Στο εξαιρετικό μουσικού περιεχομένου site avopolisgreek το cd με τα κουαρτέτα των Πατρινών συνθετών που ερμηνεύει θαυμάσια το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο κρίνεται τετράστερο, δηλ. απαραίτητο! Για τους αληθινά φιλόμουσους. Για τους Πατρινούς αποδεικνύεται, λόγω της προκλητικής αδιαφορίας "ιθυνόντων" και μη απέναντι στο εκδοτικό αυτό γεγονός, ότι ο μοναδικός αυτός ψηφιακός δίσκος είναι ...περιττή πολυτέλεια! Εντάξει. Τόσο καταλαβαίνουν οι άνθρωποι... Απαίδευτοι και απολίτιστοι καθώς είναι.
Παραθέτω στη συνέχεια το κείμενο του Νίκου Σαραφιανού, από το avopolis.
Παραθέτω στη συνέχεια το κείμενο του Νίκου Σαραφιανού, από το avopolis.
Το γεγονός ότι η Πάτρα υπήρξε για πολλές δεκαετίες ένα ακμάζον λιμάνι της Πελοποννήσου που συνέδεε τη δυτική Ελλάδα με την Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη είναι γνωστό. Το γεγονός επίσης ότι η Πάτρα συνακόλουθα είχε και μια σημαντική ακμάζουσα αστική τάξη με παράδοση στις τέχνες και στα γράμματα είναι επίσης αυτονόητο. Το γιατί όμως η συγκεκριμένη πόλη είναι μια μήτρα που γεννάει μουσικούς, συνθέτες και ερμηνευτές θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διδακτορικής μελέτης.
Μια προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης αυτού του σημαντικού παρελθόντος αποτελεί και το συγκεκριμένο άλμπουμ, το οποίο παρουσιάζει τρεις όχι τόσο γνωστούς στο πλατύ κοινό Πατρινούς συνθέτες, τον Δημήτρη Λιάλιο (1869-1940), τον Ανδρέα Νεζερίτη (1897-1980) και τον Θεόφιλο Κάββουρα (1930-1974). Από την παράθεση των χρονολογιών γίνεται κατανοητό ότι μιλούμε για τρεις διαδοχικές γενιές συνθετών. Ο «Ευρωπαίος» Δημήτρης Λιάλιος, με σπουδές στο ωδείο του Μονάχου – πόλη στην οποία θα υπηρετήσει και ως υποπρόξενος της Ελλάδας – και με 130 έργα στο ενεργητικό του, συνδέει, σύμφωνα με τον Βύρωνα Φιδετζή τη νεοελληνική δημιουργία με την παγκόσμια μουσική παραγωγή του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα, το “Κουαρτέτο Αρ. 4 Σε Ρε Μείζονα” του 1927 που ακούμε εδώ, είναι ένα χυμώδες, δροσερό και την ίδια στιγμή αυστηρά οργανωμένο κομμάτι, με όμορφες και ασφαλείς συνηχήσεις. Μια μουσική που μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει θεραπευτικά και λυτρωτικά για όποιον την ακούει. Το κινητικό “Κουαρτέτο Σε Ρε Μείζονα” (1937) του Ανδρέα Νεζερίτη, μαθητή του Επτανήσιου συνθέτη Διονύσιου Λαυράγκα, είναι μια αρκετά υποβλητική μουσική σύνθεση με πλούσια ηχοχρωματική παλέτα και με ικανοποιητική ενοργάνωση. Ενδιαφέρουσα η μνεία στην πεντατονική μουσική στο τέλος του πρώτου μέρους.
Το “Κουαρτέτο Για Έγχορδα” (1968) του Θεόφιλου Κάββουρα, μαθητής αυτός του Μανώλη Καλομοίρη, βρίθει ελληνικών λαϊκότροπων θεμάτων – χαρακτηριστικότερα του ύφους είναι το 3ο και το 4ο μέρος. Ενδιαφέρουσα αλλά και κάπως παλαιομοδίτικη προσέγγιση της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής από τη λόγια παραγωγή του Θεόφιλου Κάββουρα, εντούτοις αποτελεί μια συνεπή προσπάθεια συνέχισης των προθέσεων της Ελληνικής Εθνικής Μουσικής Σχολής, ιδρυτής της οποίας υπήρξε ο δάσκαλός του. Το 3ο και το 4ο μέρος του ακούγονται πολύ ευχάριστα, από οποιονδήποτε νομίζω ακροατή.
Ανακεφαλαιώνοντας είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα πλαίσια του οργανισμού «Πάτρα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2006», φέρνει στο φως σημαντικά έργα όχι τόσο γνωστών στο πλατύ κοινό Πατρινών συνθετών και αποτελεί ιστορικής σημασίας ηχογράφηση υψηλού επιπέδου από το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο.
Ανακεφαλαιώνοντας είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα πλαίσια του οργανισμού «Πάτρα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2006», φέρνει στο φως σημαντικά έργα όχι τόσο γνωστών στο πλατύ κοινό Πατρινών συνθετών και αποτελεί ιστορικής σημασίας ηχογράφηση υψηλού επιπέδου από το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου