Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το περασμένο Σάββατο (6/12) για τη συναυλία της περίφημης Συμφωνικής Ορχήστρας της Βιέννης υπό τη διεύθυνση του Fabio Luisi (στον κύκλο Μεγάλες ορχήστρες-Μεγάλοι μαέστροι).
Κόσμος πολύς, υπερπλήρης η Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, και φιλόμουσοι ακόμα και από την Πάτρα! Συνάντησα γνωστούς Πατρινούς, οι οποίοι εμπιστεύτηκαν για μια ακόμα φορά την δραστήρια κ. Μάρι Κουρμπανά, και με πούλμαν ήλθαν αυθημερόν ειδικά για το σημαντικό αυτό μουσικό γεγονός.
Το πρόγραμμα της συναυλίας κλασικό και ελκυστικό. Στο πρώτο μέρος το μεγάλο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 1 σε ρε ελάσσονα, έργο 15 του Γιοχάνες Μπραμς (1833-1897). Ένα έργο ποταμός, με το πρώτο μέρος, Μaestoso, να διαρκεί σχεδόν μισή ώρα, το δεύτερο, ένα λυρικότατο Adagio, να μας δίνει με ανάγλυφο τρόπο θεσπέσιες ηχητικές εικόνες και το τρίτο, Rondo, Allegro non tropo, να μας οδηγεί μέσα από «σκοτεινά» και «μυστηριώδη» μουσικά θέματα σ’ ένα θριαμβικό φινάλε.
Κόσμος πολύς, υπερπλήρης η Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, και φιλόμουσοι ακόμα και από την Πάτρα! Συνάντησα γνωστούς Πατρινούς, οι οποίοι εμπιστεύτηκαν για μια ακόμα φορά την δραστήρια κ. Μάρι Κουρμπανά, και με πούλμαν ήλθαν αυθημερόν ειδικά για το σημαντικό αυτό μουσικό γεγονός.
Το πρόγραμμα της συναυλίας κλασικό και ελκυστικό. Στο πρώτο μέρος το μεγάλο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 1 σε ρε ελάσσονα, έργο 15 του Γιοχάνες Μπραμς (1833-1897). Ένα έργο ποταμός, με το πρώτο μέρος, Μaestoso, να διαρκεί σχεδόν μισή ώρα, το δεύτερο, ένα λυρικότατο Adagio, να μας δίνει με ανάγλυφο τρόπο θεσπέσιες ηχητικές εικόνες και το τρίτο, Rondo, Allegro non tropo, να μας οδηγεί μέσα από «σκοτεινά» και «μυστηριώδη» μουσικά θέματα σ’ ένα θριαμβικό φινάλε.
Στο πιάνο η «μάγισσα» Ελέν Γκριμώ! Αυτή η μικροκαμωμένη σχετικά πιανίστα, με την κατακτημένη τεχνική και την εκπληκτική άνεση, διαλέχθηκε ισότιμα με την ορχήστρα στο πρώτο μέρος, μας έκανε να νιώσουμε αυτό που έγραψε ο Μπραμς στην Κλάρα Σούμαν για το δεύτερο: «χρησιμοποιώ τις νότες για να ζωγραφίσω ηχητικά το πορτρέτο σου» και μας αποκάλυψε τον κατ’ εξοχή χαρακτήρα του κοντσέρτου (και όχι «συμφωνίας-κοντσέρτου», όπως χαρακτηρίστηκε το έργο από τους ειδικούς) στο τρίτο μέρος.
Η Ελέν Γκριμώ, που σε κάποια σημεία τόνιζε το ρυθμό με το σώμα της, αποθεώθηκε από το κοινό, αλλά δεν υπέκυψε στον πειρασμό ενός μπιζ.
Στο δεύτερο μέρος η τριμερής συμφωνία του Σέζαρ Φρανκ (1822-1890) σε ρε ελάσσονα. Και τα δύο έργα της συναυλίας στην ίδια τονικότητα! Η συμφωνία αυτή είναι η πεμπτουσία του ρομαντισμού. Πρόκειται για ένα έργο γεμάτο πάθος, που όμως δεν παραπέμπει σε οτιδήποτε άλλο πέραν της μουσικής. Η Συμφωνική της Βιέννης υπό τον Φάμπιο Λουίζι κατόρθωσε με ακρίβεια να μας αναδείξει την ισορροπία που επιτυγχάνει ο συνθέτης ανάμεσα στον συναισθηματισμό του και την αφοσίωσή του στις αντιστικτικές τεχνικές και τις κλασικές μορφές. Ήταν μια συναυλία-εμπειρία και απόλαυση!
Η Ελέν Γκριμώ, που σε κάποια σημεία τόνιζε το ρυθμό με το σώμα της, αποθεώθηκε από το κοινό, αλλά δεν υπέκυψε στον πειρασμό ενός μπιζ.
Στο δεύτερο μέρος η τριμερής συμφωνία του Σέζαρ Φρανκ (1822-1890) σε ρε ελάσσονα. Και τα δύο έργα της συναυλίας στην ίδια τονικότητα! Η συμφωνία αυτή είναι η πεμπτουσία του ρομαντισμού. Πρόκειται για ένα έργο γεμάτο πάθος, που όμως δεν παραπέμπει σε οτιδήποτε άλλο πέραν της μουσικής. Η Συμφωνική της Βιέννης υπό τον Φάμπιο Λουίζι κατόρθωσε με ακρίβεια να μας αναδείξει την ισορροπία που επιτυγχάνει ο συνθέτης ανάμεσα στον συναισθηματισμό του και την αφοσίωσή του στις αντιστικτικές τεχνικές και τις κλασικές μορφές. Ήταν μια συναυλία-εμπειρία και απόλαυση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου