Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΤΣΑΛΑΧΟΥΡΗΣ ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ

Από την τελετή της απονομής των βραβείων της Ακαδημίας Αθηνών στις 30 Δεκεμβρίου 2008

O φίλος σπουδαίος συνθέτης Φίλιππος Τσαλαχούρης βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και έχω χαράν μεγάλην. Δια τούτο και η παρούσα συγχαρητήριος ανάρτησις.

Ο Γενικός Γραμματέας της Ακαδημίας Αθηνών
κ. Νικόλαος Ματσανιώτης
διάβασε το παρακάτω απόσπασμα κατά την απονομή:

Το βραβείο εις μνήμην Γιάννη Παπαϊωάννου, με χρηματικό έπαθλο 5.000 ευρώ, για τη βράβευση Έλληνα συνθέτη, ο οποίος έχει συμβάλει στην ανάπτυξη της σοβαρής ελληνικής μουσικής, απονέμεται στο νέο δημιουργό με εξαιρετική και έντονη συνθετική δραστηριότητα σε κάθε μουσικό τομέα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, κ. Φίλιππο Τσαλαχούρη.

Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗΣ ΠΙΤΑΣ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Αίθουσα του Θρόνου πριν λίγο

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΣΤΟ ΖΩΓΡΑΦΕΙΟ

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Ζωγράφειο της Πόλης. Η καλύτερη της ζωής μου! Μαθητές, καθηγητές -συνταξιούχοι και εν ενεργεία - γονείς, φίλοι του σχολείου από την Πόλη και την Ελλάδα, ο συνθέτης και συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης, όλοι εκεί συνεορτάσαμε. Με χαρά, κέφι, τραγούδι, συγκίνηση πολλή! Θα επανέλθω αναλυτικά.

Ο ΑΡΧΙΡΑΒΒΙΝΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

O Aρχιραββίνος της Τουρκίας Ισάκ Χαλέβα επισκέφθηκε σήμερα στο Φανάρι τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο με την ευκαιρία των Χριστουγέννων και εξέφρασε τις ευχές του - εκ μέρους και της Εβραϊκής παροικίας - για τις εορτές και το Νέον Έτος.
Κατά την συνάντηση των δύο θρησκευτικών ανδρών συζητήθηκαν και θέματα της επικαιρότητος και αμφότεροι ευχήθηκαν για την επικράτηση της ειρήνης, η οποία θα αποτελεί αντικείμενο των προσευχών τους κατά το έτος που ανατέλλει.

Φωτό: Ν. Μαγγίνας

Ρωμηός της Πόλης εκπρόσωπος Μειονοτήτων στην Άγκυρα

Tου Νικολάου Μαγγίνα

Ένας Ρωμηός της Πόλης εξελέγη αντιπρόσωπος των Μειονοτήτων της Τουρκίας στο Δεκαπενταμελές Ανώτατο Συμβούλιο της Γενικής Διεύθυνσης των Βακουφίων που εδρεύει στην Άγκυρα.
Πρόκειται για τον Παντελή Βίγκα, επιχειρηματία και βασικό στέλεχος της Ρωμηοσύνης της Πόλης, ο οποίος είναι πρόεδρος της Κοινότητος Παναγίας Κουμαριωτίσσης στο Νεοχώρι του Βοσπόρου και πρόεδρος του Συνδέσμου Αποφοίτων Ζωγραφείου.
Η εκλογή πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου στην Άγκυρα, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι των Μειονοτήτων στην Τουρκία, όπως των Ρωμηών, Αρμενίων, Εβραίων, Αντιοχειανών Ρωμηορθοδόξων, Συροχαλδαίων, Βουλγάρων, Γεωργιανών κ.α.
Τα Μειονοτικά Ιδρύματα ανέρχονται σε 162. Από αυτά τα 66 είναι Ρωμαίικα. Το Δεκαπενταμελές Ανώτατο Συμβούλιο της Γενικής Διεύθυνσης των Βακουφίων περιλαμβάνει εκπροσώπους Τουρκικών Μουσουλμανικών, επαγγελματικών, εκπαιδευτικών και οικολογικών ιδρυμάτων.
Ο εκπρόσωπος της Ρωμαίικης Μειονότητας θα εκπροσωπεί όλα τα Μειονοτικά Ιδρύματα της Τουρκίας σε αυτό το θεσμικό όργανο που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά από την Τουρκική διοίκηση.
Ο υποψήφιος των Ρωμαίικων Κοινοτήτων Παντελής Βίγκας έλαβε 73 ψήφους σε σὐνολο 136 ψηφισάντων. Ο Αρμένιος υποψήφιος έλαβε 47 ψήφους, η δε Εβραία υποψήφιος 14 ψήφους.
Αναμφισβήτητα η θέση αυτή αποτελεί ευαίσθητη αποστολή και είναι τιμητική, υπεύθυνη και συνιστά δείγμα σεβασμού και αναγνώρισης των Κοινοτήτων και Ιδρυμάτων στο πρόσωπο του Παντελή Βίγκα.

Το γεγονός αυτό μαρτυρεί ότι η Ρωμηοσύνη, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, εξακολουθεί να βρίσκεται στο επίκεντρο των εξελίξεων, δίνοντας δυναμικό παρόν με άξιους εκπροσώπους της στα μειονοτικά πράγματα.
Στην Άγκυρα, κατά την διαδικασία εκλογής, συμμετείχαν εκπρόσωποι της Ρωμαίικης Μειονότητος μεταξύ των οποίων ο διακεκριμένος καθηγητής Πανεπιστημίου Γεώργιος Στεφανόπουλος, πρόεδρος Κοινότητος Χαλκηδόνος και Κοσμήτωρ στο Τουρκικό Πανεπιστήμιο ISIK.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Στεφανόπουλος εκπροσώπησε στην ψηφοφορία 54 ιδρύματα της Ομογένειας, γεγονός το οποίο εντυπωσίασε θετικά τους παράγοντες της Τουρκικής Γενικής Διευθύνσεως των Βακουφίων, καθώς αντικατοπτρίζει την συνοχή των Ρωμαίικων Ιδρυμάτων.

Walter Kasper: «Ενότητα, διατηρώντας τη διαφορετικότητά μας»

Ο διακεκριμένος Καρδινάλιος Walter Kasper μιλά στον "Φ" για τις σχέσεις Ρωμαιοκαθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας

Του Αριστείδη Βικέτου

«Η Ρωμαιοκαθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να διαφυλάξουν την ταυτότητά τους», υπογραμμίζει σε αποκλειστική συνέντευξη στον «Φ» ο Καρδινάλιος Walter Kasper, ο οποίος ήταν πρόσφατα στην Κύπρο για τη συνάντηση Θρησκειών και Πολιτισμών, που οργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου. Ο Καρδινάλιος Kasper - μια από τις εξέχουσες, μετά τον Πάπα Βενέδικτο 16ο, προσωπικότητες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας - είναι ο πρόεδρος του Ποντιφικού Συμβουλίου για την ενότητα των Χριστιανών και συμπρόεδρος με τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα της Μικτής Επιτροπής για το Θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.

Στην αποκλειστική συνέντευξη του στον «Φ» ο Καρδινάλιος Kasper, δεν ομιλεί για ένωση Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά τονίζει ότι στόχος του Θεολογικού Διαλόγου είναι περί «ακεραίας αποκαταστάσεως της κοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Ενότητα, διατηρώντας τη διαφορετικότητά μας».

Επίσης, επισημαίνει ότι τα κοινά σημεία είναι πολύ περισσότερα, απ' όσα χωρίζουν Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς και χαρακτηρίζει ιστορικό γεγονός την ομιλία, τον περασμένο Οκτώβριο, του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Σύνοδο των Επισκόπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. «Σήμερα θα πρέπει η Εκκλησία να αποτελέσει γέφυρα, που θα ενώνει τα έθνη και τους λαούς μεταξύ τους, και όχι να χωρίζει», υπογραμμίζει ο Walter Kasper και παραδέχεται ότι η Ουνία αποτελεί «αγκάθι για την Ορθοδοξία». Αναφορικά με τη συνάντηση της Μικτής Επιτροπής για το Θεολογικό Διάλογο Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, η οποία θα γίνει το Φθινόπωρο του 2009 στην Κύπρο, ο Καρδινάλιος και συμπρόεδρος της Walter Kasper δηλώνει στη ότι θέμα της θα είναι ο ρόλος του Επισκόπου της Ρώμης στην ενιαία Εκκλησία της πρώτης χιλιετηρίδας. «Ελπίζουμε ότι στην Κύπρο θα σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος σε αυτό το ασφαλώς δύσκολο πρόβλημα, το οποίο διασπά Ανατολή και Δύση», σημειώνει.

ΕΡ: Πώς θα χαρακτηρίζατε τις σχέσεις Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και Εκκλησίας Κύπρου; ΑΠ: Ο νέος Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου μας επισκέφθηκε στη Ρώμη και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Έδειξε ότι είναι ένας ανοικτός, συμπαθητικός και πνευματικός άνθρωπος. Εδώ βασίζονται οι πολύ καλές σχέσεις μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και Εκκλησίας Κύπρου. Χάρηκα πάρα πολύ που τον συνάντησα και συνομιλήσαμε στην Κύπρο.

ΕΡ: Ποια απήχηση είχε η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Σύνοδο των Καρδιναλίων;

ΑΠ: Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη έγινε δεκτή πολύ θετικά και με πολύ ευγνωμοσύνη. Βέβαια, είναι ένα ιστορικό γεγονός, αφού για πρώτη φορά στην ιστορία δύο χιλιετιών μιλά ο Οικουμενικός Πατριάρχης σε μια υψηλού επιπέδου Ρωμαιοκαθολική Σύνοδο. Ο Πατριάρχης έκανε μια πολύ εμπεριστατωμένη κατάθεση, μια σημαντική συμβολή από ορθόδοξη οπτική γωνία.

ΕΡ: Σε ποιο σημείο βρίσκεται ο Θεολογικός Διάλογος μεταξύ των δύο Εκκλησιών; Τι να αναμένουμε από τη συνάντηση στην Κύπρο το 2009;

ΑΠ: Το θέμα της συνάντησης στην Κύπρο το 2009 θα αποτελέσει ο ρόλος του Επισκόπου της Ρώμης στην ενιαία Εκκλησία της πρώτης χιλιετηρίδας. Εν τω μεταξύ στην Κρήτη προετοιμάσαμε το διάλογο συντάσσοντας ένα πολύ καλά τεκμηριωμένο κείμενο, και ελπίζουμε ότι στην Κύπρο θα σημειωθεί ουσιαστική πρόοδος σε αυτό το ασφαλώς δύσκολο πρόβλημα, το οποίο διασπά Ανατολή και Δύση, πρόβλημα το οποίο θα αποτελέσει και την εντός αδελφικού πνεύματος συνάντηση. Διότι δεν πρόκειται μόνο περί θεολογικού διαλόγου, πρόκειται ταυτόχρονα περί διαλόγου και συνάντησης ανθρώπων και εδώ ακριβώς προσδοκούμε πολλά θετικά από τη φιλικότητα της Εκκλησίας της Κύπρου.

ΕΡ: Ποια η σημασία του κειμένου της Ραβένα; Είναι εφικτός ο στόχος της αποκατάστασης της ενότητας Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας;

ΑΠ: Δεν μιλάμε για ένωση Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Δεν πρόκειται περί μείξεως των δύο, αλλά περί της ακεραίας αποκαταστάσεως της κοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Ενότητα, διατηρώντας την διαφορετικότητά μας. Δεν πρόκειται περί ενωμένης Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θα διατηρήσει την παράδοσή της. To σημαντικότατο είναι υπό ποίες προϋποθέσεις και με ποιόν τρόπο μπορεί να επανασυσταθεί (να αρχίσει η επαναποκατάσταση) η κοινωνία με την Ρώμη. Πρόκειται, συνεπώς, για έναν πνευματικό εμπλουτισμό. Δεν πρόκειται να αφαιρεθεί τίποτε το ουσιώδες από κανέναν. Ίσα-ίσα πρόκειται περί ανταλλαγής των θείων δωρημάτων, τα οποία αξιωθήκαμε να έχουμε και οι δύο, ώστε τελικά να εμπλουτισθούμε και οι δύο, δηλαδή η μία Εκκλησία διά της άλλης και αμφότερες η μία από την άλλη.

ΕΡ: Ποιο σκοπό εξυπηρετεί η Ουνία για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία;

ΑΠ: Η Ουνία είναι όρος που χρησιμοποιείται για εκείνες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες έχουν πλήρη κοινωνία με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτό αποτελεί, αφενός μεν αγκάθι για την Ορθοδοξία, αφετέρου όμως είναι γεγονός, το οποίο συνέβη σε άλλες εποχές κάτω από κάποιες διαφορετικές συνθήκες, οι οποίες σήμερα δεν υφίστανται. Ωστόσο, αυτές οι Εκκλησίες πλήρωσαν πολύ ακριβά την πιστότητά τους στη Ρώμη και ως εκ τούτου είμαι της γνώμης ότι τους οφείλεται σεβασμός. Δικαιούνται να υπάρχουν. Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο στα πλαίσια μιας γενικότερης ενότητος της Καθολικής με την Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλαδή στα πλαίσια της πλήρους κοινωνίας των δύο Εκκλησιών. Στην παρούσα κατάσταση η ύπαρξη της Ουνίας σημαίνει την υπόσταση της ανατολικής παραδόσεως και στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όπου και είναι σεβαστή και εκτιμάται, και ως εκ τούτου, δύναται να συμβάλει σημαντικά στην οικουμενική προσέγγιση.

ΕΡ: Ο όρος «συγκρητισμός» προκαλεί πολλές ενστάσεις. Ποια είναι η θέση σας;

ΑΠ: Με την έννοια συγκρητισμός αντιλαμβανόμαστε μια ανάμιξη των Θρησκειών. Αυτό δεν με αφορά και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι σφόδρα εναντίον. Η Ρωμαιοκαθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να διαφυλάξουν την ταυτότητά τους. Μπορούμε βέβαια να μαθαίνουμε από άλλους, αλλά δεν μπορούμε να αναμειγνύουμε τις Θρησκείες και τις Εκκλησίες. Θα πρέπει να αναγνωρίζουμε μεταξύ μας τη διαφορετικότητα και να την εκτιμούμε.

