Κ. ΝΟΥΣΗΣ: "Μισώ την εκνομίκευση του ελεύθερου και λυτρωτικού εκκλησιαστικού ήθους"

Εκ νέου εκπνέων
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ και ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ απολιθώματα
(μια ακόμη απάντηση σε νέα «πρόκληση» συναδέλφου)

Του θεολόγου -φιλολόγου Κώστα Νούση

Έχει καταστεί περιφανώς σαφές, αγαπητέ, ότι δεν έχεις πρόθεση να διαλεχθείς αλλά να προπηλακίσεις και προβοκάρεις. Φοβάμαι ότι το κακό αυτό συνήθειο δεν είναι δικό σου εφεύρημα αλλά μιας ολόκληρης των παρελθόντων ετών γενιάς - θεολόγων καταληψιών της επικαιρότητας - που ελέγχεται κρινομένη σε θεολογικό αρχικώς επίπεδο επιστημονικώς, αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο - ήτοι αυτής ταύτης της ζωής, την οποία άλλωστε θεραπεύει και η θεολογία, ειδάλλως εκπίπτει στο γήινο και χθαμαλό επίπεδο της ψιλής θεωρητικής επιστήμης. Εκπρόσωπος μιας ασπρόμαυρης εποχής και θεολογίας βλέπεις τα πάντα καταθλιπτικά μη διακρίνοντας την ποικιλόχρουν περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ζωής, την οποία λίαν καλώς ο Κύριος έκτισε τοιουτοτρόπως.
Κακώς καγώ κακός καταγινόμενος κατά φίλου κακογράφως κεκυριευμένος εκ δικαίας - κατ’ εμέ - αγανακτήσεως κατηγορώ εκ νέου εκπνέων:
Ζηλοίς ίσως ένα Θεόκλητο Διονυσιάτη και προσκρούεις στον ανεμόμυλο ενός νέου γιανναρά που έπλασες θερβαντικώς με τη φαντασιολαγνεία σου. Φοβούμαι δε ότι δεν κόπτεσαι τοσούτον για την εκκλησιαστική ζωή και την παραχάραξή της όσον εθίγης επί προσωπικού εξαιτίας του αδόλως υπ’ εμού εις εσέ αντιλόγου. Έσο βέβαιος ότι είμαι διώκτης κακοτροπιών και ουχί αδελφών. Οπότε δεν ανησυχώ από το φόβο δυσαρεσκείας αγίων για τη συμπεριφορά μου αλλά πρόσχες εσύ μάλλον με την άκομψη χρήση και αναφορά εις αυτούς προς επίρρωσιν της αμυντικής - ή καλύτερα επιθετικής; - τακτικής σου.
Ξέκλεψα λίγο χρόνο από τις υποχρεώσεις μου και κλέπτω ολίγον διαδίκτυον συγγενούς - ούτε ο δαίμονας του ίντερνετ φαίνεται θέλει να συνεχίσω, λες να ναι θεϊκό σημάδι κατ’ εμού; - να απαντήσω στην καταθλιπτική υπό σου κατ’ εμού επαναλαμβανόμενη άνευ εξ εμού δοθείσης αφορμής προβοκατόρικη επέλασή σου και τον προπαγανδιστικό σου «θεολογικό» λόγο.
Αναπαράγεις φωτοτυπικώς δεδοκιμασμένες παλαιόθεν γκαιμπελοειδείς θεολογοσχήμονες τακτικές προδίδων την εκ του ορίζοντος διαφαινομέμην ως ουράνιον τόξον θεολογική ηττοπάθεια και απροδιοριστία. Ήδη κατέστης αιρετικός ερμηνευτής των δικών μου λόγων και ιδεών και γλαφυρός υβριστής μου δοκησιφρονών ότι με επαναφέρεις στην ορθόδοξη τάξη, ης παρεξέκλινα.
Είσαι απλά εις κοινός μιμητής ενός παλαιοντολογικού θεολογικού συντηρητικοευσεβιστικού κατεστημένου με προκάτ αντιλήψεις και τακτικές. Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι ο θεολογικός κατά παραδοσιολάγνων αντίλογος μπορεί να προέλθει από ετέρα φωνή ει μη μόνον αυτή του γιανναρά ή άλλου τινός νεορθοδόξου. Συνεχίζεις την πάγια βαπτισματική σου τακτική - για δε γινόσουν, αδελφέ, ιερέας να πας στη Αφρική να βαπτίσεις μιλιούνια παγανιστές, εκεί θα έσωζες εαυτόν και αλλήλους ασφαλέστερα - να με προσομοιώνεις με το γνωστό θεολόγο και να με χρίεις και με άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός. Ίσως νιώθεις ότι μόνον εξ αυτού βάλλεσαι ομού μετά των μυστακοφόρων παλαιοτέρων αγίων θεολόγων της εποχής σου συνοψίζοντας και ενσαρκώνοντας, όπως ευκοπώτερον στοχοποιήσητε, επ’ αυτόν τον αόρατο και απροσδιόριστο εχθρό σας πάσχοντες από μανιοκαταδιωκτικά σύνδρομα δειλοί όντες εκ της πολυχρονίου πνευματικής σας υπανάπτυξης. Γκρεμίζεται όντως το ένδον προπύργιο, ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος ερεισμένος στα ξυλοπόδαρα του ευσεβοφανούς ορθοδοξοδοκητισμού. Οι κατακτήσεις τόσων ετών. Η αυταπάτη της αυθεντίας. Το ψευδές σας αυτοείδωλο. Η φθίνουσα εξουσία. Πάλι η ψυχολογία μπροστάρης και καταλύτης, ενώ ο Θεός το άλλοθι και η πρόφαση του αγώνα.
Αν δε σε έπεισα, αγαπητέ, με την ισχυρή και ρητή μου διαβεβαίωση ότι δεν έχω – ούτε και θέλω να έχω - δάσκαλο τον εν λόγω «αιρετικό», πώς θα σε πείσω με τις απαντήσεις μου στα τόσα άλλα που ρωτάς; Και εν τέλει ούτε προτίθεμαι να περάσω τεστ ορθοδοξίας υπό σου – σε κρίνω και αναρμόδιο συν τοις άλλοις – ούτε να κάνω το δικηγόρο γιανναρά, φειδά και άλλων και να απολογηθώ για όσα καταμαρτυρείς τόσον αντεπιστημονικώς, ελαφρώς και εμπαθώς τήδε κακείσε.
Δεν καταλαβαίνω βέβαια το κόλλημά σου με το γιανναρά, τον οποίο αφορίζεις ως έτερον Ωριγένη, και πώς σχετίζεται με τον «οικουμενισμό» μου, διότι περί του τελευταίου οι γραφές μου. Οι λόγοι σου εμβριθείς εμμονών ενσυνειδήτων και υποσυνειδήτων. Πάντως αν θες να με θεωρείς μαθητή του στο επιτρέπω, χωρίς όμως να σου δίνω το δικαίωμα να πιστεύεις ότι ενστερνίζομαι διάφορες κακοδοξίες που του προσάπτεις - ας σου απαντήσει εκείνος σε αυτά - όπως για το αειπάρθενο και άλλα. Αλήθεια, όμως, πώς αυτά αρμολογούνται με τον «οικουμενισμό» μου; Μάλλον, συνάδελφε, βρήκες αφορμή να ανασύρεις από το συρτάρι σου - τα είχες σίγουρα έτοιμα - αντιγιανναρικά, αντιφειδικά, αντιαυστραλιανά και άλλα αντι-τοιαύτα επιχειρήματα που συλλέγεις εδώ και χρόνια σα να συλλέγεις γραμματόσημα.
Δεν έχεις ουδέν ελαφρυντικόν προσάπτοντάς μου αιρετικές θέσεις ή προθέσεις που ουδεπώποτε εξέφρασα ούτε καν διενοήθην. Είπα ότι ασκώ δριμεία κριτική κατά γιανναρά και συ θυμήθηκες «λαθάκια» από προγενέστερο σχόλιό μου χιλιαστικώ τω τρόπω ερμηνεύοντας τα κατ’ εμέ. Ουραγός μιας απερχόμενης και ασθμαίνουσας σχολής θεολόγων. Λάτρης θεολογικού γένους του οποίου ήδη ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος. Δώστε πια τη σκυτάλη σε άλλους. Ίσως πετύχουν περισσότερα από σας που εκθρέψατε έστω και άκοντες περισσότερους αθέους, αναρχικούς και τρομοκράτες.
Τελικά κρίνετε τους πάντες και τα πάντα μεταξύ ροφήματος και γλυκίσματος ή τυρού και αχλαδίου από την ασφάλεια του γραφείου μακράν της ασκητικής κονίστρας. Άλλως δεν εξηγείται η στυγνή και γραμματολάγνος άψυχη υφ’ υμών προσέγγιση του ορθοδόξου απελευθερωτικού δόγματος, το οποίο διεστρέψατε εις δυναστικόν και ψυχαναγκαστικόν. Ράσο δεν τόλμησαν να φορέσουν οι περισσότεροι από υμάς αλλά εκθρονίζουν καθημερινώς τους εκκλησιαστικούς μας προϊσταμένους κωφεύοντες στο αποστολικό παράγγελμα «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών» (Εβρ. 13,17).
Δεν σε είδα από την άλλη να παραδέχεσαι ούτε κατ’ ελάχιστον τις ανακρίβειες που εξέβρασες κατ’ εμού και τις οποίες επί πραγματικού σου επεσήμανα. Το μόνο που συνεχίζεις ακάθεκτος είναι εξ ουκ όντων το ακατάσχετο λασπολογικό σου εναντίον μου φιρμάνι με τα ήδη κοινόχρηστα αντιγιανναρικά παπαγαλίσματα. Και όμως ο εν λόγω, όπως ο ίδιος ανέφερες, είχε την τόλμη πολλάκις να ανακαλέσει ατοπήματά του, ενώ εσύ λίαν δυσχερώς θα αποβάλεις τις από ετών παγιωμένες εν σοι εκ δεξιών πλάνες.
Ειδικότερα όσον αφορά στο γιανναρά - θα λοξιγκιάζει ο άνθρωπος - θα σε παρακαλούσα να προσκομίσεις την πλειάδα αυτή των κακοδοξιών του στην Ιερά Σύνοδο, ώστε να τελειώνουμε με την εκκρεμούσα περίπτωσή του, την ταλανίζουσα την ελλαδική οικουμένη μας επί μακρόν εν είδει θρησκευτικού μυθιστορήματος, προκειμένου ή να τις ανακαλέσει ή να αφοριστεί επισήμως και να ησυχάσουμε άπαντες από δαύτον.
Προβαίνεις επίσης σε συνεχείς καταλόγους ερωτήσεων. Για να κάνω και εγώ μερικές – καιρός δικαιοσύνης παντί πράγματι:
· Τι είναι γιανναρικός και γιανναρισμός;
· Ποιοι είναι ακριβώς οι γιανναρικοί; Συγκεκριμένα θεολογικά-όχι γλωσσολογικά-χαρακτηριστικά.
· Μπορούμε να χαρακτηρίζουμε καταχρηστικώς ως εκκλησίες συνάξεις αλλοδόξων χωρίς να πιστεύουμε στη θεωρία των κλάδων;
· Τι είναι οι νεονικολαΐτες και ο νεονικολαϊτισμός ακριβώς; Συγκεκριμένα και πάλι χαρακτηριστικά.
· Τι εστί νεορθοδοξία και νεορθόδοξος;
· Αν αποκαλέσεις παιδί του Θεού ένα αλλόδοξο ή αλλόθρησκο, είσαι οικουμενιστής;
· Οι ΓΟΧ τελικά να αναβαπτίζονται και να αναχειροτονούνται ή όχι; Με τι κριτήρια κρίνεις την αποστολική τους διαδοχή;
· Αν ένας ρωμαιοκαθολικός γίνει δεκτός στην ορθόδοξη εκκλησία μόνο με χρίσμα, ο επίσκοπος ή η σύνοδος που το επέτρεψε εγκαλούνται ως οπαδοί της «βαπτισματικής θεολογίας»;
Έχω και άλλους δικούς μου καταλόγους αλλά θα αρχίσω με αυτά ενδεικτικώς. Περιμένω εναγωνίως και με ενδιαφέρον τις απαντήσεις σου θεολογικώς πλήρως κατοχυρωμένες.
Αν και απήντησα εκτενώς στον όρο φονταμενταλισμός σε προγενέστερο κείμενό μου, πρώτον σε προτρέπω να ανατρέξεις σε καλύτερες πηγές για την προέλευση και την ιστορία χρήσης του όρου και κατά δεύτερον σε εκλιπαρώ να σεβαστείς τον εαυτό σου, διότι εκτίθεσαι σε επίπεδο επιστημονικής δεοντολογίας τουλάχιστον.
