Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΤΕΙ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ







Κατά την διάρκεια της αποψινής τιμητικής εκδήλωσης για την τριπλή επέτειο του Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου και την παρουσίαση του Τιμητικού - Επιστημονικού Τόμου "Φιόρα Τιμής" έγινε η Ανακήρυξή του σε Επίτιμο Καθηγητή του ΑΤΕΙ Ιονίων Νήσων και μάλιστα του Τμήματος Τεχνολογίας Περιβάλλοντος και Οικολογίας (που εδρεύει στη Ζάκυνθο), η ίδρυση του οποίου οφείλεται στον ίδιο τον Μητροπολίτη.
Για την προσωπικότητα του τιμωμένου μίλησε από καρδιάς ο Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής Καθηγητής Γιώργος Καλκάνης, ενώ το σχετικό ψήφισμα ο προϊστάμενος του Τμήματος Καθηγητής Αριστοτέλης Μαρτίνης.
Μετά τα καθιερωμένα, ο κ. Χρυσόστομος -κατά τα ειωθότα παρόμοιων απονομών- έλαβε τον λόγο και ομίλησε ως εξής:



ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ
τοῦ Μητροπολίτου Ζακύνθου Χρυσοστόμου

Μέ χαρά καί εὐχαρίστηση ἀποδέχομαι τήν σέ Ἐπίτιμο Καθηγητή Ἀνακήρυξή μου ἀπό τό Τμῆμα Τεχνολογίας Περιβάλλοντος καί Οἰκολογίας. Ἡ τιμή, ἀποβλέπει -θεωρῶ- πρός τήν Ἐκκλησία, ἐπειδή, ὅ,τι καί ἄν πράξουμε ἐμεῖς οἱ χοϊκοί καί πεπερασμένοι, ἐκ τῆς Χάριτος τοῦ Οὐρανοῦ ἀπορρέει ὡς δωρεά. Καί, σύμφωνα μέ τό ἱερό λόγο, «δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε». Κατά συνέπειαν, ὁ ὁμιλῶν προσφέρει, ὄχι ἐξ ἰδίων, ἀλλ’ ἐκ τῶν δωρεῶν τοῦ Ποιητοῦ τῆς ὑπάρξεώς μας.
Συμμετείχαμε ὄντως ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνάμεών μας στόν ἀγώνα ἱδρύσεως καί συνεχίζομε νά ἐργαζόμαστε ὅπου μᾶς ζητηθεῖ στήν ἀγωνία προόδου τοῦ περιβαλλοντικοῦ Τμήματος Α.Τ.Ε.Ι. τοῦ νησιοῦ μας, καθώς ἔχουμε πεισθεῖ γιά τήν ἀναγκαιότητα εὐαισθητοποιήσεως ὅλων, ἀλλά κυρίως τῆς νέας γενιᾶς περί τά οἰκολογικά προβλήματα, γιά τά ὁποῖα, ἐν συντομίᾳ πολλῇ, κάνω εὐθύς ἀμέσως ὁρισμένες θεολογικές σκέψεις:

Μέχρι τήν ἐποχή μας, ἀπό πολλές πλευρές ἀκούγεται ἡ ἄποψη περί δυνατότητος αὐτοϊάσεως τοῦ τραυματισμένου οἰκοσυστήματος. Καί δικαίως. Μέχρι πρότινος κάτι μποροῦσε να κατορθωθεῖ. Ἤδη, κατά τίς ἐπισημάνσεις τῶν εἰδικῶν, οἱ δυνατότητες διορθώσεως ἐξαντλοῦνται δραματικῶς.

Κατά τήν χριστιανική θεώρηση τῶν πραγμάτων, ἡ θεία Χάρη ἔχει ἐκφρασθεῖ πρός τό ἀνθρώπινο γένος «πολυμερῶς καί πολυτρόπως». Τά δημιουργήματα τοῦ Σύμπαντος, μέ ἀνώτερο τόν Ἄνθρωπο, ἐξῆλθαν «καλά λίαν» ἀπό τά χέρια τοῦ Πλάστη. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ἐπαναλαμβάνει τήν παρακοή τῶν Πρωτοπλάστων.

