ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΩΓΟΣ: Ένας διεθνής Πατρινός πιανίστας

Σήμερα στην Καθημερινή ο Νίκος Βατόπουλος θέτει το μείζον θέμα: Η Ελλάδα δεν μπορεί να δώσει ευκαιρίες σε νέους σολίστ που θεραπεύουν την κλασσική μουσική. Έτσι, πολλοί απ' αυτούς κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Το ρεπορτάζ του Ν. Βατόπουλου φιλοξενεί τις απόψεις δύο ταλαντούχων Ελλήνων μουσικών που η μουσική τους ...τύχη ανθεί στο εξωτερικό, του Δημήτρη Κούντουρα και του Παναγιώτη Γώγου.
Ο Παναγιώτης Γώγος είναι Πατρινός. Γιός της φιλολόγου κ. Αναστασίας Σταματέλου - Γώγου. Τον είχα ακούσει όταν ήταν μικρός ακόμα και χαίρομαι διότι είχα με ενθουσιασμό συστήσει στην μητέρα του να τον ενθαρρύνουν στην επιλογή της μουσικής ως υπόθεση ζωής. Σήμερα ο Παναγιώτης Γώγος είναι ένας σπουδαίος σολίστ - πρεσβευτής μας ανά τον κόσμο, που με κάνει υπερήφανο ως Έλληνα. Η Πάτρα υπνώττει ως συνήθως... Τις εγερεί αυτήν;
Αναδημοσιεύω εδώ τα όσα λέει σήμερα στην Καθημερινή ο Παναγιώτης Γώγος:

Με μεγάλη χαρά αποδέχτηκα την πρόσκληση να καταθέσω κάποιες απόψεις για τη θέση και τον ρόλο της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα μέσα απ’ τη ματιά ενός Ελληνα καλλιτέχνη που επί μία περίπου δεκαετία ζει και δραστηριοποιείται κυρίως στο εξωτερικό. Σύντομα όμως τη χαρά διαδέχτηκε προβληματισμός. Θα ήταν ενδεχομένως πολύ εύκολο να ακολουθήσω την πεπατημένη· πόσο οργανωμένα είναι τα πράγματα στην Ευρώπη, πώς οι αίθουσες συναυλιών είναι ως επί το πλείστον γεμάτες, πώς ο καλλιτέχνης περιβάλλεται με σεβασμό, κ. λπ. Αλήθεια είναι όλα αυτά και αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα όλα αυτά μάλλον δεν υφίστανται. Φιλοδοξώντας όμως να φανώ περισσότερο χρήσιμος παρά τιμητής των κακώς κειμένων, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες εικόνες, οι οποίες θεωρώ πως καταδεικνύουν τόσο την αιτία όσο και τη λύση του προβλήματος.

Τρίτη βράδυ κάποιου Νοέμβρη στην Οπερα του Βερολίνου· κάθομαι να παρακολουθήσω «Νόρμα» και μετά από μερικά λεπτά ανακαλύπτω πως είμαι περιτριγυρισμένος από πάμπολλες οικογένειες με παιδιά έως 10 ετών, τα οποία επί δίωρο όχι μόνο δεν φωνασκούν, αλλά παρακολουθούν γεμάτα κατάνυξη την παράσταση και εγώ με τη σειρά μου αυτά αποσβολωμένος. Κάποιο πρωινό της προηγούμενης εβδομάδας στο Konzerthaus της Βιέννης παρακολουθώ την πρόβα της Συμφωνικής Ορχήστρας και η αίθουσα είναι γεμάτη από παιδιά του δημοτικού που δεν επιτελούν απλά το σχολικό τους καθήκον, αλλά ανταλλάσσουν ζωηρά απόψεις παρακινούμενα βεβαίως από τους δασκάλους τους. Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως η αναγκαία συνθήκη για να έρθει το ευρύ κοινό κοντά στην κλασική μουσική -αλλά και σε κάθε μορφή τέχνης- είναι η παιδεία. Η παιδεία και η αγάπη για την τέχνη, η οποία οφείλει να μπολιαστεί από μικρή ηλικία. Ας μην ξεχνάμε πως στην Αρχαία Ελλάδα η μουσική εκτός του αισθητικού της χαρακτήρα ήταν και μέσον διαπαιδαγώγησης. Ας την επανατοποθετήσουμε λοιπόν στη θέση που της αξίζει συλλογιζόμενοι τα λόγια του Μπετόβεν: Απ’ την καρδιά θέλω να πηγάζει η μουσική και στην καρδιά να καταλήγει.

Για μια πρόσφατη συναυλία του Παναγιώτη Γώγου στο Λονδίνο διαβάστε τα σχετικά στο Ημερολόγιο Αποδημίας