"Τάγματα νεοσυντηρητικών πολιορκούν την Ορθοδοξία"

“ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές του 20ού αιώνα από τους βαπτιστές και τους πρεσβυτεριανούς, ο φονταμενταλισμός επεκτάθηκε σταδιακά στο Ισλάμ και στα ακραία εβραϊκά κινήματα και πλέον χτυπά δυνατά τις πύλες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος βρίσκονται στο στόχαστρο των υπερορθόδοξων ομάδων, οι οποίες αντιτάσσονται στον διάλογο με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, τους προτεστάντες, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, το Ισλάμ, τους εβραίους, καθώς και με τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν για καίριας σημασίας ζητήματα. Τα Βαλκάνια δείχνουν να αποτελούν το έδαφος επί του οποίου ανεφύησαν τα κινήματα αυτά και έχουν εξαπλωθεί στη Γεωργία, κατέκλυσαν τη ρέπουσα σε τέτοια φαινόμενα από την εποχή του Ντοστογιέφσκι Ρωσία, επεκτείνονται στα ζεστά νερά της Μεσογείου και κυρίως της Κύπρου και των αραβικών κρατών, και φτάνουν ακόμη και στη μακρινή Λατινική Αμερική, καθώς επίσης και σε αυτήν ακόμη την Αυστραλία”.

Aυτός είναι ο πρόλογος του άρθρου της Μαρίας Αντωνιάδου στο σημερινό ΒΗΜΑ της Κυριακής με τίτλο Τάγματα νεοσυντηρητικών πολιορκούν την Ορθοδοξία. Η δημοσιογράφος αναλύει, κατά το δυνατόν το φαινόμενο, αναφέρεται στην γεωγραφία των Ορθοδόξων φονταμενταλιστών, στην εσωστρέφεια της Εκκλησίας και σε πρόσφατα επεισόδια που προκάλεσαν οι “νεοσυντηρητικοί” σε Ελλάδα και Κύπρο.

Επειδή έχω ...μελετήσει αρκούντως το φαινόμενο αυτό της τρέλλας των “αντι – οικουμενιστών”, προβαίνω στις ακόλουθες παρατηρήσεις:

1. Οι “αντι – οικουμενιστές”, όπως αυτοαποκαλούνται (μιλάνε για τον “αντιοικουμενιστικό αγώνα” τους) βάλλουν διαρκώς και συστηματικά κατά πάντων, όχι μόνο εναντίον των τριών Προκαθημένων που μνημονεύει η Μ. Αντωνιάδου. Βάλλουν εναντίον όλων των Προκαθημένων, των Μητροπολιτών, των κληρικών, των λαϊκών θεολόγων και οιουδήποτε άλλου νομίζουν ότι “προδίδει την Ορθοδοξία”. Αν κάποιος απ' αυτούς που τους υποστηρίζουν παρεκκλίνει έστω και στο ελάχιστο από τις εωσφορικές απόψεις τους, αυτομάτως καταδικάζεται στην πυρά. Πρέπει τα πάντα (έργα και λόγια) να τυγχάνουν της δικής τους εγκρίσεως, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

2. Οι μέθοδοί τους είναι ολωσδιόλου αποδομητικές. Ζητούν εδώ και τώρα καθαιρέσεις, διακοπή μνημοσύνου των “οικουμενιστών” Προκαθημένων, μ' ένα λόγο ζητούν την κεφαλή κάθε “οικουμενιστή” επί πίνακι. Όχι κάτι λιγότερο. Οι εκφράσεις που χρησιμοποιούν για τους Προκαθημένους της Ορθοδοξίας και όσους άλλους συμμετέχουν στον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό διάλογο δεν είναι απλώς βαριές, είναι ό,τι χειρότερο. Σα να μιλάνε για τα χειρότερα καθάρματα της οικουμένης.

3. Ως άλλη Γκεστάπο προσπαθούν να μάθουν κάποιες λεπτομέρειες της ιδιωτικής ζωής των “αντι-οικουμενιστών” ώστε να τους πλήξουν πάραυτα ηθικά. Διαστρεβλώνουν το παραμικρό με τρόπο που θα ζήλευε κι ο Σατανάς, προκειμένου να εξοντώσουν το πρόσωπο που έχουν στοχοποιήσει χωρίς έλεος! Κάποιοι που υποτίθεται πως είναι “πιο σοβαροί” απ' αυτούς δεν αντιδρούν ποτέ σ' αυτές τις άθλιες επιθέσεις. Έτσι, με τη σιωπή τους συγκατανεύουν σ' αυτές.

4. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν την Εκκλησία μια κλειστή κάστα, και σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να ανοιχτεί η Εκκλησία στον κόσμο. Την θέλουν “δική τους” για να προβάλλουν σ' αυτή τη “θρησκεία τους” τα ψυχοπαθολογικά τους ζητήματα, που δεν είναι καθόλου λίγα, όπως φαίνεται.

Φυσικά αυτοί οι νοσηροί άνθρωποι δεν έχουν απήχηση στην κοινωνία, η οποία, βουτηγμένη σε μύρια προβλήματα, αδυνατεί να παρακολουθήσει τέτοιες “λογικές”. Εξακολουθούν όμως να συντελούν στην εσωστρέφεια της διοικούσης Εκκλησίας, η οποία λαμβάνει, ακόμα δυστυχώς, υπ' όψιν της αυτούς τους φονταμενταλιστικούς κύκλους.

Ας κλείσω αυτές τις σκέψεις μου με τα όσα είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος για το φαινόμενο της εσωστρέφειας στον πρόσφατο λόγο του στην Ακαδημία Αθηνών:

Η Ορθόδοξη Εκκλησία «ατυχώς εν πολλοίς κατατρέχεται υπό τινος εσωστρεφείας, περιοριζομένη συνήθως εις την επίλυσιν των εσωτερικών της κύκλων, κωφεύουσα, ενίοτε υπό την πίεσιν φονταμενταλιστικών κύκλων, εις τας εκκλήσεις διά συνεργασίαν και καταλλαγήν, ως εάν μη ήτο δυνατόν να διατηρήση αλώβητον την ταυτότητά της, εάν ανοίξη και τείνη τας χείρας της εις συνεργασίαν μετά των άλλων. Αλλ΄ ο όντως μέγας πλούτος της Ορθοδοξίας δεν της εδόθη προς συντήρησιν. Οφείλει η Ορθοδοξία να χρησιμοποιήση την παράδοσίν της, τον θεολογικόν και πνευματικόν θησαυρόν της, διά να αντιμετωπίση ο σύγχρονος άνθρωπος τα φλέγοντα υπαρξιακά προβλήματά του».

Πίνακας, Παύλος Σάμιος, χωρίς τίτλο