Οι φίλοι της κλασικής μουσικής ασφαλώς θα έχουν ελάχιστα σημαντικά να θυμούνται από την πολύπαθη Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης - 2006. Αυτό που ουδέποτε έμαθαν και που τώρα βγαίνει επισήμως στην επιφάνεια, είναι ότι στο πλαίσιο προβολής της εγχώριας πολιτιστικής παραγωγής το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο είχε την καίρια έμπνευση να ηχογραφήσει στο Μέγαρο Μουσικής τρία κουαρτέτα εγχόρδων, που έφεραν την υπογραφή ισάριθμων Πατρινών συνθετών.
Δυστυχώς, με την επεισοδιακή αποχώρηση του Θάνου Μικρούτσικου από τη διεύθυνση του θεσμού, τον θαυμάσιο αυτό δίσκο «έφαγε το μαύρο σκοτάδι»... Με τρία χρόνια καθυστέρηση -οποία politically incorrect συμπεριφορά αλλά και εθνοκτόνα επιτυχία όσων φρόντισαν για το «θάψιμό» του!- ο θαυμάσιος αυτός δίσκος με το άκρως ενδιαφέρον ρεπερτόριο έρχεται να συναντήσει τους φυσικούς του παραλήπτες, δηλαδή το ελληνικό και -γιατί όχι;- το διεθνές φιλόμουσο κοινό.
Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει κουαρτέτα για έγχορδα από τρεις Πατρινούς συνθέτες γεννημένους σε απόσταση 30ετίας: τον Δημήτρη Λιάλιο (1869-1940), τον Ανδρέα Νεζερίτη (1897-1980) και τον Θεόφιλο Κάβουρα (1930-1974). Στο «Κουαρτέτο αρ. 4» του Λιάλιου και στο «Κουαρτέτο» του Νεζερίτη, αμφότερα σε Ρε Μείζονα, γραμμένα στον Μεσοπόλεμο, αποτυπώνονται εύγλωττα οι δύο αποκλίνουσες σφαίρες της γερμανικής και γαλλικής επιρροής, αντίστοιχα.
Το πρώτο διακρίνεται για την κεντροευρωπαϊκή αισθητική και τη στέρεη γραφή του. Αισθαντικό όσο και συχνά συναρπαστικά αιχμηρό, το δεύτερο διέπεται από μία σχεδόν ντεμπίσεια σαγήνη. Στη γραφή τού «Κουαρτέτου για έγχορδα» (1968) του πρόωρα χαμένου Κάβουρα συναντώνται πειστικά οι γλυκασμοί της καλομοιρικής εθνικοσχολικής γλώσσας με το παλίμψηστα ρομαντικό συναίσθημα του Σοστακόβιτς. Το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο παίζει με την προηγούμενη σύνθεσή του (Γιώργος Δεμερτζής, Δημήτρης Χανδράκης, Χαρά Σειρά, Απόστολος Χανδράκης). Οι αναγνώσεις είναι εξαιρετικής ποιότητας, με φωτεινό, διάφανο ήχο, ακριβείς, με φροντισμένη φραστική και σωστή αίσθηση των υφολογικών αναφορών. (Legend Classics 2201659612).
Ελευθεροτυπία 4-3-2009
μ'άρεσε το κείμενο κυρίως γιατί δεν είναι μια ανεδαφική μουσική κριτική αλλά απευθύνει την θετική κριτική στους αξιέπαινους μουσικούς και μουσικολόγους και την αρνητική κριτική στους αξιοθρήνητους παράγοντες (Πολ. Πρωτεύουσα). έτσι αυτό το άρθρο αποτελεί ιστορικό αρχείο που μαρτυρεί με λίγα λόγια τόσο σημαντικό γεγονός και ό,τι συσχετίζεται μαζί του!
ΑπάντησηΔιαγραφή