Προφήτης δεν είσαι. Σίγουρα δεν προέβλεψες την απάντησή μου, ως διατείνεσαι. Απλά ήταν αναμενόμενη ως αντίδραση σε δράση συκοφαντίας (ακούσιας το πλέον), παρερμηνείας και παραπληροφόρησης. Επανέρχομαι όμως στην έκκλησή μου να τερματίσεις εδώ, διότι εγώ - έστω και αν δεν το κατάλαβες ή δε θα ήθελες να συμβεί - έχω ήδη σταματήσει.
Μου ήρθε ξαφνικά οίστρος για νέες απορίες. Εννοείται πως πρώτα θα τις απαντήσεις και μετά θα ασχοληθώ και εγώ με τις σχολαστικές σου ερωτήσεις προς εμέ:
· Το αντίδωρο που έδιναν οι αγιορείτες - δες το βιβλίο του ρκ/κου μοναχού Λαυρεντίου - και δίνουν ακόμη σε αλλοδόξους, τους καθιστά οικουμενιστές και συγκρητιστές;
· Οι πατέρες που συνδιελέγοντο με αιρετικούς και αλλοθρήσκους (βλέπε π.χ. Παλαμά Γρηγόριο) μήπως παρέβησαν την αποστολική διαταγή - κανόνα «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ. 3,10);
· Η συμπαρουσία σε αγιορείτικες μονές στην τράπεζα του γεύματος αλλοδόξων και αλλοθρήσκων μήπως μολύνει τους αγιορείτες πατέρες και λαϊκούς προσκυνητές με το αμάρτημα της συμπροσευχής;
Δεν σε μηνύω επί αντιορθόξου φρονήματος. Προβληματίσου μόνο μήπως ο τρόπος που υποδεικνύω είναι ορθοδοξότερος του δικού σου και των θερμοκέφαλων. Εγώ προτάσεις καταθέτω και όσοι πιστοί προσέλθετε. Φοβάμαι μήπως σε τελική ανάλυση εθελοτυφλοίς και πετάς την σε μεγάλες ποσότητες διατεθειμένη και φθηνή στη θεολογική αγορά λάσπη γιανναρικής χροιάς ενάγοντάς με για υποψία αιρετίζουσας πρόθεσης και με συναφή υπονοούμενα. Αλλά έτσι εκθέτεις εαυτόν για έλλειμμα κατανόησης των όσων εναργέστατα ως τα τώρα κατέθεσα. Αν θες να μιλήσω και σκληρότερα, οι κατάπτυστες τακτικές αυτού του παλιακού συρμού είναι και ξεπερασμένες και απάδουσες στο αγαπητικό ορθόδοξο ήθος.
Οι άγιοι σιωπούν και προσεύχονται. Άλλοι βεβαίως φωνασκούν και σεληνιάζονται. Μοιάζω στα αλήθεια σε κάτι με το γιανναρά. Στο ότι μισώ την εκνομίκευση του ελεύθερου και λυτρωτικού εκκλησιαστικού ήθους. Μνημονεύω τις τοσούτον ξεκάθαρες τοποθετήσεις μου περί της μοναδικότητος της Εκκλησίας, περί της μη προβληματικής κοινωνίας μετά μη επισήμως καταδικασθέντων υπό συνόδου ως αιρετικών, πράγματα που και ο π. Επιφάνιος καταγράφει. Και δε θα το έκανα ούτε αυτό αν δεν υπήκουα στις εξ εμμονών σου προς εμέ ερωτήσεις, για να καθησυχάσεις εκ των θεολογικών σου προλήψεων. Τι πέτυχα όμως; Μηδέν εις το πηλίκον. Τουναντίον εκηρύχθην υπό σου μισοαιρετικός και από άλλους πλήρως εκπεπτωκώς. Οι ρευστής σημασίας και ετυμολογίας σου χαρακτηρισμοί για μένα δευτερολογώ, μάλλον μυριολογώ - αν και θα έπρεπε να μοιρολογώ την κακή έξωθεν υφ’ ημών θεολογική ματρυρία - πως δε τιμούν τον χρησάμενο τέτοιες στρατηγικές.