ΕΡ: Ποια η θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στο πρόβλημα του εθνοφυλετισμού;

ΑΠ: Ο εθνοφυλετισμός είναι ένα πρόβλημα που παρουσιάστηκε τον 19ο αιώνα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, από την οποία καταδικάστηκε. Αυτό το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζει, δεν υπάρχει στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οποία δεν είναι εθνική Εκκλησία. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Το να είσαι χριστιανός και Εκκλησία, ξεπερνά την ένταξη σε μια χώρα σε ένα έθνος. Είναι φυσιολογικό να αγαπά ο καθένας την πατρίδα του και να τη σέβεται, αλλά δεν υπάρχουν σύνορα μέσα στην Εκκλησία και σήμερα θα πρέπει η Εκκλησία να αποτελέσει γέφυρα, που θα ενώνει τα έθνη και τους λαούς μεταξύ τους και όχι να χωρίζει. Η Εκκλησία έχει αποστολή ειρήνης.

ΕΡ: Οι Ορθόδοξοι αποδέχονται το Πρωτείο του Πάπα με βάση θρόνο της Ρώμης, αλλά όχι διαδοχή με βάση τη διαδοχή του Αποστόλου Πέτρου, γιατί υπήρξε ιδρυτής και άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Εσείς τι λέτε επ΄αυτού;

ΑΠ: Αυτό είναι ένα δύσκολο πρόβλημα, το οποίο δεν μπορώ να αναλύσω στο σύντομο χρόνο μιας συνέντευξης. Η άποψή μας είναι ότι παραμένει στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ένας ρόλος από τον Απόστολο Πέτρο. Και στο ντοκουμέντο της Ραβένας αναγνωρίστηκε ότι σε κάθε βαθμίδα της Εκκλησίας, τοπική, περιφερειακή και οικουμενική, είναι απαραίτητος ένας Πρώτος. Αυτή τη στιγμή η συζήτηση είναι ποια σημασία μπορεί να έχει ο Επίσκοπος της Ρώμης ως Πρώτος για την κάθε τοπική Εκκλησία, για την οικουμενική Εκκλησία και για την Ορθοδοξία. Εδώ έχουμε ακόμη διαφορές, δεν υπάρχει πλήρης συναίνεση, αλλά έγινε σημαντική προσέγγιση και ελπίζουμε ότι το Άγιο Πνεύμα θα μας καθοδηγεί για να φθάσουμε σε μια ενότητα.

ΕΡ: Tι κοινό έχουν οι Ρωμαιοκαθολικοί με τους Ορθόδοξους Χριστιανούς;

ΑΠ: Έχουμε κοινά τα δόγματα της πρώτης χιλιετηρίδας, πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα, στον Ιησού Χριστό ως αληθινό Θεό και αληθινό άνθρωπο. Τούτο μας είναι κοινό. Δεύτερο, έχουμε όλα τα μυστήρια κοινά. Η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει όλα τα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η αντίληψη περί Επισκόπου της Εκκλησίας, σε αντίθεση μ' αυτήν της Προτεσταντικής Εκκλησίας, είναι η ίδια και τιμούμε τους Αγίους και πάνω απ' όλα την Παρθένο Μαρία. Πολλά λοιπόν είναι τα κοινά μας. Τα κοινά σημεία είναι πολύ περισσότερα απ' όσα μας χωρίζουν.

ΕΡ: Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα πρωταρχικά θέματα για την Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στον 21ο αιώνα;

ΑΠ: Θα έπρεπε κυρίως να συμφωνήσουμε μεταξύ μας αρχικά για τα ζητήματα που μας χωρίζουν. Αυτή τη στιγμή κάνουμε συζήτηση για το Πρωτείο του Επισκόπου της Ρώμης στην οικουμενική Εκκλησία. Εδώ σημειώσαμε αρκετά καλή πρόοδο, αλλά ο δρόμος είναι πολύ μακρύτερος, από αυτόν που αφήσαμε πίσω μας. Εξάλλου, υπάρχουν κοινές προκλήσεις και για τις δύο Εκκλησίες σήμερα. Η πρόκληση από το Ισλάμ, από την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, αλλά και από ένα νέο κίνημα σεκτών -αιρέσεων. Θα ήταν βοηθητικό και χρήσιμο, εάν σε αυτά τα ζητήματα μπορούσαμε να είχαμε κοινή γλώσσα. Τότε η φωνή μας παγκόσμια θα γινόταν περισσότερο αποδεκτή και πειστική.

Η ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΖΩΓΡΑΦΕΙΟ

Οι συγκινήσεις στην Πόλη δεν έχουν τέλος. Ξαναβρέθηκα στο ιστορικό Ζωγράφειο για μια εκδήλωση αληθινά χριστουγεννιάτικη, δηλ. στο πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων.
Πριν λίγα χρόνια είχα παρακολουθήσει την παράσταση «Ο Σιμιγδαλένιος» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, που ανέβηκε από τους μαθητές του Ζωγραφείου αριστουργηματικά. Ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου σα μουσική η θαυμάσια, βαριά πολίτικη προφορά των μαθητών που έπαιζαν.
Χθες η εκδήλωση ήταν μια ...διαλογική διάλεξη της Καθηγήτριας κ. Αρετής Δημοσθένους με θέμα: «Η Πολυπολιτισμικότητα στη σημερινή εποχή».
Η Δρ. Αρετή Δημοσθένους, Διευθύντρια του Ινστιτούτου Ιστορικών Μελετών για την Ειρήνη γεννήθηκε στη Λεμεσό. Σπούδασε Κοινωνική Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κανονικό και Συγκριτικό Δίκαιο, Θρησκειολογία, Ισλάμ και Τουρκολογία στο Πανεπιστήμιου του Μονάχου. Ο διδακτορικός της τίτλος απονεμήθηκε με άριστα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στις φιλοσοφικές σχολές των Πανεπιστημίων Μονάχου και Erfurt της Γερμανίας. Διατελεί επισκέπτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Haifa στο Ισραήλ και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Bogazici της Κωνσταντινούπολης. Επίσης είναι συνιδρύτρια του Παγκοσμίου Βήματος Θρησκειών και Πολιτισμών στη Λευκωσία.
Την ομιλήτρια παρουσίασε ο διευθυντής του Ζωγραφείου Λυκείου, ο ακάματος Γιάννης Δεμιρτζόγλου, ένας άνθρωπος με μεγάλη προσφορά στα δρώμενα της Πολίτικης Ρωμηοσύνης στις μέρες μας.

Η Αρετή Δημοσθένους άρχισε την ομιλία της λέγοντας πως είναι πλέον κοινή διαπίστωση όλων των ειδικών ότι η Κωνσταντινούπολη στα χρόνια που έρχονται θα γίνει η πιο σημαντική πόλη του κόσμου.
Στη συνέχεια καταγράφω τηλεγραφικά τους κεντρικούς άξονες της διάλεξης της κ. Δημοσθένους, η οποία είχε και διάλογο με τους μαθητές και τους ακροατές της. Μια διάλεξη σε πλήρη εξέλιξη.
- Η διαπολιτισμική εκπαίδευση προϋποθέτει ανεκτικότητα και διαδραστικότητα.
- Τα παιδιά πρέπει να είναι προετοιμασμένα για τις προκλήσεις.
- Ο γάμος ως σχολείο διαπολιτισμικότητος.
- Αν έχουμε επίγνωση της ταυτότητάς μας δεν πρόκειται να χαθούμε.
- Το πρόβλημα δεν είναι η διαφορά θρησκείας, αλλά η διαφορά ανεκτικότητας.
- Διαπολιτισμική: κοινωνία, γειτονιά, χώρα.
- Διαπολιτισμικό σχολείο. Γιορτές και εκδηλώσεις με έμφαση στα κοινά αλλά και στα διαφορετικά χαρακτηριστικά των επιμέρους κοινοτικών ομάδων.
- Ρατσισμός: Θρησκευτικός, φυλογενής, φυλετικός, οικονομικός, ταξικός, ηλικιακός, εναντίον ξένων εργατών, λόγω ύπαρξης κάποιας ασθένειας κ.λ.π.
- Θα έπρεπε να υπάρχει ένα εβδομαδιαίο υποχρεωτικό μάθημα Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Όλες οι επιστήμες έχουν τη θέση τους στην διαπολιτισμικότητα.
- Δεν πρέπει να κάνουμε πολιτική αποκλεισμού αλλά συμπερίληψης των ἀλλων.

Μετά το τέλος της ομιλίας της κ. Αρετής Δημοσθένους μαθητές του Ζωγραφείου έπαιξαν στο πιάνο διάφορα κομμάτια που τα ήξεραν πολύ καλά! Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο μαθητής Κίμων Τσοκώνας, εγγονός του Άρχοντος Διδασκάλου του Γένους και επί τριακονταπεντατετία Διευθυντού του Ζωγραφείου κ. Δημήτρη Φραγκόπουλου, ο οποίος ήταν παρών. Ο νεαρός Κίμων έπαιξε στο πιάνο το γνωστό «Σ’ ακολουθώ» του Μάνου Λοΐζου. Πρώτη φορά άκουσα μια σόλο πιανιστική εκδοχή του τραγουδιού αυτού.
Η εκδήλωση έκλεισε με τους μαθητές όλους επί σκηνής και τον διευθυντή τους Γ. Δεμιρτζόγλου στο ακορντεόν να ψάλλουν τα κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Ο Γ. Δεμιρτζόγλου έδωσε και δώρα στην ομιλήτρια, τον κ. Δ. Φραγκόπουλο, την Τουρκάλα υποδιευθύντρια του σχολείου και σε μαθητές.

ΣΤΟΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου πανηγύρισε την μνήμη του Αγίου Στεφάνου η Βουλγαρική Κοινότητα της Πόλης στον περίφημο ναό προς τιμήν του Πρωτομάρτυρος στην περιοχή του Φαναρίου. Την Θ. Λειτουργία τέλεσε ο Μητροπολίτης Ρούσσης κ. Νεόφυτος, ο οποίος ήλθε από την Βουλγαρία ειδικά για την πανήγυρη. Προσήλθαν πολλοί Βούλγαροι για να τιμήσουν τον Άγιο Στέφανο. Σε όλη τη Λειτουργία παρέστη και ο υπουργός Μεταφορών της Βουλγαρίας. Αξἰζει να σημειωθεί ότι ο αυτός ο ναός των Βουλγάρων ανηγέρθη σε ελάχιστο χρονικό διάστημα - θρυλείται σε δύο μέρες (!!) - γιατί η διαταγή του Σουλτάνου ήταν αυστηρή. Ό,τι γίνει να γίνει σε χρόνο ρεκόρ. Έτσι η Εκκλησία είναι βιδωτή, προκάτ θα λέγαμε!

Πάντως σκεπτόμουν ότι το μεγαλείο της Ορθοδοξίας έγκειται ακριβώς στην τέλεση της Θ. Λειτουργίας του ιερού Χρυσοστόμου υπό πάντων των Ορθοδόξων! Και στη γλώσσα ενός εκάστου λαού. Αλλά η πίστις και το ποτήριον κοινά!

Ο Μ. ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΣ κ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου το πρωί Θεία Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, εδώ στο Φανάρι, επί τη μνήμη του Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου.

Λειτουργεί ο Μέγας Πρωτοσύγκελλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Στέφανος, ο οποίος άγει τα ονομαστήριά του. Όλα συντελούνται με απλότητα και ιεροπρέπεια.

Ο Μ. Πρωτοσύγκελλος είναι μουσικολογιώτατος αλλά, στοιχούμενος στην Πατριαρχική παράδοση, ουδέποτε κάνει και την παραμικρή επίδειξη της ψαλτικής του τέχνης. Αν ξέρεις ανιχνεύεις τα έντεχνα ποικίλματά του. Είναι εραστής της πατρώας παραδόσεως, αλλά δεν βγάζει κορώνες, αλά Ελλαδιστάν. Είναι δεινός γνώστης της ελληνικής γλώσσας και γι' αυτό πρέπει να προσέχεις όταν μιλάς μαζί του. Είναι γνήσιος Πολίτης και αυθεντικός, ντόμπρος άνθρωπος, χωρίς ίχνος διδακτισμού. Εύχομαι από καρδιάς να τον έχει ο Θεός καλά.

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ: "ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ..."

Του ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΒΙΚΕΤΟΥ - Aπό τον Φιλελεύθερο Κὐπρου

«Τα Χριστούγεννα για τον σύγχρονο άνθρωπο δεν έχουν καμία πνευματική αξία, είναι ένα καταναλωτικό επεισόδιο. Δηλαδή, είναι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό», διαπιστώνει με πίκρα ένας κληρικός με 46 συναπτά έτη διακονίας στην Εκκλησία της Ελλάδος. Πρόκειται για τον πατέρα Φιλόθεο Φάρο, ο οποίος σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο Σχολή, Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ποιμαντική Ψυχολογία στις ΗΠΑ και είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων. Ο π. Φιλόθεος είναι σήμερα συνταξιούχος και ιερουργεί κάθε Κυριακή στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά της Πλάκας. Πάντοτε μετά τη λειτουργία συζητάει με νέα ζευγάρια και νέους για τα θέματα, που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους.

Στη συνέντευξή του στον «Φ» ο π. Φιλόθεος χρησιμοποιεί, όπως πάντα, γλώσσα αυστηρή και αυτοκριτική. Ανάμεσα σε άλλα τονίζει: «Το πάθος της εξουσίας κυριαρχεί στη ζωή της Εκκλησίας, η οποία τελικά δεν είναι αυθεντική Εκκλησία (...). Η νεολαία μας βρίσκεται σε σύγχυση, γιατί η ελληνική οικογένεια , το ίδιο νομίζω συμβαίνει και στην Κύπρο, περνά μεγάλη κρίση». Και εξηγεί ότι «τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν χωρίς όρια, μεγαλώνουν με τρόπο, που τα κάνει ανίκανα να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό κόσμο». Για την πολύκροτη υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου ο π. Φιλόθεος σημειώνει: «Στο όνομα του Χριστού και του μοναχικού βίου να υπάρχει αυτή η εξωφρενική διαχείριση τεράστιου πλούτου, που δεν τον διαχειρίζεται ούτε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, και μάλιστα ανεξέλεγκτα, συνιστά πρωτοφανή πρόκληση». Τονίζει επίσης ότι «το να δηλώνει ένας μοναχός ότι είναι ανιδιοτελής, αυτό είναι μια κρίση αλαζονείας, που είναι ασυμβίβαστη με τον μοναχικό βίο».

