ΕΛΥΤΙΚΑ ΨΗΓΜΑΤΑ

"Eίναι περίεργο μα την αλήθεια αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας με την κριτική... Στην Ελλάδα ο αριθμός εκείνων που κάνουν κριτική ολοένα και λιγοστεύει. Και πως, κι εκεινών που μας έχουν απομείνει, η εργασία παρουσιάζει μια τρομακτική ανεπάρκεια (...) Αν στην Ελλάδα συμβαίνει το φαινόμενο να ξεκινούν πολλοί και να φτάνουν λίγοι, κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλεται νομίζω, στον βαθμιαίο μαρασμό που παθαίνει ο καλλιτέχνης, καταδικασμένος να σβήνει, χωρίς τη χαρά μιας ανταπόδοσης ηθικής ή υλικής μέσα στη γύρω του παγερότητα και αδιαφορία... Δεν λυπάμαι για τους ποιητές που έμειναν χωρίς κοινόν, λυπάμαι το κοινόν που έμεινε χωρίς ποιητές"!

Aπό συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (31-10-1965)

- Ρένος Αποστολίδης: Ποιά θα ονομάζατε "πρώτη μάστιγα" της νεοελληνικής ζωής;

Ελύτης: Από τι πάσχομε κυρίως; Θα σας το πω αμέσως: Από μια μόνιμο, πλήρη, και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του "ήθους" που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολό του! Αυτή η ασυμφωνία δεν είναι μια συγκεκριμένη κακοδαιμονία. Είναι όμως μια αιτία που εξηγεί όλες τις κακοδαιμονίες, μικρές και μεγάλες, του τόπου αυτού. Από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος έως σήμερα, οι πολιτικές παρατάξεις θα έλεγε κανένας ότι σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για τη ζωή, και γενικότερα των ιδανικών που είχε διαμορφώσει ο Ελληνισμός μέσα στην υγιή κοινοτική του οργάνωση και στην παράδοση των μεγάλων αγώνων του για την ανεξαρτησία του. Η φωνή του Μακρυγιάννη δεν έχει χάσει, ούτε σήμερα ακόμη, την επικαιρότητά της.

Από συνέντευξη στην εφημ. Ελευθερία 15-6-1958