Στη Ζάκυνθο σαν βρίσκομαι κάθε φορά νιώθω βαρύ μα ευσκιόφυλλο, τον ίσκιο του Αγίου, του Σολωμού και του Κάλβου, του Σεβ. Χρυσοστόμου, του ποιητή π. Παναγιώτη Καποδίστρια.
Κι αυτοί για αρχή. Γιατί εδώ τα πρόσωπα και οι ιστορικές μνήμες αρμενίζουν σε θάλασσα και στεριά. Και η αύρα ζώντων και τεθνεώτων σε τυλίγει από παντού ευεργετικά.
Οι νέοι μουσικοί στον πεζόδρομο του Αγίου Μάρκου δροσίζουν το ζεστό μεσημέρι μας στην πόλη.
Μια ακόμη Ζάκυνθος με κέντρο τον Άγιο αρχίζει...
Προεορτάζετε λοιπόν....! Δεύτε πάντες εγκωμίων καταστέψωμεν άσμασιν, την, του Πανιέρου Λειψάνου Διονυσίου του μάκαρος, μετάθεσιν...
ΑπάντησηΔιαγραφή