-Το νόημα των Χριστουγέννων Πάτερ Φιλόθεε, ποιο είναι το νόημα των Χριστουγέννων στην εποχή μας;

Tα Χριστούγεννα κατά την εκτίμηση μου είναι δυστυχώς σήμερα απλώς μια έξαρση της καταναλωτικής δραστηριότητας του σύγχρονου ανθρώπου. Ο άνθρωπος της εποχής μας , έχοντας πλούτο και υλικές ανέσεις, αισθάνεται πως δεν του χρειάζεται κάποια πνευματικότητα, πιστεύει ότι με τα υλικά αγαθά είναι καλυμμένος, είναι πλήρης. Επομένως, τα Χριστούγεννα για τον σύγχρονο άνθρωπο δεν έχουν καμία πνευματική αξία, είναι ένα καταναλωτικό επεισόδιο. Δηλαδή, είναι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Ο Χριστός ενανθρωπίστηκε για να αποκαλύψει ένα τρόπο ζωής, ο οποίος ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη φύση και εξασφαλίζει στον άνθρωπο πληρότητα. Συνεπώς, ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται σε κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του, να ενωθεί με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Δυστυχώς, αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Όσο αφορά τη λατρεία και τις μεγαλοπρεπείς λειτουργίες αυτά αποτελούν μια ανώνυμη λατρεία με έντονο στοιχείο της επίδειξης. Αυτά δεν έχουν σχέση με τον Χριστό, ο οποίος περπατούσε ξυπόλητος και δεν είχε «που την κεφαλή κλίναι».

-Η εικόνα που δίδετε είναι ζοφερή. Πόση ευθύνη έχει γι αυτό η διοικούσα Εκκλησία, δηλαδή για το ότι γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό;

Ένα άλλο τραγικό στοιχείο, το οποίο συνιστά απομάκρυνση από το πνεύμα του Χριστού, είναι ότι πάντα αναζητούμε την ευθύνη να την βρούμε σε κάποιον άλλο. Την ευθύνη την έχουμε όλοι. Εγώ γνωρίζω για την προσωπική μου ευθύνη. Πόση ευθύνη έχει ο Αρχιεπίσκοπος, ο Πατριάρχης δεν γνωρίζω, διότι δεν είμαι μέσα στην καρδιά τους. Εγώ ο ίδιος έχω υποδουλωθεί σε αυτό τον υλισμό, που κυριαρχεί στην εποχή μας. Δεν είμαι εξαίρεση. Όσο περισσότερο θυσιάζω την κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο χάρη της απόλαυσης, της βολής και καλοπέρασης, αδειάζω. Η ζωή δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα.

-Δηλαδή, ο κληρικός, ιδιαίτερα ο Επίσκοπος, πρέπει πρώτα από όλα να είναι ο ποιμήν ο καλός;

Είναι πρόκληση για μας τους κληρικούς να εμφανιζόμαστε από τους πλουσιότερους των συνανθρώπων μας. Ο οποιοσδήποτε κληρικός είναι αναφορικά με την οικονομική του κατάσταση πάνω από το μέσο όρο του Έλληνα πολίτη. Πολλοί από εμάς τους κληρικούς ζούμε με τρόπο πριγκιπικό. Η πρόκληση είναι εξωφρενική και διερωτώμαι, πώς ο πιστός λαός, όπως συνηθίζουμε να τον λέμε, ανέχεται αυτή την κατάσταση. Ο Χριστός καταδικάζει την υποδούλωση στα υλικά αγαθά, τη χλιδή και την πολυτέλεια. μας υπηρετεί ένα σωρό κόσμος, φορτωνόμαστε όλα αυτά τα χρυσά και έχουμε και την απόλυτη εξουσία στην ψυχή των ανθρώπων.

-Τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση;

Κοιτάξτε στο χώρο τον εκκλησιαστικό υπάρχουν Επίσκοποι, ακόμη και στο περιβάλλον του Αρχιεπισκόπου, οι οποίοι είναι «φραγκοφονιάδες», οι οποίοι έχουν ταρίφα για να τελέσουν ένα μυστήριο και για να λειτουργήσουν στους ναούς της Μητρόπολής τους. Δεν αρκεί το "mea culpa" του Αρχιεπισκόπου, πρέπει να γίνει κάτι. Χρειάζεται μετάνοια, που σημαίνει αλλάζω τρόπο ζωής, κάνω μεταβολή 180 μοιρών. Η μετάνοια δεν είναι μια απλή δήλωση. Μετανοείς αληθινά, όταν είσαι αποφασισμένος να αλλάξεις ριζικά.

- Πώς είδατε εσείς τα τελευταία δραματικά γεγονότα στην Ελλάδα και τη συμπεριφορά των νέων;

Είναι μια τραγική στιγμή, γιατί κατά τρόπο κραυγαλέο αποκαλύπτεται ότι κάθε ένας από εμάς κινείται από ιδιοτέλεια. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε μόνο για τον εαυτό μας, αγνοώντας τους άλλους. Αυτό είναι σατανικό. Δυστυχώς αυτό κάνουμε τώρα. Οι πάντες προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε τα πάντα, να καπηλευθούμε αυτό που βιώνουν οι νέοι, το οποίο δεν έχει σχέση από αυτό, το οποίο ακούμε ότι βιώνουν οι νέοι μας. Αυτή τη στιγμή η νεολαία μας βρίσκεται σε σύγχυση, γιατί η ελληνική οικογένεια, το ίδιο νομίζω συμβαίνει και στην Κύπρο, περνά μεγάλη κρίση. Δηλαδή, τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν χωρίς όρια, μεγαλώνουν με τρόπο, που τα κάνει ανίκανα να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό κόσμο. Οι γονείς το κάνουν αυτό για λόγους καθαρά ιδιοτελείς, έστω και αν δεν το συνειδητοποιούν απολύτως. Δηλαδή, αυτή η κτητικότητα και ο υπερπροστατευτισμός είναι ο τρόπος, που προσπαθούν να κρατήσουν τα παιδιά για τον εαυτό τους. Εκπληρώνουν οι γονείς κακώς οποιαδήποτε επιθυμία των παιδιών τους. Έτσι, ο νέος βρίσκεται σε μια τραγική αναπηρία, η οποία θα του στοιχίσει τη ζωή του. Θα ζήσει σε μια κόλαση. Γιατί, πιο καίριες ανάγκες του δεν θα ικανοποιηθούν, γιατί αν πλησιάζει κάποιον με τη διάθεση να έχει αυτό που θέλει, αδιαφορώντας για τις ανάγκες του άλλου- και μάλιστα όταν και ο άλλος κάνει το ίδιο- οι σχέσεις είναι καταδικασμένες. Αυτή τη σύγχυση και αυτό τον πανικό βιώνουν σήμερα οι νέοι.

- Λέγεται ότι οι Σουηδοί, όταν υπάρχει μια κρίση γίνονται καταθλιπτικοί, στέφονται εναντίον του εαυτού τους - γι' αυτό και έχουν πολλές αυτοκτονίες.

Εμείς οι Έλληνες, όταν δεν πάει κάτι καλά στη ζωή μας, ζητάμε κάπου έξω από εμάς τον «εχθρό». Αλλά ο «εχθρός» δεν είναι έξω από εμάς. Το τραγικό είναι ότι οι έφηβοι δεν γνωρίζουν με ποιον είναι οργισμένοι. Είναι οργισμένοι κυρίως με τους γονείς τους, με το οικογενειακό τους περιβάλλον, γιατί εκεί κρίνεται η δυνατότητα του νέου να είναι αυθύπαρκτο πρόσωπο. Αν ο νέος μέσα στο σπίτι έχει αναπτύξει μια υγιή προσωπικότητα, τότε οι οποιεσδήποτε αρνητικές εξωτερικές συνθήκες δεν θα τον καταβάλλουν.