Ὁ ὁμιλῶν ἔχει καί σέ ἄλλες εὐκαιρίες παρατηρήσει, ὅτι τό οἰκολογικό πρόβλημα (τό ὁποῖο κατά πολλούς εἶναι ἕνα πρόβλημα πολιτικό), εἶναι σέ τελική ἀνάλυση πρόβλημα κυρίως π ν ε υ μ α τ ι κ ό. Συγκρούεται ξανά ὁ ἰδεαλισμός μέ τόν ὑλισμό. Ὁ ἄνθρωπος, ἀποτελούμενος ἀπό τήν ψυχή καί τό σῶμα, ἀπό στοιχεῖα πνευματικά δηλαδή καί ὑλικά, εἶναι ὑποχρεωμένος νά τηρεῖ μιάν ἁρμονία μεταξύ τῶν δύο. Ἐάν ἡ ἀξία τοῦ ἑνός συνθετικοῦ ἀπορροφηθεῖ ἀπό τό ἄλλο, ἐάν ἡ ψυχή δηλαδή ὑπερκεράσει τό σῶμα, ἤ, ἐάν στό σῶμα δοθεῖ ἔμφαση μεγαλύτερη ἔναντι τῆς ψυχῆς, τότε διασαλεύεται ἐπικίνδυνα ἡ ἰσορροπία, τήν ὁποίαν ὅρισε ὁ Δημιουργός καί κατά συνέπειαν ἐκπίπτομε θεολογικῶς, εἴτε στό στρατόπεδο τῶν εὐσεβιστῶν, εἴτε στό στρατόπεδο τῆς λατρείας τῆς ὕλης, σέ δυό ἀκραῖες πάντως καταστάσεις, καταδικασμένες στήν συνείδηση τῆς αὐθεντικῆς Ὀρθοδοξίας.
Κατ’ ἐπέκτασιν τῆς συλλογιστικῆς μας αὐτῆς, μόλις ὁ ἄνθρωπος ἐθεώρησε, ὅτι τό φυσικό περιβάλλον, μέ τό νά τό ὑποτάξει στίς ὀρέξεις του, θά ἠμποροῦσε νά τοῦ παρέχει ὅλο καί περισσότερα, ἄρχισε μεταξύ τους μιά ἰδιάζουσα σχέση, ἀφύσικη: Ὁ ἄνθρωπος διαρκῶς λήστευε, δυνάστευε τό περιβάλλον καί ἐκεῖνο, ἀμυνόμενο νά κρατήσει τήν ἁρμονία του, ἄρχισε ν’ ἀντιδρᾶ.
Τούς πικρούς καρπούς τῆς δεύτερης αὐτῆς πτώσεως γευόμαστε ὅλοι μας καί -δυστυχῶς- θά γεύονται καί τά παιδιά τῶν ἑπομένων γενεῶν. Ἐντός ὀλίγου δέν θά μποροῦμε πιά νά ζήσουμε ἐπάνω στή γῆ. Ἐξόριστοι ἀπό τό φυσικό μας περιβάλλον, τό ὁποῖο λεηλατήσαμε (πολλές φορές μάλιστα, ἀποδιωγμένοι καί ἀπό τόν ἴδιο μας τον ἑαυτό) ψάχνομε νά εὕρουμε τόπο κατάλληλο, ὥστε ἐκεῖ νά κρύψουμε τήν γυμνότητά μας.
Ἐάν ὁ ἄνθρωπος σεβόταν τά ἐν σοφίᾳ ποιήματα τοῦ Θεοῦ μέσα στόν κοινό Κῆπο-Κόσμο μας, ἐάν διέκρινε πίσω ἀπό τό κάθε κτίσμα τήν μυστική ἐνέργεια τοῦ Δημιουργοῦ, τότε θά προσέδιδε στά πράγματα τοῦ Περιβάλλοντος τήν σημασία πού τούς ἀνήκει. Ἀντιθέτως, πασχίζει ὅλο καί περισσότερο νά ἐκμεταλλευθεῖ τήν κάθε πτυχή καί δυνατότητα τοῦ οἰκοσυστήματος, προσβάλλοντας ἔτσι μέ βάναυσο τρόπο τίς ὁριοθετήσεις τοῦ Δημιουργοῦ. Τό πρόβλημα ἔγκειται σέ αὐτό ἀκριβῶς: Χάνοντας τήν πνευματικότητά μας, μεταθέσαμε τό κέντρο βάρους τοῦ ἐνδιαφέροντός μας στήν θεοποίηση τῆς ὕλης, γι’ αὐτό καί παταγωδῶς ἀποτύχαμε ὡς ὑπάρξεις καί πολιτισμός.

