...Πρέπει να στρέψουμε τα μάτια μας σ' αυτούς για τους οποίους πάντοτε ισχυριζόμαστε πως είναι τα παραδείγματα και οι διδάσκαλοί μας, στους άγιους Πατέρες της Εκκλησίας, και να δούμε λίγο βαθύτερα την αντίληψή τους για το θεολογικό καθήκον. Σαφέστατα δεν ήταν λιγότερο διανοητές. Και όμως υπάρχει κάποια αποφασιστική διαφορά μεταξύ αυτών και των συγχρόνων θεολογικών μελετητών. Για όλους αυτούς αυτό που εμείς ονομάζουμε "πρακτικό" και που ουσιαστικά το αποκλείουμε από τα ακαδημαϊκά μας ενδιαφέροντα, δε σήμαινε τίποτε άλλο από τη μοναδική και όντως πολύ πρακτική φροντίδα του Χριστιανισμού για την αιώνια σωτηρία του ανθρώπου. Οι λέξεις και οι ιδέες ήταν γι' αυτούς συνδεδεμένες όχι απλώς με την Αλήθεια και το Σφάλμα, αλλά με την Αλήθεια που σώζει και με το σφάλμα που φέρνει μαζί του θάνατο και καταδίκη. Και αυτό που κάνει κάθε τους γραμμή που έγραψαν τόσο σοβαρή και τη θεολογία τους τόσο ζωντανή, που σημαίνει ακριβώς ποιμαντική, είναι η συνεχής, αληθινά "υπαρξιακή" τους απασχόληση και η ολοκληρωτική τους αφοσίωση στη σωτηρία του πραγματικού, συγκεκριμένου ανθρώπου. Η θεολογία τους, διανοητική καθώς είναι, δεν απευθύνεται στους "διανοούμενους", αλλά σε ολόκληρη την Εκκλησία με την σταθερή ελπίδα πως όλοι στην Εκκλησία έχουν λάβει το Πνεύμα της Αλήθειας και έχουν γίνει "θεολόγοι", δηλ. άνθρωποι που τους αφορά ο Θεός. Και η διαρκής αλήθεια της θεολογίας τους είναι το γεγονός πως οι ιδέες της συνδέονται πάντοτε με τις "πρακτικές" ανάγκες της Εκκλησίας, αποκαλύπτονται στη σωτηριολογική τους σημασία, ενώ οι πιο "πρακτικές" πλευρές της Εκκλησίας ριζώνουν στις έσχατες θεολογικές τους συνέπειες.
Από το βιβλίο του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν "Η Αποστολή της Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο" εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, σελ. 149-150.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου