Του Νίκου Βατόπουλου
«Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το “δεις”». Ο Κωνσταντίνος Κερεστετζής σε κοιτάει στα μάτια και σε ακτινογραφεί με τον τρόπο του. Βρισκόμαστε στον αχανή εκθεσιακό χώρο της Tuyap Istanbul Art Fair, στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, όπου ο Ελληνας ζωγράφος βρέθηκε να εκθέτει τη δική του εκδοχή της Πόλης προσκεκλημένος από τους Τούρκους διοργανωτές. Στη μεγάλη αυτή έκθεση, στην οποία συρρέουν χιλιάδες επισκέπτες, ο Κερεστετζής βρέθηκε να είναι ο μόνος Ελληνας και να εκθέτει τα έργα του στον χώρο που έστησε μέσα στην Tuyap Art Fair, η Αίθουσα Τέχνης Γαβράς, που τον υποστηρίζει σε αυτή τη δημιουργική του εξερεύνηση στην Τουρκία.
Είδα πολλούς Τούρκους, φιλότεχνους και ορισμένους, εμφανώς, ευκατάστατους, να στέκονται στοχαστικά μπροστά στα έργα του Κερεστετζή. Ζητούσαν τον κατάλογο, άρτια εκτυπωμένο, και έφευγαν σαν να ήθελαν να τον μελετήσουν με την ησυχία τους. Μου έκανε εντύπωση, αλλά και εγώ καθώς άπλωνα την παρθένα ματιά μου σε αυτή τη βαθιά, «τίμια» ζωγραφική, ήθελα να απομονωθώ. Ισως, γιατί η «υγρασία» αυτής της ζωγραφικής, νωπής ακόμη από τη ματιά του ζωγράφου, μου αποκάλυπτε μυστικά περάσματα μέσα στα σοκάκια της Πόλης πίσω από την τουριστική βιτρίνα της.
Πορείες ζωής
Εχει έναν καλώς εννοούμενο τυχοδιωκτισμό ο Κωνσταντίνος Κερεστετζής. Ηρθε πριν από μήνες στην Κωνσταντινούπολη, έφυγε, γύρισε, διαρκώς παρατείνοντας τη διαμονή του, ώσπου εγκαταστάθηκε μαζί με τη σύντροφό του, Νίκη, για άγνωστο διάστημα ακόμη, αλλά και οι δύο το απολαμβάνουν όσο δεν πάει άλλο. Ζουν το χτυποκάρδι και το γέλιο και τη βαβούρα στους δρόμους του Φαναρίου, στην παλιά γειτονιά, όπου τα παιδιά, ένα τσούρμο, κάνουν γύρο και κυκλώνουν τον Ελληνα ζωγράφο, τον Yunan, που βγαίνει στα καλντερίμια με το καβαλέτο του.
Εχουν γέλιο τα μάτια του Κωνσταντίνου Κερετστετζή. Είναι άνθρωπος τολμηρός, ίσως γιατί έχει κατακτήσει βεβαιότητες που είναι έτοιμος διαρκώς να εμπλουτίσει. Είχε ζησει για μεγάλο διάστημα στην Ισπανία, μελετώντας τους Ισπανούς δασκάλους στο Πράδο, έφερε πίσω μαζί του την ισπανική γλώσσα και τώρα στην άλλη άκρη της Μεσογείου έχει πολλά να πει για την αγνότητα και την πρωτόλεια ευθύτητα του απλού Τούρκου στον δρόμο.
Τα έργα που δημιούργησε τους τελευταίους μήνες στην Κωνσταντινούπολη, και που εκθέτει τώρα (έως αύριο), μοιάζουν να έρχονται από πολύ βαθιά κοιτάσματα. Ο ίδιος με κάνει να πιστεύω ότι οι άνθρωποι στη γειτονιά, ο τσαγκάρης, ο φούρναρης, τα παιδιά, οι γείτονες, που χειροκροτούν όταν ένα έργο τελειώνει, με μία ζωντάνια ανέλπιστη και με μία δίχως φίλτρα ευθύτητα, βρίσκονται πίσω από αυτήν την πλούσια σοδειά έργων. Κάποια από τα πρόσωπα αυτά έγιναν σειρά από προσωπογραφίες.
Ο Κωνσταντίνος Κερεστετζής είναι από μόνος του ένας άνθρωπος με ολύμπια εμφάνιση, «καθαρός», ατόφιος και γνήσιος. Γεννήθηκε στην Ανδριανή της Δράμας το 1969, αλλά μεγάλωσε στην Καβάλα, όταν οι γονείς του έφυγαν για τη Γερμανία. Ως παιδί έζησε την «παλιά» Ελλάδα, που άφηνε τη ζωή ελεύθερη στους δρόμους της γειτονιάς, μια αίσθηση που εν μέρει ξαναζεί στο Φανάρι, μακριά από το κοσμοπολίτικο πλήθος της Ιστικλάλ στο Πέρα ή τα τουριστικά θέλγητρα της Πόλης.
Αν έχει ένα πιστεύω για τη ζωγραφική ο Κωνσταντίνος Κερεστετζής αυτό μοιάζει να είναι το ίδιο το «βίωμα». Παρότι βρισκόμασταν στον πολύβουο χώρο της έκθεσης, είχε κατορθώσει να απομονώσει τον συλλογισμό του και να ξετυλίξει τη σκέψη του καθώς έλεγε για τη μονάκριβη εμπειρία της ζωγραφικής in situ. Τα έργα που δημιουργεί στην Κωνσταντινούπολη είναι εκ πρώτης όψεως εύληπτα από όλους, αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο αποκαλύπτουν τη ζώσα ματιά. Και είναι αυτή η «ματιά», με τη μοναδικότητα της στιγμής, που καθιστά τη ζωγραφική προσωπική γραφή.
Φανάρι 2010
Αυτό που χάρηκα ιδιαίτερα στην κωνσταντινουπολίτικη σοδειά των έργων του Κερεστετζή είναι που συνάντησα τον «περιπλανώμενο» ζωγράφο σε μία πόλη που ορίζεται από την ανάσα των κατοίκων της. Ηταν μία απολύτως βιωματική, αν όχι σωματοποιημένη εμπειρία, με την έννοια ότι η πρόσληψη της ζωγραφικής του Κερεστετζή περνάει πρώτα από την καρδιά. Τον θυμάμαι να λέει «ευχαριστώ» σε όλους τους φίλους και προσκεκλημένους του, με το δεξί του χέρι στην καρδιά και μια ελαφρά κλίση της κεφαλής. «Αυτή τη χειρονομία την έμαθα εδώ», μου λέει, όταν με βλέπει να χαμογελάω στην ελαφρά υπόκλισή του, την τόσο αγνή και εγκάρδια, «και την πήρα αμέσως και εγώ».
Είχα την αίσθηση ότι με τα έργα αυτά, που γεννήθηκαν στο Φανάρι κάποιες μέρες άνοιξης και καλοκαιριού του έτους 2010, στη σκιά παλιών σπιτιών, κάτω από φουντωτές φυλλωσιές και με τα καλντερίμια να απορροφούν βήματα και τρεχαλητά, έρχεται μία επιβεβαίωση της σύγχρονης ανάγκης για ζωγραφική, μιας ζωγραφικής πιο πνευματικής και περισσότερο υπαινικτικής. Ηταν όμορφη η Πόλη με την τίμια ματιά του Κωνσταντίνου Κερεστετζή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου