ΑΚΗΔΙΑ, ΟΚΝΗΡΙΑ, ΟΛΙΓΩΡΙΑ, ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ... ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Ο Νίκος Γ. Ξυδάκης στο σημερινό άρθρο του Η ακηδία της πλειοψηφίας στην Καθημερινή, σημειώνει μεταξύ άλλων λίαν ευστόχως:

Οι Ελληνες ξυπνούν βίαια από το όνειρο της αιώνιας ευμάρειας· και ξυπνούν μέσα σε έναν εφιάλτη. Δεν πιστεύουν ότι «αυτό» τούς συμβαίνει. Οι αντιδράσεις ποικίλλουν: Αλλοι γυρνάνε απ’ το άλλο πλευρό και συνεχίζουν τον πρότερο ύπνο – κι ας μην ξυπνήσουν ποτέ. Αλλοι παγώνουν από τον φόβο και μένουν παγωμένοι μες στον εφιάλτη. Αλλοι μυκτηρίζουν όλους τους άλλους, εκτός από τους εαυτούς τους: το κράτος, τους δημόσιους υπάλληλους, το κακό ριζικό. Αλλοι αναχωρούν από τη στενόχωρη πραγματικότητα, την περιδιαβάζουν μα δεν την ακουμπούν. Αλλοι πνίγονται από θυμό, άλλοι πνίγονται από αδυναμία κατανόησης.

Τέτοιες αντιδράσεις, θυμικές, όρισαν την εκλογική συμπεριφορά, με προεξάρχουσα την ηχηρή, τη βροντώδη και δυσοίωνη αποχή. Αυτή την αποχή την ονομάζω πάγωμα, κατάθλιψη, αδράνεια, ακηδία. Ακηδία, αυτό προ πάντων: ψυχική και πνευματική νωθρότητα, οκνηρία, ολιγωρία, απουσία εγρήγορσης, αδιαφορία, αθυμία, ανορεξία. Σε αυτή την αμαρτία–ασθένεια έχουμε υποπέσει πλειοψηφικά, σε αυτήν έχουμε αφεθεί και βουλιάζουμε, στη νάρκη του εθισμένου και ανήμπορου, του αιφνιδιασμένου. Μέχρι στιγμής.

Και ο Παντελής Μπουκάλας στο άρθρο του Ο Κανένας σαν ηττημένος θριαμβευτής, καταλήγει:

Για χίλιους λόγους μπορεί να αποφασιστεί η άρνηση της κάλπης, η οποία προχθές σημείωσε νέο ρεκόρ. Η χρόνια απογοήτευση, η αγανάκτηση, οι ιδεολογικές πεποιθήσεις, η εναντίωση στις καιροσκοπικές επιλογές του κόμματος με το οποίο συνήθως συμπορεύεσαι, η επιθυμία αποδοκιμασίας ενός συστήματος που μοιάζει αθεράπευτα φθαρμένο (ή και διεφθαρμένο) αλλά και φθοροποιό, συγκαταλέγονται στους γεννήτορες της αποχής εκείνης που διατηρεί το πολιτικό της περιεχόμενο, διαφοροποιούμενη από την αποχή που υπαγορεύεται παλαιόθεν από τον ωχαδερφισμό, τη ραθυμία ή το κοινωνικό στάτους ορισμένων (προς τι να ψηφίσουν όσοι ούτως ή άλλως ηγεμονεύουν;). Τίποτα ωστόσο δεν νομιμοποιεί την εξιδανίκευση της αποχής – έστω κι αν εκείνο το «τον μηδέν τώνδε μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν» ηχεί όντως επιτάφιο.