ΤΟ ΧΡΕΟΣ: ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Κάπου υπάρχουν κάποιοι ιεροί κανόνες που λένε ότι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν πρέπει να επισκέπτονται πολιτικούς άρχοντες, παρά μόνο για ένα λόγο: για να υπερασπιστούν τους αδυνάτους και να συνηγορήσουν υπέρ των αδικουμένων. Πράγμα που σημαίνει ότι αποτελεί κανονικό παράπτωμα η κοινωνική αναλγησία των εκκλησιαστικών προεστώτων και η ερωτοτροπία με την πολιτική και οικονομική ισχύ. Αποτελεί εκκλησιολογική στρέβλωση το να μην αποτελεί η φωνή της Εκκλησίας τη φωνή όσων στερούνται φωνής. Ωστόσο, μια τέτοια προφητική φωνή (δηλαδή η φωνή της Εκκλησίας ως φωνή των αφώνων) στις μέρες μας είναι ισχνή, δυστυχώς. Σκεπάζεται απο τον θόρυβο άλλου είδους επισκέψεων, συναλλαγών και διακανονισμών-δηλαδή από ό,τι συνιστά εκκλησιολογική έκπτωση και λησμονιά του ύψιστου μοναστικού χρέους: της παραίτησης απο κάθε ασφάλεια. Σύμπτωση σημειολογικώς απύθμενη! Κατά την ώρα των θορύβων περί την ιδιοκτησία και την ισχύ, εκατοντάδες φυλακισμένοι στη χώρα μας είχαν ράψει (κυριολεκτικά) τα στόματά τους αρνούμενοι να δεχτούν τροφή, σε μια προσπάθεια να ακουστούν! Άν μας έχει μείνει μια στάλα φιλότιμου, ίσως μπορέσουμε κάποια στιγμή να ζητήσουμε συγγνώμη. Για ένα εκκλησιαστικό σώμα που απλώς παρακολουθεί, με αισθήματα ολίγου θυμού και ολίγης βαρεμάρας, αυτό ίσως να είναι αληθινή επανάσταση.

Περιοδικό Σύναξη τευχ. 108, Προλογικό Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Για την αντιγραφή

Ο Επιμηθεύς