Η κοινή χρήση της γλώσσας και η ταυτότης ή ομοιότης των φαινομένων ενίοτε δίδει την ισχυράν εντύπωσιν της μιμήσεως του αγνώστου εις εμέ υπό σου διορισθέντος διδασκάλου. Αυτή ακριβώς θα σου γεννηθεί ευθύς αμέσως που θα σε αποκαλέσω διδακτικώς και προς συνετισμόν - συγχώρησόν μου το τόλμημα ως νεωτέρου εις πρεσβύτερον - θλιβερό εραστή ανέραστης και αποστεωμένης θεολογίας μεσαιωνικού ιεροεξεταστικού ψυχρού τύπου. Γυρνάνε κάποιοι με το μπλοκάκι στο χέρι να αρπάξουν τυχόν διαρρέουσες λέξεις εκστομιζόμενες από «υποψήφιους αιρετικούς», όπως χρήσωνται αυταίς εις καταδίκην και απαξίωσιν του «νεωτερίζοντος». Εκφραστές της δημοσιογραφικής και αστυνομικής θεολογίας που ως θεοκλητιανοί ιεροεξεταστές επινοούν καινοφανείς αιρέσεις, ίνα κατακαύσωσι στην πυρά των λόγων τους και στις αίθουσες των σεκτών τους εν είδει συνεδρίων παρανόμων τα θύματά τους, αθώα και μη. Δραματικοί διαστροφείς της θεολογίας από έκφραση ζωής σε μαθηματική επιστήμη, γυροφέρνοντες με το κομπιουτεράκι στο χέρι και υπολογίζοντες αφενός τα ποσοστά και τον αριθμό των παραπτωμάτων των άλλων και αφετέρου μετατρέποντας το θεολογικό νόμο της αγάπης και την εν γένει θεολογία και θεολογική επιστήμη σε μαθηματικούς νόμους επί τη βάσει των οποίων μετράνε την ορθοδοξία εκάστου. Έξελθε, αδελφέ, όσο είναι καιρός, από τους βάλτους αυτούς, διότι όποιος πέφτει μέσα δύσκολα απεγκλωβίζεται. Για σένα προσωπικά έχω τη γνώμη ότι δεν είσαι πλήρως εντεταγμένος στην τεθλασμένη αυτή θεολογική γραμμή.
Mea culpa και όχι lapsus calami. Σφάλμα μου ίσως που πίστεψα στην καθαρότητα των λόγων των αγίων και της ορθοδόξου εκκλησιολογίας. Τελικά ουδέν απλώς αυτονόητον, αλλά δια κόπου και ιδρώτος κτώμενον, καν αυτονόητον. Σου μιλάω ισοτίμως, διότι εν τη εκκλησία δε μετράει τόσο η χρονολογική ηλικία. Άλλωστε, ως είπε και ο απόστολος, «μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω» (Α’ Τιμ. 4,12).
Σιγησάτω ουν πάσα γραφίς οξεία εν τω πνεύματι της αγάπης και διακρίσεως. Στο ξαναείπα ότι δε χρειάζεται να χαραμίζεις τις μεγάλες σου δυνατότητες σε θεολογικούς λαβυρίνθους που κατασκεύασαν σύγχρονοι αφελείς και εμπαθείς και να στραφείς πιότερο στον αγώνα κατά του πνεύματος του ευσεβιστικο-σαββατολατρικού νομικισμού που μας εισήχθη εκ δύσεως και να ενασχοληθείς με πλείστα άλλα πάνυ ωφελιμότερα για το ορθόδοξο πλήρωμα θέματα.
Σχολίασε κάποιος τα λόγια του γέροντα Πορφυρίου που σε πρόσφατο γραπτό μου παρέθεσα – ας μου συγχωρηθεί και μένα ένα απαθές «κόλλημα» με το συγκεκριμένο άγιο - αναφέροντας ότι υπάρχουν και άγιοι που μας είπαν άλλα και να συνέλθω έτσι από την πλάνη μου. Είμαι βέβαιος ότι δεν είπαν άλλα άλλοι άγιοι αλλά άλλα καταλαβαίνουν οι αλλόφρονες. Αυτό θέλω να πατάξω και σου ζητώ για μια ακόμη φορά συγγνώμη αν σε στενοχώρησα. Άλλωστε ποτέ δε μιλώ οξυγράφως σε αγνώστους, παρά μόνο σε αδελφούς και φίλους, όταν θεωρώ - εγώ ο ελάχιστος και αυθάδης εν πολλοίς γενόμενος – ότι έχω να τους πω κάτι σημαντικό. Εν προκειμένω ορθόδοξον θεολογικόν λόγον εκκλησιολογίας.

Με εκτίμηση
Κ.Ν.
11/1/2010

Πίνακας: Λόγος, Δημήτρης Ξόνογλου