-Η Ελλάδα συγκλονίζεται τον τελευταίο καιρό από την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου. Πως βλέπετε εσείς αυτό το ζήτημα;

Το φαινόμενο δεν είναι άγνωστο στους Κυπρίους. Η Εκκλησία της Κύπρου έχει μια τεράστια περιουσία, έχει το μισό νησί. Βέβαια, η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου είναι εξωφρενική από τη διαχείριση τεραστίων χρηματικών ποσών. Ο Χριστός επέμεινε πάρα πολύ για τη μη υποδούλωση στα υλικά αγαθά. Στο όνομα του Χριστού και του μοναχικού βίου να υπάρχει αυτή η εξωφρενική διαχείριση τεράστιου πλούτου, που δεν τον διαχειρίζεται ούτε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, και μάλιστα ανεξέλεγκτα, συνιστά πρωτοφανή πρόκληση. Αναρωτιέμαι πως να μην υπάρχει αναστάτωση και οργή και κρίση στον τόπο μας.

-Ωστόσο, ο ηγούμενος και οι πατέρες της Μονής Βατοπεδίου υποστηρίζουν και διαβεβαιώνουν ότι τα χρήματα δεν είναι δικά τους, ότι οι ίδιοι δεν έχουν καμία περιουσία.

Ο Χριστός δεν το ήξερε αυτό; Δεν μπορούσε να έχει μια τεράστια περιουσία και να τη διαχειρίζεται για τους άλλος; Δηλαδή, μέχρι ποιου σημείου πιστεύουν ορισμένοι κληρικοί και μοναχοί ότι οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι. Ο Χριστός δεν κράτησε στο χέρι του ένα νόμισμα της εποχής του.

- Η Μονή Βατοπεδίου υποστηρίζει ότι κάνει έργο φιλανθρωπικό, κοινωνικό, πολιτιστικό...

Δεν είναι περίεργο ότι τέτοιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο δεν έκανε ο Ιησούς Χριστός. Το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας πρέπει να είναι το έργο του Χριστού, ο οποίος δεν έδωσε ούτε ένα κομμάτι ψωμί σε κανένα πτωχό. Αυτό δεν ήταν τυχαίο, γιατί ο Χριστός ήλθε να μάθει τους ανθρώπους να ζουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην υπάρχουν πτωχοί και πλούσιοι, κάποιοι, που να εκμεταλλεύονται κάποιους άλλους. Εμείς σήμερα διαστρέφουμε το μήνυμα του Χριστού και μετά ερχόμαστε τάχα να καλύψουμε τα συμπτώματά του.

-Εσείς εκτιμάτε ότι ο ηγούμενος Εφραίμ πρέπει να ζητήσει συγνώμη;

Θυμάμαι ότι σε μια συνέντευξή του ο ηγούμενος Εφραίμ είχε πει ότι οι μοναχοί της Μονής Βατοπεδίου ζουν με ανιδιοτέλεια, με ειρήνη και αγάπη. Αυτά είναι ψέματα, πουθενά δεν συμβαίνουν αυτά. Ανιδιοτελής εντελώς είναι μόνο ο Θεός. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε λιγότερο ή περισσότερο ιδιοτελείς. Το ερώτημα είναι, αν σκεπτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και κανέναν άλλο. Το να δηλώνει ένας μοναχός ότι είναι ανιδιοτελής, αυτό είναι μια κρίση αλαζονείας, που είναι ασυμβίβαστη με τον μοναχικό βίο. Ένας ασκητής τον 4ο αιώνα στην έρημο έλεγε «μην υψηλοφρονήσεις ποτέ. Και αν σκεφθείς να υψηλοφρονήσεις σκέψου; Τήρησες εσύ όλες τις εντολές;» .Ο ίδιος ασκητής επισημαίνει: «λυπάσαι εσύ, όταν υποφέρει ο εχθρός σου; Και αν τα έκανες όλα αυτά, τότε και πάλι μην υψηλοφρονήσεις, γιατί τότε θα τα χάσεις όλα». Αυτό είναι το πνεύμα της χριστιανικής παραδόσεως και του μοναχισμού. Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος θα έλθει ο ηγούμενος Εφραίμ να σώσει τους Έλληνες; Δεν φροντίζει να σώσει τους εκατό αδελφούς της Μονής; Ξέρετε τι μεγάλη ευθύνη είναι να φροντίζεις εκατό ψυχές, αν πράγματι τις φροντίζεις;

-Μήπως επιδίωξη είναι η Μονή Βατοπεδίου να γίνει ένα «Βατικανό της Ορθοδοξίας»;

Είναι το πάθος της εξουσίας, το οποίο διακατέχει πάρα πολλούς από εμάς τους κληρικούς. Και μας διακατέχει, γιατί δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας, δεν έχουμε αυτοεκτίμηση και προσπαθούμε να καλύψουμε την αίσθηση της εσωτερικής μας ανεπάρκειας. Γιατί, πολλοί από εμάς, αν μας βγάλετε τα γένια και τα ράσα, δεν είμαστε τίποτα. Θα ήμασταν σκέτα μηδενικά. Όμως οι περισσότεροι από εμάς τους κληρικούς αποκτάμε κύρος, νομίζουμε ότι μπορούμε να καθορίζουμε τις ζωές των άλλων, μας υπηρετεί ένα σωρό κόσμος, φορτωνόμαστε όλα αυτά τα χρυσά άμφια και έχουμε και την απόλυτη εξουσία στην ψυχή των ανθρώπων. Και έτσι νομίζουμε ότι θα αυξήσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Το πάθος της εξουσίας κυριαρχεί στη ζωή της Εκκλησίας, η οποία τελικά δεν είναι αυθεντική Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι οργάνωση, ούτε νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Η Εκκλησία είναι τρόπος υπάρξεως, τα μέλη της πρέπει να έχουν μια καρδιά και μια ψυχή και να μοιράζονται ό,τι έχουν, να βαστάζουν αλλήλων τα βάρη, αυτοί που είναι δυνατοί να μην καμαρώνουν, αλλά να προσπαθούν να σηκώσουν το βάρος των αδυνάτων. Αυτό είναι η πραγματική Εκκλησία.

"ΔΕΝ ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟΝ ΕΠΑΙΝΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ...''

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος χοροστάτησε σήμερα στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, κατά την Θ. Λειτουργία της Κυριακής μετά την Χριστού Γέννησιν. Ο ναός ήταν κατάμεστος από πλήθος προσκυνητών. Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας ο Πατριάρχης απένειμε στον κ. Στέφανο Μπαϊράμογλου, επιχειρηματία της Πόλης, το οφφίκιο του Άρχοντος Καστρινσίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, τιμώντας, όπως είπε, την φιλογένεια, την φιλανθρωπία και την αφοσίωση του ανδρός στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Απευθυνόμενος προς τον νέο Άρχοντα ο Πατριάρχης είπε και τα παρακάτω, που έχουν, νομίζω, πολλούς αποδέκτες:
«Ίσως η εν γένει ζωή και πολιτεία σας να απαρέσκη εις τινας, σεις όμως να είσθε βέβαιος ότι έχετε την επιδοκιμασίαν των υγιώς σκεπτομένων και ευ φρονούντων, τον έπαινον της συνειδήσεώς σας, προ παντός δε την ευλογίαν και την ευαρέσκειαν της Μητρός Εκκλησίας, της οποίας η στάσις και η δράσις επίσης δεν ευαρεστεί ωρισμένους. Όμως ημείς δεν στοχεύομεν εις τον γενικόν έπαινον και το χειροκρότημα των πάντων ανεξαιρέτως, επί θυσία των ιδεωδών και των πιστευμάτων μας, αλλά επιδιώκομεν να ποιώμεν το θέλημα του Πατρός ημών του εν τοις ουρανοίς και να προασπίζωμεν τα όσια και τα ιερά της Ρωμηοσύνης και το θεότευκτον μεγαλείον της, διότι θα δώσωμεν λόγον εις τον Θεόν και θα κριθώμεν υπό της ιστορίας. Και φοβούμεθα και τον Θεόν και την αδέκαστον ιστορίαν. Εν πάσει περιπτώσει, ημείς ενθυμούμεθα πάντοτε τους λόγους του Κυρίου: "ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι" (Λουκ. 6, 26). Δεν είναι απαραίτητο όλοι να επιδοκιμάζουν, να εγκρίνουν και να επαινούν τας πράξεις μας».




