ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ: ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΠΟΝΑ...

 Με αφορμή την σημερινή επέτειο των Σεπτεμβριανών στην Πόλη το 1955, αγαπητοί συνοδίτες, ξαναδιαβάστε στην Ιδιωτική Οδό την συνέντευξη του θρυλικού φωτογράφου των Σεπτεμβριανών Δημήτρη Καλούμενου, την οποία παραχώρησε στον δημοσιογράφο - φωτογράφο Νίκο Μαγγίνα το 2005, λίγους μήνες πριν πεθάνει. Ολόκληρη την αποκαλυπτική αυτή συνέντευξη διαβάστε εδώ.

Στον Δημήτρη Καλούμενο και σ' αυτή την σπουδαία συνέντευξή του στον Ν. Μαγγίνα αναφέρεται και ο δημοσιογράφος Αριστείδης Βικέτος στο αφιέρωμά του στο Κυριακάτικο φύλλο (4.9.2011) της εφημερίδας Φιλελεύθερος της Κύπρου.

Γράφει συγκεκριμένα:

Οι μαρτυρίες είναι πολλές, αλλά η πιο δυνατή είναι οι φωτογραφίες - μια φωτογραφία χίλιες λέξεις- του Κωνσταντινουπολίτη φωτορεπόρτερ , μακαρίτη σήμερα Δημήτρη Καλούμενου, ο οποίος αποτύπωσε με μια «Laika» όλη τη βαρβαρότητα και θηριωδία κατά των Ελλήνων της Πόλης.

Ο Καλούμενος την εποχή εκείνη ήταν δημοσιογράφος, ανταποκριτής του «Έθνους» και της «Μακεδονίας» και φωτογράφος του Πατριαρχείου από το 1940. ¨Εφυγε από τη ζωή στα 94 χρόνια του στην Αθήνα παραμονές της μαύρης επετείου των Σεπτεμβριανών.Ένα χρόνο πριν έδωσε εκτενή συνέντευξη στον επίσης Κωνσταντινουπολίτη δημοσιογράφο και φωτορεπόρτερ Νίκο Μαγγίνα με τον οποίο συνδεόταν στενά.

Ο Ν. Μαγγίνας επεσήμανε στον «Φ» ότι οι φωτογραφίες του Καλούμενου είναι μοναδικές και έχουν μεγάλη ιστορική σημασία και αξία γιατί από τουρκικής πλευράς δεν δόθηκαν ποτέ φωτογραφίες από τους βανδαλισμούς στις εκκλησίες και στα κοιμητήριά μας.

Μας μίλησε, λέει ο Μαγγίνας, χωρίς όμως, δυστυχώς, να μας βλέπει, καθώς το οπτικό του νεύρο τον είχε «εγκαταλείψει». 

Ενδιαφέρουσα, όμως, είναι και η μαρτυρία του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, ο οποίος θυμάται για τα Σεπτεμβριανά:

"Την ημέρα εκείνη μαζί με συμφοιτητές είχαμε πάει στην Ίμβρο. Στην επιστροφή με το πλοίο πήραμε μια πρόγευση των «γενομένων», μόλις άραξε το πλοίο στον Τοπχανά και αντικρίσαμε τα πρώτα κατεστραμμένα ρωμαίικα καταστήματα του Γαλατά και του Καρακϊοί. Η εικόνα που βλέπαμε ήταν μια ανείπωτη τραγωδία".

"Η μόνη πραγματική βοήθεια καί παρηγοριά την οποία είχε λάβει το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955, ήταν εκείνη που προήλθε εκ μέρους του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών" (ΠΣΕ) σημειώνει και επισημαίνει: «Η φωνή την οποία ήγειρε το ΠΣΕ, ήταν η μόνη δυναμική διαμαρτυρία κατά των αδιανόητων και βάρβαρων εκείνων γεγονότων που σημειώθηκαν στην Πόλη. Είναι ευχής έργον που η στεντόρεια υποστήριξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ μέρους του ΠΣΕ συνεχίσθηκε με ευτολμία. Διότι χωρίς τη θαρραλέα κινητοποίηση του οργανισμού αυτού, το Πατριαρχείο θα αναγκαζόταν ενδεχομένως να εγκαταλείψει την Πόλη, και τούτο παρά τις σαφείς ρήτρες της Συνθήκης της Λωζάννης». 

Το αφιέρωμα του Αριστείδη Βικέτου ολοκληρώνεται με την μαρτυρία της κυρίας Ιουλία Παπά Περικλέους από την Πόλη η οποία εδώ και δεκαετίες ζει στη Λεμεσό και η οποία βίωσε την τραγικότητα των γεγονότων.

Ολόκληρο το αφιέρωμα διαβάστε εδώ.