Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Η ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΖΩΓΡΑΦΕΙΟ

Οι συγκινήσεις στην Πόλη δεν έχουν τέλος. Ξαναβρέθηκα στο ιστορικό Ζωγράφειο για μια εκδήλωση αληθινά χριστουγεννιάτικη, δηλ. στο πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων.
Πριν λίγα χρόνια είχα παρακολουθήσει την παράσταση «Ο Σιμιγδαλένιος» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, που ανέβηκε από τους μαθητές του Ζωγραφείου αριστουργηματικά. Ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου σα μουσική η θαυμάσια, βαριά πολίτικη προφορά των μαθητών που έπαιζαν.
Χθες η εκδήλωση ήταν μια ...διαλογική διάλεξη της Καθηγήτριας κ. Αρετής Δημοσθένους με θέμα: «Η Πολυπολιτισμικότητα στη σημερινή εποχή».
Η Δρ. Αρετή Δημοσθένους, Διευθύντρια του Ινστιτούτου Ιστορικών Μελετών για την Ειρήνη γεννήθηκε στη Λεμεσό. Σπούδασε Κοινωνική Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κανονικό και Συγκριτικό Δίκαιο, Θρησκειολογία, Ισλάμ και Τουρκολογία στο Πανεπιστήμιου του Μονάχου. Ο διδακτορικός της τίτλος απονεμήθηκε με άριστα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στις φιλοσοφικές σχολές των Πανεπιστημίων Μονάχου και Erfurt της Γερμανίας. Διατελεί επισκέπτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Haifa στο Ισραήλ και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Bogazici της Κωνσταντινούπολης. Επίσης είναι συνιδρύτρια του Παγκοσμίου Βήματος Θρησκειών και Πολιτισμών στη Λευκωσία.
Την ομιλήτρια παρουσίασε ο διευθυντής του Ζωγραφείου Λυκείου, ο ακάματος Γιάννης Δεμιρτζόγλου, ένας άνθρωπος με μεγάλη προσφορά στα δρώμενα της Πολίτικης Ρωμηοσύνης στις μέρες μας.


Η Αρετή Δημοσθένους άρχισε την ομιλία της λέγοντας πως είναι πλέον κοινή διαπίστωση όλων των ειδικών ότι η Κωνσταντινούπολη στα χρόνια που έρχονται θα γίνει η πιο σημαντική πόλη του κόσμου.
Στη συνέχεια καταγράφω τηλεγραφικά τους κεντρικούς άξονες της διάλεξης της κ. Δημοσθένους, η οποία είχε και διάλογο με τους μαθητές και τους ακροατές της. Μια διάλεξη σε πλήρη εξέλιξη.
- Η διαπολιτισμική εκπαίδευση προϋποθέτει ανεκτικότητα και διαδραστικότητα.
- Τα παιδιά πρέπει να είναι προετοιμασμένα για τις προκλήσεις.
- Ο γάμος ως σχολείο διαπολιτισμικότητος.
- Αν έχουμε επίγνωση της ταυτότητάς μας δεν πρόκειται να χαθούμε.
- Το πρόβλημα δεν είναι η διαφορά θρησκείας, αλλά η διαφορά ανεκτικότητας.
- Διαπολιτισμική: κοινωνία, γειτονιά, χώρα.
- Διαπολιτισμικό σχολείο. Γιορτές και εκδηλώσεις με έμφαση στα κοινά αλλά και στα διαφορετικά χαρακτηριστικά των επιμέρους κοινοτικών ομάδων.
- Ρατσισμός: Θρησκευτικός, φυλογενής, φυλετικός, οικονομικός, ταξικός, ηλικιακός, εναντίον ξένων εργατών, λόγω ύπαρξης κάποιας ασθένειας κ.λ.π.
- Θα έπρεπε να υπάρχει ένα εβδομαδιαίο υποχρεωτικό μάθημα Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Όλες οι επιστήμες έχουν τη θέση τους στην διαπολιτισμικότητα.
- Δεν πρέπει να κάνουμε πολιτική αποκλεισμού αλλά συμπερίληψης των ἀλλων.
Μετά το τέλος της ομιλίας της κ. Αρετής Δημοσθένους μαθητές του Ζωγραφείου έπαιξαν στο πιάνο διάφορα κομμάτια που τα ήξεραν πολύ καλά! Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο μαθητής Κίμων Τσοκώνας, εγγονός του Άρχοντος Διδασκάλου του Γένους και επί τριακονταπεντατετία Διευθυντού του Ζωγραφείου κ. Δημήτρη Φραγκόπουλου, ο οποίος ήταν παρών. Ο νεαρός Κίμων έπαιξε στο πιάνο το γνωστό «Σ’ ακολουθώ» του Μάνου Λοΐζου. Πρώτη φορά άκουσα μια σόλο πιανιστική εκδοχή του τραγουδιού αυτού.
Η εκδήλωση έκλεισε με τους μαθητές όλους επί σκηνής και τον διευθυντή τους Γ. Δεμιρτζόγλου στο ακορντεόν να ψάλλουν τα κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Ο Γ. Δεμιρτζόγλου έδωσε και δώρα στην ομιλήτρια, τον κ. Δ. Φραγκόπουλο, την Τουρκάλα υποδιευθύντρια του σχολείου και σε μαθητές.

2 σχόλια:

  1. Εκεί ζει ο αληθινός Ελληνας, και όχι εδώ...
    Εδώ καίνε σημαίες, σπάνε ελληνικές περιουσίες, καταστρέφουν το Ελληνικό κοινοβούλιο, ατιμάζουν την Ελληνική ανεπανάληπτη ένδοξη ιστορία καίγοντας το φυλάκοο του Τσολιά του Αγνωστου Στρατιώτη...
    Εδώ δεν υπάρχουν Ελληνες...Μόνο κατά παράδοση είμαστε Ελληνες και όχι κατά συνείδηδη...
    Δυστυχώς λυπάμαι που το λέω...
    Κωνσταντινούπολη!!!
    Η Πόλη των Πόλεων....
    Η πραγματική πατρίδα μας...
    Ζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η Πόλη των Πόλεων, ανώνυμε. Όπως ακριβώς το είπες. Η Πόλη των Πόλεων. Γιατί εκεί στην Ρωμηοσύνη ο χρόνος σταμάτησε στο ένδοξο παρελθόν αλλά ταυτόχρονα κυλά στο μελαγχολικό της μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή