Ένα ακόμα πολύτιμο βιβλίο μας δίνει ο επ. Καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Στυλιανός Τσομπανίδης: «Εκκλησιολογία και Παγκοσμιοποίηση». Υπότιτλος: «Οι Εκκλησίες στην οικουμενική πορεία για μια εναλλακτική παγκοσμιοποίηση στην υπηρεσία των ανθρώπων και της γης» (Εκδ. Πουρναρά, 2008).Το βιβλίο θίγει και ανατέμνει επιστημονικά συγκλονιστικά ερωτήματα για τον πιστό του σήμερα, ήτοι, πώς ζούμε την πίστη μας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, πώς η παγκοσμιοποίηση γίνεται εκκλησιολογική πρόκληση για την οικουμένη.
Σπουδαίο το κεφάλαιο «Οικονομία και Οικουμένη» (για μια οικονομία στην υπηρεσία της ζωής), όπως και αυτό που ακολουθεί: «Εκκλησιολογία και οικονομική παγκοσμιοποίηση».
Ο συγγραφέας αναλύει διεξοδικά το κείμενο AGAPE (Alternative Globalization Addressing People and Earth), που συνδέεται με το πνεύμα των εργασιών της Θ’ Γενικής Συνέλευσης του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο Porto Alegre και προπάντων με το θέμα της «Θεέ, με τη χάρη σου, μεταμόρφωσε τον κόσμο».
Η σύνοψη, τα συμπεράσματα και το παράρτημα (το κείμενο AGAPE κι ένα αδημοσίευτο κείμενο του Π.Σ.Ε.) ολοκληρώνουν το πόνημα του Στ. Τσομπανίδη, απαραίτητο σε κάθε άνθρωπο που αφουγκράζεται τους παλμούς της Χριστιανοσύνης του 21ου αιώνα.
Ο συγγραφέας θεωρεί, πολύ σωστά, ότι «σήμερα καλείται κάθε Εκκλησία να αναπτύξει μια ανοικτή εκκλησιολογία, η οποία θα θέτει την αυτοσυνειδησία της σε μια ευρύτερη προοπτική και σχέση, όχι σε αντίθεση και αντιπαράθεση, προς τους άλλους. Αυτοεπιβεβαίωση, αυτάρκεια, αλαζονεία, αυτοπεριορισμός τίθενται σε αμφισβήτηση. Στόχος είναι μια εκκλησιολογία που παίρνει στα σοβαρά τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις ζωής, τις ελπίδες και τις έγνοιες των ανθρώπων. Αυτό που πάντοτε ίσχυε για το σώμα του Χριστού, ισχύει σήμερα και για την οικουμενική κίνηση. Εάν ένα μέλος υποφέρει, υποφέρει όλο το σώμα».
Έτσι ισχύει στο ακέραιο ο λόγος του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα: «Καμία χριστιανική Εκκλησία δεν μπορεί πλέον να δράσει ή να μιλήσει ή ακόμη και να σκεφτεί και να διαλεχθεί – τολμώ επίσης να πω να αποφασίσει – σε απομόνωση».
με αφορμή των δυο αναρτήσεων για τα βιβλία του κ. Τσομπανίδη σκέφτομαι πόσοι σοβαροί θεολόγοι αποφασίζουν να απομακρυνθούν από την ιερωσύνη. δεν ξέρω αν φταίει η χαζομάρα που επικρατεί στο ιερατείο.. ή κάτι άλλο, και έτσι όσοι βλέπουμε ότι οι σοβαροί ιερείς είναι λίγοι γιατί δεν προχωρούν οι πραγματικοί θεολόγοι στις χειροτονίες και έχουμε κλάουν στις εκκλησίες σε θέση ιερέων
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιός σοβαρός άνθρωπος γίνεται σήμερα παπάς αγαπητέ μου? Η Δεσποτοκρατία της οποίας θαυμαστές και υπέρμαχοι είναι οι δεσποτάδες, κυρίως της εποχής Χριστόδουλου,έχει τέτοια κόμπλεξ που έναν σοβαρό θεολόγο θα προσπαθούσαν να τον εξοντώσουν με την κακότητα που τους διακρίνει. Ενώ τουλάχιστον ως λαϊκό τον σέβονται.
ΑπάντησηΔιαγραφή