ΜΙΑ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ...

«Σταμάτα να ψέλνεις και να τραγουδάς και να μουρ­μουρίζεις

πάνω απ' τις χάντρες του κομποσχοινιού σου!

Ποιόν λατρεύεις σ' αυτή τη μοναχική σκοτεινή γωνιά της

πολυτελούς εκκλησίας (και της ψυχής σου)

με τις πόρτες όλες κλειστές;

Άνοιξε τα μάτια σου

και δες πως ο Θεός σου

δεν βρίσκεται μπροστά σου!

[ ...;]

Βγές από τους στοχασμούς σου

και βάλε στην άκρη

τα λουλούδια καί το λιβάνι σου!

Τι πειράζει αν τα ρούχα σου κουρελιαστούν και λερωθούν;

(και η ψυχή σου)

Συνάντησέ Τον και στάσου πλάι Του στη σκληρή δου­λειά με τον

Ιδρώτα του προσώπου σου. (και της ψυχής σου)

[ ...;] Ανοίξτε τις πόρτες σας στους αστέγους κλέφτες, αφήστε τον

έξω κόσμο να περάσει και να γκρεμίσει το υπέροχο λειτουργικό σας

σύστημα, ταπεινώστε τον εαυτό σας, αδειάστε τον, κάντε τον εαυτό

σας ασήμαντο. Όσο κι αν το κάνετε αυτό, μπορεί νομίζε­τε, η

κένωση του εαυτού σας να συγκριθεί με αυτή του Χριστού; Δεχτείτε

τον όρκο της πενίας σε όλη του τη συντριπτική αυστηρότητα:

καταστρέψτε κάθε άνεση, ακόμη και την μοναχική άνεση [...].

Εξ άλλου, ο μοναχός είναι η κοπριά στη γλάστρα του

Παραδείσου.»

Μαρία Σκομπτσόβα (+1945)