Η πρώτη φωτό είναι του Ν. Μαγγίνα, η δεύτερη ημετέρα.

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΟ 2010

Κείμενο -φωτό: Νίκος Μαγγίνας

Στελέχη του Οργανισμού Πόλη – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2010 επισκέφθηκαν την έδρα του Συνδέσμου Αποφοίτων του Ζωγραφείου, όπου στεγάζεται το συντονιστικό γραφείο για την Πόλη 2010 της Ρωμαίικης Κοινότητος.
Το γραφείο αυτό δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Αποφοίτων Ζωγραφείου (Σ.Α.Ζ) και σκοπό έχει την από πλευράς Ρωμηοσύνης συνεργασία, υποστήριξη και συντονισμό μεταξύ των Ομογενειακών φορέων και της Επιτροπής 2010 στο πολιτιστικό αυτό γεγονός. Ως γνωστόν η Πόλη φέρει έντονη την σφραγίδα απ’ το μακρινό αλλά και το πρόσφατο παρελθόν καθώς και το παρόν της πολιτιστικής παρουσίας και συνεισφοράς του Ρωμαίικου στοιχείου.
Η Πόλη έχει εμπλουτιστεί σε πολλούς τομείς της κοινωνικής και πνευματικής ζωής (αρχιτεκτονική, μουσική, γράμματα και τέχνες γενικότερα) από τα έργα των Ρωμηών, που συνεχίζουν να έχουν σεβαστή παρουσία στην ιστορική αυτή Πόλη των πόλεων, το σταυροδρόμι πολιτισμών και λαών.
Στη συνάντηση συμμετείχαν ο Αντιπρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του 2010 για την Πόλη Gürhan Ertür, ο Διευθυντής Προγραμμάτων Korhan Gümüş και άλλα στελέχη. Από πλευράς της Ρωμαίικης Κοινότητος ο πρόεδρος του Σ.Α.Ζ. Λάκης Βίγκας, ο καθηγητής Δημήτριος Φραγκόπουλος, Άρχων Διδάσκαλος του Γένους, η υφηγήτρια Εύα Αλεξάνδρου – Sarlak, οι εκπαιδευτικοί Άρης Τσοκώνας και Μαρία Μπεκιάρη – Παντελάρα, ο μουσικός Στέλιος Μπερμπέρης και άλλα μέλη της Επιτροπής.

Δείτε, αγαπητοί φίλοι, τον επίσημο διαδικτυακό τόπο της Πόλης για το 2010 εδώ.

Τα σχόλια δικά σας... Η μόνη δική μου επισήμανση είναι ότι η Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2006 έβγαλε "στον αέρα" την ελλιπή ιστοσελίδα της σχεδόν με την έναρξη του 2006! Οι Τούρκοι έχουν ξεκινήσει τα πάντα πολύ νωρίς...

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΝ

Όταν περπατάς στο Πέραν, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, οι εικόνες είναι αμέτρητες. Δεν μπορεί κανείς να αποτυπώσει αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Όλα γίνονται ταυτόχρονα. Άρα και τα φωτογραφικά στιγμιότυπα που παραθέτω εδώ είναι μια απειροελάχιστη ένδειξη ενός ολόκληρου κόσμου που αγωνίζεται καθημερινά.

Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ - ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Του διακόνου Γρηγορίου Φραγκάκη - Οικουμενικό Πατριαρχείο

Ρωτώντας κάποτε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα προσκυνητές "πόσοι είστε εδώ στην Πόλη οι Ρωμηοί;" απάντησε : "Είμαστε οι λίγοι και οι αμέτρητοι". Αυτή η φράση αν και ακούγεται αρχικά απλή παρόλα αυτά κρύβει στην ανάλυσή της νοήματα και ιδέες, γεγονότα και καταστάσεις, πρόσωπα και πράγματα, μια ολόκληρη Ιστορία, σαν παραμύθι γλυκόπικρη και σαν μίτο πλεγμένη, την οποία για να διηγηθείς θα πρέπει να κλαις είτε για να δηλώσεις τη χαρά, είτε για να εκφράσεις το πένθος, είτε και για να εξαλείψεις ανομήματα κάποιες φορές.
Σε έναν τόπο, την Κωνσταντινούπολη, και σε μια αλυσίδα δεκαεπτά αιώνων, η Ορθοδοξία χαράζει αποφασιστικά το εκάστοτε παρόν της μιλώντας αρχικά Λατινικά και αμέσως και Ελληνικά σχηματίζοντας μια ανθρώπινη σύναξη αιώνια και αδιάκοπη, πολυάριθμη και αμέτρητη. Αυτή η σύναξη έχοντας διέλθει μέσα από πολυτελή ανάκτορα και Αυτοκρατορικά κελεύσματα, αφού περιεβλήθη βασιλικό διάδημα και ζώστηκε με πορφύρα και βύσσο βρέθηκε έξαφνα με ένα ακάνθινο στεφάνι να της θυμίζει πως ο μοναδικός προς τη δόξα δρόμος είναι η ταπείνωση. Με τα αίματα και τα δάκρυα να μην στερεύουν στο Σώμα της η Ρωμηοσύνη σηκώθηκε και έτρεξε να βρει τα δίκια της πίσω από την κλειστή Πύλη του Μάρτυρα Πατριάρχη. Και πάλι άνθισε και η ευτυχία ξανάρθε στη ζωή της. Και τότε ήταν που αυτή η Ρωμηοσύνη χρειάστηκε για να διώξει από την Ελλάδα τα ξενικά ήθη και έθιμα. Και πάλι τότε με πόνο πολύ και καημό ανείπωτο τα παιδιά της εγκατέλειψαν τις ρίζες τους και κυριολεκτικά κυρίευσαν με το κοσμοπολίτικο της διάθεσης τους τον Ελλαδικό τρόπο σκέψης.
Στην Πόλη έμεινε ύστερα από κόπους πολλούς για το αντίθετο η μαγιά της Ρωμηοσύνης συναγμένη κάτω από την, χωρίς νυσταγμό, φροντίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ζώντας σήμερα στην Πόλη αισθάνεσαι πολύ ασφαλής και ελεύθερος. Η Ρωμηοσύνη, έχοντας πλέον καταλαγιάσει μέσα από τα πάθη και τους πειρασμούς, ακολουθεί τους ρυθμούς της χώρας μεταφέροντας παράλληλα από γενιά σε γενιά παραδόσεις άφθαρτες στο διάβα του χρόνου. Οι Πολίτες, διαθέτοντας αρχοντική νοοτροπία και ευγενή συμπεριφορά σκλαβώνουν με την όλη παρουσία τους τον επισκέπτη ενώ παράλληλα του υποδεικνύουν την αίγλη μιας άλλης εποχής που σήμερα δεν υπάρχει. Οι φροντισμένοι ναοί, τα τρεχούμενα πόσιμα αγιάσματα, οι συμμαζεμένες κοινότητες, τα σχολεία, οι συντηρημένες εικόνες, τα πολλά συσσίτια, οι φανερές και αφανείς φιλανθρωπικές κινήσεις και σωματεία αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός Ποιμένα, ενός Πατέρα που νοιάζεται με πολλή στοργή για τα παιδιά του. Αυτόν τον Πατέρα συναντά ο επισκέπτης της Πόλης, αυτόν που αναζητά χωρίς να το γνωρίζει, αυτόν τον απλό, τον ευχάριστο, τον πολυπράγμονα, τον αεικίνητο, τον μεγαλοπρεπή και Μεγάλο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον αίτιο που η Πόλη σήμερα φαντάζει κάτι παραπάνω από φιλόξενη προσελκύοντας και εμπνέοντας νέους ανθρώπους να προσέλθουν και να εμπλουτίσουν την Πολίτικη Ρωμηοσύνη θέτοντας εαυτούς στην διακονία της.
Αυτή είναι η εμπειρία μου από την Πόλη. Την καταθέτω με βεβαιότητα πως στις καρδιές όλων των αναγνωστών υπάρχει έντονα η ελάχιστη επιθυμία να γευθούν έστω και για μια φορά τα αγιασμένα νερά στο Μπαλουκλή, να ψάλουν μέσα στη Βλαχέρνα, να συγκινηθούν μέσα στην καρδιά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, στο Φανάρι, αλλά κυρίως να σταθούν πλάι στα τείχη της αρχαίας πόλης και να αφουγκραστούν τις διηγήσεις τους για όσα άκουσαν, είδαν και έζησαν. Για να γίνει το δάκρυ της πίκρας για τα όσα άσχημα, λόγος ευχαριστίας για το ότι υπάρχουμε και θα υπάρχουμε για να συνεχίσει ο Γρηγόριος να θεολογεί, ο Χρυσόστομος να κηρύττει και η Παναγιά μας, με την όποια ονομασία Της να μαζεύει τις προσευχές και τις αγωνίες μας και να χαρίζει ζωή στο Γένος.
Ελάτε και θα δείτε ότι όλα τούτα είναι η μισή αλήθεια. Την άλλη μισή, την ωραιότερη, θα αφήσετε το νου σας να την εύρει μέσα στα σοκάκια του Πέραν να τριγυρνά και να περιτρέχει.

ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΝΤΡΟΠΗ ΚΙ ΕΓΩ!

Έγραψε η Οριάνα Φαλάτσι κάποτε ένα άρθρο υπέρ των Ισραηλινών που αυτές τις μέρες υπερηφανεύονται για τις επιθέσεις σε αμάχους. Το άρθρο ξαναδημοσιεύεται στο Τρωκτικό(www.troktiko.blogspot.com/2008/12/troktikou_27.html). Ο ιστολόγος όμως απαντάει δεόντως με δυο λόγια. Το άρθρο είναι σπαστικό, φασιστικό, και αντιεπιστημονικό. Ξεκινάει η Φαλάτσι τις παραγράφους της με «το θεωρώ ντροπή». Και επειδή και εγώ το θεωρώ ντροπή αυτό το κείμενο θα ήθελα να πω δυο ιδέες, δεν τις απευθύνω στη συγγραφέα, αλλά σε όσους συμμερίζονται τις απόψεις της.

Κακώς ταυτίζει τους Εβραίους με τους Σιωνιστές. Αυτό το θέμα δεν συζητιέται πουθενά. Όποιος έχει αμφιβολίες ας κάνει δημοσκόπιση να διαπιστώσει τι λένε οι Εβραίοι γι’ αυτό το ψευδοκράτος. Και για να ψάξετε πολύ σας λέω ότι μια δημοσκόπηση έγκυρη υπάρχει και δεν διαψεύδεται. Η οποία είναι το ίδιο το ψευδοκράτος. Εξηγούμαι: πόσοι Εβραίοι ζουν εκεί; Και πόσοι Εβραίοι υπάρχουν στον κόσμο; Άντε και να χαρίσω στους άπιστους τους Εβραίους που θα ήθελαν να πάνε στην Παλαιστίνη αλλά για κάποιους λόγους δεν το κατάφεραν. Συνολικά τι ποσοστό τοις εκατό είναι στην Παλαιστίνη σε σύγκριση με αυτούς που είναι εκτός; Αυτό αν μη τι άλλο είναι δημοσκόπηση που δείχνει πως άλλο πράγμα Εβραίος και άλλο Σιωνιστής.
Μιλώντας πιο πάνω, επίτηδες δεν ανέφερα τη λέξη διασπορά. Η κυρία Φαλάτσι, αλλά κυρίως αυτοί που αναπαράγουν τις απόψεις της δεν έχουν πάρει είδηση μια σημαντικότατη έρευνα του Shlomo Sand ( Σλόμο Σάντ) Iσραηλινού Καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και συγγραφέα του βιβλίου "Πότε και πώς εφευρέθηκε ο εβραϊκός λαός». Απόσπασμα της έρευνας υπάρχει στο ποιοτικό ιστολόγιο Νόστος (http://noctoc-noctoc.blogspot.com/2008/11/when-and-how-was-jewish-people.html). Όπου ανατρέπεται το ιστορικό της διασποράς, που ισχυρίζεται διάφορους διωγμούς.

Δυστυχώς οι Σιωνιστές εκμεταλλεύτηκαν την ταύτιση με τους Εβραίους για να εξαγοράσουν τη συμπάθεια του κόσμου που καταδικάζει τις πράξεις του ναζισμού. Και αυτό είναι ένα άλλο θέμα για το οποίο έχει γράψει ο γάλλος φιλόσοφος Roger Garaudy το περίφημο Οι Θεμελιώδεις Μύθοι του Ισραηλινής Πολιτικής. Στο οποίο ανατρέπει τις υπάρχουσες αντιλήψεις για το ολοκαύτωμα (δεν το αρνείται φυσικά), εκείνος που βασανίστηκε από το ναζισμό. Οι Έλληνες μπορούν περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο να καταλάβουν το ψέμα των Σιωνιστών που στηρίζονται στην Βίβλο για να δικαιολογήσουν την κατοχή τους. Οι Φιλισταίοι αναφέρονται στους αρχαίους έλληνες συγγραφείς, και αυτό δικαιολογεί το όνομα της χώρας Παλαιστίνη.
Βέβαια το ψευδοκράτος έχει πολλά προβλήματα στα θεμέλιά του, δεν θα τα συζητήσω εδώ. Μετά από όλα όσα είπα έκκληση θέλω να κάνω: να σεβαστούμε τους μάρτυρες της Παλαιστίνης, να μη τους ταυτίσουμε με τους τρομοκράτες, και να μην τους αντιμετωπίζουμε με όρους φασισμού, και ας τα γράψουν μεγαλοδημοσιογράφοι. Είναι ένας λαός που αγωνίζεται ενάντια στην κατοχή μιας μονόχρωμης φανατικής θρησκευτικής εξουσίας που λέγεται Ισραήλ. Και η οποία ό,τι κάνει καταγράφεται στη μνήμη όλων των έντιμων.

Προμηθεύς