Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Μυθωδία
 

Ο Γιωργάκης ήταν κυριολεκτικά ένα παιδί του Θεού! Γόνος ευσεβούς οικογενείας, από μικρός μες στην Εκκλησία. Ιερόπαις, ψάλτης, κατηχητόπουλο, κατηχητής, ομαδάρχης στις κατασκηνώσεις, θεολόγος, οικογενειάρχης, πάντα πιστό τέκνο της Εκκλησίας εν υπακοή και ταπεινώσει. Σεβόταν τις αρχές και εξουσίες, δεν τολμούσε να εκφράσει την παραμικρή αντίρρηση από τον πολύ σεβασμό του, παρ' ότι έβλεπε κι άκουγε ενίοτε πράγματα που δεν του άρεσαν, δηλαδή θεωρούσε πως δεν ήταν εκκλησιαστικά, μα κοσμικά.

Οι αμφιβολίες του για την ποιότητα και τις πρακτικές των εκκλησιαστικών ταγών, τους οποίους πάντα υπηρετούσε με αυταπάρνηση, εντάθηκαν μόλις τα δυο μικρά παιδιά του μεγαλώνοντας άρχισαν να αμφισβητούν, σαν από ένστικτο, τις επιλογές και τις συμπεριφορές του πατέρα τους. Του έκαναν ...ανυπάκουες ερωτήσεις και κείνος δεν ήξερε τι να τους απαντήσει πολλές φορές. Κι έτσι κάποιες αμφιβολίες εντάθηκαν μέσα του, για το τι και ποιους υπηρετούσε σ' όλη του τη ζωή. Και τα παιδιά του; Θα γίνουν σαν κι αυτόν; Που δεν τολμά να πει ούτε ένα “ίσως”, “μήπως”...;

Έτσι σε μια συζήτηση στην χριστιανική κατασκήνωση, μια λαμπρή καλοκαιρινή μέρα, τόλμησε να ψελλίσει κάτι για τον ρόλο της Εκκλησίας στη σημερινή εποχή, δηλαδή για την ευθύνη της για την αποστασία των πολλών, παρόντος του Επισκόπου. Ο Επίσκοπος τα έβλεπε όλα τέλεια καμωμένα από πλευράς της ηγεσίας της Εκκλησίας, και μόλις άκουσε και τον Γιωργάκη να εκφράζει δισταγμό, εξεμάνη! Δεν το περίμενε απ' αυτόν. Δεν μπορούσε να το χωνέψει πως κι ο πιο υπάκουος πιστός του μέχρι σήμερα, σήκωσε κεφάλι!...

Με άγριο ύφος πήρε το Γιωργάκη παράμερα και το τι δεν του 'πε! “Εγώ είμαι ο Επίσκοπός σου! Είσαι υποχρεωμένος να με σέβεσαι! Να μην αντιμιλάς ποτέ! Δεν έχεις καταλάβει ότι εγώ διοικώ την Μητρόπολη; Και θα τολμήσεις εσύ να αμφισβητήσεις τα λόγια μου; Σκουπίδι!”.

Ο Γιωργάκης συνετρίβη! Τα λόγια του Επισκόπου του ήταν σφαίρες! Δεν μπόρεσε ν' αντέξει αυτή τη συμπεριφορά. Δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε τον αρχηγό του: “Ο δε Ιησούς εσιώπα...”.

Φίλησε το χέρι του Δεσπότη και εξαφανίστηκε. Τον έχασαν, έκτοτε, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι, αποσύρθηκε τελείως από την ενεργό χριστιανική δράση, κοίταζε μόνο την οικογένειά του και εκκλησιαζόταν όσο πιο διακριτικά γινόταν για να μη τον βλέπουν.

Πέθανε ο Γιωργάκης, πέθανε κι ο Επίσκοπος. Και στην άλλη ζωή επαναλήφθηκε η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Ο πλούσιος εν εξουσία Επίσκοπος εν μέσω των δαιμόνων και ο πτωχός τω πνεύματι (ήτοι πραγματικά ταπεινός) Γιωργάκης εν κόλποις Αβραάμ.

Και βοούσε καθ' εκάστην ο Επίσκοπος προς τον Πατριάρχη Αβράαμ: “Στείλε έναν άγγελο στους συνεπισκόπους μου να τους συνετίσει, ίνα μη και αυτοί έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου”.

Και ο Πατριάρχης απάντησε και πάλι: “έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας, ακουσάτωσαν αυτών”. 

Για την αντιγραφή

Π.Α.

Την Μυθωδία αναδημοσίευσε ο Τρελο-γιάννης