ΕΚ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΗΣ ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ...

φωτό: Ν. Μαγγίνας

Εκ της Βασιλευούσης Ημερολόγιο Περιθωρίου
Ημέρα α’ Μεγάλη Δευτέρα
«Τίποτε! Τι να σκεφτώ… να ήμασταν λίγο πιο ανθρώπινοι να τα κρατούσαμε» απάντησε ο ρωμιός κύριος που μ’ έφερε απ’ το αεροδρόμιο όταν τον ρώτησα τι σκέφτεται βλέποντας τα τείχη της Πόλης.
Αυτά τα τείχη για έναν ντόπιο ρωμιό δεν είναι παρά μια καθημερινότητα χωρίς ποιητικότητα. Μάλλον έτσι προτιμάει να τα δει για να αντέξει... Ποιος ξέρει;
Είναι τείχη μεγαλοπρεπή παρά την μιζέρια της ηττημένης Ιστορίας. Αλήθεια τι είναι η Ιστορία εκτός από διαδοχικές μίζερες ήττες; Και τα τείχη στο μεγαλύτερο μέρος στηρίζονται στη γη για να σηκώσουν το βάρος της ασήκωτης ήττας και όλο πέφτουν κάτω. Αλλά στο θάνατό τους φύουν πολλές πράσινες ασημαντότητες.
Για να φτάσουμε στον Κεράτιο, κάναμε τον γύρο των τειχών. Αλλά εδώ δεν μετράει μόνο η διαδρομή μετράει εξ ίσου και ο προορισμός...
Το πατριαρχείο σεμνό! Σ’ αυτό έγκειται το σκάνδαλό του!
Ημέρα β’ Μεγάλη Τρίτη
Προηγιασμένη η στιγμή. Γονυκλισίες αιώνων, ανοιχτές καρδιές και προσευχές που ανυψώνονται σαν το καιόμενο λιβάνι. Ο σεπτός Πατριάρχης εκεί άλλοτε όρθιος και άλλοτε γονατισμένος. Το εκκλησίασμα τουρίστες ή κάτι παρεμφερές. Αλλά ο Πατριάρχης εκεί! Μ’ όλη την οικουμενικότητά του. Κατάλαβα σήμερα ότι αυτή την κουβαλάει κάποιος σαν τον σταυρό... μόνος του. Μπορεί και να βρεθούν ο Σίμων και η Βερονίκη με ένα παλαιό μαντίλι- κατά σύμπτωση το δικό της. Η οικουμενικότητα παραμένει γιατί δεν περιμένει κανένα...
Και πήγα στην πλατεία Ταξίμ. Εκεί οι Κούρδοι- όπως έμαθα εκ των υστέρων. Πρέπει να παραβρίσκονται σε τακτά διαστήματα για να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη. Η πλατεία δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον ούτε και οι ελάχιστοι δρόμοι που διέσχισα γύρω γύρω. Ζωή απλοϊκή, έως και φτωχική. Παρά ταύτα δεν μένουν απαρατήρητες οι τουλίπες που στολίζουν τους δρόμους και δίνουν χρώμα στην φαυλεπίφαυλη καθημερινότητα των ανθρώπων.
Τ’ απόγευμα στο Μπεμπέκι. Ζεστοί οι λίγοι άνθρωποι εκεί. Μείγμα γλωσσών, πολιτισμών, εθνικοτήτων, αφετηριών, και σταθμών... Τι να πρωτογράψω για μια συνταρακτική συνάντηση με έναν αντιοχειανό κύριο. Ξέχασα να τον ρωτήσω μέσα στα άλλα πώς νιώθει που εκείνος έδωσε το όνομα του τόπου του σε αμέτρητα μιλέτια που απλώθηκαν στην περιοχή της Μεγάλης Συρίας; Σημασία στην κουβέντα έδωσα στο να μάθω για το μέλλον αυτού του ανθρώπου, των παιδιών του και των ρωμιών στο Μπεμπέκι. Αυτός δεν μιλά ελληνικά, δεν ξέρει να γράψει τα αραβικά που μιλάει, και τις ακολουθίες τις παρακολουθεί σε μια γλώσσα που αγνοεί παντελώς, αλλά έρχεται κάθε μέρα μαζί με τους άλλους 3-4! Τα παιδιά του, αν και αντιοχειανοί, δεν μιλούν την αραβική, και πηγαίνουν στο σχολείο των ρωμιών... Τ' αδέλφια του στον Λίβανο!
Η ρωμιοσύνη; Κάπως υπάρχει... τη νιώθω. Πώς; Ψάχνω να το περιγράψω...