Ἡ συστράτευση τῶν χριστιανικῶν δυνάμεων ἔναντι τοῦ προβλήματος ἔχει ἀνθίσει καί ἐξελιχθεῖ ἱκανοποιητικῶς κατά τήν τελευταία εἰκοσαετία. Πρῶτος διδάξας ὁ μακαριστός Πατριάρχης Δημήτριος. Εἶναι γνωστόν, ὅτι τό 1989, ἐπί τῆς πατριαρχίας του καθιερώθηκε ἡ 1η Σεπτεμβρίου κάθε ἔτους ὡς ἡμέρα ἀναπέμψεως προσευχῶν γιά τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος. Μ’ ἕνα ἐμπνευσμένο Μήνυμά του ἐπεσήμανε τήν ἀναγκαιότητα τῆς πρωτοβουλίας αὐτῆς, προτρέποντας μάλιστα τούς μέν πιστούς, νά νουθετοῦν σχετικῶς καί τά παιδιά τους, τούς δέ κυβερνῆτες τῶν λαῶν, νά μή χρονοτριβοῦν στήν προστασία καί διάσωση τῆς φυσικῆς δημιουργίας.

Στό σημεῖο αὐτό θά μνησθοῦμε τῶν οἰκολογικῶν πρωτοβουλιῶν τοῦ σημερινοῦ Πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος, ἀμέσως μόλις ἀνέλαβε τά ἡνία τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τό 1991, υἱοθέτησε τά οἰκολογικά ὁράματα τοῦ προκατόχου του. Εἶναι τέτοιας σημασίας οἱ δραστηριότητές του ὑπέρ τοῦ Περιβάλλοντος, ὥστε ἡ διεθνής κοινότητα, ἀναγνωρίζοντας τήν συμβολή του στήν μεγάλη ὑπόθεση τῆς εὐαισθητοποιήσεως τοῦ σύγχρονου κόσμου ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Κτίσεως, τόν ἔχει ὀνομάσει «Πράσινο Πατριάρχη» γιά ὅσα σκέπτεται καί πραγματοποιεῖ, συνεπικουρούμενος ἀπό τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τοῦ Φαναρίου ὑπέρ τοῦ κοινοῦ στόχου.

Ἔκτοτε ἡ Ὀρθόδοξη Βιβλιογραφία πλήθει σοβαρότατων και ἐμπεριστατωμένων θεολογικῶν μελετῶν γιά τό ἐν λόγῳ θέμα, διαρκῶς μάλιστα ἐμπλουτίζεται μέ νεώτερες καταθέσεις.
Ἀξίζει ν’ ἀναφερθεῖ, ὅτι ὁ ὁμιλῶν ἔχει ἀπό τοῦ Ὀκτωβρίου 2007 εἰσηγηθεῖ στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅτι θά μπορούσαμε ὡς Συνοδικό Σῶμα νά προβοῦμε σέ ὁρισμένες κινήσεις εὐαισθητοποιήσεως τοῦ λαοῦ μας, δεδομένου ὅτι ὁ ρόλος μας εἶναι πνευματικός καί ἡ Ἐκκλησία μας μόνον ὡς Μητέρα δύναται νά νουθετήσει ἄρχοντες καί ἀρχόμενους. Ὁ σύγχρονος θεολογικός μας λόγος, εἶναι ἀνάγκη να γίνει κτῆμα ὅλων. Ξέχωρα ἀπό τό ὁτιδήποτε σκέπτεται ἤ ἤδη ἐφαρμόζει ὁ καθένας ἐξ ἡμῶν ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐπισκοπικῆς του εὐθύνης, εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρξει ἕνα συνοπτικό corpus τῆς σύγχρονης «θεολογικῆς Οἰκολογίας». Ὁ περί Οἰκολογίας λόγος μας εἶναι ἀπαραίτητο νά γνωσθεῖ ἀπό μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές καί ὅλους τούς νέους μας, ἐκπαιδευτικούς ὅλων τῶν βαθμίδων, κατοίκους τῶν πόλεων καί τῆς ὑπαίθρου, Κλῆρο και Λαό ἐν γένει.

Εὐχαριστῶ γιά τήν τιμή καί τήν ὑπομονή Σας καί μακάρι, ὁ καθένας ἀπό τόν χῶρο εὐθύνης του, νά κάμει τό δέον γενέσθαι ὑπέρ τοῦ Περιβάλλοντός του, δηλαδή ἐντέλει τοῦ ἴδιου του ἑαυτοῦ Του!
Γένοιτο!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου