ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ

Στην αίθουσα χορού του Badminton Theater μια βραδυά Αργεντίνικου τάνγκο, με τη μουσική επιμέλεια του Horacio Godoy, οργανωτή της μεγαλύτερης μιλόνγκα στο Μπουένος Άϊρες. Κορυφαίες ορχήστρες του είδους, σπάνιες εκτελέσεις, ευφάνταστες ενορχηστρώσεις - κάποιες αξεπέραστες θεωρώ - μας έδωσαν όλη την αίσθηση του αυθεντικού τάνγκο. Θυμήθηκα φυσικά τον Μάνο Χατζιδάκι που έγραφε στο Τέταρτο τον Ιούνιο του 1985: «Πρέπει να ξεχάσουμε τη μεσοπολεμική "επεξεργασία" του τανγκό στην Ευρώπη με το αισθηματικό περιεχόμενο και με τη μελοδραματική του φόρτιση από ταινίες του ομιλούντος εκείνου του καιρού, για να ξαναβρούμε το γνήσιο αίσθημα που περιέχει το μοναδικό αυτό είδος μουσικής έκφρασης της Αργεντινής. Το τανγκό είναι ο κόσμος που φεύγει έτσι όπως ήρθε. Με πάθος για να φορέσει μια στολή, να αγαπήσει μια γυναίκα ή ένα παιδί, να ξυριστεί ή να χτενιστεί με επιμέλεια και να πεθάνει δημοσία δαπάνη. Κι όλα σε 4/4. Στον ρυθμό του τανγκό».

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνη η μαγική βραδιά της 3ης Ιουλίου 1990 στο Ηρώδειο θα ήταν και η τελευταία συναυλία για τον Αστορ Πιατσόλα; Επί σκηνής βρισκόταν η Ορχήστρα των Χρωμάτων, με τον Μάνο Χατζιδάκι στο πόντιουμ, τον Μεγάλο Αστορ, τον δημιουργό του επαναστατικού Nuevo Tango, να ερμηνεύει το «Κονσέρτο για μπαντονεόν και ορχήστρα» και να αποθεώνεται μετά την ερμηνεία του «Αντιός Νονίνο», που λέγεται ότι έγραψε ως αποχαιρετισμό στον πατέρα του. Ισως να ήταν και μια προφητική στιγμή, αφού με αυτό το κομμάτι αποχαιρέτησε και το κοινό του για πάντα, καθώς λίγο αργότερα αρρώστησε βαριά στο Παρίσι και άφησε την τελευταία του πνοή στο Μπουένος Αϊρες στις 4 Ιουλίου 1992.

Κάρλος Γκαρντέλ, ο πατέρας του αργεντίνικου τάνγκο, Σουζάνα Ρινάλντι, η ιέρεια του τάνγκο, που είχα δει στο Λυκαβηττό πάλι χάρις στον Μάνο Χατζιδάκι... Όλα απόψε μου ήρθαν στο μυαλό καθώς άκουγα όλες αυτές τις παλιές ηχογραφήσεις, άφθαρτες και απέραντα ευγενικές. Και οι νέοι σιωπηλοί σεργιάνιζαν στα στενοσόκακα του Μπουένος Άϊρες, χορεύοντας στον ρυθμό του τάνγκο στην Αθήνα...