησιν των νεωτέρων θεολόγων και των πιστών, επεχείρησε κατά τη διάρκειαν της δικτατορίας και επέτυχε να καταλάβη αντικανονικώς την εκκλησιαστικήν εξουσίαν με σκοπό να εγκαθιδρύσει εις την Ελλάδα τον "ελληνοχριστιανικόν πολιτισμόν", όπως ανορθόδοξα και αντιπαραδοσιακά τον συνέλαβε και τον οικοδόμησε ο μνημονευθείς καθηγητής Τσιριντάνης. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η εκκλησιαστική πολιτική του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου (Α'), ο οποίος εκλήθη να εφαρμόσει το πρόγραμμα αυτό, ομοιάζει καταπληκτικά με εκείνην του Θεοκλήτου Φαρμακίδου. Επεδίωξε την ολοκλήρωσιν του αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος, διά της υψώσεώς της εις πατριαρχείον και της πλήρους καταργήσεως των δικαιοδοσιών του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί περιοχών του Ελληνικού κράτους. Αποκαλυπτικό των προθέσεων αυτών είναι το κείμενον-λίβελλος- του στενοτέρου συνεργάτου του Ιερωνύμου, Μητροπολίτου πρώην Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου (Γκατζιρούλη) “Ανοικτό Υπόμνημα προς τους Έλληνες Ιεράρχες” . Επαναλαμβάνει τα επιχειρήματα του Κοραή και του Φαρμακίδου αλλά και πολλών συγχρόνων Σλάβων Ορθοδόξων θεολόγων, οι οποίοι προετοιμάζουν θεολογικώς το έδαφος δια την άνοδον εις τον οικουμενικόν θρόνον της “Τρίτης Ρώμης», και υβρίζει προκλητικώς τους ιεράρχας της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Είναι δε γνωστόν ότι κατά τας συζητήσεις δι᾽ ωρισμένας πρώιμους ενεργείας της Εκκλησίας της Ρωσσίας, σχετικώς με το αυτοκέφαλον της Ιαπωνικής Εκκλησίας, ο Νικόδημος, εκπρόσωπος τότε της Εκκλησίας της Ελλάδος (1972), συνετάχθη με την πολιτικήν της Εκκλησίας της Ρωσσίας και όχι με την του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Κατανοεί κανείς ούτω και την μεγάλην συμπάθειαν των προσκειμένων εις την «Ζωήν» θεολόγων προς την ρωσσική θεολογίαν, η οποία κατακλύζει εσχάτως δια θεολογικών συγγραφών τα θεολογικά βιβλιοπωλεία της Ελλάδος εν μεταφράσει εις την ελληνικήν, αλλά και μερικών Ρώσσων θεολόγων της Σχολής του Αγίου Βλαδιμήρου Αμερικής προς τους εκ της «Ζωής» προερχομένους ή προσκειμένους εις αυτήν Έλληνας θεολόγους.