Aπέδρασε προς την αιωνιότητα και ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος. Σήμερα τα ξημερώματα. Δείτε το λιτό και ουσιαστικό αφιέρωμα στον ποιητή που ετοίμασε το φιλικό ιστολόγιο Στον ίσκιο του Ήσκιου. Και διαβάστε το ποίημα που σας παραθέτω στη συνέχεια, αγαπητοί φίλοι, για το νόημα της ποίησης, ήτοι για το νόημα της ύπαρξης προσθέτω.
Η Ποίηση είναι η Ύπαρξη και τανάπαλιν. Για όσους βέβαια κατα - νοούν.
ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για νʼ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Κατευόδιο και λίγος άμμος στον ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο από τον ποιητή
π. Παναγιώτη Καποδίστρια.
Aπο την Καθημερινή
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγησε η φωνή του Γιώργη Παυλόπουλου
Ολγα Σελλα
Ηταν, ως ποιητής, «ένας αφοσιωμένος της ζωής» σύμφωνα με τα δικά του λόγια. Ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος πέθανε χθες στον τόπο όπου γεννήθηκε, τον Πύργο της Ηλείας, σε ηλικία 84 ετών, και τα τελευταία χρόνια είχε αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα με την υγεία του. Στα γράμματα εμφανίστηκε νωρίς, μόλις το 1943, αλλά η πρώτη του συλλογή εκδόθηκε πολλά χρόνια μετά, το 1971 από τον «Ερμή» κι έκτοτε μας χάριζε κατά διαστήματα τους στίχους του, από τις εκδόσεις «Στιγμή», «Νεφέλη», «Κέδρος». Ποιήματα που χαρακτηρίζονται από τη δραματικότητα της απώλειας. Δεν πρόλαβε να δει τυπωμένη την τελευταία του ποιητική συλλογή, «Να μη τους ξεχάσω» που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη Δευτέρα από τον «Κέδρο». Είναι ποιήματα που έγραψε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ενώ ήδη η υγεία του ήταν ήδη πολύ εύθραυστη.
Είχε επιλέξει να ζει στην περιφέρεια, εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Είχε επιλέξει να ζει μακριά από τους ρυθμούς της πόλης, όχι όμως μακριά από το γίγνεσθαι της λογοτεχνίας. Μετείχε πάντα σε λογοτεχνικά περιοδικά, πολλά ήταν δικές του πρωτοβουλίες, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική, ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και ένας από τους ελάχιστους ποιητές που απήγγελλε με τρόπο μοναδικό τα ποιήματά του. «Εννοώ πως η ποιητική φωνή του Παυλόπουλου έχει το φυσικό χάρισμα να διηγείται: ξέρει δηλαδή να παίρνει τις σωστές ανάσες της, να μην πνίγεται όταν ψηλώνει, να μη σβήνει, όταν χαμηλώνει... Δεν ξέρω πολλές φωνές στην ποίησή μας που να έχουν την απλότητα, τη θέρμη, την τρυφερότητα και τη φυσικότητα της αφηγηματικής φωνής του Παυλόπουλου», έγραφε ο Δ. Ν. Μαρωνίτης, μόλις τον περασμένο Απρίλιο. Και είχε απόλυτο δίκιο. Η απαγγελία του, για όσους είχαν την τύχη να την ακούσουν, περιλαμβάνεται στα πιο ακριβά δώρα.
Είχε πολλούς φίλους ο Γιώργης Παυλόπουλος. Θα τον αποχαιρετίσουν σήμερα, στις 3 το μεσημέρι, από τη Μητρόπολη του Πύργου της Ηλείας.
Σπουδαίος ποιητής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κόσμος γίνεται φτωχότερος όταν ξεχνάει τους ποιητές του.
Έστω και με δύο στίχους μπορεί να κερδίσεις την αιωνιότητα.
Το πρώτο σκαλί
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
http://cavafis.compupress.gr/kavgr_52.htm